Ο "Βί(αι)ος" κρύβει μέσα του τις λέξεις βία και ζωή. Είναι μια ιδέα, είναι μια παράσταση, είναι ένας άνθρωπος κι όλη η ανθρωπότητα.

Μια πρόβα που παρακολούθησα, στάθηκε η αφορμή για να μιλήσω με πέντε υπέροχα κορίτσια. Τη Μαίρη, τη Μαρίλια, τη Ναταλία, τη Βερόνικα και τη Σοφία. Οι πρώτες τέσσερις είναι οι ηθοποιοί της παράστασης «Βί(αι)ος», η πέμπτη είναι η σκηνοθέτης. Τις γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί τους, για το έργο που ετοίμασαν καθώς και για το πως βλέπουν τα πράγματα ως νέα γενιά καλλιτεχνών. Είναι φρέσκα πρόσωπα, που με πολύ δουλειά, αφοσίωση και αισιοδοξία παλεύουν, παρά τις δυσκολίες του σήμερα, κάτι που λέει πολλά.

Τέσσερις μορφές μιλάνε για τη βία, σε μια παράσταση βασισμένη σε έρευνα, αληθινές μαρτυρίες και γεγονότα. Τις ευχαριστώ για τη συνέντευξη και εύχομαι ολόψυχα επιτυχία!

Ελένη Μολφέτα: Τι σημαίνει Βί(αι)ος για σας;

Μαίρη Χάγια: Πρόκειται για μια παράσταση που έχει να κάνει με τέσσερις κακοποιημένες γυναίκες, οι οποίες βρίσκονται σε ένα χώρο επίλυσης τέτοιου είδους προβλημάτων, ούτως ώστε να προχωρήσουν τη ζωή τους. Όλες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, χωρίς όμως να γνωρίζουν ποιος είναι αυτός ο κοινός κρίκος που τις ενώνει. Δεν είναι κάτι στοχοποιημένο ως προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή μία γυναίκα, γι' αυτό έχει αυτόν τον τίτλο, καθώς μπορεί να τύχει σε οποιαδήποτε. Η παράσταση έχει ως στόχο ουσιαστικά να αφυπνίσει το κοινό, να μιλήσει για πράγματα τα οποία δε λέγονται ανοιχτά και τα οποία έχουν να κάνουν με τη γυναικεία κακοποίηση, παρά το γεγονός ότι στις μέρες μας υπάρχει μεγάλη ενημέρωση και πρόληψη γι' αυτό.

Μαρίλια Χαριδήμου: Ο Βί(αι)ος κρύβει μέσα του τις λέξεις βία και ζωή. Αυτή η κατάδυση λοιπόν θέλει να δείξει πως στις ζωές όλων μας μπορεί να υπάρξει η βία. Είναι ένα θέμα που μπορεί θεωρητικά όλοι να το ξέρουμε, παραμένει όμως ένα θέμα ταμπού. Υπάρχει μέσα σε πολλές οικογένειες, σε πολλές σχέσεις και μέσα από την παράσταση θέλουμε να δείξουμε ότι υπάρχει αυτό και «δεν είναι όλα ρόδινα».

Ναταλία Δήμου: Είναι μια παράσταση η οποία μιλάει για τη βία, δύο από τους τέσσερις ρόλους εστιάζουν στην ενδοοικογενειακή. Βλέπουμε τέσσερις χαρακτήρες, καθένας από αυτούς ζει κάτι διαφορετικό. Βία υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, δεν τη γνωρίζουμε όμως, δεν τη βλέπουμε, δεν είναι εύκολο να μιλήσουμε, γυναίκες άνδρες. Υπάρχει σε όλους. Στην παράσταση είναι αληθινές μαρτυρίες και γεγονότα που έχει πάρει η Σοφία και έχει φτιάξει αυτούς τους χαρακτήρες. Θυμώνω πάρα πολύ, γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που το έχουν βιώσει, όπως υπάρχουν άλλοι τόσοι που το κάνουν και τα άτομα που το έχουν βιώσει φοβούνται ή δε μπορούν να μιλήσουν και έτσι καταστρέφουν τη ζωή τους. Μέσω του δικού μας έργου θέλουμε να δώσουμε και κάποιο είδος ελπίδας! Ότι μπορείς να ξεφύγεις, αν όχι να το ξεπεράσεις, να βρεις άτομα να μπορείς να μιλήσεις, σιγά-σιγά να νιώσεις πιο οικεία, πιο ελεύθερα και επιβιώνεις!

