Ένας χρόνος πέρασε από την πρώτη εμφάνιση των Morlocks στη χώρα μας. Όντας παρούσα σε εκείνη την παρθενική τους εμφάνιση, δεν θα ξεχάσω ποτέ μια από τις πιο αναπάντεχα δυνατές βραδιές της συναυλιακής μου ζωής. Επιπλέον το Κύτταρο, ο ιστορικός χώρος της οδού Ηπείρου - ο οποίος αναγεννήθηκε το 2007 - θα μου θυμίζει παντοτινά μια εποχή την οποία έχω συνδέσει με τις πρώτες μου αθηναϊκές μουσικές εξερευνήσεις. Ίσως να φταίει που ως παιδί της επαρχίας, ένιωθα κάπως οικεία σε αυτή την πολυπολιτισμική γειτονιά, όπου όλοι ήρθαν σαν ξένοι σε αυτό τον τόπο που έγινε σπίτι τους.

Για να δούμε όμως, φάνηκαν αντάξιοι των αναμνήσεων οι Morlocks; Βάλαμε τη λεοπάρδαλη και πήγαμε...

Πριν εμφανιστούν τα αγόρια από την Καλιφόρνια, απολαύσαμε τους Rusty Parts, μια μπάντα ψυχεδελικού garage από τον ελληνικό βορρά που μόνο σκουριασμένη δεν είναι. Όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε support μπάντα αντιμετωπίζει ένα challenge, να κερδίσει το σεβασμό του κοινού που φυσικά έχει έρθει για το κυρίως όνομα. Μια πρόκληση που πάρα πολλές μπάντες αποτυγχάνουν τα φέρουν εις πέρας, τόσο λόγω δικής τους υπαιτιότητας όσο και λόγω απλής αδιαφορίας του κόσμου να ακούσει και να μάθει κάτι που ίσως δεν γνωρίζει. Οι Rusty Parts λοιπόν κέρδισαν το σεβασμό μας κι όχι μόνο. Αποτέλεσαν ιδανική εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθούσε, ζέσταναν τη διάθεση και το κλίμα για pure garage. Μια δεμένη μπάντα που κατορθώνει αβίαστα να παίζει ένα άρτιο revival που φέρει όμως κάτι δικό της.

Το Κύτταρο δεν είχε γεμίσει ακόμη και στο “διάλειμμα”, όπως θα ήταν αναμενόμενο (αντικαπνιστικός νόμος) άδειασε ακόμη περισσότερο.

Όταν ο Leighton Koizumi και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή, ο χώρος γέμισε για τα καλά τόσο στο ισόγειο όσο και στον εξώστη. Φυσικά, η τεστοστερόνη ξεχείλιζε το κύτταρο, με το ηλικιακό μέσο όρο να ξεκινά από 35 και να ανεβαίνει, να ανεβαίνει. Κάτι που επιβεβαιώνεται κι αργότερα με ξεκαρδιστικό τρόπο.

Η αυθάδεια και η ακραία ειλικρίνεια είναι τα βασικά συστατικά κάθε ροκ εν ρολ ιδιοσυγκρασίας. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, οι Morlocks μας χάρισαν αυτή ακριβώς την πιουρίλα (sic) που τόσο πολύ λείπει από την υποκριτική τάξη πραγμάτων η οποία διαφεντεύει τις οργανωμένες κοινωνίες. Αγνό, γνήσιο garage ποτισμένο με κραυγές και ιδρώτα. Απολαύσαμε κάθε λεπτό της συναυλίας, ο χορός μας έκαψε τις γάμπες και το κοινό δεν έδειχνε ίχνος κούρασης ή βαρεμάρας. Γι' αυτό άλλωστε αποζημιώθηκε με ένα χορταστικό, μακρόσυρτο live που θα μνημονεύει μετά από καιρό.

Κάθε μπασογραμμή του στιλιζαρισμένου Oliver Pilsner σε έστελνε σε νυχτερινές περιπλανήσεις σε μπαρ με animal print ταπετσαρίες και σε trailer από b-movies θρίλερ. Ζωντάνια, η βασική αίσθηση που αφήναν οι αεικίνητοι Morlocks. Κορυφαία ατάκα της βραδιάς, Koizumi, ”How do you say grandpa in Greek?”, απάντηση γνωστή. Κι εκείνος πάντα με uber cool ύφος, “There are many papous here..!”

Το θράσος και η ειρωνεία, διαποτίζουν τους στίχους και τους ήχους τους, μιλάνε για τραγούδια αγάπης, με τίτλους One Foot In The Grave, I Don't Do Funerals Anymore κ.α. Σε υπνωτίζουν κατά κάποιον τρόπο, σε σπρώχνουν πιο κοντά στην αλήθεια σου και στο ένστικτο που κρύβουν καλά οι κώδικες συμπεριφοράς και καθωσπρεπισμού. Η καριέρα τους λαμπρό παράδειγμα του γνωστού “στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει" και εν τέλει οι Morlocks με την αλήθεια τους, τίμια λαμβάνουν και θα λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει ως κορυφαία μπάντα του είδους, δίπλα στο πάνθεο των Stooges, MC5, Wayneayne County, Electric Chairs κτλ.

Μπορεί η πρώτη φορά ενός δυνατού live να φέρνει έντονο ενθουσιασμό, ωστόσο όταν η εμπειρία επαναλαμβάνεται και δεν απογοητεύει μουσικά, η αξία είναι τεράστια. Οι Morlocks πέρασαν το τεστ, δεν θα θαφτούν στον κάδο των μουσικών αναμνήσεων πυροτεχνημάτων, θα τους ακολουθούμε πιστά σε κάθε τους εμφάνιση. Παλιές μουσικές για φρέσκιες συνειδήσεις.

• The Membranes w/ The Spinners live @ Temple
• Συναισθησία: Nalyssa Green σε Mπλε + Κόκκινο @ Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή