Vive Le Punk Rock Warm Up Show @ AN Club

Λεπτομέρειες: Γράφει ο/η Μαριλένα Κατσαρού Μαριλένα Κατσαρού; Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες; Δημοσιεύθηκε : 15 Νοεμβρίου 2016 15 Νοεμβρίου 2016

Παρασκευή βράδυ, τα Εξάρχεια είχαν κατακλυστεί από κόσμο. Όχι ότι είναι κάτι σπάνιο για την περιοχή να πνίγεται από τους επισκέπτες, αλλά την περασμένη Παρασκευή τα Εξάρχεια γιόρταζαν μια βραδιά αφιερωμένη στο Punk. Με λιγότερα από 300 μέτρα απόσταση μεταξύ τους, δύο συναυλίες, 8 μπάντες, μία μουσική, μία γιορτή! Πέμπτη Κάστα, The Vile, Ομίχλη, Casualties στο An Club, στη Σολωμού, Δίχως Πνοή, Sarabante, Era of Fear, Ανατέλλων Τρόμος στο Πολυτεχνείο, στη Στουρνάρη. Αν υπάρχει κάποιος που ίσως δυσκολεύτηκε λίγο εκείνο το βράδυ, ήταν όλοι αυτοί που πηγαινοέρχονταν στα διαλείματα από τον ένα χώρο στον άλλο... Εγώ έμεινα στο An από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας και δεν το μετάνιωσα καθόλου!

«Υπέροχα άγρια ομορφιά», «...μικρή δόνηση...», «... εξέγερση ενάντια στην απαθή ηρεμία ενός φαινομενικά ακίνητου Κόσμου»... Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις φράσεις με τις οποίες περιγράφει ο Μπάμπης Λάσκαρις στο βιβλίο του "Punk - Η Ιστορία μιας Επανάστασης", το Punk φαινόμενο, την πλέον αντισυμβατική (υπο- αλλά και αντι-) κουλτούρα που γέννησε ο 20ός αιώνας! Δε φτάνουν οι σελίδες για να χωρέσουν τη βαριά ιστορία ενός ρεύματος που γεννήθηκε από τα τρωκτικά της πόλης και, όπως κι αυτά, στέκεται ακόμα στα πόδια του, αλώβητο, και κόντρα σ’ ένα σύστημα στο οποίο έχει κηρύξει τον πόλεμο από καιρό. Αυτό που έχει αξία είναι, εν έτει 2016, να συναντάς ανθρώπους που συνεχίζουν, εν έτει 2016 (ναι, το ξαναλέω εμφατικά!), να τα δίνουν όλα γι' αυτό που αγαπάνε, αδιαφορώντας για τον μουσικό καθωσπρεπισμό και τους στιλιστικούς αισθητικούς κανόνες που επιτάσσει η σύγχρονη κοινωνία του θεάματος. Έχω πέσει πολλάκις στην παγίδα να χαρακτηρίσω τις πολύχρωμες σηκωμένες μοϊκάνες, τα ραφτά, τα καρφιά και τα σκισμένα, γραφικότητες. Ρίχνοντας μια ματιά στα '70s, όμως, συνειδητοποιείς γρήγορα ότι η κανονικότητα που γέννησε το Punk, ελάχιστα έως καθόλου έχει αλλάξει, πόσο μάλιστα σε επίπεδο ελληνικής πραγματικότητας.

Τη βραδιά της 11ης Νοέμβρη άνοιξαν οι Πέμπτη Κάστα, μια Anti-nazi Street Punk–Oi μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, με ελληνόφωνο στίχο και σαφείς επιρροές (όπως λένε και οι πιο γνώστες!) από τους Casualties. Οι Γιάννης (φωνή, κιθάρα), Pikas (κιθάρα, φωνητικά), Chris Rebel (μπάσο, φωνητικά) και Αδάμ (drums) έπαιξαν κομμάτια από τα δύο demo τους (2014 και 2015), με τον κόσμο να γουστάρει και τους πιτσιρικάδες να προετοιμάζονται με τον καλύτερο τρόπο για το υπόλοιπο της βραδιάς, η οποία προβλεπόταν άγρια και ανεξέλεγκτη! Μπορείτε να βρείτε τα κομμάτια τους στη σελίδα τους στο BandCamp (όπου διατίθενται δωρεάν). Εγώ κρατάω ένα ρεφρέν τους και χαμογελάω για τη συνέχεια... «Είναι αλήτης και απροσάρμοστος, είναι φρικιό μα ανυπόταχτος, είναι ό,τι απέμεινε από μια εποχή που η αθωότητα δεν είχε ξεχαστεί, είναι ένας πάνκης, ένας σκινάς, τον φτύνεις μα στα μάτια δεν κοιτάς, ταραξίας, αναρχικός κι αλκοολικός, για 'σας αλήτης για 'μας αυθεντικός»...

Ακολούθησαν οι The Vile, αγγλική Hardcore Punk μπάντα από το Nottingham. Ο δίσκος τους, Punk Disorder Chaos Destruction, αποτελεί ένα άξιο προσοχής δείγμα τους είδους, με βαθιά πολιτικοποιημένο στίχο και τον Rat (των Discharged) στα καλύτερά του. Μετά το βινύλιο που κυκλοφόρησαν το 2012, όπου ξαναζωντάνεψαν (όχι ότι πέθανε και ποτέ!) το αξεπέραστο God Save The Queen των αξεπέραστων Sex Pistols, οι Vile αφήνουν σιγά-σιγά το στίγμα τους. Μια μπάντα με επιβλητική παρουσία και δυναμικό ήχο που έχει ακόμα να δώσει πολλά. Keep an eye on them! Προσοχή στο Provocation!