Βερόνικα Τουρσιάδου: Είναι μια ιδέα, είναι μια παράσταση, είναι ένας άνθρωπος κι όλη η ανθρωπότητα. Βίαιος είναι οι ζωές ανθρώπων που είναι κλειδωμένες και δεν έχουν την ευκαιρία, δεν έχουν το θάρρος ή το θράσος ή οτιδήποτε υπάρχει μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό για να ενεργοποιήσει το «θέλω να μιλήσω». Υπάρχουν πολλές μορφές βίας, εμείς με την παράσταση μιλάμε για δύο συγκεκριμένες, την ενδοοικογενειακή και τα θύματα trafficking, τι συμβαίνει με αυτές τις γυναίκες, πως ξεκίνησαν, πως έζησαν και πως κατέληξαν. Είναι δίσημος ο τίτλος, είναι η ζωή και η βία, όπως θέλει το διαβάζει ο καθένας, γι' αυτό υπάρχουν και οι παρενθέσεις και με τις δύο έννοιες είναι το ίδιο αποτέλεσμα. Μιλάμε για έναν ή πολλούς, για τη βία και δυστυχώς είναι ένα θέμα ή μάλλον μια φαινόμενο που αναπτύσσεται συνεχεία, ανά δευτερόλεπτα σε όλο τον κόσμο και εμείς δε μιλάμε! Ο κόσμος σωπαίνει, κλείνει τα μάτια, κλείνει τα αφτιά κι όλα υπάρχουν υπόγεια.
Είναι τρομακτικό το ότι είναι παντού, συμβαίνει συνέχεια, έχει πολλές μορφές δυστυχώς και δε μιλάει κανείς!

Ποιές γυναίκες υποδύεστε;

Μαίρη Χάγια: Εγώ υποδύομαι την Όλια, μια γυναίκα η οποία μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο με καλόγριες. Από μια ηλικία και μετά, επειδή δεν μπορούσαν να τη κρατήσουν άλλο στο ίδρυμα, της έταξαν μια καλύτερη ζωή, ενώ στην ουσία την εκπόρνευσαν. Αναγκάστηκε να μπει στον κόσμο των ναρκωτικών, των ουσιών και του αλκοόλ, έτσι ώστε να ξεφύγει από όσα ζούσε. Παρ' όλα αυτά, όπως χαρακτηριστικά λέει και στο έργο: «Δεν θέλω να θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω».

Μαρίλια Χαριδήμου: Εγώ υποδύομαι τη Τζόις, μια κοπέλα που μένει έγκυος σε πολύ μικρή ηλικία. Οι γονείς της δεν θέλουν να κρατήσει το παιδί και παρ' όλο που γεννάει, αναγκάζεται να το δώσει. Κάπως έτσι μπαίνει στο κόσμο της πορνείας για να καταφέρει να βρει το παιδί της. Είναι μια γυναίκα αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση και το γιατί θα το δείτε στην παράσταση.

Ναταλία Δήμου: Είμαι η Ελπίδα! Υποδύομαι μια κοπέλα, η οποία δέχεται βία από πολύ μικρή ηλικία. Είναι ένα πλάσμα αρκετά χαμένο. Έχει προσπαθήσει να ξεφύγει από όλο αυτό, αλλά αποτυγχάνει. Έχει ένα μεγάλο βάρος καθώς η βία προέρχεται από το ίδιο της το αίμα!

Βερόνικα Τουρσιάδου: Είμαι η Ανθέα. Θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Τα υπόλοιπα στο Θέατρο 104 κάθε Τετάρτη & Πέμπτη.

