Θέλαμε να κάνουμε θέατρο. Και θέλαμε να κάνουμε ένα θέατρο που να μας εκφράζει. Και θέλαμε να το κάνουμε τώρα.

λένε στην Ελένη Μολφέτα η Μαρία Μπαλούτσου και ο Σταύρος Γιαννουλάδης.

Την πρεμιέρα του έκανε το Bob Theatre Festival χθες το βράδυ στο Bios. Για 9η συνεχόμενη χρονιά νέοι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να δείξουν σε 15' ένα κομμάτι από τη δουλειά τους, με κριτή σε αυτήν τους την προσπάθεια το κοινό! Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν σημειώστε στην ατζέντα σας ότι "Έχει Bob".

Εμείς, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με τη Μαρία Μπαλούτσου από τους Abovo και τον Σταύρο Γιαννουλάδη από τους 4Frontal, που συνδιοργανώνουν ως ομάδες το Φεστιβάλ! Καλλιτέχνες που πορεύονται ως ομάδες και έχουν να πουν πολλά!

Για μένα, το Bob ίσως είναι και μια απάντηση για την εποχή, κάτι σαν ένα "Προσπαθούμε! Με ότι μπορούμε, όσο μπορούμε και δεν θα πάψουμε να προσπαθούμε!" 9η συνεχόμενη χρονιά [τίποτα δε γίνεται τυχαία]!

Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη τη Μαρία Μπαλούτσου και τον Σταύρο Γιαννουλάδη. Εύχομαι ολόψυχα επιτυχία σε όλους τους διαγωνιζόμενους και καλή πορεία στο Φεστιβάλ! Διαβάζοντας παρακάτω μπορείτε να διαπιστώσετε γιατί στην ατζέντα μας πρέπει να "Έχει Bob"...

Πείτε μας λίγα λόγια για το Φεστιβάλ... Τι θα αντικρύσει ένας θεατής ερχόμενος να παρακολουθήσει το Bob Theatre Festival;

Μαρία Μπαλούτσου: Πολλούς, χαρούμενους ανθρώπους! Το υπέροχο με το συγκεκριμένο φεστιβάλ είναι πως από τις μέρες τις προετοιμασίας, μέχρι και τις μέρες των παραστάσεων, βλέπει κανείς μόνο χαμογελαστούς ανθρώπους. Λες και κάποιος έχει «ψεκάσει» το χώρο και μόλις πατάς το πόδι σου μέσα μπαίνεις σε αυτό το κλίμα διασκέδασης. Είναι σχεδόν εθιστικό! Θέλεις να είσαι εκεί.

Ποιοί είναι οι Abovo?

Μαρία Μπαλούτσου: Οι Abovo είναι μια ομάδα 11 χρόνων. Και παρά τις προβλέψεις, είναι ακόμα εδώ, είναι δεμένη και είναι δημιουργική. Εντάξει, πλέον είμαστε πιο μεγάλοι και πιο κουρασμένοι, αλλά αγαπάμε πολύ τους Abovo και δεν παραιτούμαστε. Απλώς κάνουμε τα πράγματα σε άλλους χρόνους. Από την αρχή λέγαμε ότι θα συνεχίσουμε να παίζουμε μαζί, ακόμα και όταν περπατάμε με πι και μπαστούνια, ή υποβασταζόμενοι από τα παιδιά μας και νομίζω ότι στ’ αλήθεια έτσι θα γίνει. Είμαστε μια οικογένεια, ο καθένας έχει το ρόλο του, το χαρακτήρα του, λες «τι να κάνουμε, έτσι είναι ο θείος», γελάμε πάρα πολύ με τα αστεία μας και είμαστε και καλά παιδιά!

Ποιοί είναι οι 4Frontal?

Σταύρος Γιαννουλάδης: Η ομάδα 4Frontal αποτελείται από 14 ηθοποιούς, απόφοιτους της δραματικής σχολής του ωδείου αθηνών. Δημιουργήθηκε το 2009 και ασχολείται με τη μεταφορά μη θεατρικών κειμένων στη σκηνή αλλά και με έργα-σταθμούς της παγκόσμιας δραματουργίας, παράγοντας παράλληλα και πρωτότυπα έργα.

