Δεν έχω ξανακάνει πιο σκληρό ντοκιμαντέρ, τα πρόσωπα που γνώρισα ήταν τσακισμένα, γιατί είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Να σου παίρνουν το παιδί και να μην το ξαναβλέπεις ποτέ, θεωρώ πως είναι μια τιμωρία ανείπωτη.

λέει στην Ελένη Μολφέτα ο Στάθης Πλώτας.

Στο 6ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Γέφυρες γνώρισα τον Στάθη Πλώτα. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή για τη γνωριμία και κυρίως για αυτή τη συνομιλία που είχα μαζί του. Ο Στάθης Πλώτας πήγε στη Σουηδία και ερεύνησε ένα φαινόμενο «σκλαβοπάζαρου» παιδιών, υπό το προσωπείο μιας κοινωνικής υπηρεσίας. Ένας άνθρωπος που του έχουν πάρει το παιδί, του ζήτησε να φτιάξει αυτό το ντοκιμαντέρ. Το έκανε... και αυτό που πραγματεύεται καθώς και αυτό που συνάντησε στη δημιουργία του, το μοιράζεται μαζί μας.

«For My Children», ένα ντοκιμαντέρ που μιλά για μια τρομακτική κατάσταση, μια νοοτροπία, μια αυτόβουλη νομοθεσία πάνω σε παιδιά. Ένα ντοκιμαντέρ που γεννήθηκε για να διαδοθεί, προκειμένου να ανατραπεί αυτό το σύστημα. Ένα ντοκιμαντέρ με στόχο να πάρουν αυτοί οι άνθρωποι τα παιδιά τους πίσω. Ελπίζω να τα καταφέρει... για αυτά τα παιδιά, τις οικογένειες, τους ανθρώπους.

Είναι πραγματικά ένα θέμα που θίγει την ανθρώπινη ύπαρξη, πως έχουμε καταντήσει έτσι. Τι είναι αυτά τα πρόσωπα ή προσωπεία που φοράμε και τι κάνουμε. Χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό γιατί νισάφι πια με το κατηγορώ των άλλων. Εμείς τι κάνουμε; Εμείς δε βάζουμε προσωπικό λιθαράκι σε όλο αυτό; Διερωτώμαι, δεν ξέρω! Είμαι είκοσι χρονών και έμαθα πράγματα που θες το μικρό της ηλικίας μου, θες το σπίτι μου, θες η χώρα που μεγάλωσα, δε μπορεί να τα χωρέσει ο νους μου. Στην παρακάτω συνομιλία μας θα μπορέσετε να διαπιστώσετε το γιατί. Συμβαίνουν πράγματα δίπλα μας και εμείς έχουμε πλήρη άγνοια. Το χειρότερο από όλα, είναι να τροφοδοτείται αυτή η άγνοια. Είναι απόλυτα λογικό να τροφοδοτείται από κάποιους για κάποιους σκοπούς, αλλά δεν είναι λογικό να τροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους. Έχουμε τα μέσα... να μάθουμε! Είναι καιρός να μην αγνοούμε, να γνωστοποιούνται πράγματα και να τα βλέπουμε. Δε σημαίνει ότι αν κάτι δε μας αφορά άμεσα δε μας αγγίζει και καθόλου. Κάθε άλλο...

Έτος 2015 και το μόνο που θέλω να πω, πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Πλώτα για αυτά που μου είπε, είναι: "Δες, άκου, φίλτραρε... Μίλα!"

