Όταν αγαπάς κάτι πολύ, βοήθησέ το, πόνα το και θα καταλάβεις κάποια στιγμή ότι δε χρειάζεται να είσαι στη Νορβηγία για να δεις το Σέλας.

λένε στη Δώρα Γιαννακοπούλου οι Σέλας.

Ο νέος μήνας μου επιφύλασσε και μια όμορφη αρχή. Την Τετάρτη το απόγευμα βρέθηκα στο στούνιο των Selas στον Πειραιά για να μου παραχωρήσουν μαι συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης. Στο στούντιο βρεθήκαμε με τον Χρήστο και τον Τόλη (τους δύο εκ των πέντε που απαρτιζουν την μπάντα) και περάσαμε ένα πολύ όμορφο βράδυ με κουβέντα για μουσική, τέχνη και τους Vikings....

Ας γνωριστούμε καλύτερα ξεκινώντας με μια μικρή αναδρομή της πορείας σας...

Χρήστος: Η μπάντα γεννήθηκε στις Σέρρες, από τον Ηλία μαζί με τον πρώτο μας τραγουδιστή τον Θάνο, η οποίοι γνωρίστηκαν ως φοιτητές και άρχισαν να δουλεύουν οι δυο τους. Αργότερα όταν τέλειωσαν τις σπουδές τους, γύρω στο 2005, και επέστρεψαν στην Αθηνά, τότε είναι που προστεθήκαμε και οι υπόλοιποι και πήρε και το όνομα η μπάντα.

Αλήθεια, γιατί Σέλας;

Τόλης: Είναι ένα φαινόμενο που σε συναρπάζει. Δηλαδή μπορείς να κάτσεις απλά από κάτω και να βλέπεις το φως να χορεύει. Λόγω και τις ψυχεδελικής φύσης της μπάντας είναι κάτι που συνδυαστηκε όμορφα.

Χρήστος: Βασικά αυτό που είπε και ο Τόλης. Κάναμε ένα συνδυασμό. Έχεις ένα φαινόμενο το οποίο σε μαγνητίζει και φανταστήκαμε ότι θα θέλαμε και η μουσική μας να δημιουργεί αντίστοιχα ή παρόμοια συναισθήματα.

Ποιες είναι οι πρώτες μουσικές επιρροές σας και ποια είναι τα προσωπικά στοιχεία που σας διαφοροποιούν από αυτές;

Τόλης: Κοίταξε γενικά σαν μουσικός θα μιλήσω. Ο καθένας έχει τις επιρροές του. Το τι μας επηρεάζει μουσικά δεν είναι μόνο η μουσική. Είναι η ζωή που ζούμε, οι ήχοι που ακούμε, η ρουτίνα μας. Όλα αυτά μας επηρεάζουν σαν ανθρώπους και φυσικά και σαν δημιουργούς, γιατί επιλέγουμε ένα δύσκολο δρόμο, να κάνουμε ελληνικά τα δικά μας κομμάτια. Κάτι που φυσικά έχει και θετικά και αρνητικά. Ίσως και με την καθίζηση της ελληνικής σκηνής έχει περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Το τι ακούμε και το τι μας επηρεάζει δεν έχει σχέση με αυτό που παίζουμε. Απλά νομίζω πως, βλέποντας και πιο ώριμα τη μουσική, προσπαθούμε να δώσουμε την ταυτότητά μας, να παραμείνουμε πιστοί σε αυτά τα λίγα τα θέλω μας και να κάνουμε ένα μινιμαλιστικό σχήμα έτσι ώστε να μπορέσουμε να ταιριάξουμε όλοι τα δικά μας θέλω και να βγάλουμε αυτά τα πέντε άτομα που είμαστε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Το οποίο πρώτα θα καλύπτει και θα ολοκληρώνει εμάς σαν ανθρώπους και μετά όσους μας ακούνε.

