Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016
Ώρα: 4:30
Πριν από 4 ώρες περίπου είδα «Το ξύπνημα της Άνοιξης», από κάθε άποψη.

γράφει στο Ev Art η Ελένη Μολφέτα.

Μέρες τώρα, έβλεπα να αναγράφεται στο πεζοδρόμιο «Μια παρέα ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΙΟ 25/2 στους κινηματογράφους», αυτή τη στιγμή χαίρομαι που κοιτούσα κάτω, γιατί είδα πάνω!
Διάφορες γνώμες ήρθαν στα αυτιά μου και πήγα να διαπιστώσω τι συμβαίνει με το «μυστήριο» Ξύπνημα της Άνοιξης!

Τα φώτα της αίθουσας χαμηλώσαν και ξεκίνησε η ταινία;! Ερωτηματικό.

Ερωτηματικό γιατί αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν του Κωνσταντίνου Γιάνναρη σε κάνει να αμφιταλαντεύεσαι «ταινία ή πραγματικότητα;». Βέβαια, αυτά τα δύο είναι κάπως -στο δικό μου κεφάλι- αλληλένδετα. Αυτό το μαγικό ερωτηματικό, που βγαίνεις από την αίθουσα μουδιασμένος, χωρίς μόνο με την αίσθηση «μια ωραία ΤΑΙΝΙΑ». Κάτι τέτοιες ταινίες έχουν να πουν κάτι πραγματικά, σκέφτομαι... Δεν ξέρω. Λέω... γράφω...

Η ιστορία αφορά μια παρέα πέντε παιδιών από ποικιλόμορφες οικογένειες, που δημιουργούν μια συμμορία και ξεκινούν το προσωπικό τους ταξίδι μέσα στην «όμορφη αυτή κοινωνία» που έχουμε φτιάξει! Στην ταινία η οικογένεια, δηλαδή ο πυρήνας, βλέπουμε ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία και στην εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών. Γιατί ο πυρήνας πυροδοτεί και κάποιες φορές πυροδοτείται! Μια οικογένεια με οικονομική άνεση, μια οικογένεια με μικρότερη οικονομική άνεση, μια οικογένεια με μεγαλύτερη οικονομική άνεση [Η μαγεία του σινεμά, εικόνα και ήχος]. Κάθε παιδί προέρχεται από μια οικογένεια, η οποία οικογένεια, ανεξαρτήτως της οικονομικής της κατάστασης, κουβαλάει τον προσωπικό της «σταυρό». Για Χ λόγους η προσοχή του γονιού αποστρέφεται από το παιδί, γιατί και ο γονιός αβοήθητος άνθρωπος είναι, μέσα στις περίεργες εποχές που διανύουμε. Θες οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής, θες η οικονομική κρίση, θες η ανασφάλεια του αύριο, θες θες θες... Είναι πολλά τα «θες». Πολλά και διαφορετικά. Έτσι, τα παιδιά παίρνουν «την εξουσία» στα χέρια τους. Πιάνουν τα όπλα και ψάχνουν, ψάχνονται... Είναι η ηλικία αυτή που θες να τα ζήσεις, να τα κάνεις όλα στο έπακρον. Δεν υπάρχουν όρια! Ή ακόμα κι αν υπάρχουν, τα ξεπερνάς.

Οι περίεργες εποχές που διανύουμε έχουν αυτή την πυροδότηση. Στην ταινία υπάρχει αυτή η πυροδότηση με έναν ρυθμό που είναι ακριβώς όπως και η εποχή, περίεργος, αβέβαιος και ιδιαίτερος, με μια ακαθόριστη ροή των πραγμάτων. Χρησιμοποιώ πολύ το «Πυροδοτ... Πυρ» στην εν λόγω ταινία βλέπουμε πολλά «Πυρ». Στη μετάφραση του «πυρ» που έχει αυτή η ηλικία που βρίσκονται αυτά τα παιδιά, τα «πυρ» που έχουν από το σπίτι τους, τα «πυρ» που πιάνουν στα χέρια τους, τα «πυρ» που δέχονται κτλ. Μια μαγική σκηνή, όταν ένας εκ των παιδιών πυροβολεί τον εαυτό του που βρίσκεται στην «αντίπερα» όχθη. Είναι όμως τόσο αντίπερα; Γιατί το μακριά, είναι πολλές φορές τόσο κοντά!
Ένα παιχνίδι εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Ποιος ο θύτης και ποιος το θύμα;
Μήπως όλα αυτά είναι κάπως ταυτόσημα; Δεν ξέρω, διερωτώμαι...

