Πέμπτη 3 Μαϊου και η αναμονή φτάνει στο τέλος της, καθώς μπαίνουμε στο Κύτταρο από νωρίς για να υποδεχθούμε τους Grails. Το πρόγραμμα έχει έναρξη στις 20:30 και, όπως λέει ο συνωνόματος, στις πάντα άρτιες διοργανώσεις της Smoke the Fuzz το πρόγραμμα τηρείται ευλαβικά.

Και, πράγματι, την προκαθορισμένη ώρα, σε ένα Κύτταρο το οποίο απέχει πολύ από το να το πεις “γεμάτο”, εμφανίζεται στη σκηνή ο Ilyas Ahmed, μόνος του με την κιθάρα του. Όσο να πεις, χρειάζεται κότσια. Ο Ilyas γεμίζει το χώρο με αργόσυρτους ατμοσφαιρικούς ήχους από την κιθάρα του στο πρώτο κομμάτι. Ελέγχει συνέχεια τον ήχο του. Συνεχίζει με κάτι ελαφρώς πιο ρυθμικό. Συνεχίζει να ελέγχει τον ήχο του συνέχεια κι η έκφραση στο πρόσωπό του δείχνει πως από κάτι δεν είναι ικανοποιημένος. Στα τρία κομμάτια κλείνει το πρόγραμμά του, αφήνει τη σκηνή, αφήνει κι εμάς με μια απορία. Δεκαπέντε μόλις λεπτά και δεν είμαι σίγουρος πως πήραμε μια γεύση αυτού που πραγματικά ήθελε να μας δώσει.

Κενό καθώς πλησιάζει η ώρα της εμφάνισης των Grails, ενώ το Κύτταρο πλέον έχει σχεδόν γεμίσει. Τα μέλη του συγκροτήματος ανεβαίνουν και κάνουν μερικούς τελευταίους ελέγχους. Η μεγάλη ώρα έρχεται και η μπάντα… φεύγει από τη σκηνή. Αρχίζει η προβολή του βίντεο στην οθόνη κι όταν βλέπουμε γραμμένο το “Enjoy the show”, η μπάντα κάνει την “επίσημη” είσοδό της, χωρίς καμία επισημότητα, κάτω από χειροκροτήματα, ξεκινώντας με το Daughters of Bilitis.

Από το βίντεο παρελαύνουν μια σειρά από εικόνες σαν από φθαρμένες βιντεοταινίες: θρησκευτικά φιλμάκια, θεωρίες συνωμοσίας, b-movies τρόμου, ξεχασμένες τηλεοπτικές σειρές, πειραματική video art, πορνό. Φαινομενικά ασύνδετες εικόνες οι οποίες, όλες μαζί συνθέτουν ένα ιδιόμορφο σύνολο americana: λες και παρακολουθείς ένα όνειρο το οποίο λίγο απέχει από το να γίνει εφιάλτης.

Τα φώτα έχουν χαμηλώσει κι αυτό που έχει κυριαρχήσει είναι το βίντεο που παίζει. Λες και η ίδια η μπάντα θέλει να μην την προσέξουμε καθόλου, παρά να αφοσιωθούμε μόνο στη μουσική. Και η συγκέντρωση των Grails στη μουσική είναι απόλυτη. Ναι, λέει αλήθεια ο Emil Amos όταν λέει πως δεν είναι φαν του τελετουργικού διακόσμου. Τα μέλη της μπάντας λες και αποφεύγουν ακόμα και να κοιτάξουν το κοινό. Σνομπ; Ούτε κατά διάνοια.

Ο Emil Amos είναι μια πρίζα που ξεχειλίζει από ενέργεια. Παίζει ντραμς και καθώς παίζει δονείται ολόκληρος μαζί τους. Ζει τη μουσική στον υπερθετικό βαθμό. Δίνει ρεύμα στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πιο χαμηλών τόνων, σαν να έχουν κλειστεί μέσα σε ένα κουκούλι μαζί με το μουσικό τους όργανο. Το αποτέλεσμα είναι πως όλη αυτή η ενέργεια διαχέεται στο κοινό μέσω της μουσικής η οποία φτάνει απόλυτα φορτισμένη στα αυτιά μας, κι έτσι οι Grails έχουν πετύχει κάτι πολύ πιο δύσκολο: να έρθουν σε κοινωνία με το κοινό αποκλειστικά και μόνο μέσω της μουσικής. Τόση πολλή ενέργεια νομίζεις πως θα εξαντλήσει το σχήμα, κι όμως, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη κάθε κομμάτι έρχεται ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο φορτισμένο.

Ώσπου, ξαφνικά, ο Alex μας λέει πως θα παίξουν ακόμα ένα κομμάτι και θα φύγουν. Τι στην ευχή; Πότε πέρασε η ώρα; Ακολουθεί το Origin-ing σε μια πραγματικά θυελλώδη εκτέλεση και, πράγματι, αποχωρούν, για να επιστρέψουν για το ανκόρ. Παίζουν το πρώτο κι ο Alex μας αναγγέλει ένα τραγούδι από την αρχή της μπάντας, το Space Prophet Dogon, από τον πρώτο τους δίσκο, τραγούδι που παίζουν σπάνια κι έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε πως αυτό ήταν το special treatment για το ελληνικό κοινό το οποίο πραγματικά τους αγκάλιασε.

Και… τέλος. Μία ώρα κι ένα τέταρτο. Δεν το λες και λίγο. Όμως έμοιαζε λίγο. Ήταν διάχυτη η αίσθηση πως μας άφησαν στο καλύτερο. Δεν ξέρω, μισή ώρα ακόμα ίσως να ήταν απαραίτητη. Κι ενδεχομένως να θέλαμε κάνα δίωρο μουσικής για να ικανοποιηθούμε (ναι, είμαστε πλεονέκτες αλλά δε φταίμε εμείς, φταίνε οι Grails που είναι τόσο καλοί).

Φεύγουμε με βαθιές εντυπώσεις. Οι Grails δε θέλουν να γράψουν τραγούδια για θέματα καθημερινά. Η μουσική τους, η εμφάνισή τους στη σκηνή, το video art που την επενδύει, όλα θέλουν να μας κάνουν να κοιτάξουμε κατάματα την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, το κτήνος μέσα μας, εκεί όπου πηγάζουν οι αρχέγονοι φόβοι, εκεί όμως όπου πηγάζει και η τέχνη κι η μουσική. Ναι, θέλουν η μουσική τους να γίνει μια βαθιά θεραπευτική πρακτική.

Μια αρκετά μυσταγωγική εμπειρία, λοιπόν, με ένα σχήμα που περιμέναμε να ακούσουμε διά ζώσης πολύ καιρό, σε μια εμφάνιση που μας άγγιξε σε ένα βαθύτερο επίπεδο, σε μια καθ’ όλα άψογη διοργάνωση της Smoke the Fuzz. Δε χωρά αμφιβολία πως ήδη περιμένουμε την επόμενη...

• Λunatics - The Greek Pink Floyd Tribute Band live @ Κύτταρο
• Universe217 & Afformance live @ Κύτταρο