Χρήστος: Εάν μας πιάσεις τον καθένα ξεχωριστά σαν μονάδες, ο καθένας ακούει ξεχωριστά πράγματα. Προφανώς είναι στον ευρύτερο χώρο του ροκ, αν μπορείς να το πεις, αλλά και όχι μόνο. Δηλαδή δεν βάζουμε παρωπίδες στη μουσική. Το μυστικό συνήθως όταν μαζεύονται πολλά άτομα, όλοι μαζί, και λένε θα παίξουμε μουσική, είναι το πως θα παντρέψεις αυτά τα πράγματα ή το πως θα πάρεις στοιχεία από διάφορα πράγματα. Τα είδη μουσικής που αρέσουν στον καθένα, να πάρεις στοιχεία από αυτά και να τα βάλεις στη μουσική σου ως μπάντα τελικά. Αν θα μπορουσα τώρα να αναφέρω κάποιοες μπάντες που είναι κοινά αποδεκτές σε εμάς είναι κυρίως από τον ξένο χώρο και είναι Cure, Joy Division, Madrugada, Radiohead, Tindersticks.

Τόλης: Κοίτα είναι δύσκολο να βάλεις ταμπέλες “ακούμε αυτό και προσθέτουμε αυτό”. Προσπαθούμε γενικά να ακουληθήσουμε ένα πιο σκοτεινό δρόμο μην επιλέγοντας αυτό που έχει ήδη χιλιοπαιχτεί.

Είστε από τα ροκ συγκροτήματα που επιμένετε στον ελληνικό στίχο. Δεν έχετε μπει ποτέ στην "ευκολία" του αγγλικού;

Τ: Δεν ξέρω αν είναι ευκολία ή όχι. Αλλά γενικά το βρίσκω πολύ έξω από εμένα το να κάτσω να γράψω αγγλικό στίχο ή να με εμπνέυσει τόσο πολύ ένας ξένος στίχος παρά ένας ελληνικός. Δηλαδή όχι άλλη ξενομανία. Είμαστε Ελλάδα, αλλά δεν το κάνουμε επί τούτου, είναι αυτό που μας βγαίνει.

ΧΡ: Αυτά που θέλουμε να περιγράψουμε είναι και πιο εύκολο στη γλώσσα μας.

Τ: Διαφωνώ σε αυτό. Νομίζω είναι πιο εύκολο να σκαρώσεις ένα στιχάκι με αγγλικό στίχο γιατί υπάρχει και ο χρύσος κανόνας πως μια απλή λέξη στα αγγλικά μπορεί να μεταφραστεί σε πεντακόσιες χιλιάδες έννοιες. Ενώ το να περιγράψεις κάτι πολύ συγκεκριμένο, να το δώσεις με ωραίο τρόπο, να κολλάει σε όλο το στήσιμο και το στυλ που θέλεις να βάλεις, να εκφράζεις τους γύρω σου, να το γράψεις στα ελληνικά και να το συνδυάσεις και με τη μουσική είναι πολύ δύσκολο.

Tο τραγούδι είναι αντίδοτο στις καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια;

Τ: Εγώ το λέω ισσοροπία. Δηλαδή κάνοντας αυτό το πράγμα ισορροπώ σαν άνθρωπος, παίρνω ανάσες και συνεχίζω. Εγώ το βλέπω σαν νανούρισμα. Μια ευχάριστη αίσθηση δηλαδή που θα σου δώσει ηρεμία.

ΧΡ: Ο καθένας το αντιλαμβάνεται και διαφορετικά. Προφανώς η μουσική είναι συναισθήματα. Όσα περισσότερο μπορείς να εκφράσεις, να αγγίξεις και να ακουμπήσεις τον άλλον μέσα του έστω και λίγο, ακόμα και αυτό δηλαδή, η όλη επικοινωνία που θα γίνει στη διάρκεια ενός live, όταν κάποιος ακούει το τραγούδι σου και αυτό εσένα σε κάνει να νιώσεις κάποια πράγματα. Καλά, άσχημα, χαρούμενος, λυπημένος, μεταβάλλεται...