Πως ξεκίνησε αυτό το ντοκιμαντέρ;

Στάθης Πλώτας: Αυτό το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε όταν εγώ απολύθηκα από την ΕΡΤ, όταν έκλεισαν την ΕΡΤ δηλαδή και έμεινα άνεργος. Ένας φίλος από Σουηδία με κάλεσε να κάνω αυτή την ταινία. Με κάλεσε λοιπόν στη Σουηδία και όπως μου περιέγραφε ότι η κοινωνική υπηρεσία του είχε πάρει τέσσερα παιδιά, δεν το πολύ-πίστευα. «Αποκλείεται!», είπα. Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι η Σουηδία έχει το καλύτερο κοινωνικό κράτος, το μοντέλο ας πούμε της Ευρώπης. Δεν το πίστευα, αλλά πήγα να κάνω έρευνα. Αυτός στην αρχή μου πρότεινε να κάνουμε ένα διαφημιστικό σποτ και να βρει τρόπο να το βάζει μέσα στα Μέσα Ενημέρωσης. Ένα διαφημιστικό σποτ όμως κοστίζει πολύ περισσότερο από ό,τι κοστίζει ένα εβδομήντα λεπτών ντοκιμαντέρ, που τελικά φτιάξαμε. Κι αυτό το ντοκιμαντέρ έχει τη δυνατότητα να πάει σε 10 – 20 Φεστιβάλ και να το δει περισσότερος κόσμος. Ουσιαστικά κοινοποιήσαμε ένα θέμα που πρέπει να διεθνοποιηθεί γιατί στη Σουηδία κρατιέται σε πολύ χαμηλό προφίλ, δηλαδή ούτε οι Σουηδοί δεν ξέρουν για αυτό το θέμα.

Ποιο είναι αυτό το θέμα;

Σ.Π.: Εδώ και είκοσι χρόνια υπάρχει η «Δράση για τη φροντίδα των παιδιών και των νέων», μια κοινωνική υπηρεσία, ενώ επίσης έχουν βγάλει ένα νόμο που λέει ότι όταν κάποιο παιδί κακοποιείται από τους γονείς του, τότε επεμβαίνει η κοινωνική υπηρεσία, παίρνει το παιδί από τους γονείς του και το δίνει σε μια άλλη οικογένεια για να το προστατέψει. Αυτό φαίνεται πάρα πολύ ωραίο και δεν είναι σκοπός μας να κατακρίνουμε αυτό. Αυτό όμως έχει μετατραπεί σαν ένα εμπόριο, μια μπίζνα.
Πως; Το 2014 καταγράφηκαν γύρω στις 30.000 περιπτώσεις παιδιών, τα οποία έπρεπε να φύγουν από το σπίτι τους. Σε μια χώρα, η οποία είναι κατά ένα εκατομμύριο μικρότερη (σε πληθυσμό) από την Ελλάδα και μαζί με τους μετανάστες είναι σαν και εμάς. Φαντάσου στην Ελλάδα να παίρνουν 30.000 παιδιά το χρόνο και να τα δίνουν σε ανάδοχες οικογένειες. Αυτό ήταν που με κέντρισε, σκέφτηκα ότι δε μπορεί να είναι τόσο άχρηστοι οι Σουηδοί γονείς, τόσο «άχρηστοι»! Μήπως είναι τόσο σκληρή η κοινωνική υπηρεσία και πολύ δεμένη με το νόμο;

Ξεκινήσατε λοιπόν την έρευνα...

Σ.Π.: Άρχισα να ψάχνω και να συναντάω ανθρώπους που τους έχουν πάρει τα παιδιά, πλην από αυτούς, μίλησα και με άλλους που προσπαθούν να βοηθήσουν και αυτοί την κατάσταση. Μου μίλησαν ψυχολόγοι, η πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας της Σουηδίας, παιδιά, μεγάλα παιδιά που έχουν βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Αλλά αυτό που ανακαλύπτει κανείς είναι ότι η διαφθορά δεν είναι μόνο στις χώρες που είναι υποανάπτυκτες και το ντοκιμαντέρ ουσιαστικά κάνει μια έρευνα, μήπως αυτό που γίνεται είναι ένα είδος εμπορίου.

