«Κάτι γίνεται απόψε κάτι μ’ έφερε ως εδώ»... Μία Πέμπτη του Ιούνη ως το Βεάκειο Θέατρο Πειραιά και ειλικρινά θα είναι μια Πέμπτη που θα θυμάμαι για πολύ καιρό.

«Κάτι γίνεται απόψε δε μπορώ να ξεχωρίσω»... Μια καθηλωτική «συνομιλία» μεταξύ του Πάνου Κατσιμίχα, του Γιώργου και Αλέξανδρου Παντελιά (Κίτρινα Ποδηλατα) που δημιούργησε μια μαγική βραδιά. Ό,τι και να γράψω παρακάτω θα είναι λίγο, σαν ανταπόκριση για να μεταδώσω αυτό που έζησα.

«Κάτι γίνεται απόψε στα λημέρια της φωτιάς»
Είχα πάρει ήδη τη θέση μου στο Βεάκειο Θέατρο και ανέμενα με ανυπομονησία να ξεκινήσει η συναυλία. Άκουγα από πιο μικρή και τους αδελφούς Κατσιμίχα και τα Κίτρινα Ποδήλατα, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους δω σε ένα live μέχρι αυτή την Πέμπτη στις 23 του Ιούνη. Είχα λοιπόν την τύχη να βρεθώ σε αυτή τη συναυλία! Ο κόσμος ανέμενε όπως και ‘γω, άνθρωποι κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι μεγαλύτεροι. Τα φώτα της σκηνής ανάψαν και η συναυλία ξεκίνησε με ένα τεράστιο χειροκρότημα από τον κόσμο, ενώ μια δυνατή έναρξη μας επιφύλασσαν τα Κίτρινα Ποδήλατα, με ένα πολιτικό τραγούδι, που όπως είπε ο Γιώργος Παντελιάς «δεν τα χρειαζόμαστε... αφού περνάμε τόσο όμορφα!». Ένα υπέροχο κατ’ εμέ τραγούδι «Τι είναι κράτος», μοιράζομαι κάποιους από τους στίχους:

«Τρύπες φίλε μου μπαλώνεις
μάθε πώς να τις ξηλώνεις
κι αν παθητικά θυμώνεις
βολεύεσαι κι αμύνεσαι
ιστορικά ευθύνεσαι»

Αφού παρουσίασε εξαρχής όλους τους συνεργάτες, συνέχισε με το «Κάπου υπάρχει αγάπη», ένα απίστευτο τραγούδι, καθώς και το μαγικό κομμάτι «Αντικατοπτρισμός». Με ένα δυνατό «ευχαριστούμε» και ένα ακόμα πιο δυνατό χαμόγελο ο Γιώργος Παντελιάς έδωσε τη σκηνική σκυτάλη στον Πάνο Κατσιμίχα. Με το κοινό να κρατά το ρυθμό του και εκείνον να μας τραγουδά «Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες στο κέντρο και τις συνοικίες, όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα τηλέφωνα απεγνωσμένα» με προσωπικές οπτασίες ξεκίνησε και ένα ντέφι στο χέρι μας ταξίδεψε σε αυτό τον υπέροχο μουσικό κόσμο που έχουν δημιουργήσει οι αδελφοί Κατσιμίχα. Συνέχισε με μια φυσαρμόνικα και το «Δε φταις εσύ», με όλους εμάς να «φεύγουμε», να τραγουδάμε και να τον ακολουθούμε! Μας χάρισε απλόχερα ένα ταξίδι με την ξεχωριστή του φωνή, από το «Don’t worry Be happy», το «Μια βραδιά στο λούκι» μέχρι τη «Σαντορίνη», όπου είπε ότι είχε περάσει τρία χρόνια από τη ζωή του να πλένει ποτήρια. Εδώ κάπου, θα έρθω να πω την αμπελοφιλοσοφία μου, πως τους μεγάλους καλλιτέχνες τους κάνει η ζωή.

Ξανά στη σκηνή τα Κίτρινα Ποδήλατα και «Δε γίνεται αλλιώς». Κίτρινα Ποδήλατα... και τι να πεις κανείς και για αυτά τα δύο υπέροχα αδέλφια που κυριολεκτικά ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο με την εκρηκτική μουσική τους και την αστείρευτη ενέργειά τους;! Ήταν απλά απίστευτοι!
Η βραδιά γέμισε με υπέροχα τραγούδια τόσο από τον Πάνο Κατσιμίχα όσο και από τα Κίτρινα Ποδήλατα. Όπως το «Υπόγειο», «Μάρκος και Άννα», «Γυμνή σκιά» σε μια κυριολεκτική συνομιλία με το «Ταξιδεύω το εγώ μου», ένα τραγούδι για τους φοιτητές, όπως είπε ο Γιώργος Παντελιάς. Μια τρομερά δυνατή στιγμή ήταν όταν ερμήνευσαν το «Να σε δω να γελάς» - κάπου εκεί εγώ τρελάθηκα και ήρθε μετά και το κομμάτι «της αγάπης μαχαιριά» για να «αποτρελαθώ» εντελώς!