Ξέρω πως είναι το feeling να παρακολουθείς μια συναυλία, πως είναι όμως να δίνεις μια συναυλία; Τι παίρνετε κάθε φορά;

ΧΡ: Σίγουρα είναι άλλο πράγμα να κάνεις πρόβα, καλή ώρα εδώ μέσα. Άλλα πράγματα σου δίνει αυτό που κάνεις εδώ μέσα και άλλα πράγματα θα πάρεις και θα δώσεις όταν αυτό το εξωτερικεύσεις, το παρουσιάσεις, το εκθέσεις και εκτεθείς κι εσύ ο ίδιος. Καλή ώρα στο Κύτταρο που είχαμε την τιμή να είμαστε εμείς on stage και από κάτω να είναι γεμάτο το μαγαζί και να υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο, σε γεμίζει αυτο το πράγμα. Προφανώς αν σε ένα live δεν παίξεις καλά σίγουρα σε επηρεάζει αλλά αντισταθμίζεται αυτό. Αν η επικοινωνία που έχεις με τον κόσμο από κάτω είναι σε ένα επίπεδο καλή και περάσεις και δυο πράγματα από αυτά που θες να περάσεις, νομίζω τα τεχνικά λάθη θα μπούνε και λίγο στην άκρη.

Τ: Κοίτα, η έκθεση ξεκινάει από τη στιγμή που έρχεσαι στη μπάντα σου με ένα τραγούδι και τους λες “παιδιά, ορίστε”. Εκεί είναι η μεγαλύτερη έκθεση. Μετά παίζοντας η μπάντα το κάνει δικό της. Όταν το έχει κάνει δικό της η μπάντα αναζητάει το κοινό. Όταν ανεβαίνεις επάνω και έχεις πόσα άτομα γύρω-γύρω, αυτή η αίσθηση είναι εκπληκτική.

Έρχεστε από ένα live με τρεις από τις μπάντες που μπορούμε να πούμε πως είναι από αυτές που έχουν χτίσει τις βάσεις της ελληνικής ροκ σκηνής. Πως ήταν η όλη εμπειρία;

ΧΡ: Σαν Selas νομίζω ότι ήταν από τα μεγαλύτερα κοινά που έχουμε παίξει μπροστά.

Τ: Όχι, ήταν το μεγαλύτερο. Αλλά εγώ νομίζω, συνέχιζοντας και στην προηγούμενη ερώτηση, πως τα πάντα είναι θέμα ενέργειας. Φαντάζομαι και στις επόμενες μπάντες που το κοινό τραγούδαγε και τα τραγούδια τους πόση ενέργεια τους έδινε αυτό και πόσο πιο «φορτωμένοι» θα ήταν αυτοί. Αυτό είναι και από τα όνειρα κάθε μπάντας. Ξέρεις είναι παιδικό όνειρο, το οποίο ολοκληρώνεται εκεί. Είσαι το καψούλι, δίνεις τη φλόγα, μπαίνει ο κόσμος και ανάβει πυρκαγιές. Πίστεύω πως και σε ενάμιση εκατομμύριο κόσμο να έπαιζες αν ο κόσμος δεν τραβάει, δεν το παίρνεις πίσω, μένεις με την αίσθηση του ανικανοποίητου.

Έχετε στις βαλίτσες σας έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Πείτε μας δυο λόγια για αυτή τη δουλειά...

ΧΡ: Στην ουσία τα δεκατρία αυτά κομμάτια που έχει ο δίσκος είναι τα τελευταία δέκα χρόνια της μπάντας. Πολλά από αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν όταν ξεκίνησε, όπως είπα και πριν, ο Θάνος και ο Ηλίας στις Σέρρες. Οπότε, αφού είχε περάσει όλο αυτό το διάστημα, είπαμε ότι είναι καίρος να αποτυπωθούν αυτά.

