Ας γίνουμε η γενιά που δε θα προδώσει τα πιστεύω της και θα προτάξει τη συλλογικότητα έναντι της ατομικότητας. Εκεί είναι το κλειδί: στο "εμείς".

λένε στην Ελένη Μολφέτα οι ηθοποιοί της παράστασης και μετά; και μετά;.

"Και μετά; Και μετά;" μας λένε η Αριάδνη Καβαλιέρου, ο Γιώργης Τσουρής και ο Γεράσιμος Σκαφίδας με αφορμή την παράστασή τους στο Θέατρο Θησείον. Μιλώντας μας για την παράσταση, για την τέχνη τους μέσα στην περίοδο που διανύουμε καθώς και για το επάγγελμα που αποφάσισαν ν' ακολουθήσουν. Απαντήσεις γεμάτες αισιοδοξία... "Πάλη. Πάντα. Μόνο πάλη."

"Και μετά; Και μετά;" λοιπόν στο θέατρο Θησείον. Τι πραγματεύεται η παράσταση;

Γιωργής Τσουρής: Η παράσταση δεν «πραγματεύεται». Μένει μακριά από πραγματείες και πραμάτειες, και επικοινωνεί μια κωμική ιστορία εγκλεισμού.
Αριάδνη Καβαλιέρου: Είναι μια κωμωδία. Η παράσταση ξεκινάει όταν πέντε άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους βρίσκονται κλεισμένοι κάπου και δεν ξέρουν το γαιτί. Προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο και να βρουν τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους.

Γεράσιμος Σκαφίδας: Μία ανατρεπτική, γεμάτη χιούμορ και αισιοδοξία παράσταση που κάνει το κοινό να γελάσει αλλά και να συγκινηθεί. Τα αιώνια ερωτήματα «από πού ερχόμαστε;», «πού πάμε;» σε συνδυασμό με το φόβο, μας κάνουν να ξεχνάμε το Τώρα. Γιατί προσπαθοούμε να ανακαλύψουμε το Πριν ή το Μετά.Αυτή η αγωνία του ανθρώπου είναι πάντα επίκαιρη και δεν υπάρχει ποτέ μία μόνο απάντηση.

Τί στάθηκε η αφορμή για να δημιουργηθεί η εν λόγω παράσταση;

Γιωργής Τσουρής: Το κείμενο, η καλή παρέα και η ανάγκη μας να κάνουμε θέατρο.

Ποιά θα λέγατε ότι είναι τα "κατάλληλα" υλικά για να χτιστεί μια θεατρική παράσταση;

Γιωργής Τσουρής: Το κείμενο, η καλή παρέα και η ανάγκη μας να κάνουμε θέατρο.

Αριάδνη Καβαλιέρου: Ένα καλό κείμενο, χημεία μεταξύ των ηθοποιών και του σκηνοθέτη και όρεξη για δουλειά.

Γεράσιμος Σκαφίδας: Τα κατάλληλα υλικά είναι η συλλογικότητα και η πίστη σου-αγάπη σου σε αυτό που κάνεις.

Διαβάζοντας το δελτίο τύπου, αισθάνθηκα ότι θα δω κάτι σαν ένα "παιχνίδι". Κάτι τέτοιο, τυχαίνει να συμβαίνει;

Α.Κ.: Η παράσταση είναι ένα παιχνίδι υπαρξιακό περισσότερο για το ποιοι είμαστε, ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε, η ανάγκη να ζήσουμε και ο φόβος για το άγνωστο.

Γ.Τ.: Παιχνίδι! Οπωσδήποτε! Αυτό ακριβώς νοιώθω κι εγώ να συμβαίνει. Και μάλιστα με το προνόμιο σε κάθε παράσταση να αλλάζει ο βασικός παρτενέρ, δηλαδή το κοινό!

Γ.Σ.: Κάθε θεατρική παράσταση εμπεριέχει το παιχνίδι. Είναι και αυτός ένας τρόπος να επικοινωνήσεις και να συνδεθείς στη σκηνή.

Ποιοι είναι αυτοί οι πέντε άνθρωποι που κλείστηκαν μαζί σε ένα άγνωστο μέρος; Πείτε μου δύο λόγια για αυτούς...

Γ.Τ.: Με κοινή αφετηρία την ηλικία και μία άλλη ιδιότητα που αν την ανέφερα θα χάλαγε το «παιχνίδι», είναι πέντε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Αν έχετε περιέργεια να τους γνωρίσετε –ζωντανούς-, ελάτε στο θέατρο. «Δεν περιγράφω άλλο!»

Γ.Σ.: Ο κάθε θεατής μπορεί να βρει στους πέντε ήρωες στοιχεία του χαρακτήρα του. Δε θα πω τίποτα παραπάνω για αυτούς...

Διάβασα το εξαιρετικό σκηνοθετικό σημείωμα του Μίνου Θεοχάρη που μεταξύ άλλων γράφει "ενώ είμαστε αυτό που ήδη λένε “η γενιά της κρίσης” και ενώ τίποτα γύρω μας δε βοηθάει τη δημιουργία, δε χάσαμε την αγάπη μας γι’ αυτό που κάνουμε, δε το βάλαμε κάτω." Είμαστε αυτή η γενιά της κρίσης, εσείς ως ηθοποιοί σε τι επίπεδο εισπράττετε την κρίση; Βιοποριστικό; Ψυχολογικό; Ανθρωπιστικό; Καλλιτεχνικό;

Γ.Τ.: Σε αυτά τα τέσσερα επίπεδα και σε μερικά ακόμη. Αλλά καθ’ ότι «υποκριταί», είναι μέρος της επαγγελματικής μας απασχόλησης να θέτουμε τα πράγματα «υπό κρίσιν», να κρίνουμε, να κρινόμαστε, ενίοτε και να αυτοκατακρινόμαστε. Αλλά για να σταματήσω το φιλολογικό παραλήρημα, ναι, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αλλά κάνουμε αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε να κάνουμε και αυτό είναι πάντα προνόμιο.

