Πριν μερικούς μήνες, έκανα ένα ταξίδι στη Ρώμη. Ένα ταξίδι που στάθηκε κυριολεκτικά πηγή μιας κάποιας έμπνευσης.

γράφει στο Ev Art η Ελένη Μολφέτα.

Για ποικίλους λόγους, κάπως ψυχολογικά πεσμένη έφτιαξα τις βαλιτσούλες μου και έφυγα. Πήγα στη Ρώμη... και κάπου εδώ έρχεται αυτό που λέμε «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Η προσωπική μου βέβαια ιστορία δεν αφορά κανέναν, μα έχει σημασία να δώσω μικρά στοιχεία για να μπούμε στο «ψητό».

Εκεί λοιπόν στη Ρώμη, με τη φωτογραφική μου μηχανή έπαιζα συνέχεια.
Φωτογράφιζα ανθρώπους, ουρανούς, αγάλματα, κτίρια...
Έπαιζα, συνέχεια έπαιζα! Παιχνίδι στο παιχνίδι, δια μαγείας άλλαξε η ψυχολογική μου κατάσταση. «Δια μαγείας!»... Απλά δε σκεφτόμουν όλες αυτές τις υποχρεώσεις που έχω... Δε σκεφτόμουν τις «δουλειές» μου... Δεν είχα άγχος... και δια μαγείας επέστρεψε το χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Επέστρεψα από τη Ρώμη [Back to routine again].
Έχει περάσει καιρός από εκείνο το ταξίδι και βρήκα αυτές τις φωτογραφίες... Τις κοίταζα. Τις ξανακοίταζα... Μου θύμισαν εκείνο το χαμόγελο που πάλι έχει σβήσει...
Η ρουτίνα. Η όποια ρουτίνα σε ρίχνει. Ειδικά στην εποχή που βρισκόμαστε. Μα φταίει όντως η εποχή; Εμείς δε φτιάχνουμε τις εποχές; Την καθημερινότητα μας; Ακόμη και τη ρουτίνα μας; Υποτίθεται ότι κάνουμε και τέχνη για αυτό... Γι’ αυτό. Αυτό το... Το ταξίδι. Να μεταφέρουμε εμάς - ψυχή και σώμα - κάπου αλλού.

Αν λοιπόν νιώθεις και εσύ κάπως ψυχολογικά πεσμένος ή πιεσμένος «λόγω εποχής» πάρε μια κάμερα, ακόμα και με το κινητό... Βγες έξω και φωτογράφισε!
Παίξε! Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε το παιχνίδι. Μα το παιχνίδι μας έκανε κάποτε τόσο ευτυχισμένους... Πάμε να βρούμε μαζί αυτό το παιχνίδι στα απλά, μικρά, καθημερινά... Δεν είναι ανάγκη να πας στη Ρώμη. Η κάθε χώρα έχει την ομορφιά της. Μια κρυμμένη ομορφιά. Πάρε μια κάμερα και βρες την.
Είναι πραγματικά πολύ αναζωογονητικό να φωτογραφίζεις!
Γιατί αν έχεις και 'συ μνήμη χρυσόψαρου –όπως εγώ- είναι κάτι μαγικά χαρτιά που σου μένουν κι αν ξεχνάς... μετά αυτά θα γίνουν αναμνήσεις. Που πραγματικά θα σου αποφέρουν είτε χαμόγελο είτε δάκρυ, πάντως σίγουρα έχουν κάτι να σου δώσουν.

Έμπνευση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στο καθετί.
Από πάντοτε και για πάντοτε.
Βγες έξω, βρες την, δες την και αποτύπωσε την.

Στο κάτω-κάτω της γραφής η έμπνευση πηγάζει από μέσα μας. Ακόμα και ετυμολογικά αν δεις τη λέξη, το ίδιο θα σου πει! Διανύουμε σίγουρα περίεργες εποχές και καθένας μας έχει ανάγκη από έμπνευση. Μα έμπνευση στην κάθε μέρα!
Η έμπνευση δεν αφορά μόνο τους καλλιτέχνες. Η έμπνευση μας κάνει καλλιτέχνες, μα πρώτα απ’ όλα πρέπει να είμαστε καλλιτέχνες της ίδιας μας της ζωής.

Κόντρα σε εποχές και σε προσλαμβάνουσες, πρέπει ανεξαρτήτως των ποικιλόχρωμων ερεθισμάτων που λαμβάνουμε... Να κρατάμε το «καλό» και να πετάμε το «κακό». Ποιος θέλει να ζει χωρίς έμπνευση;
Χωρίς έμπνευση δεν αναπνέεις.
Το πιο τρομερό απ’ όλα είναι ότι είναι δωρεάν και την έχεις καθημερινά μαζί σου.
Στο άνοιγμα των ματιών σου το πρωί, σε ένα χαμόγελο που θα δώσεις σε κάποιον, σε μια καλημέρα που θα πεις σε κάποιον άλλο, σε ένα άγγιγμα, σε μια εικόνα που θα δεις στο δρόμο, στη δουλειά σου, στο φαγητό που θα φας το μεσημέρι, σε μια συζήτηση που θα κάνεις, σε ένα ποτό που θα βγεις να πιείς, στην ταινία που θα δεις το βράδυ, η έμπνευση είναι κυριολεκτικά στο καθετί.

Φτάνει να θες να τη δεις και θα την δεις.
Με καλή διάθεση, όλα γίνονται!

Όλα τα παραπάνω δεν τα συνειδητοποίησα στη Ρώμη. Είναι πράγματα που τα ξέρω... Απλά συχνά τα ξεχνάω.

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τις φωτογραφίες. Δε φαίνεται σε όλες που έχουν τραβηχτεί... Έτσι κι αλλιώς σε κάθε χώρα κάποια πράγματα μοιάζουν και άλλα διαφέρουν. Όχι; Τέλοσπάντων.

Όσο διαφέρουμε, άλλο τόσο μοιάζουμε.

Αν θες δες τις φωτογραφίες... Είναι από τη «Ρώμη» με αγάπη.

Πάμε να παίξουμε;

Eleni Molfetas Photography

• Στη συναυλία του Θανάση που δεν πήγα...
• Σαν το Ξύπνημα μιας Κάποιας Άνοιξης