Για τη συνέχεια, Ομίχλη! Μια μπάντα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα γουστάρουμε ν' ακούμε, γιατί η μουσική συνδέεται πάντα και αναπόφευκτα με ανθρώπους, με εικόνες, με καταστάσεις, με βιώματα... Εντάξει, είναι περιττό να πω το τι χαμός έγινε όταν, με το που έσκασαν στο stage, έπαιξαν το Punks Απάτσι. Αν αυτό το κομμάτι δεν είναι ο ύμνος του ελληνόφωνου punk, τότε ποιο είναι; «Τα ρούχα μας τους γείτονες πειράζουν, μα εμείς αδιαφορούμε για τους μικροαστούς. Αρνούμαστε τη μόδα που πλασάρουν, υπάρχουν τόσα πρόβατα που πάνε κατά 'κεί, εμείς θα μείνουμε αιώνια κολλημένοι γιατί η συνείδησή μας δεν μπαίνει σε κλουβί»... Αλήθειες συνοψισμένες σε ούτε δυόμιση λεπτά! Και, νομίζω, οι Ομίχλη στο stage σήμαναν την αρχή του τέλους... Έπαιξαν όλες τις κομματάρες τους: Ελπίζουμε χωρίς ελπίδα (Punk, βία, χάος κι Αναρχία! Being 18 again and loving it!), Θεσσαλονίκη, Do It All Together (τι φωτογραφική περιγραφή, αλήθεια, της ελληνικής ψευδαίσθησης της αυθεντικότητας...), Παλιά Σχολή, Αιώνια Ζωντανοί, Σαν μια γροθιά και μας αποτελείωσαν... Πολύς ο σεβασμός, πολλή η αγάπη, σκληρό και ανελέητο το pogo. Ομίχλη, αξία διαχρονική!

Μεγάλη μου χαρά, πραγματικά, που είχα την ευκαιρία να δω, λίγο αργότερα, τους Casualties live. Αυτό που δημιούργησαν μέσα στο An είναι κάτι απέναντι στο οποίο στέκεσαι απλά με δέος, με έκσταση, με χτυποκάρδι από την ένταση! Νομίζω ότι βρήκα έναν φωτογραφικό ορισμό γι' αυτό που ο Λάσκαρις περιγράφει ως «φρενήρη παροξυσμό». Κιθάρα (Jake), μπάσο (Rick) και drums (Meggers) άναψαν μια φωτιά στην οποία ο Jorge Herrera δε σταμάτησε να ρίχνει λάδι, δημιουργώντας μια χαοτική κατάσταση, μετά κι από τις άκρως προβοκατόρικες προτροπές του για chicken fight & shoulder sit... Αλλά, παιδιά, μόνο σπρώξιμο, όχι μπουνιές και γρατζουνιές! Μπύρα, χορός, κραυγές, υψωμένες γροθιές – αυτό είναι το Punk: απελευθερωτικό! Tomorrow Belongs To US, Punx & Skins, Rebel, Chaos Sound, Running Through The Night, κάποια ανέκδοτα από τον Jake, ο οποίος κάνει stand-up comedy back home, Soldado, Mierda Mundial, My Blood. My Life. Always Forward., On City's Streets, και άλλα... Με λίγη καλή θέληση θα πιστέψω ότι δεν έγινε επίτηδες που άφησαν το We are all we have για το τέλος, για να κλείσουν το live... Το τι επικράτησε, μόνο σε video μπορεί να απεικονιστεί, κι εκεί όχι με μεγάλη ακρίβεια... Οι Casualties ξέρουν πώς να στέλνουν το κοινό τους σε άλλη διάσταση, και αυτό έκαναν! Κάποιοι τους παρομοιάζουν με τους Sex Pistols... So what? Για μας που δεν προλάβαμε να δούμε τους Pistols σε live, μια μπάντα που εμπνεύστηκε απ' αυτούς, δεν είναι απλά καλοδεχούμενη, είναι τουλάχιστον απαραίτητη. Εγώ θα πω απλά πως είναι μοναδικοί!

Όπως μοναδική ήταν και η συναυλία, απ' την αρχή μέχρι το τέλος! Κι αν αυτό ήταν το warm-up show, τί να περιμένουμε στο κύριο φεστιβάλ που έρχεται το Φλεβάρη του 2017?!

Υ.Γ. Κλείνω με μια θεμελιώδη αρχή: This is a chord, this is another, this is a third... now form a band!

Y.Γ.2. Λατρεύω να βλέπω τους πολύ πιτσιρικάδες να χτυπιούνται με punk (και rap, βεβαίως)! Παιδιά, πραγματικά, δε με νοιάζει αν το μοϊκάνι σας είναι σηκωμένο με gel και πιστολάκι, σημασία έχει ότι είστε εκεί... Γι' ακόμα μια φορά, η ζωή έκανε κοπάνα από τα bars της αλλοτρίωσης και γέμισε το ΑN, σε μια αξέχαστη συναυλία-εμπειρία ζωής! Up the Punx και Punk's not Dead και λοιπά...