Η παράδοση έχει γίνει της μόδας. Είναι μεν καλό να χρησιμοποιούνται παραδοσιακά όργανα σε σύγχρονες μουσικές, αρκεί βέβαια να υπάρχει σεβασμός και ωραία αισθητική. Από την άλλη, σε αυτά τα παντρέματα εδώ στην Ελλάδα λείπουν οι συνθέσεις...

λέει στην Εύη Κουκά ο Βαγγέλης Καζαντζής.

Αυτή η συνέντευξη άργησε να βγει λόγω πολλών υποχρεώσεων αλλά και ιώσεων. Από τις 6 Δεκεμβρίου, μια βαρυσήμαντη και φορτισμένη πλέον ημέρα, έρχεται στην αρχή του 2017 να μας θυμίσει ότι η μουσική είναι μία και να μας δώσει αισιοδοξία, μιας και δεν είναι λίγες οι δημιουργίες από νέους καλλιτέχνες και σχήματα που μας κλείνουν το μάτι, μας ενθουσιάζουν και πολλάκις μας αφήνουν με ένα χαμόγελο ή ακόμα και με το στόμα ανοιχτό. Όπως συμβαίνει και με την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του Βαγγέλη Καζαντζή, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είχαμε την χαρά και την τιμή να ακούσουμε στο Στούντιο Συν Ένα κατά τη συζήτηση που είχαμε με τον τραγουδοποιό.

Κάπου (στη Λαμία), κάποτε (όταν ήσουν μικρός) οι γονείς σου έκαναν μία επιλογή/δοκιμή και σε πήγαν στο ωδείο. Έκτοτε ασχολείσαι με τη μουσική. Τι είναι αυτό που σε κρατάει δεμένο με αυτή την τέχνη;

Αρχικά η μουσική αντικατέστησε τα παιχνίδια μου και στην πορεία με ώθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Ουσιαστικά είναι ο τρόπος για να εξωτερικεύσω κάποια συναισθήματα και το μέσο για να τα επικοινωνήσω. Η μουσική μου δίνει πολλά, νιώθω το αίσθημα της ολοκλήρωσης - και ακούγοντας και γράφοντας.

Ροκάς στα νιάτα σου, «έντεχνος» με παραδοσιακά στοιχεία στις δισκογραφικές σου δουλειές. Πως συνδέεται μέσα σου το ροκ με την παράδοση;

Ξεκινώντας να ασχολούμαι με τη μουσική είχα ροκ και metal ακούσματα, όπως οι περισσότεροι νέοι της γενιάς μου. Μεγαλώνοντας άρχισα να ανοίγω τους «μουσικούς ορίζοντες» ακούγοντας και άλλα είδη μουσικής μέσα στα οποία ήταν και η «παραδοσιακή». Μου αρέσει να πειραματίζομαι στα τραγούδια μου, χρησιμοποιώντας διάφορα όργανα στις ενορχηστρώσεις, που ουσιαστικά, μαζί και με το ύφος, διαφοροποιούν τα πράγματα. Για παράδειγμα, στο δίσκο που ετοιμάζω υπάρχει τραγούδι στο οποίο έχω χρησιμοποιήσει στοιχεία που προορίζονταν για heavy metal -μη σου πω και για black metal- κομμάτι και απλά τα ενορχήστρωσα αλλιώς. Η μουσική όμως παραμένει μία.

Έφτασες δηλαδή μέχρι στο black metal;

Ναι, έπαιζα και σε συγκρότημα με το οποίο έχουμε εκδώσει ένα δίσκο σε μία μικρή εταιρεία στην Αμερική. Το συγκρότημα λεγόταν Northern Breeze. Στις black metal συνθέσεις μου υπάρχουν ενδιαφέρουσες μελωδίες, τις οποίες έχω προσαρμόσει στα τραγούδια μου με διαφορετική ενορχήστρωση και σκέφτομαι να το επαναλάβω στο μέλλον. Έχω κάνει όμως και το αντίστροφο.