Δηλαδή, πως ακριβώς λειτουργεί η κοινωνική αυτή υπηρεσία;

Σ.Π.: Όταν παίρνεις ένα παιδί και το δίνεις σε μια ανάδοχη οικογένεια, η οικογένεια αυτή θα πάρει κάποια χρήματα για να μεγαλώσει αυτό το παιδί. Τα χρήματα αυτά δεν είναι λίγα, είναι 30.000 ευρώ το χρόνο. Αν πάρει δύο παιδιά δηλαδή, 60.000 ευρώ και με 60.000 ευρώ ετησίως νομίζω ζεις χωρίς να κάνεις τίποτα. Γύρω τώρα από αυτό το νομικό πλαίσιο υπάρχουν δικηγόροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί που εμπλέκονται, καθώς και οι υπάλληλοι αυτής της κοινωνικής υπηρεσίας. Στην αρχή, εγώ νόμιζα ότι αυτό έχει να κάνει όπως εδώ με τη Βουλή και έψαχνα να βρω κάποιους βουλευτές να μου μιλήσουν. Δεν είναι όμως έτσι το σύστημα εκεί. Εκεί την κοινωνική υπηρεσία την ελέγχει ο δήμος. Συνήθως ο δήμος έχει κάποιους πολιτικούς της εκάστοτε κυβέρνησης οι οποίοι δεν έγιναν βουλευτές οπότε τους βάζει στο δήμο και ελέγχουν την κατάσταση και την κοινωνική υπηρεσία. Τώρα, για ό,τι συμβεί σε ένα παιδί, είτε πας στην αστυνομία είτε στον εισαγγελέα, απευθύνονται όλοι στην κοινωνική υπηρεσία.

Οπότε έχει δημιουργηθεί μια πάρα πολύ δυνατή κοινωνική υπηρεσία με μια δική της εξουσία. Ακόμα και όταν ένας γονιός ψάχνει να βρει το δίκιο του, δεν πάει σε αστικά δικαστήρια, είναι δικαστήρια της κοινωνικής υπηρεσίας. Όταν αυτοί οι άνθρωποι σου παίρνουν το παιδί, λες «εντάξει», δεν ξέρεις όμως ότι έχεις πέσει σε μια παγίδα-αράχνη, που δεν πρόκειται να ξαναβγείς ποτέ. Έχει τελειώσει, δε μπορείς να το ξαναδείς το παιδί σου. Ακόμη και στο δικαστήριο να πας, το δικαστήριο δεν αλλάζει ποτέ γνώμη. Παρά το γεγονός ότι μπορεί τα παιδιά να κακοποιούνται στις ανάδοχες αυτές οικογένειες. Παιδιά να βιάζονται, μας μιλάει η μάνα τους, παιδιά να πεθαίνουν... Μας μίλησαν δημοσιογράφοι για άλλες περιπτώσεις και κανείς δε δίνει σημασία.

Ένα παιδί που το παίρνει η κοινωνική υπηρεσία και το δίνει σε μια ανάδοχη οικογένεια, μετά δεν κάνει έλεγχο στη συγκεκριμένη οικογένεια που το παρέδωσαν, να δει αν οι συνθήκες διαβίωσης είναι κατάλληλες για το παιδί;

Σ.Π.: Εμπλέκεται μια εταιρία που επιλέγει της ανάδοχες οικογένειες, η κοινωνική υπηρεσία δεν ασχολείται ξανά και υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνη η εταιρεία που βρήκε τους γονείς. Μου μίλησε μια πολωνέζα, που της πήραν τρία παιδάκια επειδή τα βρήκαν στο σχολείο και το ένα έκλαιγε, την κατηγόρησαν ότι δεν το ταΐζει, της τα πήραν από το σχολείο. Έψαχνε να τα βρει σε νοσοκομεία και στην αστυνομία. Τα πήραν και τα έδωσαν σε μια οικογένεια που συνεργαζόταν με την κοινωνική υπηρεσία 30 χρόνια.

