Λunatics - The Greek Pink Floyd Tribute Band live @ Κύτταρο
- Λεπτομέρειες
- Γράφει ο/η Γιάννης Φύτρος Γιάννης Φύτρος
- Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : 22 Μαΐου 2018 22 Μαΐου 2018
Μια απόλυτα μαγική βραδιά μας περίμενε στο Κύτταρο το Σάββατο 19 Μαϊου, με το 10μελές σχήμα των Λunatics να μας υποδέχεται για ένα γεμάτο τρίωρο show με τη μουσική του μεγαλύτερου και πιο επιδραστικού συγκροτήματος στον πλανήτη... τους Pink Floyd.
Σίγουρα η μουσική, η ατμόσφαιρα αλλά και η ιστορία των Pink Floyd είναι στοιχεία που από μόνα τους θέτουν τον πήχη ψηλά, αλλά στα 8 χρόνια ζωής που μετρά η κορυφαία εγχώρια Pink Floyd Tribute μπάντα, έδειξε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό πως μπορεί να ανταποκριθεί επάξια στην πρόκληση, προσφέροντας ένα οπτικοακουστικό show αντάξιο των προσδοκιών μας. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι κι αλλιώς, μιας και το ίδιο το σχήμα φάνηκε να προσεγγίζει την επιστροφή του στο ιστορικό Κύτταρο ως έναν "κύκλο", δεδομένου ότι στην ίδια σκηνή είχε δώσει και το πρώτο live του πριν από 8 χρόνια.
Με τον ίδιο σεβασμό και συνέπεια προσέγγισε και την ίδια την παράσταση -μια παράσταση με αρχή, μέση και τέλος- ξεκινώντας με τα άλμπουμ των Pink Floyd να περνούν ένα προς ένα από το video wall καθώς τα μέλη των Λunatics έπαιρναν τις θέσεις τους στη σκηνή. Αντίστοιχα και η αρχή του show, δε θα μπορούσε παρά να συμπίπτει και με το ξεκίνημα των βρετανών βετεράνων της ψυχεδελικής ροκ, με το Astronomy Domine (από το άλμπουμ The Piper at the Gates of Dawn, 1967) να αποτελεί την τέλεια εισαγωγή. Ακολούθησαν διαμάντια από τις πρώτες δουλειές του σχήματος, όπως το Echoes (Meddle, 1971) και το Pigs (Animals, 1977), ενώ φυσικά δεν έλειψαν κομμάτια από τα άλμπουμ-ορόσημα The Dark Side of the Moon (1973) και Wish You Were Here (1975). Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Λunatics, ακούστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών αυτών των δύο δίσκων, όπως επιβαλλόταν άλλωστε από το "ειδικό βάρος" που φέρουν αυτά τα δύο δισκογραφικά πονήματα τόσο στην ιστορία του σχήματος όσο και γενικότερα στην ιστορία της μουσικής.
Η πιστότητα στο πρωτότυπο άκουσμα αλλά και το συναίσθημα που χαρακτήριζε τους ταλαντούχους μουσικούς των Λunatics είναι στοιχεία που πρέπει να είσαι παρών/παρούσα ώστε να τα βιώσεις ως εμπειρία αντί απλώς να τα δεις από ένα βίντεο ή να τα ακούσεις (ή να τα διαβάσεις). Ειδική μνεία, ας πούμε, θα πρέπει να γίνει στην ερμηνεία του The Great Gig in the Sky και συγκεκριμένα στο απίστευτο σόλο της Δήμητρας Σπέλα στα φωνητικά, κατά τη διάρκεια του οποίου ένα ρίγος διαπέρασε όλο το Κύτταρο, έχοντας αφήσει τους πάντες με το στόμα ανοιχτό, για να δεχτεί αμέσως μετά το τέλος του το θερμότερο και αυθεντικότερο χειροκρότημα.
Με το Atom Heart Mother και τη Ρία Αναστασίου στο τσέλο να μας χαρίζει άλλη μια ιδιαίτερη στιγμή, οι Λunatics αποχώρησαν από τη σκηνή για να εμφανιστούν λίγο αργότερα για το δεύτερο μέρος του show, αφιερωμένο στο έτερο άλμπουμ-ορόσημο των Pink Floyd, το The Wall. In the Flesh, The Happiest days of our lives, Another brick in the wall, Mother, Empty spaces και φυσικά Hey You, Comfortably Numb, Run Like Hell, με το γνωστό video art και τις χαρακτηριστικές μάσκες να κρύβουν τα πρόσωπα του σχήματος. Ένα δυνατό δεύτερο μέρος, όπως άλλωστε επιτάσσει και το ύφος του ίδιου του άλμπουμ.
Και μπορεί στη συνέχεια να ακολούθησαν οι τίτλοι τέλους στο video wall με τη μπάντα να αποχωρεί, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουν χωρίς να ακουστούν και τα Have a Cigar και Wish You Were Here, όπως και ακούστηκαν στο encore των Λunatics, για να κλείσει τελικώς αυτή η μαγική βραδιά ολοκληρώνοντας τον κύκλο της, με το Fat Old Sun (Atom Heart Mother, 1970). Μια βραδιά που προσωπικά - και είμαι σίγουρος και σε αρκετό ακόμα κόσμο που κατέκλυσε το Κύτταρο - μου προκάλεσε ουκ ολίγες στιγμές γλυκιάς ανατριχίλας. Ο Γιώργος Μάκαρης στα φωνητικά και την κιθάρα, ο Παναγιώτης Πάκος στα φωνητικά, ο Γιώργος Μούχος στις κιθάρες, ο Νικόλας Νικολόπουλος στα πλήκτρα και το σαξόφωνο, ο Άγγελος Μαλισόβας στο μπάσο και ο Χάρης Αναγνώστου στα τύμπανα, όπως και οι Δήμητρα Σπέλα, Όλγα Λάσκαρη και Αναστασία Μεγαλοκονόμου στα φωνητικά, έδωσαν αδιαμφισβήτητα τον καλύτερο εαυτό τους για ένα αποτέλεσμα που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.
Συνεπώς αξίζουν και με το παραπάνω τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια, ενώ ήδη ανυπομονούμε για την επόμενη εμφάνισή τους που ελπίζουμε να είναι σύντομα.
Φωτογραφίες: Σοφοκλής Κιουρτζόγλου