Έβαλα σε εισαγωγικά τη λέξη έντεχνος προηγουμένως, γιατί έχουμε καταλήξει να λέμε έντεχνο όποιον δεν εμφανίζεται στις πίστες, δεν είναι ροκ και δεν είναι και ποπ των «μπουζουκιών». Πως μεταφράζεις το έντεχνο τραγούδι και πως νιώθεις όταν σε συγκαταλέγουν στους έντεχνους καλλιτέχνες;

Προφανώς είναι προβληματικός αυτός ο όρος, αλλά κι εγώ όταν με ρωτούν τί παίζω, απαντάω «έντεχνο» για να συνεννοούμαστε ή το θέτω περιφραστικά ως «τραγούδια με ελληνικό στίχο και μουσική που βγήκε από τη μίξη των ακουσμάτων μου». Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «σύγχρονο ελληνικό ροκ», αλλά δε νιώθω βολικά με τις ταμπέλες.

Γυρνώντας στην παράδοση, υπάρχει τελευταία μια τάση, εμφανής και στη μουσική μέσα από την παρουσία παραδοσιακών οργάνων στις ενορχηστρώσεις, για επιστροφή στις ρίζες μας. Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτή την τάση;

Όντως η παράδοση έχει γίνει της μόδας. Είναι μεν καλό να χρησιμοποιούνται παραδοσιακά όργανα σε σύγχρονες μουσικές, αρκεί βέβαια να υπάρχει σεβασμός και ωραία αισθητική. Από την άλλη, σε αυτά τα παντρέματα εδώ στην Ελλάδα λείπουν οι συνθέσεις, καθώς είθισται πολλοί να διασκευάζουν παραδοσιακά κομμάτια παρά να δημιουργούν καινούρια.

Στα εν οίκω, κάτι ψήνεται εδώ στο στούντιο Συν Ένα, αλλά πριν μας μιλήσεις για το νέο υλικό που ετοιμάζεις, τι έχει αλλάξει από «της γης το μυστικό» μέχρι σήμερα;

Στο πρώτο άλμπουμ χρησιμοποίησα πιο παραδοσιακότροπες ενορχηστρώσεις. Στο επόμενο έδειξα μία πιο ροκ διάθεση. Τώρα θέλω να ηλεκτρίσω ακόμα περισσότερο τη δουλειά που ετοιμάζω και να είναι ομογενοποιημένη, γι΄ αυτό συμπεριέλαβα τα κομμάτια με το πιο rock, ηλεκτρισμένο και ατμοσφαιρικό ύφος. Έτσι, έμειναν εκτός τραγούδια που είχαν βάση το σάζι. Άρα, ίσως ο μεθεπόμενος δίσκος να έχει πιο πολλά παραδοσιακά στοιχεία. Θα δείξει... Αυτό που με ενδιαφέρει πια είναι ο στίχος να είναι πιο άμεσος και να απευθύνεται στο σήμερα.

Άγνωστοι αι βουλαί του Βαγγέλη για το μεθεπόμενο δίσκο, αλλά ο επερχόμενος είναι ήδη στα σκαριά. Πες μας λοιπόν δύο λόγια για την καινούρια σου δουλειά...

Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια σε δική μου μουσική και έχει τίτλο «Το μεταξύ μας διάστημα». Οι στίχοι είναι του Βασίλη Μανέλα, εκτός από ένα που είναι δικό μου και άλλο ένα που γράψαμε από κοινού με τον Σάκη Αθανασιάδη και είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του «Η συμμορία του απογεύματος». Επίσης, έχω τη χαρά να συμμετέχουν σε δυο τραγούδια ο Χρήστος Θηβαίος και ο Αργύρης Μπακιρτζής. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε εδώ στο στούντιο Συν Ένα παρέα με τους Διονύση Μακρή (μπάσο), Τάσο Πέππα (τύμπανα), Δημήτρη Μπρέντα και Κωνσταντή Πιστιόλη σε διάφορα πνευστά, Πάνο Ράπτη (σαξόφωνα), Αντώνη Ανδρέου (τρομπόνι) και τον Γιώργο Μαγαλιό που έπαιξε κρουστά σε ένα κομμάτι. Η ηχογράφηση, η μίξη καθώς και η επιμέλεια του δίσκου έγιναν από τον Γιάννη Ταβουλάρη.