Μετά από τρεις μήνες πάει στο σχολείο να πάρει ένα χαρτί για τα παιδιά και της λέει ο πιτσιρικάς, ότι «αυτός τα κοριτσάκια τα βιάζει κάθε βράδυ». Η γυναίκα ηχογράφησε στο κινητό αυτό που της είπε το παιδάκι και πήγε κατευθείαν στην αστυνομία. Η αστυνομία πήρε κατευθείαν την κοινωνική υπηρεσία και η κοινωνική υπηρεσία μετά από 24 ώρες πήγε και τα πήρε. Τα άφησαν ακόμα ένα βράδυ και βρήκαν στον υπολογιστή του μετά ότι αυτός ο τύπος ασελγούσε σε όλα τα παιδιά που είχε πάρει και η κοινωνική υπηρεσία τον πλήρωνε κιόλας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτόν τον τύπο δεν τον έψαξαν ποτέ, τον έβαλαν μονάχα οχτώ χρόνια στη φυλακή και έλεγαν σε αυτή τη γυναίκα «μην ανησυχείς, τα παιδιά σου είναι καλά».

Γιατί δεν ανέλαβε κάποιος Σουηδός σκηνοθέτης να υλοποιήσει αυτή την ταινία;

Σ.Π.: Αυτή την ταινία δεν θα την έκανε ποτέ ένας Σουηδός σκηνοθέτης, διότι δεν θα ξαναέκανε ποτέ ταινία, θα έμπαινε στη μαύρη λίστα. Αυτός ο άνθρωπος που με κάλεσε εκεί, δύο χρόνια έψαχνε τρόπους, απευθύνθηκε σε ανθρώπους, σε δημοσιογράφους, σε μέσα μαζικής ενημέρωσης, προσπαθούσε κάπως να κινήσει τα πράγματα. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση, καθώς τη συγκεκριμένη κοινωνική υπηρεσία δε μπορεί κανείς να την πειράξει. Έχουν μια πολύ σκληρή προστασία, "δε χαλάμε το μοντέλο". Όλα αυτά προκύπτουν από την προτεσταντική αντίληψη που έχουν οι κεντροευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να είναι ιδιαίτερα θρησκομανείς, είναι όλοι άθεοι, ρομποτάκια θα τους έλεγα εγώ, ρομποτάκια με χρήμα που δε θέλουν να χαλάσουν το στάτους που έχουν. Ο προτεσταντισμός, έχει περάσει στη νοοτροπία του κόσμου κι όλοι πιστεύουν ότι όποιος παραβαίνει το νόμο, πρέπει να τιμωρείται.

Στο ντοκιμαντέρ αυτό ποια ήταν «η δυσκολία»;

Σ.Π.: Δεν έχω ξανακάνει πιο σκληρό ντοκιμαντέρ, τα πρόσωπα που γνώρισα ήταν τσακισμένα, γιατί είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Να σου παίρνουν το παιδί και να μην το ξαναβλέπεις ποτέ, θεωρώ πως είναι μια τιμωρία ανείπωτη. Έπεσα από τα σύννεφα (βλέποντας) να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια τέτοια χώρα. Όλοι αυτοί που μου μίλησαν είναι κυνηγημένοι. Ο βασικός μου ήρωας ο οποίος λειτουργεί σαν δημοσιογράφος, δηλαδή εκμαιεύει τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων που το έχουν βιώσει αυτό, έπαθε καρκίνο κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, έκανε χημειοθεραπείες. Δεν είναι λοιπόν μόνο το θέμα σκληρό, ήταν και η δημιουργία του. Έτσι, γι' αυτόν αυτή η ταινία είναι ένα μήνυμα στα παιδιά του, που δεν πρόκειται να ξαναδεί ποτέ. Όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι που μιλάνε, λένε ότι «ξέρουμε πια μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, ότι δεν πρόκειται να τα ξαναδούμε ποτέ» και όλοι προσπαθούν να μεταφέρουν την εμπειρία τους για να προσέχουν οι άλλοι. Κάποιοι βγάζουν και χρήματα από αυτό, έχουν βγει αρκετά θέματα διαφθοράς στο φως. Ο τύπος που δουλεύει στην κοινωνική υπηρεσία ας πούμε, έχει φτιάξει και ένα σπίτι και παίρνει παιδιά. Ή έχουν εταιρείες που βρίσκουν τις ανάδοχες οικογένειες, ο σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού είχε μια τέτοια εταιρεία.

