Μια από τις δημοφιλέστερες ερωτήσεις όταν γνωριζόμαστε με κάποιον αφορά τη μουσική που ακούει. Τί γίνεται όμως όταν η απάντηση είναι "τα πάντα";

γράφει στο Ev Art ο Γιάννης Φύτρος.

Μια από τις δημοφιλέστερες ερωτήσεις όταν γνωριζόμαστε με κάποιον αφορά τη μουσική που ακούει. Ίσως ασυναίσθητα να ψάχνουμε για κοινούς διαύλους επικοινωνίας (μιας και η μουσική μας ενώνει), ίσως να προσπαθούμε να "εκμαιεύσουμε" στοιχεία της μουσικής παιδείας ενός ανθρώπου, μιας και η ίδια μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μας υποδείξει και στοιχεία του χαρακτήρα του. Τί γίνεται όμως όταν η απάντηση είναι "τα πάντα";

Ε, λοιπόν πάντα μου κάνει εντύπωση - και ίσως να με ξενίζει και λίγο - αυτή η απάντηση. Δηλαδή, ακούς με την ίδια ευχαρίστηση από κλασσική μουσική μέχρι Δέσποινα Βανδή και από γιαπωνέζικη underground ηλεκτρονική μουσική μέχρι νορβηγική black metal; Ειδικά όταν επακολουθεί η έταιρη (αν και ευτυχώς λιγότερο συχνή) απάντηση/διευκρίνιση "Ό,τι παίζει το ραδιόφωνο", αυτό για μένα είναι το τελειωτικό χτύπημα, η στιγμή που καταλαβαίνω ότι "δεν υπάρχει σωτηρία"...

Κάθε άνθρωπος διαμορφώνει μια μουσική παιδεία από μικρή κιόλας ηλικία μέχρι την ενήλικη ζωή του, με βάση τα ακούσματα του άμεσου περιβάλλοντός του, από τη μουσική που ακούν οι γονείς του στο σπίτι μέχρι τα τραγούδια που προτιμούν οι συμμαθητές του στο σχολείο. Αυτές οι προτιμήσεις, με μικρές αποκλίσεις, παγιώνονται στον άξονα του χρόνου καθώς ο ίδιος αποκτά κρίση (συνήθως!) και αποτελούν κάτι σαν "σταθερά" για τον ίδιο, εφόσον φυσικά ασχολείται έστω και ελάχιστα με την τέχνη που λέγεται "Μουσική" και δεν αφήνεται στο έλεος του κάθε "χρηματιστηρίου τραγουδιών" που λέγεται ραδιοφωνικός σταθμός.

Ναι, σίγουρα ακούς πολλά είδη μουσικής, που από περίοδο σε περίοδο μπορεί να διαφέρουν (και αρκετά), αλλά αν ανήκεις στους ανθρώπους που έχουν μια στοιχειώδη κρίση του τί σ' αρέσει και δεν καταπίνεις αμάσητα όσα σου σερβίρει ο καθένας, δε μπορεί να μην έχεις παρατηρήσει πως ό,τι κι αν ακούσεις, πάντα θα υπάρχει ένα "σταθερό" είδος (ή έστω δύο συναφή είδη, π.χ. rock/jazz) στο οποίο θα επιστρέφεις. Το είδος που χαρακτηρίζει και τη μουσική σου παιδεία.

Σαφώς και δεν απαιτώ από τον καθένα να έχει μουσική παιδεία, απλώς η προσέγγιση του "ό,τι να 'ναι" μου φαίνεται αρκετά ψεύτικη και επίπλαστη, σαν να παρασύρεσαι χωρίς κανένα ίχνος αντίστασης σε ό,τι έχει να σου προσφέρει η απέραντη σούπα του lifestyle, ενός μύλου που όλα τα αλέθει - αρκεί να υπάρχει κέρδος. Εσύ, όμως, σαν άνθρωπος, τί κερδίζεις απ' αυτό;

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ πραγματικά θεωρώ πως η μουσική παιδεία ενός ανθρώπου μπορεί να μου μαρτυρήσει πολλά για τον χαρακτήρα του, για την ψυχοσύνθεσή του, για το πώς βλέπει τον κόσμο, ακόμα και για τις πολιτικές του απόψεις. Το "τα πάντα", μου υποδηλώνει έναν άνθρωπο που είναι φύλλο στον άνεμο, που δεν έχει άποψη ή δεν ξέρει τί θέλει... κι εδώ είμαστε να το συζητήσουμε!

• Έρωτας: Ένα παιχνίδι για να χαιρόμαστε και όχι να χαλιόμαστε
• Μόνος στο σπίτι Χριστούγεννα;