Μπορεί κάποιοι να είναι άεργοι, αλλά πολλοί, πάρα πολλοί, χιλιάδες κόσμου ψάχνει για δουλειά και δε βρίσκει. Να λείπει λοιπόν το "τσουβάλιασμα".

γράφει στο Ev Art η Εύη Κουκά.

Σε μία συνέντευξη που παραχώρησε ο Χρήστος Θηβαίος στη ραδιοφωνική παραγωγό Δέσποινα Αυγερίδου στο FM100 της Θεσσαλονίκης εκφράστηκε υπέρ του δέοντος εναντίον της νοοτροπίας των Ελλήνων κυρίως των νέων ανέργων ή άεργων, όπως τους χαρακτήρισε, με τη συζήτηση να είναι περισσότερο σαν ένα κακόγουστο αστείο παρά ενοχλητική.

Στην εκπομπή, ο Χρήστος Θηβαίος μίλησε για το ότι οι νέοι δεν ψάχνουν για εργασία παρά κάθονται σπίτι τους ή στις καφετέριες και τρώνε από τα έτοιμα ή τη σύνταξη των γονιών τους. Μίλησε για αυτούς που το όνειρο τους είναι να γίνουν διευθυντές μίας τράπεζας ή να δουλέψουν στο δημόσιο και δεν κοιτάνε τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Μίλησε και για το ότι «υπάρχουν άπειρες δουλειές...». Όντως υπάρχουν πολλοί κλάδοι εργασίας και καθένας θα μπορούσε (σε μία ιδανική κοινωνία) να δημιουργεί πολλές θέσεις εργασίας. Δυστυχώς όμως δε ζούμε σε μία ιδανική κοινωνία και κάποιος θα έπρεπε να ενημερώσει τον Χρήστο Θηβαίο γι αυτό.

Επίσης θα έπρεπε να έχει ενημερωθεί ότι οι γνωριμίες και τα «μέσα» δεν παίζουν πλέον μόνο για να γίνεις τραπεζίτης ή δημόσιος υπάλληλος. Γιατί ακόμα κι αν πας για σερβιτόρος/α, πωλητής/πωλήτρια, αν δεν είσαι γνωστός του ιδιοκτήτη ή γνωστός γνωστού, θα σε θεωρήσει άπειρο και δε θα βρει χρόνο να σου δείξει να φτιάχνεις ένα καφέ ή να κρατάς το δίσκο, να καθαρίζεις ένα τραπέζι, να πουλήσεις ένα μπλουζάκι –ακόμα μάλιστα κι αν το έχεις ξανακάνει. Θέλουν μεγάλη προϋπηρεσία! Έτσι μέχρι να βρεις ένα λογικό ιδιοκτήτη, δυστυχώς είσαι άΝεργος.

Βέβαια όλα τα παραπάνω, αλλά και το γεγονός ότι δε θα είχε πρόβλημα να δουλέψει σερβιτόρος ή να τραγουδάει στο δρόμο, ουδεμία σχέση έχουν με την παραγωγική εργασία για την οποία μίλησε με υπερβάλλον πάθος. Όπως είπε, δε θεωρεί παραγωγική την εργασία στο ραδιόφωνο, ενώ σχεδόν πρόσταξε με έναν αρκετά αγενή τρόπο την πτυχιούχο χημικό που εκείνη τη στιγμή του έπαιρνε συνέντευξη να πάει να δουλέψει στα λιπάσματα. Θα έπρεπε να δουλεύετε ένα οχτάωρο, δεκάωρο στα λιπάσματα ή στη γεωργία και μετά να επιλέγετε εσείς τραγούδια που νομίζετε ότι κάνουν καλό στον κόσμο, είπε ο Χρήστος Θηβαίος. Να δουλεύουμε λοιπόν 8-10 ώρες σε μία από τις άπειρες δουλειές που υπάρχουν, πρότεινει  ο Χρήστος Θηβαίος. Αν έχει κάποια άκρη και ξέρει τόσες δουλειές, θα ήταν μεγάλη τιμή πολλών να τους έλεγε που να κοιτάξουν, που δεν το έχουν κάνει ήδη. Θα τον παρακαλούσα όμως αν είναι να δουλεύουμε δέκα ώρες, οι επιπλέον δύο να χρεώνονται σαν υπερωρίες. Ουπς! Δεν υπάρχουν τέτοια πλέον! Μήπως πρέπει να ζητήσουμε και συγγνώμη όσοι το σκεφτόμαστε; Και ρωτάω μήπως τελικά δε θέλετε να φτιαχτεί ένα υγιές κράτος;

