Στα πλαίσια της σειράς συναυλιών “Συναισθησία” στο νέο μουσείο Γουλανδρή, όπου εναλλακτικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής παρουσιάζουν τις δικές τους μελωδίες σαν προσωπικές εκθέσεις, παρακολουθήσαμε τη Nalyssa Green η οποία έστησε τη δική της βερσιόν.

Πριν από αυτή, είχαν προηγηθεί χρονικά κι άλλες γυναικείες φωνές, η Χριστίνα Μαξούρη, Μαρία Παπαγεωργίου κ.α. Η νυχτερινή επίσκεψη στο Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή, ακόμη κι αν δεν βρεθήκαμε στις αίθουσες που φιλοξενούν τη μοναδική, πολυσυλλεκτική του συλλογή, μας έδωσε μια όμορφη ζεν αίσθηση εξαιτίας των ξεκάθαρων γραμμών που επικρατούν στη διάταξη του χώρου. Βρεθήκαμε λοιπόν στο Αμφιθέατρο για μια ξεχωριστή θα λέγαμε μουσική εμφάνιση που θα την χαρακτήριζα περισσότερο ως παράσταση.

H Nalyssa Green μας συστήθηκε το 2009 μέσα από τη συμμετοχή της σε διάφορες αθηναϊκές μπάντες. Έκτοτε, εξελίχθηκε σημαντικά, το ‘10 κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική της δουλειά την οποία ακολούθησε το ‘12 μια ακόμη κυκλοφορία. Όμως το ‘14 ήταν ένα κομβικό σημείο στην καριέρα της, καθώς άρχισε να συνθέτει θεατρική μουσική και να παίζει ως ηθοποιός, κι έτσι ήρθαν και κάποια βραβεία για το score δύο θεατρικών παραστάσεων («Η αγριόπαπια» - Θέατρο Πορεία, «Ο θάνατος του Εμποράκου» - Εθνικό Θέατρο). Τα ακολούθησε η κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ της, με εξ ολοκλήρου ελληνικό στίχο, “Μπλουμ”. Μέσα από αυτό το ξεκλείδωμα λοιπόν - όπως η ίδια έχει δηλώσει - με τον ελληνικό στίχο, μπόρεσε να πετάξει από πάνω της τη μάσκα και την συναισθηματική ευκολία που χαρίζει ο αγγλικός στίχος, ειδικά όταν γράφεις προσωπικά.

Αφού σας συστήσαμε κάπως στην κεντρική καλλιτέχνιδα της βραδιάς, ας δούμε τι συνέβη στη ζωντανή της εμφάνιση. Πριν από αυτό όμως, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε την αναφορά και στους υπόλοιπους μουσικούς που συμμετείχαν σε αυτό το επεισόδιο “Συναισθησίας”. Δεσποινίς Τρίχρωμη (synthesizer, φωνή), Κατερίνα Παπαχρήστου (μπάσο, synthesizer, φωνή) και Νίκος Τσώλης (κιθάρα, μπουζούκι). Μαζί με τη Nalyssa G. αποτελούν, μια ομάδα πολύ νέων μουσικών, που αποπνέουν ενθουσιασμό και πάθος για τη μουσική, κάτι που πηγάζει από τη νεότητά και σίγουρα από την αγάπη τους για αυτό που κάνουν. Τους έχουμε ξαναδεί σε μεταξύ τους συνεργασίες και όχι μόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνεργασίας, την οποία έχει χτίσει με πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα, η Δεσποινίς Τρίχρωμη με τον The boy aka Αλέξανδρο Βούλγαρη. Επίσης η Κατερίνα Παπαχρήστου, είναι η γνώριμή μας Kat, μπασίστρια εγκέφαλος των Tango with Lions, που έχει συνεργαστεί με διάφορα σχήματα.

