Aν οι ίδιοι δεν είμαστε καλά, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για εμάς, οπότε σίγουρα δε θα κάνουμε και για τους άλλους.

γράφει στο Ev Art ο Χρήστος Ζούμπος.

Καλημέρα σας,

Ίσως να φταίνε οι μουντές, μερικές φορές και βροχερές μέρες, ίσως πάλι απλά να αναζητώ μια διέξοδο από τη ρουτίνα, όπως και να έχει δε μπορώ να αδιαφορήσω για τη καθημερινότητα κανενός. Τι είναι αυτό που κάνουμε με απόλυτη επιτυχία σαν Έλληνες; (Σαν άνθρωποι θα πω καλύτερα γιατί πλέον η Ελλάδα μας καλώς ή κακώς δε θα το κρίνω εγώ αυτό, έχει γίνει πολυπολιτισμική. Χρόνια μας πολλά λοιπόν γιορτάζουμε την ανάπτυξη του τίποτα σε μια χώρα που έχει τα πάντα. Αλλά ας μην στέκομαι στα πολιτικά, ας τα αφήσουμε για όσους τα «κατέχουν» ή έτσι πιστεύουν τουλάχιστον.)

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε, λοιπόν, ως άνθρωποι είναι πως δεν ζούμε πια. Λειτουργούμε μηχανικά και δε βλέπουμε μπροστά μας. Ξέρουμε πως θέλουμε να πάμε ευθεία και για να σταματήσουμε πρέπει είτε να πέσουμε σε καμιά κολώνα, είτε σε κάποιον άλλο περαστικό, είτε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Μας σταματάει καμιά φορά ο Σταμάτης στους φανούς των δρόμων, αν και συνήθως τον αγνοούμε. Τέτοιοι είμαστε δε μας σταματάει τίποτα! Είμαστε άραγε υπεράνθρωποι ή μήπως απλά ηλίθιοι; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο θα έλεγα. Είμαστε απλά θύματα της συνήθειας και της ανάγκης να τα κάνουμε όλα γρήγορα και να προλάβουμε τα πάντα. Αν δε προλάβουμε κάτι καταριόμαστε με μανία ότι βρεθεί μπροστά μας, φτάνουμε ένα βήμα πριν το ψυχιατρείο και αναζητούμε δωρεάν ψυχολόγους. Λέμε τα προβλήματα μας στον διπλανό μας στο τρόλεϊ, στο παιδί που μας φτιάχνει τον καφέ, σε όποιον δε μπορεί να αδιαφορήσει ρε παιδί μου και από ευγένεια για να μη χάσει το μεροκάματο υποκρίνεται πως μας ακούει. Στο τέλος φεύγουμε ικανοποιημένοι κιόλας πως όσα λέμε έχουν αντίκρισμα και κάποιος μας ακούει. Ας γελάσω! Αλήθεια πιστεύετε πως όταν πούμε τα προβλήματα μας σε ένα άγνωστο θα μας ακούσει πραγματικά; Νομίζετε αυτοί δεν έχουν δικά τους προβλήματα και από μέσα τους δε λένε: «Άντε να φύγει και αυτός!»;