Τ: Ήταν και το επόμενο βήμα, δηλαδή. Αυτά τα τραγούδια έπρεπε να βγούνε. Ξέρεις εδώ έρχεται και η καθίζηση της ελληνικής σκηνής, οπότε αναγκαστήκαμε να τα βγάλουμε μόνοι μας - είναι δική μας παραγωγή, στο Νίκο το Ρέτσο το κάναμε, τον ντράμερ των Gravitysays_i. Τελειώσαμε και πάμε γι’ άλλα.

ΧΡ: Είναι αυτό που σου είπα, αποτυπώθηκαν αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια ύπαρξης της μπαντας. Έχει λειτουργήσει κάπως σαν μια κόκκινη γραμμή, σαν το τέλος μιας περιόδου, ξεκινάμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Τεχνικά τώρα να σου πω κάποια πράγματα. Μίξη, ηχοληψία, παραγωγή σε συνεργασία με εμάς, όπως είπε και ο Τόλης, έγινε στο Νίκο Ρέτσο. Μας βοήθησε πολύ, μας καθοδήγησε κιόλας γιατί δεν είχαμε και πολύ μεγάλη εμπειρία σε παραγωγή δίσκου. Είναι διαθέσιμο δωρεάν για download σε ψηφιακή μορφή. Μέσω της σελίδας μας στο facebook μπορεί να βρει κανείς τα links και να το κατεβάσει. Από ‘κει και πέρα έχουμε τυπώσει και κάποια λιγοστά αντίτυπα για να υπαρχει και σε φυσική μορφή. Ξέρουμε πως η δισκογραφία ειναι σε πολύ δύσκολη φάση τα τελευταία τουλάχιστον 5-6 χρόνια, ίσως και παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά θεωρήσαμε σωστό ότι πρέπει να υπάρχει και σε φυσική μορφή. Σε κάποια live μας το δίνουμε έναντι ενός μικρού αντιτίμου. Και όπως είπα πριν είναι σαν ένας σελιδοδείκτης, ο οποίος μπήκε και δείχνει ότι φτάσαμε μέχρι εκεί κάνοντας το δίσκο, αλλά υπάρχει και το υπόλοιπο, η συνέχεια.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να επιβιώσει σήμερα μια ροκ μπάντα;

ΧΡ: Βιοποριστικά για να το κάνεις, για να ζήσεις, να βγάλεις λεφτά τουλάχιστον έτσι όπως έχουμε επιλέξει εμείς να κινούμαστε, ανεξάρτητοι δηλαδή, δεν μπορείς να το κάνεις. Επίσης και το να συνυπάρξουν τέσσερα-πέντε άτομα σε μια μπάντα μέσα στον ίδιο χώρο, με διαφορετικά ακούσματα, όπως λέγαμε πριν, με διαφορετικές απόψεις, με διαφορετικό τρόπο σκέψης, αυτό από μόνο του δημιουργεί μια δυσκολία. Το κειδί είναι να βρεις τον τρόπο να επικοινωνούν όλα τα άτομα.

Τ: Το κλείδι είναι να αντέχεις στο χρόνο. Είναι η τριβή. Ξέρεις, σε καμία ομάδα δεν είναι πάντα ρόδινα τα πράγματα. Το θέμα είναι να αντέχεις στο χρόνο. Με πόσους φίλους σου είσαι δέκα χρόνια μαζί και πας για άλλα δέκα; Αν πατήσεις στο χρόνο, αν αντέξεις μπορείς να κάνεις πέντε πράγματα.

Πείτε μας τι μας επιφυλάσσουν για το άμεσο μέλλον οι Σέλας...

Τ: Είμαστε στην πρώτη έκθεση τώρα, που είπαμε και πριν. Μιλάμε για τα τραγούδια, τα ηχογραφούμε με σκοπό μέχρι πριν τα Χριστούγεννα να έχουμε επιλέξει, οπότε μέσα στο ΄17, αρχές του ΄18 να έχει βγει.

