Περίεργα τα Σάββατα τριημέρων, έχουν μια ιδιάζουσα αίσθηση. Μια νωχελικότητα, ανάλογη θερινής ραστώνης που όμως δεν δικαιολογείται Οκτώβρη μήνα. Όσοι λοιπόν δεν άφησαν πίσω την Αθηνάρα μας για τας εξοχάς, γιόρτασαν τις/ους Δήμητρες/ηδές τους με κάθε τρόπο, σε κάθε γωνιά του άστεως. Μερίδιο της πίτας πήγε στο Fuzz όπου θα εμφανίζονταν για άλλη μια φορά οι Dream Syndicate, αγαπημένη μπάντα του ώριμου ροκ εν ρολ κοινού.

Οι δικοί μας Dustbowl ξεκίνησαν το warming up και δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα. Ακούσαμε μουσικές από όλη τη δισκογραφική τους δουλειά, συμπεριλαμβανομένης και της ολόφρεσκης κυκλοφορίας τους “The Story of Mr. Dandy Gasoline”. Το νέο υλικό μοιάζει να ανανεώνει τον ήχο τους ο οποίος από ξεκάθαρα americana διανθίζεται από ψυχεδέλεια δεμένη με την εναλλακτική ροκ. Φυσικά το στοιχείο της country είναι ακόμη εδώ.

Ήταν μια ταιριαστή επιλογή για το στιλ της βραδιάς, άλλωστε υπάρχει συνεργασία ανάμεσα στις μπάντες, τόσο στην προηγούμενη ζωντανή εμφάνιση των Dream Syndicate στη χώρα μας όσο στη νέα δισκογραφική δουλειά των Dustbowl όπου συμμετέχει ο Chris Cacavas (νυν Dream Syndicate, πρώην Green On Red). Παιχτικά οι Dustbowl ήταν πολύ δεμένοι γεννώντας ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα. Ωστόσο η προσέλευση δεν είχε φτάσει ακόμη στο pick της με αποτέλεσμα να μην κερδίσουν τόσο την προσοχή των παρευρισκόμενων, κάτι που ως γνωστόν συμβαίνει σχεδόν μοιραία σε κάθε support μπάντα.

Είχε έρθει η στιγμή των Dream Syndicate. Άμα τη εμφανίσει τους επί σκηνής φάνηκε ο ενθουσιασμός των μουσικόφιλων οι οποίοι τους ακολουθούν σε κάθε τους εμφάνιση. Πρόκειται για ένα κοινό με γκρίζους κροτάφους ή φαβορίτες, γενικότερα αν παρατηρούσες γύρω σου έβλεπες μοναδικές φάτσες που δεν συναντάς συνήθως στα live. Ροκ εν ρολ ήρθαν να ακούσουν οι άνθρωποι.

Οι Dream Syndicate κυλούσαν δεξιοτεχνικά ανάμεσα σε όλη τη μουσική τους πορεία. Ξεκινούσαν από τον πιο παραδοσιακό "αμερικανίζοντα" ήχο κι έπειτα ξέφευγαν στο βρόμικο ψυχεδελικό στοιχείο που γκαραζοφέρνει αφήνοντάς σου πιο κυρίαρχη την αίσθηση των άγριων δημιουργικών ημερών της όγδοης δεκαετίας του εικοστού αιώνα. Αεικίνητοι καθ΄ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, ωστόσο ο ήχος τους μοιάζει κάπως επαναλαμβανόμενος, στα όρια του παρωχημένου θα τολμήσω να πω.

Μετά από ένα σημείο κουράζουν κάπως, ειδικά όσους δεν τους ακούν φανατικά. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε το εν λόγω live, ίσως γιατί έχοντας παρακολουθήσει πρόσφατα αρκετά δυνατά σε συναίσθημα live, ο πήχης έχει τεθεί αρκετά ψηλά. Δεν μπόρεσα να νιώσω κάποιο ιδιαίτερο βάθος, πέρα από το fun της υπόθεσης φυσικά. Ίσως να φταίει και το εν λόγω μυστήριο Σάββατο. Ωστόσο σημασία έχει η συνολική αίσθηση που άφησαν στο κοινό, κάτι που δεν γίνεται να αγνοήσουμε. Χαρακτηριστικό του ενθουσιώδους κλίματος είναι πως δεν βγήκαν μόνο για ένα encore αλλά για διπλό που άνετα θα μπορούσε να γίνει και τριπλό. Έπαιξαν δύο ώρες γεμάτες, αφήνοντας ένα σχεδόν γεμάτο fuzz κατευχαριστημένο.

Από τη μια αναλογίστηκα τα περί βάθους μουσικής κι από την άλλη πέρασε σαν απάντηση η σκέψη πως σκοπός της τέχνης και της μουσικής είναι να δίνει χαρά στους ανθρώπους, να τους κάνει να ξεφεύγουν από την καθημερινότητά τους. Οι Dream Syndicate απ΄ ότι φάνηκε τα κατάφεραν. Αυτό από μόνο του μαζί με τη δημιουργία ενός πιστού κοινού που αγαπά τον ήχο τους, έχουν τεράστια αξία.

Φωτογραφίες: Ντιάνα Καλημέρη

• Λunatics Live | Αφιέρωμα στα 40 χρόνια του "The Wall" @ Κύτταρο
• Michael Gira & Norman Westberg live @ Temple