Τώρα φορέστε τα καλά σας, μπείτε στη λιμουζίνα και ελπίζω να μη ξεχάσατε την πρόσκληση σας για τον χορό, διότι ο πορτιέρης είναι αυστηρός και χάρη θα σας κάνει μόνο αν φοράτε ζαρτιέρες. Ξυπνάτε! Δεν ζούμε σε καμιά χώρα που θα είναι όλα στρωμένα με κόκκινα χαλιά. Ούτε ανοίγουν οι πόρτες, αν ανοίξετε τα πόδια σας (άντρες και γυναίκες). Ίσως ανοίξουν καμιά φορά ή και δυο, μετά θα σας βαρεθούν και θα βρουν νέα θύματα. Αξία έχετε; Γιατί εντάξει βρήκατε τρόπο (είτε ανοίγοντας τα πόδια είτε με άλλους τρόπους που και πάλι έιχναν την αξιοπρέπεια σας) και τρυπώσατε κάπου. Το δέχομαι πως με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους τα καταφέρατε. Τι νομίζετε; Πως επειδή δώσατε κάτι αρχικά ή σας έκανε κάποιος μια χάρη θα είστε εκεί για μια ζωή; Θα κάτσετε για ένα διάστημα και μετά μόλις αποδειχθεί περίτρανα πως δεν έχετε αξία θα βρεθείτε να προσπαθείτε πάλι με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους να βρείτε κάτι νέο και μαντέψτε... Αν πουλιόσασταν γενικά πιο πολλά θα βγάζατε! Μην νευριάζετε με αγάπη σας τα λέω, δεν θεωρώ πως είμαι καλύτερος σας. Ένας ήσυχος άνθρωπος με ανησυχίες είμαι, δε θα με παρατηρήσετε ποτέ, θα σας είμαι αδιάφορος, δεν είμαι το παγώνι που αναζητάτε. Ο ζωολογικός μου κήπος έχει κλείσει χρόνια τώρα. Παραμένω δυστυχώς για εσάς άνθρωπος.

Ας καταλήξω τώρα και κάπου. Βρήκατε το κοινό σημείο ανάμεσα στις δύο παραγράφους; Για όσους σας ενδιαφέρει, το κοινό σημείο είναι πως γύρω μας όλοι οι άγνωστοι κάνουν πως ενδιαφέρονται για εμάς, γιατί... θέλουν κάτι από εμάς -άμεσα ή έμμεσα. Το παιδί στη καφετέρια θέλει το μεροκάματο του και θα κάνει πως θα μας ακούσει για να μη το χάσει, ο διπλανός στο λεωφορείο την ησυχία του και θα κάνει πως μας ακούει μπας και σταματήσουμε κάποτε αφού δε θα βρίσκουμε ανταπόκριση και το νέο αφεντικό που θα μας εκμεταλλευτεί σωματικά απλά θέλει αυτό από εμάς και μόλις βαρεθεί θα βρει ένα άλλο κορμί. Πως τα ξεπερνάμε όλα αυτά; Ασχολούμαστε περισσότερο με τον εαυτό μας. Μην μπερδεύεστε όμως. Όχι σε φάση «να είμαι εγώ καλά και οι υπόλοιποι ας πάνε στο διάολο» αλλά να είμαστε εμείς καλά ώστε να μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Γιατί αν οι ίδιοι δεν είμαστε καλά, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για εμάς, οπότε σίγουρα δε θα κάνουμε και για τους άλλους. Στο παιδί που σας φτιάχνει το καφέ πείτε του μια καλημέρα και χαρίστε του ένα χαμόγελο, καλύτερα θα νιώσει από το να του αραδιάσετε τα προβλήματα σας. Στον διπλανό μας στο τρόλεϊ, μην πείτε κάτι αν δεν χρειαστεί, συνήθως μέσα στο τρόλεϊ κανείς μας δεν έχει όρεξη για κουβέντα καθώς ή θα πηγαίνει σε δουλειά και θα έχει κάποια νεύρα ή θα γυρνάει σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα και δε θα θέλει ήχους που προκαλούν πονοκέφαλο. Τώρα αν ψάχνετε δουλειά τι να σας πω; Η αγορά εργασίας πάντα θα έχει τη «βρωμιά» της. Μια συμβουλή έχω μόνο για αυτόν τον τομέα: διατηρείτε την αξιοπρέπεια σας και κάποιος αγνός άνθρωπος θα βρεθεί να την εκτιμήσει. Άλλωστε αν αλλάξουμε μέρα με τη μέρα όλοι, θα αναζητούμε πια την αγνότητα και όχι την ευκολία.

Μεταξύ μας ξέρω πως δεν σας άρεσαν όσα διαβάσατε, καληνύχτα σας.

• Χρήστος Θηβαίος: «Υπάρχουν άπειρες δουλειές» | Η απάντηση
• Eurovision | Μα πόση ποπ μπαλάντα να αντέξουμε;