Το Αμφιθέατρο ήταν γεμάτο με νεαρό κυρίως κόσμο, η Nalyssa Green ερμήνευσε κομμάτια με ελληνικό κυρίως στίχο, από το δίσκο “Μπλουμ” και νέα τα οποία θα συμπεριληφθούν σε επόμενη δουλειά της. Από το ντύσιμο μέχρι τον τρόπο ερμηνείας, έκφρασης και κίνησης η N. G. κερδίζει επάξια τον τίτλο μιας weird wave περσόνας. Η θεατρικότητα είναι εμφανής, βοηθούν και οι στιλιστικές της επιλογές (όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο). Η φωνή της δε γλυκερή, τονικά αγγίζει υψηλές νότες αβίαστα, εκφράζει για γλυκιά ρομαντική μελαγχολία. Το όλο σκηνικό μας θύμιζε αισθητικά ταινία του Wes Anderson που έδενε ιδανικά με τη σκηνή του Αμφιθεάτρου και το φωτισμό. Ως πρωταγωνίστρια – πολυοργανίστρια, μετακινούταν ξυπόλυτη, πότε στο πιάνο της το οποίο χάριζε τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές της βραδιάς, την κιθάρα και το θέρεμιν το οποίο όσες φορές κι αν ακούσω πάντα θα μου προξενεί μια μεταφυσική αίσθηση.

Μουσικά κινήθηκε σε synth pop, minimal wave, indie, folk, soundtrack, κλασικά μονοπάτια. Εκτός από τα δικά της κομμάτια διασκεύασε το “Κάτω απ’ τη μαρκίζα” της Βίκης Μοσχολιού (!) συνοδεία του μπουζουκιού του Νίκου Τσώλη, ο οποίος καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης μας έδωσε την εντύπωση ενός πολύ παθιασμένου μουσικού, ενός πολλά υποσχόμενου κιθαρίστα. Η επιλογή του παραπάνω τραγουδιού είναι ομολογουμένως αναπάντεχη για το μουσικό στιλ της βραδιάς, ωστόσο είναι ένα κομμάτι που αγαπά να διασκευάζει η Nalyssa καθώς το έχει ξαναπαρουσιάσει σε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις της. Το απέδωσε με τον δικό της τρόπο χωρίς να πέσει στην παγίδα σύγκρισης ή προσπάθειας μίμησης της αξεπέραστης λαϊκής αοιδού της καρδιάς μας. Επίσης μας ηλέκτρισε, ροκάροντας με το “Rid of me” της P J Harvey, το οποίο ερμήνευσε τόσο όσο, ισορροπώντας ανάμεσα στο χαριτωμένο και το σεξουαλικό, δηλαδή ανάμεσα σε μπλε και κόκκινο. Ακόμη, διασκεύασε Φοίβο Δεληβοριά με τον οποίο συγγενεύει σε στιχουργικό ύφος.

Αδιαμφισβήτητα είναι μια από τις πιο ταλαντούχες μουσικούς της γενιάς της, με προσωπικό στιλ κι αισθητική. Ίσως ο σουρεαλισμός των στίχων της, με την λεπτή ειρωνεία, να μην βγάζουν εξώφθαλμο, εύκολο συναίσθημα και να αποπνέουν υποβόσκον ιδιόρρυθμο σεξουαλισμό, ωστόσο η προέλευσή τους μόνο εξωγήινη δεν είναι. Μοιάζουν βιωματικοί, ένα καλό παράδειγμα είναι το τραγούδι “Πάλι καλά” με το οποίο μας αποχαιρέτησε στο encore.

Φεύγοντας, φανταζόμουν, τη μπαλαρινούλα του Ντεγκά, τέσσερα πατώματα πιο πάνω, κατευχαριστημένη να χορεύει, ισορροπώντας σε πιρουέτες, ενθουσιασμένη με την αθώα φωνή που έφτανε στα ντελικάτα αυτιά της. Και τη γυμνή γυναίκα με κίτρινο λουλούδι του Ρόι Λιχτενστάιν, με το βλέμμα γεμάτο πλήξη που την χαρακτηρίζει, να έχει αλλάξει έκφραση, κοιτώντας ενθουσιασμένη με άλλο μάτι το λουλούδι της.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες ζωντανές εμφανίσεις στο μουσείο που άλλαξε την αισθητική ποιότητα της γειτονίας μου, το Παγκράτι, και όχι μόνο, καθώς η πόλη μας έχει ανάγκη από οάσεις πολιτισμού, μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας σαν το νέο Μουσείο Γουλανδρή. Αξίζει πολλαπλές αναγνώσεις και ξεναγήσεις καθώς μια επίσκεψη δεν αρκεί για να θαυμάσει και να κατανοήσει κανείς τη μοναδική συλλογή έργων τέχνης που φιλοξενεί, τόσο Ελλήνων όσο και διεθνών δημιουργών.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη

• The Morlocks & Rusty Parts live @ Κύτταρο
• Λunatics Live | Αφιέρωμα στα 40 χρόνια του "The Wall" @ Κύτταρο