ΧΡ: Έχει μπει ένα χρονοδιάγραμμα, τυπικό πιο πολύ, για να ξέρουμε που βρισκόμαστε. Έχουμε αρχίσει πάλι, όπως είπε και ο Τόλης, να εκτιθόμαστε ο ένας στον άλλον ως προς τις συνθέσεις του, τα τραγούδια του και τις σκέψεις του. Πιστεύω ότι θα μας πάρει ένα μικρό χρονικό διάστημα για να επιλέξουμε ποιά κομμάτια μας κάνουν, και μουσικά και συνθετικά και νοηματικά. Και μετά να επιλέξουμε τα κομμάτια μου θα συνθέσουν το δεύτερο δίσκο μας. Όλοι είμαστε αποφασισμένοι, θέλουμε να το συνεχίσουμε, είναι κάτι που μας αρέσει.

Έναν τίτλο που θα δίνατε στην όλη πορεία σας;

Τ: Ου μπλέξεις (γέλια)... Κοίταξε, θέλει πολλή αγάπη αυτό το πράγμα, πρέπει να είσαι εσύ, δεν βγαίνει αλλιώς. Πόσα υπέροχα απογεύματα έχουμε φάει μέσα στο στούντιο, αντί να βγαίνουμε έξω βόλτες;! Δηλαδή, μας λείπουν ορισμένα πράγματα, το θέλεις όμως πάρα πολύ. Άρα, τίτλος...;

ΧΡ: Αγάπη και θέληση; Ξέρω ‘γω; Δεν ξέρω αν μπορείς δέκα χρόνια να τα συνοψίσεις σε ένα τίτλο, είναι λίγο δύσκολο αυτό. Εντάξει θα συμφωνήσω σε αυτά που είπε ο Τόλης, αν δεν έχεις αυτά που ανέφερε δεν γίνεται κάτι αλλά δεν ξέρω, αυτό που θα ‘λεγα εγώ είναι... Πολλές φορές δεν το συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει δέκα χρόνια οπότε πολλές φορές καταλήγω ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα, παρ’ όλο που πολλοί μπορεί να πουν το αντίθετο, οπότε το συμπερασμα είναι ότι, πως να το πω...

Τ: Κοίταξε, όταν αγαπάς κάτι πολύ, βοήθησέ το, πόνα το και θα καταλάβεις κάποια στιγμή ότι δε χρειάζεται να είσαι στη Νορβηγία για να δεις το Σέλας.

Η κουβέντα μας συνεχίστηκε για πολύ ώρα μετά, μιλώντας γενικά για τη μουσική στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, για την κουλτούρα και την ευρύτερη παιδεία που λαμβάναμε, που λαμβάνουν τα παιδιά σήμερα. Πόσο μας αφήνουν να αγαπάμε και να μαθαίνουμε τι είναι τέχνη. Και τέλος, αφού τα παιδιά μου έδωσαν ένα από τα τυπωμένα τους cd και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες το χώρο τους, μου επιφύλασσαν μια πολύ όμορφη και αυθόρμητη έκπληξη, να παίξουν για λίγη ώρα επιβεβαιώνοντας πόσο αληθινά ήταν όλα αυτά που συζητήσαμε και πόσο πραγματικά αυτοί οι άνρθωποι αγαπάνε με την ψυχή τους αυτό που κάνουν.

Προσωπικά, θα ήθελα να ευχαριστώ Τον Τόλη και τον Χρήστο που την πρώτη μου συνέντευξη τη μετέτρεψαν σε μια ουσιαστική και ανθρώπινη στιγμή και με έκαναν να νοιώσω μέρος της παρέας τους.

• Οι ΕΚΜΕΚ μιλούν στο EvArt.gr
• Οι Mute Tale μιλούν στο EvArt.gr