Αυτή τη στιγμή, εσείς αντιπροσωπεύετε τη νέα γενιά των καλλιτεχνών. Πως βλέπετε ότι είναι τελικά αυτός ο «χώρος»;

Μαίρη Χάγια: Προσωπικά αισθάνομαι τυχερή. Από τη στιγμή που τελείωσα τη σχολή δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Το καλό είναι ότι γίνονται παραστάσεις. Υπάρχουν νέες ομάδες που δραστηριοποιούνται, όπως είναι αυτή που έφτιαξε η Σοφία μαζί μας. Υπάρχει κινητικότητα και μελέτη στους νέους ηθοποιούς. Αν υφίσταται η ανάγκη, πάντα βρίσκεται ο τρόπος και το έδαφος για να δημιουργήσεις. Αυτό είναι μια αέναη κίνηση.

Μαρίλια Χαριδήμου: Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, λόγω της κατάστασης της χώρας μας. Όμως όχι μόνο για το επάγγελμα του ηθοποιού. Όλα τα επαγγέλματα περνάνε μια κάποια κρίση. Τώρα, όταν ο κόσμος βρίσκεται σε μια περίοδο που τίθενται θέματα επιβίωσης, το θέατρο και γενικότερα ότι έχει να κάνει με τέχνη, είναι κάτι σαν πολυτέλεια. Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη, καθώς αν δεις τι ανεβαίνει στην Αθήνα κάθε χειμώνα θα διαπιστώσεις πως συνέχεια εμφανίζονται νέες ομάδες, παιδιά με όνειρα και θέληση. Η δική μας παράσταση είναι μια τέτοια παράσταση. Είναι ένα νέο κείμενο, μια φρέσκια σκηνοθεσία με τη ματιά της Σοφίας, όλες εμείς είμαστε ηθοποιοί που έχουμε τελειώσει τα τελευταία 2 - 3 χρόνια και παλεύουμε να ζήσουμε και εμείς μέσα από αυτό.

Ναταλία Δήμου: Εγώ βγήκα πέρυσι από τη σχολή, είμαι και εγώ τυχερή γιατί από τη στιγμή που βγήκα έχω κάνει κάποιες δουλειές και μου έχουν δώσει πολλά πράγματα. Δεν είναι μόνο τύχη, είναι και θέμα δουλειάς, είναι και θέμα αγάπης. Να βγεις και να έχεις το όνειρο ότι «θα τα καταφέρω, αργά ή γρήγορα». Θεωρώ πως όταν είσαι στη σχολή επί τρία χρόνια, βγαίνεις και λες «τώρα έχω πάρει κάποια πράγματα τα οποία πρέπει κάπως να χρησιμοποιήσω». Οπότε κυνηγάς τ' όνειρό σου και αν κάνεις δουλειές που σου προσφέρουν πράγματα και όχι μόνο για να βρίσκεσαι στο επάγγελμα, είναι πολύ σημαντικό, είναι μάθημα! Εννοείται, ότι είναι μια δύσκολη περίοδος και εγώ στην πρώτη μου δουλειά περνούσα από το θέατρο και έλεγα «αποκλείεται» να συμβεί, γιατί ακούς κιόλας ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρεις αν δεν ξέρεις άτομα, αν δεν έχεις δουλέψει ξανά... Αν όμως το κυνηγάς, το καταφέρνεις. Ας είναι δύσκολα τα πράγματα, υπάρχουν ομάδες, όπως είμαστε και εμείς, που η Σοφία μας εμπιστεύτηκε! Τέλος, θα ήθελα να πω ότι πρέπει να σταματήσει αυτό που ακούω συνέχεια «Ηθοποιός; Κρίμα! Τι άλλο κάνεις;...» Ηθοποιός, υπάρχει και θα υπάρχει!