Είπες ότι και σε αυτό το δίσκο οι στίχοι αναφέρονται περισσότερο στο τώρα. Με τι θέματα καταπιάνεται;

Πρόκειται σαφώς για μία πιο εσωστρεφή προσέγγιση σε πράγματα που εξελίσσονται εδώ και τώρα, στην καθημερινότητά μας, από τους φόβους μας και τη μοναχικότητα έως και τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτά. Ξεχωριστή στιγμή για εμένα και τον Βασίλη Μανέλα είναι το τραγούδι για τον Σαχζάτ Λουκμάν, το παιδί από το Πακιστάν που πριν λίγα χρόνια δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα από ακροδεξιά στοιχεία.

Παρ’ όλο που γράφεις και στίχους παρατηρούμε και σε αυτό το δίσκο ένα δικό σου κομμάτι και όλα τα άλλα ανήκουν στιχουργικά σε άλλους. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όντως γράφω στίχους αλλά όταν διαβάζω των άλλων μου αρέσουν περισσότερο! Δεν νιώθω τόσο άνετα στο στιχουργικό κομμάτι, δεν το έχω όπως με τη μουσική. Υπάρχουν αρκετά τραγούδια στο συρτάρι αλλά έχω αμφιβολίες. Τα βγάζω πιο δειλά...

Και στους δύο δίσκους συνεργάστηκες με γνωστά ονόματα της ελληνικής σκηνής, όπως τον Ψαραντώνη, τον Απόστολο Ρίζο, το Γιάννη Χαρούλη, το Γρηγόρη Κλιούμη, τη Φωτεινή Βελεσιώτου και τη Μαρίνα Δακανάλη. Σε ένα χώρο που οι συνεργάτες είναι από επιλογή κι όχι αναγκαίο κακό, με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή αυτών των καλλιτεχνών;

Δεν τους ήξερα όλους πριν συνεργαστώ μαζί τους, αλλά γενικά επιλέγω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτός από τη φωνή τους, εκτιμώ και την καλλιτεχνική τους πορεία, την προσωπικότητά τους. Αυτό ισχύει και για όλους τους συνεργάτες μου.

Συναυλιακά πως θα κινηθείς αυτή τη σεζόν;

Αρχικά, θα συμμετέχω ως βασικός τραγουδιστής στο αφιέρωμα για τον Νικόλα Άσιμο που γίνεται για τρίτη φορά και θα ξεκινήσει αρχές Φεβρουαρίου στον Σταυρό του Νότου. Μετά την κυκλοφορία του νέου δίσκου θα υπάρξει μια σειρά εμφανίσεων για την παρουσίασή του σε Αθήνα και επαρχία.

Και σαν καθηγητής μουσικής τι είναι το πιο βασικό στοιχείο που θέλεις να μεταδώσεις στους μαθητές σου;

Νιώθω μεγάλη ευθύνη απέναντι στα παιδιά και αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω καλή σχέση μαζί τους και να τα κάνω να αγαπήσουν το σάζι και γενικότερα τη μουσική. Μέσα από την επικοινωνία μας προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνο ένα παραδοσιακό όργανο και να το νιώσουν πιο οικείο. Παράλληλα επιδιώκω να τους περάσω κάποια πράγματα που θεωρώ σωστά ώστε να δουν το όλο θέμα πιο σφαιρικά.

Για το κλείσιμο, αφιέρωσε κάποιους στίχους στο κοινό...

Μιας και είναι τέτοιες μέρες, οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι του Βασίλη Μανέλα που ερμηνεύσαμε παρέα με τον Γρηγόρη Κλιούμη:

«Πρέπει να αρπάξουμε φωτιά το δίχως άλλο
και μετά σ' ένα μεγάλο σταυροδρόμι να βρεθούμε
να ξεχωρίσουμε απ' αυτούς όσους διαλέγουνε γκρεμούς
και ρίχνουν μέσα εαυτούς για να σωθούνε».

• Οι Altribe μιλούν στο EvArt.gr
• Ο Γιώργος Παντερής μιλάει στο EvArt.gr