Τρίτη 12 Ιουλίου του 2016. Βεάκειο Θέατρο Πειραιά. Ήμουν από τους τυχερούς που πήγαν νωρίτερα και πρόλαβαν να δουν τη δύση του ήλιου από 'κει ψηλά. Αυτήν την υπέροχη θέα που σε συνεπαίρνει και δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάει η ώρα, για πότε νυχτώνει. Μέχρι που εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Χαΐνηδες...

Ήσυχα. Με σεμνότητα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Κούρδισαν τα μουσικά τους όργανα. «Κάθε μουσική βραδιά πρέπει να είναι μια αποκαλυπτική κατάσταση»... «Η μουσική πρέπει να είναι επικίνδυνη για τον ακροατή»... «Η μουσική εμπεριέχει την ιστορική μνήμη και το οραματικό μέλλον»... «Είναι μια πράξη τελετουργική»... Αυτά είναι κάποια απ' τα λόγια του Δημήτρη Αποστολάκη, λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, με το κομμάτι «Ορφέας» και την εκπληκτική εισαγωγή της γκάιντας του Δημήτρη Μπρέντα.

Όσοι έχουν παρευρεθεί σε συναυλία των Χαΐνηδων ξανά, θα καταλάβουν αμέσως τι εννοώ όταν μιλάω για την επιβλητική τους παρουσία. Για την καθηλωτική φωνή της Σπυριδούλας, που τραγούδησε στη συνέχεια, μαζί με τον Δημήτρη Ζαχαριουδάκη, το «Ερωτικό»...

Στο άκουσμα του μαντολίνου του Μιχάλη Νικόπουλου, στο Καπηλειό, το κοινό άρχισε να χειροκροτάει ρυθμικά και να τραγουδάει. Και πώς να μην τραγουδήσεις, όμως, στο άκουσμα αυτού του κομματιού; «Ρωτώ διαβάτες στα στενά αν είδαν μάτια καστανά σαν τα δικά σου», ο καημός ενός αθεράπευτα ερωτευμένου... Ύστερα, «Είχα μια αγάπη μια φορά», ένα τραγούδι - ωδή στον έρωτα, και μετά χορός και γλέντι στα επόμενα χορευτικά κομμάτια («Στς' αγάπης τη βαθιά πληγή» και «Απ' τω χανιώ την πόρτα»), που έκλεισαν με τη λύρα του Δημήτρη Αποστολάκη και το κοινό όρθιο να χειροκροτεί εκστασιασμένο. Αργότερα μας θύμισε πως όταν αλληλεπιδρούσαν τα μεράκια των μουσικών, οι μουσικές παντρεύονταν (και μπασταρδεύονταν) και, κάπως έτσι, γεννήθηκε και το ρεμπέτικο. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο Βαρύ Πολυθεανό Αμανέ. Γιατί «η ζωή είναι υβρίδιο» και γιατί «η φύση προτιμά το μπάσταρδο».

Μέσα από λίγα λόγια για τη φύση του πολέμου και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, όταν ακούστηκε και η αληθέστατη παρατήρηση του Αποστολάκη προς το κοινό, να μη βαρυγκομούμε που μας βάζει δύσκολα, ειδικά όταν η πληθώρα μας βομβαρδίζει με τα παιδαριωδώς εύκολα, φτάσαμε στο τραγούδι του Πολέμου, το οποίο, σε αντίθεση με τα περισσότερα συγκροτήματα παγκοσμίως, οι Χαΐνηδες επιμένουν να υμνούν «εμμονικά». Γιατί «μόνο με πόλεμο κερδίζεται η ζωή και το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία». Πόσο πολύ συμφωνώ με τον ισχυρισμό αυτού του υπέροχου τύπου, του Δημήτρη Αποστολάκη, ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες σπανίζουν! Και βρίσκεται ο ίδιος, θεωρώ, στην ευχάριστη θέση να μπορεί να το ισχυριστεί αυτό, μιλώντας, βεβαίως, εκ του ασφαλούς.

Ο μάγος, λίγο μετά, καθώς «αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι η μαγεία». «Χορογραφήστε αυθορμήτως», η προτροπή του Αποστολάκη προς το κοινό, «χόρευε και σκοπό μη γυρεύεις», που λένε και στην Κρήτη, βαλκανοειδείς ρυθμοί για ν' ανάψουν τα αίματα και ο κόσμος σχημάτισε έναν κύκλο που όλο και μεγάλωνε μπροστά στη σκηνή... Στο πανηγύρι του τρελού ποιος θα χορέψει; Στο σόλο διαρκείας και στους ήχους από το κλαρίνο του Δημήτρη Μπρέντα, στο τραγούδι «Εφτά ποτάμια», το κοινό τον αποθέωσε.

«Η αναμονή αυξάνει την επιθυμία και η επιθυμία την απόλαυση», απάντησε ο Αποστολάκης σ' αυτούς που ζητούσαν επίμονα ν' ακούσουν τον Ακροβάτη. Ευτυχώς για όλους μας, το αίτημα εισακούστηκε. Όλο το θέατρο τραγουδούσε μαζί με τους Χαΐνηδες «Με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος». Η συναυλία έκλεισε με το τραγούδι «Η τίγρη», καθώς και μια έντονη επιθυμία να δούμε ξανά και σύντομα τους Χαΐνηδες στη σκηνή. Για άλλη μία φορά, και οι εφτά τους ήταν υπέροχοι!

Κλείνοντας, δυο ακόμα λόγια από το Δημήτρη Αποστολάκη... Όχι τα τελευταία – ελπίζουμε,  αλλά σίγουρα απ' τα πιο σημαντικά...

«Όλος ο πλανήτης δε μπορεί να βρει νόημα ύπαρξης. Γι' αυτό εγκυμονεί έναν καινούριο άνθρωπο· αδογμάτιστο, αυτόνομο, αυτοοργανωμένο, ανεκτικό στη διαφορετικότητα και με εποπτική θεώρηση του όλου. Είναι η μόνη πιθανότητα ύπαρξης.»

Φωτογραφίες & Βίντεο: Αλέξανδρος Κυβρικοσέος

• Ana Tijoux Live @ Piraeus 117 Academy
• Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Γιάννης Κότσιρας στο Βεάκειο Θέατρο