Βερόνικα Τουρσιάδου: Και νέα και παλιά γενιά και όποια γενιά κι αν είμαστε. Το ίδιο δύσκολα είναι, το θέατρο πάντα περνάει δύσκολα. Οι εποχές αλλάζουν, αλλά η δυσκολία παραμένει. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς! Είναι γοητευτικό και δύσκολο παράλληλα, να ξέρεις πως είναι πολλοί αυτοί που αγαπάνε αυτό που αγαπάς και εσύ! Είναι ωραίο που υπάρχουν ευκαιρίες, που υπάρχει κόσμος που αγαπάει το ίδιο πράγμα με σένα. Αλλά εδώ, ζυγίζεις τα πράγματα, τι στόχους έχεις, τι θες να παράγεις και τι θα δώσεις. Εγώ έχω τελειώσει εδώ και ένα χρόνο, συμβαίνουν πράγματα αλλά το βασικό είναι τι θέλεις να κάνεις! Τα όρια και οι αντοχές σου κάθε μέρα δοκιμάζονται μέσα σε αυτό το χώρο. Πρέπει να δεις πόσο αντέχεις... για να δεις αν το θες πραγματικά!

Τι έχετε να πεις στα παιδιά που αυτή τη στιγμή κάνουν τα πρώτα τους βήματα;

Μαίρη Χάγια: Ότι από τη στιγμή που το επέλεξαν «το λέει η καρδούλα τους». Επομένως να μη τα παρατήσουν, να μην τους εμποδίζει τίποτα και να μην το βάζουν κάτω. Να προχωράνε, να έχουν όνειρα και όρεξη για δουλειά και κάποια στιγμή σίγουρα θα ανταμειφθούν!

Μαρίλια Χαριδήμου: Να έχουν πίστη και υπομονή! Είναι καλό να κυνηγάμε τα όνειρά μας και μόνο αν έχουμε όνειρα θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας!

Ναταλία Δήμου: Να το κυνηγάς! Δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα στην τύχη του. Δε θα πάρει κανείς τηλέφωνο. Πρέπει εμείς να είμαστε συνέχεια στον αγώνα και εννοείται ότι ο καθένας δεν πρέπει να απογοητεύεται. Υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω πάντα σε όλες τις δουλειές, όχι μόνο στο θέατρο. Απλώς στην περίπτωση των καλλιτεχνικών θεμάτων υπάρχει μια μεγαλύτερη δυσκολία λόγω χρημάτων, όχι ότι δε γίνονται πράγματα. Αλλά αυτό δε πρέπει να μας πτοεί!

Βερόνικα Τουρσιάδου: Και εγώ τελείωσα το 2014, οπότε δε νομίζω πως έχω την πείρα για να μπορέσω να δώσω συμβουλές, πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν στιγμές που θα σκεφτούν «Μήπως όχι; Μη δεν είναι αυτό για μένα;» Εκείνη τη στιγμή είναι που θα πρέπει να ενεργοποιήσουν το μεγάλο «αυτό θέλω». Εκείνη τη στιγμή είναι το μεγάλο βήμα. Επιμονή λοιπόν, υπομονή, αγάπη και σεβασμό.

Ελένη Μολφέτα: Τι είναι για σένα η παράσταση Βί(αι)ος;

Σοφία Ορφανού: Πολύ διάβασμα, πολλή έρευνα, ξενύχτια και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά!

Ποιά η σημασία του έργου;

Σ.Ο.: Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως όσα περισσότερα πράγματα κρατάμε μέσα μας τόσο χειρότεροι γινόμαστε σαν άνθρωποι. Είμαστε πιο κλειστοί, φοβόμαστε, γινόμαστε καχύποπτοι και είναι σαν να μολύνουμε τον ίδιο μας τον οργανισμό με πράγματα τα οποία δε θέλουμε!
Αρνούμαστε να μιλήσουμε σε κάποιον επειδή ντρεπόμαστε για το πρόβλημά μας, γινόμαστε το πρόβλημά μας, είμαστε το πρόβλημά μας και περισσότερο κακό κάνουμε στον εαυτό μας, παρά καλό!

Πως ξεκίνησε η ιδέα;

Σ.Ο.: Η αρχική ιδέα δεν ήταν δική μου.
Η ιδέα ήταν της Φωτεινής Γαλανοπούλου, που πρότεινε να κάνουμε ένα κείμενο βασισμένο μόνο σε αληθινές μαρτυρίες κακοποιημένων γυναικών. Στην αρχή είχαμε πει να εστιάσουμε μόνο στο trafficking. Αλλά στην πορεία μέσα από έρευνα είπαμε να μιλήσουμε και για άλλες μορφές βίας και έτσι ...προέκυψε ο Βί(αι)ος.

Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση;

Σ.Ο.: Η παράσταση αφορά τέσσερις γυναίκες, δύο θύματα trafficking και δύο θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Συναντιούνται εντελώς τυχαία μέσα σε ένα τυχαίο χώρο κάποια τυχαία στιγμή και σε κάποιο τόπο. Ένα γεγονός τις ωθεί να μιλήσουν αλλά δεν ξέρεις μέχρι που μπορούν να φτάσουν και τι να σου πουν. Το κείμενο βασίζεται και σε αληθινές μαρτυρίες και έχουμε επικεντρωθεί κυρίως στην ψυχολογική και σωματική βία. Κανένα κείμενο δεν είναι μόνο μία ιστορία, είχαμε φτιάξει τα προφίλ των γυναικών και μια πορεία που θα θέλαμε να έχει σα χαρακτήρας και εξελισσόταν συνέχεια.

Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το θέμα της κακοποίησης;

Σ.Ο.: Όπως σου είπα και πριν η αρχική ιδέα δεν ήταν δική μου. Αλλά με ιντρίγκαρε πάρα πολύ το θέμα και εκείνο το διάστημα πολύ περισσότερο, γιατί βγαίνοντας μόλις από τη σχολή και λέγοντάς μου για ένα τέτοιο θέμα, το πρώτο πράγμα που προσπάθησα να σκεφτώ είναι τι έργα ξέρω, τι παραστάσεις έχω δει... και δεν ήξερα πολλά έργα και δεν είχα δει παραστάσεις πάνω σε αυτό, οπότε ήθελα να κάτσω να το ψάξω! Διαβάζοντας, λοιπόν αληθινές μαρτυρίες και θεατρικά κείμενα, τα οποία μπορεί να είναι και fiction αλλά και βασισμένα κάπου, βλέποντας και ταινίες, ρεαλιστικές ή μη... Συνειδητοποίησα ότι ένα τέτοιο θέμα, συμβαίνει δίπλα σου. Είναι παντού! Και θα έπρεπε να είναι άξιο της σημασίας μας!

Πως πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος που δέχεται βία σε οποιαδήποτε μορφή, είτε σωματική είτε ψυχολογική, μπορεί να το αντιμετωπίσει;

Σ.Ο.: Το βασικό είναι να μη ντρέπεται γι' αυτό. Αν ρωτήσεις για παράδειγμα κάποιον «έχεις φάει ξύλο;» η πρώτη του απάντηση σίγουρα δεν θα είναι ναι. Η πρώτη του απάντηση θα είναι όχι, γιατί ντρέπεται και για αυτόν αλλά και για το άλλο άτομο. Το θέμα είναι να ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα χωρίς ντροπή. Είναι σύνηθες πολλοί άνθρωποι να ρίχνουν το φταίξιμο στον εαυτό τους, τουλάχιστον στις περισσότερες μαρτυρίες που έχω διαβάσει εγώ. Δε μπορούσαν να καταλάβουν το γιατί και έτσι είχαν ρίξει το φταίξιμο στον εαυτό τους. Υπάρχει μια φράση που λέει «Η βία φέρνει βία», πράγμα το οποίο ισχύει και στη δική μας παράσταση. Άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, χωρίς να το θέλουν μεταγενέστερα γίνονται οι θύτες κάποιου άλλου.

Πες μας κάτι για τις γυναίκες που θα δούμε στην παράσταση;

Σ.Ο.: Ζουν ανάμεσά μας! Δεν τις θεωρώ ξεχωριστές σαν προσωπικότητες. Οι γυναίκες αυτές είναι «απλές». Είναι γυναίκες που έχουν κρατήσει πολλά πράγματα μέσα τους. Είναι σα να σκουπίζουν το σπίτι τους και να βάζουν όλη τη βρωμιά κάτω από το χαλί και αυτό το χαλί στο τέλος γεμίζει και δημιουργείται ένα νέο πάτωμα.

