Μία μόνο λέξη μου’ ρχεται στο μυαλό σε σχέση με το live των Leaf Dog, BVA & Detro στις 3 Μαρτίου στο An Club: bittersweet. Και θα εξηγήσω... Αρχικά, για τους Leaf Dog και BVA δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν... Η γενικότερη μανία μου με τη βρετανική rap είναι, νομίζω, γνωστή, οπότε δε θα μπορούσα παρά να εκστασιαστώ όταν εμφανίστηκαν αυτοί οι δύο υπέρτατοι τύποι στη σκηνή.

Τα δύο αστεράκια των Four Owls έκαναν χαμό, είπαν τις κομματάρες τους, με απολύτως προσωπικό στυλ ο καθένας, αλλά και μια πανέμορφη δυναμική μεταξύ τους και άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις σε ένα νεανικό κοινό που τους αποθέωσε (και ανταπέδωσαν, βέβαια, να τα λέμε και όλα). Από την τόσο ιδιαίτερη χροιά του BVA, στο τόσο ΑΠΟΛΥΤΟ πάτημα του Leaf Dog στο beat (ο τύπος γίνεται ολόκληρος ένα με τη μουσική όταν ραπάρει), και οι δύο ήταν υπέροχοι και ανυπομονώ να τους ξαναδώ live...

Και στο σημείο αυτό, θέλω να τονίσω την έκπληξή μου όσον αφορά την αγάπη που έδειξε το κοινό στους δύο Βρετανούς, καθώς ήταν κάτι που ομολογώ πως δεν περίμενα. Έχω, γενικά, την αίσθηση ότι το ελληνικό κοινό είναι, σε μεγάλο βαθμό και λόγω του νεαρού της ηλικίας του μεγαλύτερου μέρους του, μουσικά απαίδευτο και κολλημένο στο καθιερωμένο lifestylίκι των ΗΠΑ και στους Wu-Tang Clan (no disrespect here). Αποδείχτηκε, όμως, ότι αυτό έχει αρχίσει ν’ αλλάζει, το UK Rap έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος στην Ελλάδα (χαίρομαι σε ανείπωτο βαθμό γι’ αυτό!) και να διεκδικεί ρόλο ίσο μ’ αυτόν των ΗΠΑ. Ίδωμεν!

Στο bitter part τώρα, που αφορά στο opening της βραδιάς από το Detro... Ο Detro είναι, από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του στην εγχώρια hip hop σκηνή, ο αγαπημένος μου MC, ένας ράπερ που λατρεύω ν’ ακούω, ένα μοναδικό και σπάνιο ταλέντο (φωνή, flow, lyrics, σκηνική παρουσία), τόσο όταν χώνει τα πιο hardcore κομμάτια του, όσο και όταν πατάει σε πιο χαλαρές παραγωγές. Έξι χρόνια μετά την τελευταία φορά που τον είδα live, πάλι στο An, o σεβασμός μου και η αγάπη μου παραμένουν στα ίδια υψηλά επίπεδα. Από εποχές Μουσικών Ισοβιτών, Phase 3, από τους σόλο δίσκους του και τα αμέτρητα feat του σε κομμάτια άλλων αγαπημένων καλλιτεχνών, τον θεωρώ τον καλύτερο Έλληνα MC, χωρίς περιστροφές και χωρίς μακρυγορίες. Και είναι ένας ΜC ο οποίος χαίρει σεβασμού και αγάπης από το ελληνικό κοινό στο σύνολό του.

Η αμηχανία που προκάλεσε η παγωμάρα του κοινού για όσο έμεινε ο Detro on stage, ήταν απλώς μια κακή στιγμή και δεν καταγράφεται ως παγιωμένη στάση απέναντί του, εννοείται. Επιβεβαίωσε, όμως, την υποψία που είχα αναφορικά με τον τελευταίο δίσκο του «Παράθυρο με Θέα», ότι ναι μεν εκτιμήθηκε από τον κόσμο αυτή η αλλαγή στον ήχο και στο ύφος, στη λογική της συνεχούς αναζήτησης και εξέλιξης του καλλιτέχνη, αλλά δεν αγκαλιάστηκε όσο οι προηγούμενες δουλειές του. Αυτό επιβεβαιώθηκε κι από το γεγονός ότι στα ελάχιστα παλιά κομμάτια του που ακούσαμε, ο κόσμος ανταποκρίθηκε πιο ενεργά και πιο έντονα.

Όπως και να’ χει, o Detro είναι αξία, είναι τεράστιο κεφάλαιο για το εγχώριο hip hop και αυτό δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν παραθέτω playlist για κανέναν από τους τρεις MCz, γιατί είμαι τόσο fan όλων τους που δε θα μπορούσα να επιλέξω χωρίς τύψεις... Μια επισήμανση μόνο: όποιος/όποια δεν καταπιάστηκε ακόμα με το UK rap, χρωστάει στον εαυτό του/της ένα ευλαβικό σκάψιμο στο υλικό της High Focus Records...

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη Noiz Art & Music Productions για τις liveάρες που δε σταματά να διοργανώνει και στις οποίες δε θα σταματήσουμε, εννοείται, να δίνουμε εμμονικά το παρόν!

Υ.Γ.2. «We underground associate our names with the talent/ We need more nights, we need more crews/ Need new producers trying to make power move»... και συνεχίζουμε!!!

Φωτογραφίες: Δήμητρα Σαρλά

• Blues Pills & Riverbed live @ Piraeus Academy
• Mute Tale, Art Of Simplicity & Μικτή Χορωδία Κηφισιάς @ Methodia