Η κάμερα έχει, αυτό το κάτι τρομακτικά όμορφο, βλέπει τα πάντα. Ποιητικές εικόνες, μέσα από τα μάτια του Κ. Γιάνναρη. Αυτά τα πλάνα... του κάπου, κάπως, κάποτε... Τι όμορφα μάτια που είχαν όλα αυτά τα παιδιά! Τα μάτια δε λένε ποτέ ψέματα. Είναι καθρέφτες, λένε... Βέβαια σαν κοινωνία έχουμε μάθει στο ωραιοποιημένο ψέμα, γι' αυτό δεν ξέρω πόσα στομάχια μπορούν όντως να αφουγκραστούν αυτή την ταινία. Τα πράγματα είναι ωμά, δυστυχώς ή ευτυχώς. Κάπου διάβασα, ότι το ξύπνημα της άνοιξης δε θυμίζει τίποτα με το σπουδαίο Γιάνναρη του παρελθόντος... Ε ναι! Λέγεται χρόνος, περνά και εξελίσσεσαι μέσα σε αυτόν. Κάποιοι θα θεωρήσουν ίσως αυτή την ταινία υπερβολική... Για μένα ήταν κάτι σαν προμήνυμα - "ένας κώδωνας κινδύνου". Γενικότερα οι ταινίες του Κ. Γιάνναρη είναι πάντα πιο μπροστά από την εποχή τους!

Θα μπορούσα άνετα να είμαι μία από αυτά τα παιδιά, σκέφτομαι... «Είναι ωραία η βία» και την εισπράττω, θαρρώ, καθημερινά. Σαν μέλος μιας νέας γενιάς, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο. Μέσα σε μια τυποποίηση που δεν επέλεξα ποτέ, απλά βρέθηκα μέσα σε αυτή.

Δεν είμαστε τύποι, αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Είμαστε άνθρωποι! Γιατί να ζούμε σε εποχές που το χρήμα και η εξουσία σε κάνουν δυνατό; Η πραγματική δύναμη είναι άυλη. Βρίσκεται μέσα στο ξύπνημα της άνοιξης.

Φίλε μου που το διαβάζεις αυτό, εγώ είμαι κομμάτι αυτών των παιδιών... Αναγνώρισα την οργή μου μέσα από αυτά τα παιδιά. Δεν είναι «η παραβατική συμπεριφορά» των παιδιών που «καταστρέφει» την κοινωνία, αντιθέτως η «παραβατική κοινωνία» είναι αυτή που καταστρέφει αυτά τα παιδιά.

Βρισκόμαστε στο 2016 και όλοι τρωγόμαστε για μια οικονομική κρίση, μα η κύρια επικινδυνότητα της εποχής είναι απότομη τεχνο-επικοινωνία που έχει εισβάλει στις ζωές μας. Κάποιος μου είπε «με πετούσαν έξω οι φωτογραφίες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα πλάνα». Ωραία, σκέφτομαι... Αυτή είναι η μάστιγα της εποχής! Καλημέρα. Μια φωτογραφία, ένα «βρίσκομαι εκεί, κάνω αυτό...» ένα τεράστιο δες με. Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, όμως είναι παγωμένη μέσα σε μια ζωντανή στιγμή.

Με ταξίδεψε, με σημάδεψε.

Βγαίνοντας από την αίθουσα είχα έναν πρωτόγνωρο κόμπο στο στομάχι.

«Το Ξύπνημα της Άνοιξης» είδα και προτείνω να τη δεις χθες, ανεπιφύλακτα! Εκτός κι αν δε σου αρέσει η πραγματικότητα. Αυτά τα παιδιά, πήραν τα όπλα. Το ίδιο θα κάνω, μόνο που δεν θα έχει μεταλλική μετάφραση. Θα μπορούσα να μιλάω και να γράφω ώρες ατελείωτες για αυτήν την ταινία μα πήγε 08:00.

Πες με υπερβολική, είναι της ηλικίας μου...
Δεν είμαι κριτικός, δε θα γίνω ποτέ... Είμαι απλά ένα παιδί.
Ευχαριστώ για αυτό που είδα!

Υ.Γ. «Καλημέρα» από τη γενιά του 95.

• Πηγή έμπνευσης στο καθετί
• Ο θάνατος της αναζήτησης (και των X-Files)