Το βράδυ της Πέμπτης βρέθηκα στο Piraeus Academy για τη συναυλία της Ana Tijoux, μιας μουσικού με παρελθόν (και, βεβαίως, παρόν και μέλλον) στο χώρο του Hip Hop. Δεν ήμουν θαυμάστριά της· στην πραγματικότητα, μόλις κάποιους μήνες πριν και τυχαία έπεσα πάνω στο όνομά της, ψάχνοντας για groups και MCs από τη Λατινική Αμερική. Εντελώς συμπτωματικά, λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε το live της στην Αθήνα. Και ήταν αυτή η αφορμή για μια σε βάθος διερεύνηση για την Anita και το background της...

Γεννημένη στη Γαλλία, το 1977, από Χιλιανούς γονείς, εξόριστους από τη χώρα τους λόγω του πραξικοπήματος του Πινοσέτ, επέστρεψε στη Χιλή, ενήλικη πια, το 1993, αμέσως μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα. Η ενασχόλησή της με το Hip Hop δεν άργησε να’ ρθει... Πειραματίστηκε, για κάποια χρόνια, με κάμποσα σχήματα και, έπειτα από συνεργασίες με αρκετούς καλλιτέχνες της εγχώριας rap σκηνής, έφτιαξε, το 1997, το group Makiza. Οι Makiza έγιναν γρήγορα γνωστοί και αγαπητοί από ένα ευρύ κοινό. Οκτώ χρόνια και τέσσερις δίσκους αργότερα, το συγκρότημα διαλύθηκε και, από τα μέλη του, ακολούθησαν ο καθένας τη δική του προσωπική πορεία.

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμα από το καθαρό Hip Hop, η Ana κυκλοφόρησε, το 2007, τον πρώτο της δίσκο (Kaos), μία mainstream μίξη pop και Hip Hop ήχου, που της χάρισε υποψηφιότητες για τουλάχιστον τρία βραβεία, σε τοπικό επίπεδο. Το 2009 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος της (1977), ένας βαθιά αυτοβιογραφικός δίσκος – επιστροφή στις rap ρίζες της Tijoux, ένας «φόρος τιμής στη χρυσή εποχή του Hip Hop», που αγαπήθηκε αμέσως από την underground rap σκηνή στη Χιλή. H Ana κυκλοφόρησε δύο ακόμα δίσκους (La Bala – 2011, Vengo – 2014), και κατάφερε να καταξιωθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, ως Best New Female Emcees Dominating Mics Everywhere.

Αυτό που ξεχωρίζει στην Ana Tijoux, εκτός από την κρυστάλλινη καθαρότητα της χροιάς της και την εκπληκτική σκηνική παρουσία της (είναι ένα μικροσκοπικό πλάσμα με απίστευτη ένταση, πάθος και δυναμική), είναι το περιεχόμενο των στίχων της (βαθιά πολιτικοποιημένοι και κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, με μηνύματα ενάντια στην πατριαρχία, τον καπιταλισμό, τον πόλεμο) και η αξιοσημείωτη μίξη του conscious rap με το λατινικό folk ρυθμό.

Με μια πολυμελή μπάντα (με τρομπέτα, τρομπόνι, σαξόφωνο, πλήκτρα, μπάσο, κιθάρα, drums) από εξαίρετους καλλιτέχνες και, φυσικά, την υπέροχη Ana Tijoux, γέμισε το βράδυ της Πέμπτης με Latin (του οποίου δεν είμαι fan, αφέθηκα, όμως, για πρώτη φορά, στο άκουσμά του...) και Hip Hop ρυθμούς.

Τα τραγούδια πολλά· ξεχωρίζω τα, αγαπημένα μου πια, Vengo, Sacar La Voz, , Los Peces Gordos No Pueden Volar, Todo Lo Solido Se Desvanece En El Aire, Las Cosas Por Su Nombre και, βεβαίως, το Antipatriarca, με το οποίο αποχώρησαν από τη σκηνή, για να επιστρέψουν δευτερόλεπτα αργότερα, και να κλείσουν με το 1977 και το Somos Sur (από το δίσκο Vergo, σε συνεργασία με την Παλαιστίνια MC Shadia Mansour, ένα τραγούδι – ύμνο στην ενότητα και την αλληλεγγύη)...

Σε ένα αποκαρδιωτικά άδειο και πολύ σκοτεινό Piraeus Academy, η Ana Tijoux και η μπάντα της κατάφεραν να διασκεδάσουν, αλλά και να προκαλέσουν τη σκέψη των παρευρισκομένων. Οι αναφορές στον Χιλιανό Victor Jara, μουσικό δημιουργό και κοινωνικό ακτιβιστή – μεταξύ άλλων, καθώς και στα «αδέρφια μας, πρόσφυγες από τη Συρία», προσωπικά, με συγκίνησαν σε βάθος και ανέβασαν την Ana Tijoux στο βάθρο που της αξίζει, μέσα στην καρδιά μου.

Κλείνω με μια φράση, από συνέντευξή της στο Democracy Now... "Hip-hop is the land of the people that don’t have a land"

Υ.Γ. Πολύ σημαντικό: ένα μεγάλο respect στον Pablo De La Fuente Gálvez, τον δημιουργό του τόσο ξεχωριστού artwork που "έντυσε" το promotion αλλά και τον τελευταίο δίσκο της Anita.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Κατσαρός

• Mastodon Live @ Piraeus 117 Academy
• Χαΐνηδες Live @ Βεάκειο Θέατρο Πειραιά