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση;

Σ.Π.: Για 'μένα, χωρίς να έχω στοιχεία, οι Σουηδοί είναι γνωστοί για τα πειράματα που κάνουν και το τελευταίο τους πείραμα, είναι η δημιουργία του «ανθρώπου ιδιώτη», τον άνθρωπο δηλαδή χωρίς οικογένεια. Αυτό το πράγμα συμβαίνει είκοσι χρόνια τώρα και έχουν αποτελέσματα. Όταν πήγα στην υπουργό υγείας να της κάνω συνέντευξη και της ζήτησα κάποια στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα που είχε, δε μου απάντησε ποτέ, όπως και κανένας από την κυβέρνηση, ενώ απευθυνθήκαμε σε όλους. Μου μίλησε μόνο ένας βουλευτής μη κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος μου είπε ότι το έχει εις γνώσιν της η Βουλή και σκέφτονται να το κοινοποιήσουν κάπως.

Από που πιστεύετε ότι πηγάζει αυτή η «νομοθεσία»;

Σ.Π.: Έχουν αυτό το σκληρό πρόσωπο. Άμα μιλήσεις με ένα Γερμανό της ηλικίας σου και του πεις ότι στο Δίστομο σκοτώσανε 1000 ανθρώπους, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ξεκληρίσανε τελείως δεν θα το πιστέψει, δεν το ξέρει... Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω; Και οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί έχουν μια νοοτροπία, όχι ιδεολογία, γι' αυτό και ο Χίτλερ κατάφερε να κάνει κρυφά - μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι - όλα όσα έκανε, γιατί είναι η νοοτροπία τους έτσι. Έγινα αντιευρωπαίος όχι για το οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά γιατί αυτοί και εμείς δε μπορούμε να κάνουμε μια Ευρώπη. Καταλαβαίνεις γιατί; Γιατί κάποιος πρέπει να αλλάξει τη νοοτροπία του. Εγώ δε δέχομαι να αλλάξω τη νοοτροπία μου, με οποιοδήποτε κόστος.

Στο δρόμο προς την υλοποίηση, τι ήταν αυτό που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όσα συναντήσατε;

Σ.Π.: Μια δυσκολία ήταν ότι οι άνθρωποι ήθελαν να μιλήσουν. Αλλά δεν ήθελαν να βγουν στην κάμερα, γιατί θέλουν να πάρουν τα παιδιά τους πίσω. Ο πρωταγωνιστής μας με τη γυναίκα του, που δεν είναι ο βιολογικός τους πατέρας, τα μεγάλωσε τα παιδιά χωρίς να είναι δικά του και πολεμάει για αυτά χωρίς να είναι δικά του. Δεν την αφήνουν να του μιλάει, της έχουν υποκλέψει στοιχεία και σε μια συνομιλία που είχαν κάπως μέσω skype τη ρώτησε τι της έχουν πει για 'κείνον και του είπε ότι αν την πιάσουν να του μιλάει, δεν θα την αφήσουν να ξαναδεί τα παιδιά της. Τον έχουν κατηγορήσει ότι βίαζε αυτός τα παιδιά. Ο ίδιος κάλεσε την αστυνομία να κάνει έρευνα, η αστυνομία δε βρήκε τίποτα κι όμως συνεχίζουν να τον κατηγορούν. Σου ρίχνουν λάσπη. Αυτό το συναντήσαμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ακολουθούν μια τακτική, βρίσκουν μια οικογένεια και χωρίζουν τον πατέρα από τη μάνα για να μη μπορούν να το αντιμετωπίσουν μαζί. Τον πιο αδύναμο τον σπιλώνουν και μετά είσαι στον αέρα. Εγώ έμεινα τρεις μήνες στη Σουηδία, δε γινόταν εύκολα το ντοκιμαντέρ. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να μιλήσουν. Έμαθα λοιπόν μένοντας εκεί ότι ζουν ο καθένας μόνος του. Μετά είναι και το άλλο, ότι τα παιδιά δε θυμούνται τίποτα. Δε θυμούνται τους βιολογικούς τους γονείς, γιατί τα παίρνουν από πολύ μικρή ηλικία. Βρήκα μια κοπέλα που της είχαν πάρει το παιδί από την κούνια. Τώρα έχει μεγαλώσει το παιδί - είναι δεκατρία - και της είπα να πάει να πάρει το παιδί και μου λέει «δεν με θυμάται, δε με ξέρει».

