Αν δε ρισκάρουμε, μένουμε στα όνειρα και αν μένουμε μόνο στα όνειρα και αναβάλλουμε την υλοποίησή τους, χάνουμε τη ζωή.

λέει στην Ελένη Μολφέτα ο Τάκης Βογόπουλος.

Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου συναντήσαμε τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Τάκη Βογόπουλο ο οποίος μας δέχτηκε γεμάτος ευγένια και όρεξη και μας μιλήσε για την πρώτη ταινία, που ακηνοθέτησε και διαγωνίζεται στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Γέφυρες». Ο τίτλος της: "Ο Λέων της Πεντέλης". Το θέμα της: Ο λήσταρχος Νταβέλης. Ο Τάκης Βογόπουλος: παθιασμένος αλλά προσγειωμένος, ένας άνθρωπος που δεν αρκείται στα όνειρα του αλλά ρισκάρει και προσπαθεί να τα υλοποιεί.

Πώς ξεκίνησε το «ταξίδι» σου;

Τάκης Βογόπουλος: Το ταξίδι μου ξεκίνησε από ένα άρθρο σε μια εφημερίδα που δεν θα ήθελα να την ονομάσω, όπου τυχαία ένας καλός μου φίλος σκηνοθέτης μου είπε «να μια ωραία ιστορία για ταινία». Επειδή είμαι ηθοποιός κατά βάση, του είπα «Γιώργο, θέλω να το σκηνοθετήσεις και να παίξω. Είναι ωραίο θέμα!». Έφερε αντιρρήσεις γιατί μου είπε πως «είναι μια ταινία εποχής, είναι πολυδάπανη, θέλει όπλα, κοστούμια, τοπία...». Αυτό όμως μου βγήκε σε καλό γιατί πείσμωσα και είπα «θα το κάνω εγώ, θα το κάνω μόνος μου». Βέβαια με βοήθησε σα βοηθός. Και δε μετανιώνω γιατί το αποτέλεσμα με δικαιώνει από την άποψη ότι η ταινία βγήκε όπως ακριβώς την ήθελα και ακόμη καλύτερη. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς, κυρίως στους μικρούς ρόλους, είναι ερασιτέχνες – πράγμα δύσκολο για ένα σκηνοθέτη, αλλά με έβγαλαν ασπροπρόσωπο γιατί οι ερασιτέχνες παίζουν με την ψυχή τους, δηλαδή το κάνουν και το γουστάρουν, για να το θέσω λαϊκά.

Δυσκολευόμουν να το αποφασίσω γιατί ήταν ένα τόλμημα, ένα εγχείρημα πέρα από τις δυνάμεις μου, ως ταινία μεγάλου μήκους, και γι' αυτό το λόγο δε σου κρύβω πως θέλαμε να την κάνουμε μικρού μήκους στην αρχή... μια ταινία μικρού μήκους για το Νταβέλη. Όταν όμως ξεκίνησα τα γυρίσματα, έβρισκα υλικό και πληροφορίες παράλληλα για να εμπλουτίσω το σενάριό μου – υλικό το οποίο μου ερχόταν ουρανοκατέβατο, με ένα θαυμαστό τρόπο, δηλαδή χωρίς να ψάχνω μάθαινα πράγματα, όχι μόνο από το διαδίκτυο αλλά και από διάφορες ιστορίες που μου έλεγαν. Δεν ξέρω καν αν είναι αληθινές αλλά ούτε και μ' ενδιαφέρει, μου άρεσαν και τις ενέταξα στην ταινία κι έτσι όλοι οι συνεργάτες μου με πίεσαν ότι αυτή η ταινία έπρεπε να γίνει μεγάλου μήκους, γιατί αλλιώς θα την «καίγαμε». Θέλαμε να κάνουμε μια ταινία που θα παραμείνει.