Θεωρείτε πως η κρίση επηρεάζει την τέχνη, με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα;

Γ.Τ.: Ουδέν κακόν αμοιγές καλού. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει. Το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Αυτά!

Γ.Σ.: Η κρίση έχει επηρεάσει σίγουρα όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Ας γίνουμε η γενιά που δε θα προδώσει τα πιστεύω της και θα προτάξει τη συλλογικότητα έναντι της ατομικότητας. Εκεί είναι το κλειδί: στο ‘εμείς’.

Πιστεύετε ότι "θα έρθουν καλύτερες μέρες" ;

Γ.Τ.: Βεβαιότατα Ναι! Μάλλον. Ελπίζω.

Γ.Σ.: Είμαι αισιόδοξος. Και πιστεύω πως αν πιστεύεις σε θαύματα μπορούν να συμβούν θαύματα.

Πώς ήταν η συνεργασία σας για τη δημιουργία αυτής της παράστασης;

Γ.Τ.: Η συνεργασία και με τον σκηνοθέτη και με τους συνάδελφους ηθοποιούς, ήταν λυτρωτική. Περάσαμε υπέροχα –ελπίζω να μην ένοιωσα μόνο εγώ έτσι!- και προσωπικά ανυπομονώ κάθε φορά πριν ξαναπαίξουμε αυτή την παράσταση γιατί και επί σκηνής ακόμη νοιώθω πολύ ζεστασιά και αγάπη. Σπάνιο και πολύτιμο όταν συμβαίνει αυτό στο θέατρο.

Α.Κ.: Ήταν πολύ ωραία συνεργασία. Βοήθησε και το ότι είμαστε όλοι φίλοι και γνωριζόμαστε καλά.

Γ.Σ.: Η συνεργασία ήταν άψογη. Με τα παιδιά είμαστε φίλοι από παλιά. Γελάσαμε πολύ και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον.

Ως νέοι ηθοποιοί, τι θα λέγατε σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη του ηθοποιού;

Γ.Τ.: Σου παίρνει πολλά και σου δίνει λίγα. Κάν’ το μόνο αν το έχεις ανάγκη. Δηλαδή αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δηλαδή κάν’ το αν νοιώθεις ότι είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου ακόμα και τις μέρες που σε καταρρακώνει!

Α.Κ.: Θα του έλεγα να το κάνει παρά τις δυσκολίες...

Γ.Σ.: Εγώ θα έλεγα σε κάθε νέο άνθρωπο να κυνηγήσει αυτό που έχει ονειρευτεί, όσο δύσκολο και αν του φαίνεται. Ο φόβος είναι το χειρότερο πράγμα.

Ηθοποιός, στο σήμερα σημαίνει φως;

Γ.Τ.: "ηθοποιός για μενα σημαίνει: αυτός που ψάχνει για το φως. Η ίδια του η ύπαρξη πανω στη σκηνη ορίζεται από το φως. Αλλά φως είναι και η έμπνευση και η ανάγκη για διαφάνεια. Στη δουλεια μας, πέρα απο τα όσα λέγονται περί παρασκηνίων, υπάρχει διαφάνεια. Η σκηνή δε λέει ψέματα. Ειναι σκληρή και τρυφερή μαζί, αλλά δεν ψεύδεται. Ούτε σήμερα, ούτε χθες, ούτε μεθαύριο... Ιδιαίτερα στις μέρες που διανύουμε, έχουμε ανάγκη τη διαφάνεια. Την αλήθεια της σκηνής, να μας λυτρώσει από το σκοτάδι του παρασκηνίου."

Γ.Σ.: Ρίσκο, δύναμη και φως.

Η τέχνη έχει αποδείξει ότι αφυπνίζει. Τι ελπίζετε για το μέλλον, όσον αφορά την τέχνη σας;

Γ.Τ.: Ελπίζω το αυτονόητο. Να ανθεί και να λουλουδίζει στα εύκολα και στα δύσκολα, γιατί η αισθητική απόλαυση και ο διανοητικός πλούτος που μπορεί να προσφέρει το θέατρο, δεν το κατατάσσει στα προϊόντα πολυτελείας, αλλά στην απαραίτητη τροφή για υγεία σε όλα τα επίπεδα του προσωπικού και του δημόσιου βίου.

Γ.Σ.: Η Τέχνη κινητοποιεί δυνάμεις και σίγουρα αφυπνίζει. Πιστεύω πως θα συμβούν σπουδαία πράγματα, ειδικά από τους νέους ανθρώπους. Ας μην περιμένουμε απλώς να μας δοθούν ευκαιρίες, ας τις δημιουργήσουμε.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

• Η Λένα Φιλίπποβα μιλάει στο EvArt.gr
• Η Λυδία Σέρβου μιλάει στο EvArt.gr