«Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά...» λέει ένας στίχος από το τραγούδι «Απόψε», και πραγματικά στις 6 και 7 Ιουνίου όλο το θέατρο Βράχων έγινε μια αγκαλιά και τραγούδησε παρέα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τη Ματούλα Ζαμάνη. Με το Θανάση και τη Ματούλα καλύτερα, αφού πλέον τα τραγούδια τους, τους έχουν κάνει τόσο δικούς μας ανθρώπους, που όσο κι αν σε προσωπικό επίπεδο μας είναι άγνωστοι, στο σύμπαν του τραγουδιού είμαστε χέρι-χέρι και γνωριζόμαστε αλλά και σιγοτραγουδάμε παρέα χρόνια τώρα.

Στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο Βράχων, λίγο μετά τις 9, ανέβηκαν στη σκηνή και άρχισε το γλέντι. Ίσως φαίνεται υπερβολική ως λέξη αλλά όποιος ήταν εκεί θα κατανοήσει αμέσως ότι πιθανά να είναι λίγη. Άνθρωποι αγκαλιασμένοι, με σηκωμένα χέρια, με τεράστια χαμόγελα, με δυνατές και τρυφερές φωνές από την πρώτη στιγμή της συναυλία έδωσαν σπίθα και άναψαν φωτιές.

Το σκηνικό με τους τεράστιους ανεμόμυλους στην πλάτη της σκηνής και με το παιχνίδισμά τους με τα φώτα συνδυαζόταν όμορφα με την όλη βραδιά και σε έστελνε παρέα με τα τραγούδια, ένα όμορφο και γρήγορο ταξίδι σε κάποια παραλία, βράδυ, παρέα με φωτιά να κοιτάς τη θάλασσα και τον απέραντο ουρανό. Μαζί με το Θανάση και τη Ματούλα, ήταν και ο Αλέξανδρος Κούστας, που συνόδευε με τη ζεστή φωνή του τις μελωδίες πολλών αγαπημένων τραγουδιών.

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο ζεσταινόταν το κοινό και συμμετείχε όλο και περισσότερο. Καπνογόνα άναψαν πάρα πολλές φορές και έκαναν το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο. Έδιναν το πάθος και συνάμα την αγάπη του κόσμου σε όλο αυτό που ζούσε. Τώρα για τον καθένα από αυτούς τους δυο ανθρώπους τι να πρωτοπείς. Έχεις μια Ματούλα η οποία είναι η χαρά της ζωής. Μια τραγουδίστρια που και μόνο η παρουσία της στη σκηνή σου φτιάχνει τη διάθεση. Για τη φωνή της τι να πω που να μην έχει ξαναγραφτεί ή που δε θα ξαναγραφτεί; Βέβαια όσες φορές και αν το επαναλάβω δε θα χορταίνω να λέω για το πόσο σημαντική καλλιτέχνις είναι και πόσο τυχεροί εμείς που την ακούμε.

Για το Θανάση απλά θα αναφέρω τρεις στιγμές από τη συναυλία που πιστεύω αρκούν. Πριν από το τραγούδι «Ορυχεία» μίλησε για το Νίτσε και για κάτι που είχε πει. Ο Νίτσε έθετε το εξής: έλεγε, αν σας δινόταν η ευκαιρία να γυρίζετε συνέχεια πίσω στη ζωή σας που ζήσατε; Τι θα κάνατε; Θα θέλατε να γυρίσετε ή όχι; Νομίζω πως είναι κάτι το εξαιρετικό να σκεφτείς παράλληλα με τους στίχους του τραγουδιού. Μια αφιέρωση επίσης στους αγωνιστές που ποτέ δε μάθαμε τα ονόματά τους και στους ανθρώπους που αγωνίζονται κάθε μέρα για τη ζωή τους και μετά το τραγούδι «Άγιοι», γι' αυτούς που άλλοτε κερδίζουν και άλλοτε χάνουν αλλά πάντα δίνουν αγώνα.

Για όσους μάλιστα είχαν την τύχη και τη χαρά να ανταμώσουν στο δεύτερο ραντεβού του Θανάση και της Ματούλας στο Θέατρο Βράχων, η βραδιά τους επεφύλασσε άλλη μια έκπληξη, καθώς την εμφάνισή του επί σκηνής έκανε και ο Γιάννης Χαρούλης για να ερμηνεύσει, παρέα με όλον τον κόσμο, το «σκουλαρίκι» αλλά και το «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι».

Για το τέλος, κράτησα θαρρώ το πιο απλό αλλά πιο σημαντικό. Μια φράση του Θανάση που νομίζω ότι εμπεριέχει σε λίγες λέξεις ένα τεράστιο νόημα. Και έτσι θα κλείσω κι εγώ αυτό το κείμενο: «Η τέχνη όταν δεν είναι παρηγορητική, δεν είναι τέχνη.»

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κυβρικοσέος

• Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Γιάννης Ζουγανέλης @ Θέατρο Πέτρας
• Δημήτρης Καρράς & Φώτης Ανδρικόπουλος @ Ίλιον Plus