Μαρία Μπαλούτσου: Είναι η βελτιωμένη έκδοση των Abovo. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά, αγαπάνε τη δουλειά, είναι έντιμοι και μπορεί κανείς να συνεννοηθεί εύκολα μαζί τους. Όπως ακριβώς και οι Abovo, αλλά κάμποσα χρόνια νεώτεροι, με περισσότερη όρεξη, με κέφι και ευτυχώς λιγότερες υποχρεώσεις. Οι 4Frontal, είναι η ομάδα που τη βλέπεις να παίζει και τρέχεις μετά να τους παρακαλέσεις να σε πάρουν κι εσένα, να κάνεις έστω και ένα μικρό ρολάκι. Αυτό που εγώ ξεχωρίζω στους 4Frontal, είναι το θάρρος τους να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα, να κάνουν νέες συνεργασίες και να μην αναπαράγουν συνεχώς τις ευκολίες τους. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι από τις ομάδες που θα δημιουργήσουν ρεύμα στο θέατρο (αν δεν το έχουν κάνει ήδη).

Πώς προέκυψε η συνεργασία;

Μ.Μ.: Το Bob Festival ήταν το τυράκι που τους ρίξαμε, για να τους δελεάσουμε! Χρειαζόμασταν ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες, για να μας ανανεώσουν και να μας ξεκουράσουν. Έτσι πιστεύαμε, δηλαδή. Από τότε που ήρθαν οι 4Frontal, όμως, έχουμε κουραστεί περισσότερο, γιατί συνεχώς μας προτείνουν καταπληκτικά πράγματα! Εμείς τους προσεγγίσαμε για να μας βοηθήσουν στη διοργάνωση του Bob κι εκείνοι είχαν το θράσσος να μας προτείνουν να κάνουμε και καινούρια παράσταση! Αν είναι δυνατόν...

Σ.Γ.: Υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου που καλύπτει αυτήν την συνεργασία. Μία αμοιβαία έλξη που πρωτοξεκίνησε στο Bob Festival το 2013. Και άνθισε φέτος, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω, γιατί δεν θέλω να εκθέσω κάποιον.

Θα λέγατε ότι η σύσταση μιας ομάδας είναι κάτι δύσκολο ή εύκολο; Ποιά τα "κριτήρια" για να δημιουργήσει κάποιος τη δική του ομάδα;

Μ.Μ.: Η σύσταση είναι το εύκολο. Το μετά είναι το δύσκολο. Βρίσκεις ανθρώπους με κοινό όραμα, με κοινές ελπίδες και ανάγκες και φτιάχνεις την ομάδα. Ξεκινάς με την πρώτη παράσταση και αν είσαι τυχερός και πάει καλά, κάνεις και την επόμενη. Κάπου εκεί αρχίζεις να βλέπεις αν μπορεί η ομάδα να αντέξει στο χρόνο. Αν τα «κοινά» παραμένουν κοινά, ή αν αλλάζουν οι απαιτήσεις των μελών.

Σ.Γ.: Εξαρτάται από τις συνθήκες και από τις ανάγκες της εκάστοτε ομάδας. Συνήθως προκύπτει ως επόμενο βήμα για τη δημιουργία μια παράστασης. Η καλή συνεννοήση και οι κοινοί στόχοι είναι κάποια κριτήρια για τη δημιουργία μια ομάδας.

Στην περίπτωση σας τι σας ώθησε στο να φτιάξετε την ομάδα σας;

Μ.Μ.: Θέλαμε να κάνουμε θέατρο. Και θέλαμε να κάνουμε ένα θέατρο που να μας εκφράζει. Και θέλαμε να το κάνουμε τώρα. Δεν θέλαμε να χάνουμε ώρες ατελείωτες περιμένοντας σε οντισιόν, ούτε να καθόμαστε πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας να χτυπήσει. Άλλωστε δεν μας ήξερε και κανείς. Ποιός θα μας έπαιρνε; Αυτή ήταν και η λογική που διδαχτήκαμε στη σχολή στην Αγγλία. Μην περιμένεις, απλώς κάντο. Ο ηθοποιός δεν είναι μόνο εκτελεστής, είναι και δημιουργός. Όσο καλά μπορεί να εκτελεί, τόσο καλά μπορεί και να παράγει. Ή τουλαχιστον, έτσι θα έπρεπε. Αυτό μάθαμε δίπλα στο δάσκαλό μας, τον Ron East. Κάθε Παρασκευή έπρεπε από μία ιδέα να ετοιμάζουμε ένα θεατρικό κομμάτι και να το παρουσιάζουμε στους συναδέλφους μας. Όταν έχεις λοιπόν μια ιδέα για παράσταση, πρέπει να την κάνεις. Χωρίς να περιμένεις να έρθει ο παραγωγός (γιατί δεν θα έρθει), χωρίς να περιμένεις να σε δει ο μεγάλος σκηνοθέτης (γιατί δεν θα σε δει).