Μπορεί κάποιοι, κυρίως συνομήλικοι του Θηβαίου, να έπαιρναν τις επιδοτήσεις και να τις χρησιμοποιούσαν για μεγάλα αυτοκίνητα και σπίτια. Μπορεί πολλοί να ονειρεύονταν –κυρίως μεγαλύτεροι σε ηλικία και λιγότερο οι νεώτεροι- μία θέση στο δημόσιο προκειμένου να πληρώνονται έχοντας εκτελέσει ελάχιστη έως μηδενική εργασία. Μπορεί κάποιοι νεώτεροι αλλά και μεγαλύτεροι -πάντα και παντού υπάρχουν τεμπέληδες- να βρίσκονται στην καφετέρια και να μην έχουν ούτε στόχους, ούτε διάθεση για τίποτα πέρα από το να κάθονται. Μπορεί κάποιοι να είναι άεργοι, αλλά πολλοί, πάρα πολλοί, χιλιάδες κόσμου ψάχνει για δουλειά και δε βρίσκει. Και αυτή είναι μία αλήθεια που κανένας Θηβαίος δε μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί με προσβλητικό μάλιστα τρόπο. Να λείπει λοιπόν το "τσουβάλιασμα". Είναι το μόνο που δεν έχει ανάγκη η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Προφανώς οι νέοι δεν πρέπει να επιτρέπουν σε κανέναν που συντέλεσε άμεσα ή έμμεσα να δημιουργηθεί ένα άθλιο κράτος να θίγει, να μειώνει, να απαξιώνει τη νεολαία, επειδή κάποτε πουλούσε εισιτήρια σε μία έκθεση ή λαχεία ή ψάρια. Από την άλλη, επειδή υπάρχουν νέοι με τα χαρακτηριστικά που θέτει ο Θηβαίος, θα πρέπει να αρχίσουν να απαλλάσσονται από την απάθεια, την άρνηση και την αδιαφορία για όλα.  

Η συνέχεια στη συζήτηση έγινε με την προσπάθεια να εξηγηθεί η φράση «οι δύσκολες μέρες που ζούμε». Προφανώς δε μένουμε στο γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να εισπράξει ένα μεγάλο ποσό ημερησίως. Προφανώς κάποιος μπορεί να φάει -όχι να ζήσει αξιοπρεπώς με 10-15 ευρώ τη μέρα- αλλά πολλοί δεν έχουν καν αυτό το ποσό κι όσοι το έχουν θα το χρησιμοποιήσουν για να φάνε, όχι για να πάνε σε συναυλίες. Φαντάζομαι έτσι χρησιμοποιήθηκε η φράση στην αρχή της συζήτησης που ο Χρήστος Θηβαίος ρωτήθηκε για την επερχόμενη συναυλία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε σχέση με τις δύσκολες μέρες που ζούμε.

Η εύκολη λύση είναι η μετανάστευση, η δύσκολη λύση είναι να μείνουμε εδώ και να δουλέψουμε με τους συνανθρώπους μας για μία καλύτερη πατρίδα, είπε επίσης ο Χρήστος Θηβαίος. Σε αυτό το σημείο τι να σχολιάσεις; Προφανώς όσοι μένουν ακόμα, μένουν για αυτό, όσο κι αν είναι δύσκολο να δουλεύεις μαζί με ανθρώπους που δεν έχουν παιδεία και το μόνο που τους νοιάζει είναι το «φάγαμε και σήμερα». Από την άλλη, δεν είναι καθόλου εύκολο να αφήνεις τη χώρα σου, τους ανθρώπους σου, την καθημερινότητά σου, τη γλώσσα σου, μα κυρίως τα όνειρα σου. Γιατί τα όνειρα της πλειοψηφίας αυτών που φεύγουν ήταν εδώ. Αλλά δεν μπορούν να κάθονται σε μία χώρα που δεν τους σέβεται, δεν τους εκτιμάει, δεν τους υπολογίζει, δεν τους αντιμετωπίζει δίκαια, αξιοκρατικά. Σε μια χώρα που τους καθιστά ανήμπορους, άχρηστους, καθηλωμένους στο σπίτι τους να πίνουν φραπέ.

Είναι αποθαρρυντικό, είναι άσχημο, είναι αντιαισθητικό, όταν ακούς από έναν καλλιτέχνη –ακόμα κι αν αυτό που τραγουδάει είναι κυρίως ο έρωτας, υποτίθεται ότι οι καλλιτέχνες νιώθουν την κοινωνία- να σου περιγράφει με αυτό τον τρόπο το σύνολο της κοινωνίας κι όχι απλά ένα μέρος της που όντως υπάρχει και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Είναι υποχρέωση μας να το δούμε αυτό το μέρος και υποχρέωση μας να του δείξουμε τον άλλον τρόπο, το διαφορετικό. Αν το καταλάβει, καλώς. Αν όχι, συνεχίζουμε ως έχουμε οι υπόλοιποι. Εδώ, κάπου αλλού... Ποιος ξέρει; Πάντως αν φύγουμε, σίγουρα κανένας δεν έχει το δικαίωμα πλέον να μας κατηγορήσει για την εύκολη λύση.

Θα ήθελα, τέλος, να δω τον Χρήστο Θηβαίο να ρίχνει το εισιτήριο στις συναυλίες του μιας και, απ' ό,τι είπε, ζει και με πιο λίγα. Γιατί η νεολαία για την οποία μιλάει στο σύνολο της τόσο απαξιωτικά, δεν πάει μόνο για καφέ, πάει και σε συναυλίες, πάει να νιώσει, πάει να ψυχαγωγηθεί. Αν ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να προάγει τον πολιτισμό και δεν μπορεί να ανυψώσει τη ψυχή και το νου ενός αποδέκτη της τέχνης, είναι η στιγμή που πρέπει να διαλέξει, να εγκαταλείψει ή να αναθεωρήσει.

Ακούστε τη συνέντευξη:

• "Γίνε εθελοντής στο Γκάζι!" | Μια ιστορία αισχροκέρδειας της Τεχνόπολης Α.Ε.
• Καλημέρα σας... καληνύχτα σας... Στο μεταξύ τι γίνεται;