Επομένως, ποιο ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσει αυτή η ταινία;

Τ.Β.: Το κίνητρο ήταν η φαντασία μου και η αγάπη μου στους διάφορους θρύλους, στους ανθρώπους στους μύθους, στην ελληνικότητα – γιατί υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πλούτος στην Ελλάδα από τέτοιου είδους ιστορίες. Εγώ εμπνέομαι πολύ από το στοιχείο του φανταστικού, (ο λήσταρχος Νταβέλης) μπορώ να σου πω ότι συνδέεται με λαογραφικές και θρυλικές εικόνες, δεν ανήκει στην ιστορία, ανήκει πιο πολύ στη λαογραφία. Ο Νταβέλης, είναι ένα δημιούργημα της λαϊκής συνείδησης, που μπορεί να υπήρξε και στην πραγματικότητα, και το λέει και ο αφηγητής αυτό. Είναι αλήθεια ότι ο Νικόλαος Γκύζης, ο ζωγράφος, μας τον έκανε γνωστό αργότερα, παρ' όλο που υπήρχε από διάφορες ιστορίες, δεν είχε καταγραφεί αυτό το υλικό – είναι απλά μια λαϊκή παράδοση. Και αυτό ήταν το κίνητρο, που μου έδινε τη δυνατότητα να αφήσω τη φαντασία μου ελεύθερη για να κάνω την ταινία. Γιατί δε με δέσμευε η ιστορία, το να είμαι πιστός σε μια ιστορία γύρω από μια βιογραφία - αλλιώς θα έκανα ένα ντοκιμαντέρ.

Είσαι νέος στο χώρο και αυτή ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σου. Πως ήταν σαν εμπειρία;

Τ.Β.: Είναι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία. Είκοσι χρόνια με έκαιγε αυτό το όραμα, να κάνω τη δική μου ταινία και τελικά τα κατάφερα, ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Παρ' όλο που αργούσα, ενώ είχα αποφασίσει για το θέμα, όταν ξεκίνησα δε μπορούσε να με σταματήσει τίποτα. Πήρα πολύ θάρρος και επειδή βγήκε καλό το πρώτο γύρισμα, αποφάσισα να τη συνεχίσω – να κάνω αυτή την ταινία. Τα πρώτα πλάνα ήταν απλώς δοκιμαστικά, για να δω πώς θα πάει, αλλά επειδή ήμουν πολύ ευχαριστημένος από το υλικό, επί ένα χρόνο κάναμε μια σκηνή την εβδομάδα κατά μέσο όρο και βγάλαμε μια ταινία 84 λεπτών.

Ακούσαμε και πριν λίγο πως στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρου ο πρωταγωνιστής πήρε το πρώτο βραβείο...

Τ.Β.: Ναι, ήταν μια βράβευση αναπάντεχη, από την άποψη ότι επειδή είδα και τις άλλες ταινίες που διαγωνίζονταν, δεν πίστευα – επειδή είχαν εκπληκτικές ερμηνείες, το τονίζω αυτό, κυρίως στον τομέα του πρώτου ανδρικού ρόλου – δεν περίμενα με τίποτα ότι θα βραβευτώ σ' αυτόν τον τομέα. Πίστευα ότι, εντάξει, επειδή η μουσική μας ήταν πάρα πολύ καλή ίσως να παίρναμε το βραβείο μουσικής, το 'χα αυτό σαν ελπίδα, αλλά τελικά έγινε αυτό που δεν περίμενα, δηλαδή να πάρω το βραβείο του Α' ανδρικού ρόλου, που είναι και το βραβείο που επιθυμούσα πιο πολύ κι απ' το βραβείο καλύτερης ταινίας. Αυτή είναι η δουλειά μου ουσιαστικά.

...και κάτι που θα ήθελες να πεις σε ένα δημιουργό που ξεκινά τώρα...

Τ.Β.: Να πιστεύει στον εαυτό του. Να έχει πίστη. Να τολμά. Να ρισκάρει. Γιατί αν δε ρισκάρουμε, μένουμε στα όνειρα και αν μένουμε μόνο στα όνειρα και αναβάλλουμε την υλοποίησή τους, χάνουμε τη ζωή. Εγώ όταν ξεκίνησα, συνειδητοποίησα πόσο λάθος ήταν να αναβάλλω το να κάνω τα γυρίσματα και απ' το λάθος μου αυτό και μόνο η μόνη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω είναι αυτή: να τολμούν, να πιστεύουν στον εαυτό τους, να μην εγκαταλείπουν τα όνειρά τους αλλά να προσπαθούν και να παλεύουν.

• Η Αθηνά Παππά μιλάει εφ' όλης της ύλης στο Evart.gr
• Η Έφη Παπαθεοδώρου και ο Βαγγέλης Μουρίκης μιλούν για την ταινία "Ο Χειμώνας"