Και η «συνομιλία» τελικά έγινε ένωση για το τέλος της. Μια ένωση τεσσάρων φωνών και το υπέροχο αυτό βράδυ ήρθε να κλείσει με το «Ξύπνα λουλούδι του δάσους» και στη συνέχεια το «Night Night Night» και το «Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε». Έπειτα τα φώτα χαμήλωσαν και οι ερμηνευτές μετά από ένα τεράστιο χειροκρότημα αποχώρισαν από τη σκηνή. Μα το χειροκρότημα ήταν τόσο δυνατό και το κοινό δε σταματούσε να ζητάει «κι άλλο»... και έτσι γύρισαν ξανά στη σκηνή για να μας αποχαιρετίσουν με το «Γέλα πουλί μου, γέλα».

Ο Πάνος Κατσιμίχας καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς αφιέρωσε πολλά τραγούδια του στον Χάρη, στον Lucio Dalla, στον Αντώνη Βαρδή κ.α.

Ο Πάνος Κατσιμίχας και ο Γιώργος Παντελιάς είχαν κάποια κοινά στοιχεία, ένα από αυτά ήταν ότι ερμήνευαν κάθε τραγούδι με τα μάτια κλειστά... Τα μάτια κλειστά και η φωνή πιο δυνατή. Γιατί πηγάζει από μέσα, από ένα πολύ όμορφο και ξεχωριστό μέσα!

Είναι η πρώτη φορά που πάω σε μια συναυλία και βγαίνοντας νιώθω τόσο δυνατή, τόσο γεμάτη! Είναι τρομερό, αυτό που μας μετέδωσαν πραγματικά! Αφού κρατούσα την κάμερα και φωτογράφιζα και τραγουδούσα παράλληλα μαζί τους, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που ανατρίχιασα και τα μάτια μου βούρκωναν. Ιδιαίτερα στα λεγόμενα του Γιώργου Παντελιά, που μίλησε για αυτό το κουράγιο, συγκεκριμένα σε κάποια στιγμή κάτι είπε που δυστυχώς μου διαφεύγει για να το γράψω ακριβώς αλλά είχε να κάνει με το πόσο παλεύεις για τα όνειρά σου, για αυτές τις πλούσιες οικογένειες που είναι λίγο πιο εύκολο να τα καταφέρεις και για τις άλλες τις οικογένειες που δεν είναι και τόσο... Μα πρέπει πάντα να παλεύεις. Εκεί τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και ευγνωμοσύνη.

Γιατί για μένα οι αληθινοί καλλιτέχνες είναι αυτοί που δεν κρύβουν τα λόγια τους, ούτε τα ψελλίζουν, είναι αυτοί που τα βροντοφωνάζουν και δε φοβούνται. Είναι αυτοί που θα πας σε μια συναυλία για να ακούσεις μουσική και θα φύγεις εμπνευσμένος και γεμάτος. Είναι αυτοί που ξεχωρίζουν από το ήθος και τη ψυχή τους. Είναι αυτοί που θα σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που είχα την τύχη να δω αυτή την Πέμπτη.

Η σκηνή δε λέει ποτέ ψέματα. Άλλοι την πατούν και τους σβήνει και άλλοι την πατούν και φαντάζουν γίγαντες επάνω της.

Η πλατεία, που στην αρχή είχε μόνο τους φωτογράφους να περιφέρονται, είχε γεμίσει με κόσμο μέχρι το τέλος της συναυλίας... Κόσμο που τραγουδούσε, χόρευε και το «ΖΟΥΣΕ».

Ήταν η τρελή ενέργεια που μετέδωσαν τα Κίτρινα Ποδήλατα που ξεσήκωσε τον κόσμο, μαζί με τη γνησιότητα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, του Πάνου Κατσιμίχα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό που έζησα.
Και σβήνω σιγά σιγά έτσι όπως άρχισα με «Αντικατοπτρισμό» από τα Kίτρινα Ποδήλατα & τον Πάνο Κατσιμίχα:

«Κάτι γίνεται απόψε κάτι με έσυρε ως εδώ
ένας ύπουλος με τύλιξε καπνός
ίσως ήτανε αντικατοπτρισμός
προσπαθώ απλά να εξηγήσω...»

Κάποιοι ερμηνευτές είναι σα να έχουν γεννηθεί πάνω στη σκηνή. Είναι αυτή η ερμηνεία των τραγουδιών τους, η τόσο εσωτερική που γίνεται τόσο εξωτερική και σε αγγίζει μέχρι το κόκκαλο. Αυτή η ερμηνεία με πάθος, με ένταση, με ψυχή. Δε χρειάζεται να πω άλλα, ο χρόνος δηλαδή η διάρκεια των καλλιτεχνών σε αυτό το χώρο μιλά από μόνη της.

Μια πραγματικά τρομερή συναυλία, με δυνατές στιγμές, με δυνατές μουσικές, με δυνατές ψυχές, με δυνατές φωνές... μια συναυλία-ταξίδι που κυριολεκτικά δεν ήθελα να τελειώσει!

Κλείνω μια τα λόγια του Γιώργου Παντελιά:
« ...Μη χάνετε την ψυχολογία σας. Γιατί στις μέρες μας τελικά ΡΟΚ είναι να αντιστέκεσαι στον τσαμπουκά που θέλουν να σου σπάσουν. Μια τελευταία λέξη, μια τελευταία ευχή για όλους σας, για να την παλέψουμε και να έχουμε ένα ωραίο καλοκαίρι άσχετα με αυτά που συμβαίνουν...
ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΝΑ ΜΟΥ ΓΕΛΑΣ».

Φωτογραφίες: Ελένη Μολφέτα

• Resistance Festival 2016 | Day 1 w/ 1000 Mods & The Big Nose Attack
• Γιάννης Χαρούλης Live @ Θέατρο Πέτρας