Με ποιο δικαίωμα; Αυτό είναι που εγώ δεν καταλαβαίνω. Με ποιο δικαίωμα μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο;

Σ.Π.: Δικαίωμα; Δεν υπάρχουν δικαιώματα. Πρέπει να αποδείξουν αυτοί οι γονείς ότι δεν είναι ελέφαντες. Οι δικηγόροι δεν αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις. Ξέρουν ότι είναι χαμένες.

Πως τελειώνει το ντοκιμαντέρ;

Σ.Π.: Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με ένα παιδάκι που πεθαίνει στην ανάδοχη οικογένεια και δεν είναι υπεύθυνη ούτε η εταιρία που είχε δώσει το παιδί, ούτε η κοινωνική υπηρεσία. Υπεύθυνη είναι η μάνα, που της πήραν το παιδί, έτσι της είπαν. Ούτε την αποζημίωσαν για κάτι. Το παιδάκι της πέθανε, δεκαπέντε χρονών κοριτσάκι, μια κούκλα, από πνευμονία. Το 2013 πεθαίνεις από πνευμονία; Δε νομίζω. Δηλαδή για να πεθάνεις από πνευμονία πρέπει να είσαι πεταμένος στο δρόμο και να μη σε προσέχει κανείς. Γι' αυτό το παιδάκι έπαιρναν 30.000 ευρώ το χρόνο και το είχαν και δούλευε. Είναι άλλα τέσσερα παιδιά που τους είχε δώσει η κοινωνική υπηρεσία και έπαιρναν 120.000 ευρώ το χρόνο και τα είχαν τα παιδάκια και δούλευαν για αυτούς.
Αυτά γίνονταν στην αποικιοκρατία, στα σκλαβοπάζαρα... είναι ένα είδος σκλαβοπάζαρου κι αυτό θέλει να πει η ταινία.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό όλο αυτό, πως πήρατε την απόφαση να το στείλετε σε Φεστιβάλ;

