Η προ διετίας εκκωφαντική (όπως πάντα) εμφάνιση των Swans στη χώρα μας, ήταν - μετά από ένα σημείο - μια κάπως τραυματική εμπειρία για την υποφαινόμενη. Αποφάσισα λοιπόν να ξορκίσω το κακό πηγαίνοντας στο ακουστικό set του Michael Gira στο Temple. Εκτός αυτού θα εμφανίζονταν κι ο -επίσης Swans- N. Westberg, κάτι που μου φάνηκε άκρως ενδιαφέρον.

Τους δύο κύκνους (μαύρους) προλόγισε μουσικά η δική μας Azraq Sahara. Μια φρέσκια μουσικός που δεν υπολείπεται ταλέντου. Σόλαρε on stage με την ηλεκτρική της κιθάρα, παίζοντας πάνω σε πετάλια με αστροσκονισμένες μπότες. Μας ταξίδεψε κυρίως σε folk μονοπάτια με μια επίγευση ερήμου. Απέπνεε μια σκοτεινή γλυκύτητα που έβγαινε αβίαστα φυσική για αυτό που εμφανώς κάνει με τόση αγάπη. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του νέου της album "Petrichor".

Μετά τη φρεσκαδούρα, ήρθε η στιγμή μιας (υπερ)ώριμης παρουσίας στην σκηνή. Ο Westberg, μια δωρική, ξερακιανή φιγούρα, φάνηκε εξ' αρχής πως δεν είναι τύπος για πολλά πολλά. Σοβαρός, απόλυτα βυθισμένος, αφιερωμένος στο ηχητικό του σύμπαν. Αυτός ο τύπος έχει καταφέρει να επαναπροσδιορίσει, ως μέλος των Swans, τον ήχο της κιθάρας και να επηρεάσει άπειρους μουσικούς. Στο Temple, παρήγαγε με μαγνήτες, πετάλια και φυσικά την ηλεκτρική του κιθάρα ένα μεταποκαλυπτικό βόμβο που θύμισε τα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα που ακούγονται στα αυτιά καθώς η στάχτη καταλαγιάζει σε βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα industrial, ambient κράμα ήχου που θα μπορούσε άνετα να γίνει soundtrack. Οι κιθαριστικές εκλάμψεις με πότε ήπιους, πότε πιο απειλητικούς τόνους, επιθανάτιοι ρόγχοι. Καθώς τον άκουγα η σκέψη μου ταξίδευε σε πρόσφατους βομβαρδισμούς, στην απόγνωση όλων εκείνων που προσπαθούν, ανάμεσα στα σπαράγματα που τρίζουν, να ξεφύγουν από το εκκωφαντικό βουητό του αφανισμού τους.

Απ' ό,τι φάνηκε -κι όντως έτσι είναι-, ο ήχος αυτός δεν είναι για πολύ κι επίσης όχι το πιο εύπεπτο ή ευχάριστο για το κοινό, που δεν έδειχνε να το απολαμβάνει ιδιαιτέρως. Πριν κλείσει μας μπέρδεψε λιγάκι καθώς μας έκανε νόημα να μιλάμε πιο δυνατά, αρχικά πιστέψαμε πως τσαντίστηκε μαζί μας, αλλά τελικά ηχογραφούσε το set. Κρίμα που δεν το γνωρίζαμε νωρίτερα...

Έφτασε κι ο Michael Gira. Ο frontman, συν-δημιουργός του μουσικού υβριδίου που πρεσβεύουν οι Swans. Ένας αυστηρός δαίμονας επί σκηνής, εξίσου δωρικός με το συνάδελφό του. Το Temple είχε γεμίσει για τα καλά, από νεαρό κυρίως κόσμο, κάτι που μόνο ευχάριστο είναι. Πολλές ετερόκλητες ψυχές ήρθαν να «προσκυνήσουν» αυτόν τον σκοτεινό μύστη. Το μαύρο κήρυκα που τολμά να φτύνει ορμητικά την αλήθεια πάνω στις μούρες μας. Οι προσδοκίες μου δεν ήταν τόσο μεγάλες... ωστόσο βρέθηκα προ εκπλήξεως. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές στη συναυλιακή μου ζωή που έβλεπα τους στίχους να βγαίνουν ατόφιες λέξεις πλήρους νοήματος και ουσίας, να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα φορτίζοντάς την. Στοιβάζονταν η μια έννοια πάνω στην άλλη, η κάθε αξία που χάνεται, σε μια πυραμίδα που κατέληγε να καλύπτει όλο τον χώρο. Ήμασταν στην καρδιά της και την ακούγαμε.

