Μαγικό το πρώτο Σάββατο του Οκτώβρη, καβάλησα ένα ηλεκτρικό πατίνι που άξαφνα μετατράπηκε σε χρονοδιαστημόπλοιο πηγαίνοντάς με απευθείας στην 8η δεκαετία του 20ου αιώνα. Ίσως να φταίει που θα συνάντησα κάποιον... έναν Captain Kirk, όχι όμως του Star Trek. Ας με πιστέψει η αφεντιά σας, χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτό συνέβη!

Αν εξαιρέσουμε τους Black Capes που αποτέλεσαν μια άστοχη επιλογή για την εν λόγω βραδιά καθώς είναι μια metal gothic μπάντα χωρίς το gothic, όλα τα υπόλοιπα κύλησαν κάτι παραπάνω από ιδανικά. Άλλωστε φάνηκε και από τις αντιδράσεις του παρευρισκόμενου κοινού πως το opening act δεν μπόρεσε να ζεστάνει τη διάθεση ούτε στο ελάχιστο. Για να είμαστε πιο αντικειμενικοί με τη μουσική τους χωρίς να θέλουμε να τους αδικήσουμε, αναμένουμε να τους ξαναδούμε σε επόμενη εμφάνισή τους με ανάλογο context. Διότι η αλήθεια είναι πως έμοιαζαν να το απολαμβάνουν, νιώθοντας 100% τη μουσική τους.

Οι Theatre of Hate μόνο μίσος δεν γέμισαν τις καρδιές μας, ταξιδεύοντας από τα αυτιά βαθειά μέσα μας, μένοντας εκεί. Το An είχε γεμίσει λίγο παραπάνω από το μισό, το κοινό υποψιασμένο, με αδυναμία στον σκοτεινό ήχο, δεν θα μπορούσε να χάσει την πρώτη εμφάνιση των TOH στη χώρα μας. Αρκετοί μάλιστα ίσως την περίμεναν τόσο που σήμερα έχουν αντικρίσει τις πρώτες τους (ή παραπάνω) άσπρες τρίχες. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε από όσα θα ακολουθούσαν, η αναμονή άξιζε κάθε της λεπτό.

Οι Kirk Brandon, θρυλικός frontman και συνθέτης των TOH, δημιουργός επίσης των softer, πιο αναγνωρίσιμων Spear of Destiny και Dead Man Walking, έχει σημαδέψει με τη διαπεραστική φωνή του τα 80’s καταγώγια του Λονδίνου, τα οποία γέμιζε με ασίγαστη ενέργεια και «μένος».

Σήμερα η ερμηνεία του Kirk είναι εξίσου παθιασμένη. «Κυρήτει» μέσα από την ωμή, διαπεραστική-οπερετική του φωνή, η οποία ζευγαρώνει ως υπέροχη αντίφαση με το εύθραυστο σαξόφωνο του John Lennard. Ο Chris Bell λιώνει τα ντραμς δημιουργώντας μια εκκωφαντική ηχώ. Ο τρελαμένος Stan Stammers στο υπερερωτικό-αισθησιακό του μπάσο σφραγίζει πάνω στο πυρακτομένο μέταλλο της κιθάρας του Adrian Portas (New Model Army) την ταυτότητα του post punk ήχου της εποχής που πρεσβεύουν.

Όλα τα Post punk, goth διαμαντάκια τους έλαμπαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Ο άρτιος ήχος του An βοηθούσε πολύ σε αυτό. Μπήκαν με το Original Sin, συνεχίζοντας με Triumph, Its my own Invention, Judgement Hymn, Day of the dog κ.α. χωρίς να νιώσουμε ούτε λεπτό κούραση ή επανάληψη. Υποδεχόμασταν κάθε νέο ριφ με την οriginal συγκίνηση κι ενθουσιασμό του εναρκτήριου Original Sin. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, όλο το ancore (Freaks, Omen, 63, Legion) που δεν άφησε κανέναν ακούνητο. Φυσικά είχε προηγηθεί το κομμάτι-επίλογος του κυρίως set, το ξεσηκωτικό Westworld. Ένας ύμνος, αλληγορικό ποίημα για τη βαναυσότητα της Δύσης.

From the south on a wind in walked a cowboy
The saloon was dry but his guns were well oiled
Somehow he remembered when he kissed his wife
And when he said goodbye
But that was before the circus with the bear arrived
Oh the bear it roared as the gun was fired
Then the cowboy turned the gun on himself as he sang
"No-ones alive"
Do you believe in the Westworld?

Φυσικά κάθε φορά που το σαξόφωνο έβγαζε έστω και μια ανάσα ήταν αρκετό να συγκινήσει, συμπαρασύροντας τον κόσμο σε ταξίδια πέρα από τον υπαρκτό χωροχρόνο. Και η ίδια η μπάντα όμως έμεινε έκπληκτη από το πάθος των ακροατών. Έμοιαζαν να μην πιστεύουν τέτοια υποδοχή, τα χαμόγελά τους πάνω στη σκηνή δεν μπορούσαν να κρύψουν τη γνήσια χαρά τους. Επίσης, μεταξύ μας βρέθηκαν Βρετανοί fans των TOH, που ταξίδεψαν μαζί τους στην Αθήνα, και φάνηκε να το διασκεδάζουν όσο κι εμείς.

Μετά από αυτό το δυνατό μουσικοχορευτικό ταξίδι, είχε έρθει η στιγμή να επιστρέψω πίσω στον 21ο αιώνα. Πετώντας με το μαγικό μου πατίνι, πάνω από τις λακκούβες της πόλης μας, που λάμπει κάθε φορά που γνήσιες - χωρίς «θέατρο»- μουσικές, ηχούν μέσα στην καρδιά της.

• Michael Gira & Norman Westberg live @ Temple
• The Murder Capital live @ Death Disco