Σ.Π.: Για να το γνωστοποιήσουμε! Γι' αυτό το γυρνάμε στα Φεστιβάλ, μήπως και τους πιέσουν κάποιοι. Έχω πάει σε 10 Φεστιβάλ, στα εφτά έχει πάρει διακρίσεις. Στην Ασία, στην Αμερική και αλλού. Το στέλνω στη Στοκχόλμη, το κόβουν - ούτε προβολή. Στη Νορβηγία το ίδιο, στη Γερμανία το ίδιο. Αυτές οι χώρες που σας είπα, έχουν τον ίδιο νόμο. Εκεί το σύστημα είναι μασίφ. Δεν περνάει τίποτα. Παιδιά, πάμε σε πολύ δύσκολες εποχές. Εγώ εκεί τρομοκρατήθηκα και είμαι ένας άνθρωπος που γενικά δε φοβάμαι, είμαι πολύ αισιόδοξος. Στη ζωή μου δε φοβάμαι, δούλευα 25 χρόνια στην ΕΡΤ και έχασα τη δουλειά μου, αλλά δε φοβήθηκα. Αισθάνθηκα ότι θα ακολουθήσω τη μοίρα μου. Αλλά αυτό, ότι πάμε σε τέτοια κατάσταση ολοκληρωτισμού, δε μπορώ να το αντέξω. Οι εποχές αλλάζουν πάρα πολύ εύκολα. Μόλις περάσει ένας νόμος, η νέα γενιά το έφαγε και θα έρθουν τέτοιοι νόμοι. Η Σουηδία είναι γνωστή, περισσότερο γνωστή από την Ισπανία για την Ιερά Εξέταση και το κυνήγι των μαγισσών, σφάξανε και πνίξανε χιλιάδες γυναίκες. Χιλιάδες! Μέχρι το '78, οι Σουηδοί κάνανε στειρώσεις σε εγκληματίες, τρελούς και άλλους. Ο δημοσιογράφος που μιλάει μέσα, το '78 το έβγαλε το θέμα και πήγαν να τον σκίσουν.

Ποιός είναι ο στόχος σας με το ντοκιμαντέρ αυτό;

Σ.Π.: Στόχος μου είναι να πάρουν αυτοί οι άνθρωποι τα παιδιά τους πίσω. Πρέπει να γίνει κάτι, να αλλάξει αυτό το σκληρό πράγμα στη Σουηδία. Πρέπει να το μάθει όλη η Ευρώπη για να αλλάξει αυτό. Δε γίνεται αυτό το πράγμα, είναι υπερβολικό. Καταστρέφουν ζωές, όχι μόνο τη ζωή του γονέα αλλά και του ίδιου του παιδιού. Όταν ένα παιδάκι το παίρνουν πέντε χρονών, όταν θα πάει δεκαοχτώ και θα το ελευθερώσουν, θα έχει αλλάξει δεκαπέντε οικογένειες. Ποιο μπαμπά έχει αυτό το παιδί; Είναι στον αέρα. Είναι το καινούριο τους πείραμα! Κάνουν «τον ιδιώτη» γιατί βολεύει οικονομικά. Μετά θα το περάσουν σε όλους... Δεν το πιστεύεις, δε θες να το πιστέψεις. Τώρα κάπως μέσω του διαδικτύου έχει αρχίσει κάπως να γνωστοποιείται όλο αυτό. Αλλά δεν τους αφήνουν. Τους τσακίζουν έναν-έναν. Χτυπάνε πολύ στοχευμένα. Η Σουηδία είναι δυστυχώς μια σκοτεινή χώρα. Βγαίνει και κάτι άλλο από αυτό το ντοκιμαντέρ. Λέμε εμείς «Δε μας λυπάστε» για αυτά που μας επιβάλλουν. Παιδιά, δε λυπούνται το λαό τους! Εγώ δηλαδή ντρέπομαι για αυτούς. Η εξουσία τσακίζει το λαό. Η εξουσία είναι πάνω από το νόμο και ο λαός πρέπει να ακολουθεί το νόμο. Αυτή είναι η ιστορία. Τους αφήνουν να επιβιώνουν. Αν βρεθείς άνεργος, όπως εγώ μετά από 25 χρόνια, θα καταλάβεις πολλά πράγματα. Θα καταλάβεις, όχι με την έννοια ότι δε θα τα καταφέρεις, αλλά θα καταλάβεις πράγματα που δε σκεφτόσουν. Γιατί λένε «ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει»; Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Όχι, δεν τον νιώθει. Δεν τον καταλαβαίνει. Αν πεινάσεις, δεν καταλαβαίνουν ότι πεινάς. Είναι η φύση του ανθρώπου.

• Νίκος Ανδρουλάκης: "Το σήμερα δεν υπάρχει χωρίς το χθες."
• Χαρά Αγγελίδη: Rum-maging σημαίνει «αναζητώ απεγνωσμένα το ποιος είμαι»