Σ.Γ.: Η ανάγκη να κάνουμε παραστάσεις και να συνεχίσουμε αυτό που είχαμε ξεκινήσει στη σχολή.

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που βοηθά μια ομάδα να «επιβιώσει»;

Μ.Μ.: Μπορεί να ακουστεί πεζό, αλλά πιστεύω ότι μια ομάδα επιβιώνει μόνο αν κάνει επιτυχία. Αλλιώς αρχίζει η γκρίνια. Καμιά φορά αρχίζει και με την επιτυχία, γιατί δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κερδίζεις και λεφτά, αλλά τουλάχιστον μετριάζεται. Για να κρατηθεί μια ομάδα στο χρόνο, για να μπορούν τα μέλη της να αφιερώνουν χρόνο στις πρόβες, επιβάλλεται να κερδίζουν και λίγα λεφτά, ωστέ να μη χρειάζεται να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και σε άλλες δουλειές. Και δεν εννοώ να κερδίζουν τόσα ώστε να τους φτάνει να ζήσουν, αλλά τουλάχιστον να παίρνεις την ικανοποίηση ότι συμπληρώνεις το εισόδημά σου. Ας μην γελιόμαστε. Καμιά ομάδα δεν μπορεί να βγάλει τόσα λεφτά, ώστε να πληρώνει καλά τους ηθοποιούς της (συνήθως, είναι και οι τελευταίοι που πληρώνονται, μετά τους τεχνικούς). Παρ' όλα αυτά, αν κρατηθεί στο χρόνο και συνεχίσει να κάνει καλές παραστάσεις, τα μεγέθη αλλάζουν.

Σ.Γ.: Βοηθάει σίγουρα η σωστή οργάνωση, η καλή συννενόηση μεταξύ των μελών, η ανανέωση των στόχων της ομάδας αλλά και η ανατροφοδότηση με νέους συνεργάτες και νέες ιδέες.

Το Scratch συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια, τι παρατηρείτε χρόνο με το χρόνο όσον αφορά τις ομάδες που συμμετέχουν;

Μ.Μ.: Στην πλειοψηφία τους οι ομάδες του διαγωνισμού έχουν μια μικρή άγνοια του τι σημαίνει «ανεβάζω» μια παράσταση. Και σε αυτό δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά οι σχολές τους. Έρχονται παιδιά και δεν ξέρουν πως να στήσουν τα φώτα τους, ή πως να στηθούν σε μια σκηνή. Δεν ξέρουν τι σημαίνει κουστούμια, παίζουν με «ρούχα πρόβας», μερικές φορές δεν ξέρουν και πως να υποκλιθούν. Τους λέμε, για παράδειγμα «αυτό θα είναι το φως της υπόκλισης» και μας ρωτάνε, «θα κάνουμε και υπόκλιση»; Ή τους ρωτάμε αν θα κάνουν την είσοδό τους σε black και είναι κάτι που δεν το είχαν καν σκεφτεί. Ξαναλέω πως μιλάω για μια πλειοψηφία και όχι για όλους. Από την άλλη, βέβαια, γι’ αυτό το λόγο φτιάχτηκε και ο διαγωνισμός. Για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, όπου και εμείς τους βοηθάμε, αλλά και δεν είμαστε το απρόσωπο θέατρο που θα τους «καταπιεί». Θα ήταν όμως ωραίο, να ήταν ήδη προετοιμασμένοι από τις σχολές τους, για να μην πω θα έπρεπε.

Επίσης, τι παρατηρείτε σχετικά με τα είδη των παραστάσεων που ανεβαίνουν στο Scratch;

Μ.Μ.: Οι παραστάσεις του σκρατς αποτυπώνουν εξαιρετικά την κοινωνική κατάσταση που βρισκόμαστε κάθε χρόνο. Όταν ξεκίνησε ο διαγωνισμός (το 2009) οι παραστάσεις ήταν χαρούμενες, είχαν πιο γενικά θέματα. Όσο μπαίναμε πιο πολύ μέσα στην κρίση, αυτό άλλαζε, οι παραστάσεις ήταν πιο πολιτικές, πιο «επαναστατικές», αλλά και πιο δραματικές, με μια αίσθηση θλίψης. Φέτος, γυρνάμε πια πολύ σε γενικά και ανθρωπιστικά θέματα. Μάλλον οι νέοι μας άνθρωποι, κουράστηκαν με την πολιτική και την επανάσταση. Ή απογοητέυτηκαν.

Το Φεστιβάλ έχει διαγωνιστικό κομμάτι, πως επιλέγετε ανάμεσα στις παραστάσεις που σας αποστέλλονται;

Μ.Μ.: Τις πρώτες χρονιές επιλέγαμε τις παραστάσεις που θα παίξουν ανάλογα με το θέμα τους και πως το παρουσίαζαν γραπτά οι ομάδες στην αίτησή τους. Δηλαδή, ό,τι μας άρεσε και μας φαινόταν ενδιαφέρον. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάνουμε πολλές λάθος επιλογές, ή να αδικούμε ομάδες. Έτσι αποφασίσαμε να τους ζητάμε και ένα μικρό βιντεάκι, για να μπορούμε να βλέπουμε και την αισθητική τους. Ωστόσο, τα κριτήριά μας, παραμένουν υποκειμενικά. Και αυτό προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε και όταν απορρίπτουμε μία αίτηση.

Τη φετινή χρονιά, αν δεν κάνω λάθος έχετε επιλέξει τις παραστάσεις που θα μετέχουν σαν Scratch, ποια θέματα κυριαρχούν;

Μ.Μ.: Φέτος κυριαρχεί η αγάπη, σε όλες τις μορφές και με όλες τις εκφράσεις. Όχι μόνο οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, αλλά και η φιλία, ο ρομαντισμός και ευτυχώς και το χιούμορ. Υπάρχει επίσης και μια μικρή αθωότητα στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τα θέματά τους, που εμένα προσωικά με συγκινεί.

Η εποχή θεωρείτε πως δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες;

Μ.Μ.: Κατά μία έννοια, ναι, κατά άλλες όχι. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια λεφτά, ότι δεν γίνονται πια παραγωγές αρκετές, ώστε να χωρέσουν και οι νέοι άνθρωποι, ότι κάπως το σύστημα είναι ήδη μοιρασμένο στους ίδιους, αυτό δίνει την ώθηση στους νέους καλλιτέχνες να κάνουν δικά τους πράγματα και να μην περιμένουν άπραγοι να τους ανακαλύψει καποιος. Από την άλλη, βεβαια, είναι δύσκολο να επιβιώσουν, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Καμιά φορά δεν τολμούν καν να κάνουν το πρώτο βήμα.

Σ.Γ.: Γίνονται πολλές προσπάθειες και υπάρχουν πολλές πλατφόρμες για νέους καλλιτέχνες. Παρ' όλ' αυτά λείπει η κρατική υποστήριξη των νέων καλλιτεχνών.

Το Bob Theatre Festival έχει μια επιτυχημένη πορεία εννέα χρόνων, τι ελπίζετε για το μέλλον του Φεστιβάλ;

Μ.Μ.: Να συνεχίσει, να μεγαλώσει και να είναι πάντα τόσο και περισσότερο χαρούμενο. Είναι το παιδάκι μας, που θέλουμε να το δούμε να μεγαλουργεί, να γίνεται ανεξάρτητο, να κάνει τη δική του πορεία, αλλά εμείς να είμαστε πάντα εκεί για να το στηρίζουμε και να το καμαρώνουμε.

Bob Theatre Festival 2016

• Εκείνος + Εκείνος: "Να ονειρεύεστε! Μη φοβάστε..."
• Η Έλενα Μαρούτσου μιλάει στο EvArt.gr