Αν δεν κάνω λάθος η παράσταση είχε παιχτεί και στο Off-Off Athens Festival στο Θέατρο Επι Κολωνώ;

Σ.Ο.: Ναι! Τότε ήταν μια παράσταση που δεν υπήρχε τέταρτος τοίχος και οι ηθοποιοί μιλούσαν στον θεατή, έλεγαν την ιστορία της κάθε γυναίκας, χωρίς να υπάρχει σύγκρουση, χωρίς να υπάρχει καμία σχέση μεταξύ αυτών των γυναικών. Φέτος, προσπαθούμε να του δώσουμε μια άλλη διάσταση βάζοντας αυτές τις γυναίκες να μιλάνε μεταξύ τους. Υπάρχει θεατρική σύμβαση από κάτω. Αυτό που έγινε το καλοκαίρι στο θέατρο Επί Κολωνώ ήταν πιο πολύ διάλογος μεταξύ κοινού και ηθοποιού ενώ τώρα έχει μπει πιο πολύ ο χαρακτήρας του θεάτρου, έχει πιο γερή βάση.

Πως κατάλαβες ότι ήθελες να ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία;

Σ.Ο.: Τυχαία! Εντελώς τυχαία. Πριν μπω στη δραματική είχα τελειώσει μια σχολή εσωτερικής αρχιτεκτονικής, μπαίνοντας λοιπόν μέσα στη δραματική το πρώτο μου όνειρο, ο πρώτος μου στόχος ήταν να ασχοληθώ με την υποκριτική, αλλά αρχίζοντας και διαβάζοντας έβλεπα ότι όλα τα οραματίζομαι, όλα τα φαντάζομαι, όλα τα έχω σε εικόνες στο μυαλό μου. Οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο με το πιο δημιουργικό κομμάτι του πράγματος. Πώς όλο αυτό μπορεί να πάρει ζωή, να πάρει ανάσα, να γίνει...

Σαν νέα σκηνοθέτιδα πως βλέπεις τα πράγματα και τι θα ήθελες να επικοινωνήσεις σε παιδιά που τώρα ξεκινούν;

Σ.Ο.: Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο και βαρύ σαν φορτίο να το έχει κάποιος. Γιατί είσαι υπεύθυνος για όλα τα πράγματα. Δεν είσαι υπεύθυνος μόνος για τους ηθοποιούς... Πρέπει να προφυλάξεις και να προστατέψεις τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι! Δε θεωρώ ότι είναι ακατόρθωτο να δουλέψει κανείς. Είναι δύσκολο, αλλά όσο το κυνηγάς τόσο πιο γρήγορα θα καταφέρεις να το κάνεις. Το μόνο που μπορώ να πω, το οποίο και ακολουθώ, είναι να μην απογοητευόμαστε. Αναποδιές θα έρχονται πάντα, δε γίνεται να μας ανοίξουν οι πόρτες και να μας πουν «Παρακαλώ, περάστε!». Υπάρχουμε πάρα πολλοί σε αυτό το χώρο. Το θέμα είναι πόσο καθένας επιμένει, πόσο το θέλει, πόσο παλεύει και το βασικό να μην αφήσει τον εαυτό του να μολυνθεί από την απογοήτευση!

Εν κατακλείδι, ποιος είναι ο στόχος σου μέσα από την παράσταση;

Σ.Ο.: Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με αυτό το θέμα, μου δημιούργησε την ανάγκη να ακουστούν οι φωνές αυτών των ανθρώπων. Θα ήθελα κι άλλοι άνθρωποι να μιλήσουν για την όποια μορφή βίας έχουν υποστεί, ζήσει ή ακόμα και ασκήσει. Αυτό που ευελπιστώ είναι, όποιος έρθει να δει την παράσταση να πάρει κάτι έστω και ένα μικρό πραγματάκι, να το πάρει και να το καταλάβει.

Πληροφορίες Παράστασης

• Η Πέτρα Τερζή μιλάει για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Γέφυρες»
• Νίκος Χατζηπαπάς