Μπορεί - όπως ανέφερε χαριτολογώντας ο Gira - να μην μπορεί να τραγουδήσει σαν τον Nick Drake. Δηλαδή με τη βελούδινη φωνή ενός γαλήνιου τροβαδούρου. Ωστόσο η επιρροή που άσκησε το Pink Moon του τελευταίου στον Gira άλλαξε για πάντα τον τρόπο με το οποίο κάνει μουσική. Μπόρεσε να δημιουργήσει πρωτόλεια πράγματα με μόνο μέσον μια κιθάρα. Βγήκαν στην επιφάνεια αληθινή ομορφιά και ειλικρίνεια χωρίς ίχνος κυνισμού ή εγωκεντρισμού (τα στοιχεία που εκείνος εντόπισε στον N. Drake). Οι εποχές της αθωότητας έχουν περάσει, έτσι εκείνος σαν δαιμονισμένος άγγελος ουρλιάζει στο σήμερα, το δικό μας ευαγγέλιο, όπου όλα είναι ιερά. Δεν υπάρχει λάθος ή κακό στο σύμπαν του Gira. Στο σημερινό έκπτωτο σύμπαν ενός νεκρού θεού, μιας εποχής που ασφυκτιά πίσω από οθόνες και κάμερες με εξωτερικούς δίσκους μνήμης, η στιγμή έχει αξία μόνο ως ηλεκτρονικό αποτύπωμα. Γι' αυτό δεν χρειάζεται να θυμόμαστε τίποτα.

Χαμένο βίωμα δεν θέλησε ο Gira να γίνουν οι μουσικές που μοιράστηκε μαζί μας, γι’ αυτό ζήτησε επιτακτικά να κατεβάσουμε τα γαμημένα κινητά, να μην τραβάμε φωτογραφίες. Γέμιζε τον χώρο με την ασήκωτη κιθάρα του, κανείς δεν μιλούσε, στο τέλος κάθε κομματιού ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος. Η βαθιά φωνή του έμοιαζε να βγαίνει από τα έγκατα του σκότους, σαν τελετή ενός θεραπευτή σαμάνου που διάβαζε κάποιο λυτρωτικό ξόρκι. Ακόμη και στο ακουστικό του set ο ήχος ήταν τέρμα, οι ψιθυρισμοί, οι κραυγές του τέλεια αρθρωμένα μηνύματα, τίποτα περιττό. Μπορούσες να καταλάβεις, να ακούσεις ξεκάθαρα κάθε λέξη να κυλά από την ανυπαρξία της μη άρθρωσης, στο λάρυγγα κι από εκεί να γίνεται εικόνα στον έξω κόσμο. Επιδρούσε πάνω μας. Ως γνωστόν η γλώσσα όχι αργή, όχι πρόχειρη, δουλειά τεχνίτη κάνει στους ανθρώπους.

Με το ακουστικό του Gira γευτήκαμε ωμή την πρώτη ύλη των Swans. Τραχύς, ακατέργαστος, άξεστος, γεροπαράξενος γκρινιάρης, αληθινός. Ούτε ανκόρ, ούτε παιχνιδάκια, άλλωστε δεν τραβάει για πολύ η φάση αυτή. Τελικά, δεν ξόρκισα το κακό, το έφερα δίπλα μου, το πήρα με το μέρος μου. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς ο οκτάλεπτος επίλογος, My Phantom Limb. Τι έπαιξε ο Gira;

Each pain, each love, each regret is sacred, the wounded child is... sacred, sacred, sacred, everyting is sacred... Κι ύστερα (εν είδη αστείου;) όταν τον χάσαμε απ' τη σκηνή τον αντικατέστησε ο Nick Drake από τα ηχεία, έμοιαζαν τελικά. Μας ταιριάζουν...

• Dream Syndicate & Dustbowl live @ Fuzz
• Theatre of Hate live @ An Club