Σάββατο 7 Νοεμβρίου. Ώρα 22:30. Κύτταρο.
Ένα ΜΠΛΕ φως, η σκηνή και μια "σπασμένη μπαλαρίνα" εμφανίζεται και τραγουδά: «Ανησυχώ... δεν έχω όνειρα Δεν έχω εσένα για να ξεχαστώ!» Η φωνή της ηχεί μέσα σου σαν μια αισθησιακή έκρηξη.

Κάποιοι άνθρωποι είναι σα να έχουν γεννηθεί πάνω στη σκηνή. Σα να τους ανήκει. Η σπασμένη μπαλαρίνα με το φουρό από τούλι και το μαύρο φούτερ είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Ακούει στο όνομα Τζώρτζια και είναι ΜΠΛΕ. Εξουσιάζει τη σκηνή μοναδικά και σίγουρα ξέρει να μιλάει με το κοινό της. Να το κάνει να γελά, να το ξεσηκώνει και παράλληλα να το συγκινεί.

Η επιτυχία βέβαια είναι πάντα και θέμα μπάντας. Οι μπλε είναι μια ιδιαίτερα επιτυχημένη μπάντα και αυτό φαίνεται από τη διάρκεια τους στο χρόνο. Δύσκολο για μπάντες να κρατιούνται στο πέρασμα του χρόνου και οι συγκεκριμένοι ανατρέπουν τα δεδομένα της μουσικής σκηνής από το 1996. Όταν τους δεις, θα καταλάβεις το γιατί. Είναι ένα εκεί πάνω. Μια έκρηξη. Είναι αυτό που λέμε "το ζουν" πραγματικά. Δεν είναι εκεί πάνω για να είναι... Είναι γιατί το γουστάρουν και αυτό φαίνεται. Έχουν ενέργεια, τρομερή επικοινωνία μεταξύ τους αλλά βασικά έχουν αγάπη. Μια τρελή αγάπη για αυτό που κάνουν! Καταφέρνουν να συνδυάσουν ποπ-ροκ στοιχεία με έντονες πινελιές από μπλουζ, φανκ αλλά και τζαζ, κάτι που κάνει τη μουσική τους να ξεχωρίζει.

Όσο για το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου, η Τζώρτζια φόρτωσε, τρελάθηκε και τρέλανε και όλους εμάς. Πέρα από την τρομερή ερμηνεία της, που σε έκανε να νιώθεις εκατό συναισθήματα ταυτόχρονα, σα γροθιά στο στομάχι, που σου θύμιζε πεταλούδες. Πέρα από την ξεχωριστή χροιά της φωνής της, είχε και αυτή την εξωπραγματική σκηνική παρουσία που φέρει, που θες απλά να τη βλέπεις και τη βλέπεις και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Και δεν είναι προσωπική διαπίστωση, όλοι μας μείναμε με το στόμα ανοιχτό.

Με την ενέργεια τους στο πικ οι ΜΠΛΕ, όλο το βράδυ παρουσίασαν παλιές επιτυχίες αλλά και ακυκλοφόρητα τραγούδια από το νέο τους album που θα κυκλοφορήσει πριν το τέλος του χρόνου, που σίγουρα θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

«Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί» ακούσαμε, ενώ τραγουδούσαμε μαζί με τη Τζώρτζια «Μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί». Φυσικά από το πρόγραμμα δεν έλειψε το «Κοίταξε με δύο φορές», που έκανε όλους τους θεατές-ακροατές να χορεύουν με ηλικία εκκίνησης από 18 μέχρι 108! Λίγο αργότερα, η εκρηκτική αυτή οπτασία ρώτησε το κοινό «οι πόλεις σας αρέσουν;» και ήταν έτοιμη να μας πει ένα τραγούδι για την τοξικότητα της πόλης... Toxicity ladies and gentlemen! Η συνέχεια ήρθε με το τραγούδι «Στα μαύρα έχω ντυθεί» σε συνδυασμό με τα «σαράντα παλικάρια», ενώ όταν ο καπνός άρχισε σιγά-σιγά να αραιώνει, η Τζώρτζια είπε: «Τώρα που έχουν φύγει τα σύννεφα καπνού... Θα προβλέψω το μέλλον.... Υπάρχει μια ελπίδα και πρέπει να βρούμε το ρυθμό. Πρέπει να βρούμε το ρυθμό!» και όλο το κοινό, που πλέον είχε ξεσηκωθεί, έπιασε το ρυθμό για να συνεχίσει αυτό το θέαμα, αυτή η γιορτή με το «Εσύ δε ζεις πουθενά - Μόνο στα όνειρα μου» που τραγουδήσαμε όλοι μαζί με ένα στόμα, μια φωνή!

Εκείνο το βράδυ οι ΜΠΛΕ μας ταξίδεψαν παντού μέσα από τα τραγούδια και μας μετέδωσαν την αστείρευτη ενέργεια τους που μας έδωσε περίσσεια αντοχή για αυτό το ταξίδι, τόση που δε θέλαμε να τελειώσει. Μας είπαν μέχρι και παραμύθι... Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι... "Μια φορά κι έναν καιρό". Και στο άκουσμα του «δε θέλω να μιλάς δε θέλω να κοιτάς» επικράτησε για ακόμα μια φορά πανικός! Όλος ο κόσμος όρθιος να τραγουδά, να χορεύει, να χοροπηδάει, να τρελαίνεται. Να φεύγει... Φύγαμε σε έναν ΜΠΛΕ κόσμο έξω από όλους και όλα!

Για να είμαι ειλικρινής δεν τους είχα δει ποτέ σε live. Άκουγα όμως πάντα τα κομμάτια τους, σε διάφορες στιγμές. Τώρα που τους είδα, δηλώνω δέος, μεγάλη φαν και ειλικρινά πιστεύω αξίζει να τους δεις! Σίγουρα θα μείνεις άφωνος γιατί είναι μια μπάντα μια ανάσα. Βασικά δεν αξίζει απλά να τους δεις... Αξίζει να τους ζεις!

Χορός, χαμόγελα, ουρλιαχτά, χειροκροτήματα κυριάρχησαν το βράδυ του Σαββάτου. Καφέ, ξανθά, άσπρα, γκρίζα κεφάλια κινούνταν στον παλμό των ΜΠΛΕ που χτύπησε κόκκινο στο Κύτταρο, που δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Μακάρι να είχα κι άλλα μάτια κι άλλα αφτιά κι άλλα άκρα... να περιγράψω με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έζησα εκείνο το Σαββατόβραδο. «Πιάνω φωτιά», μας είπαν και όλοι εμείς μαζί τους.

«Ευχαριστούμε», είπε ο ο Γιώργος Παπαποστόλου πάρα πολλές φορές και η Τζώρτζια ευχαρίστησε για όλα αυτά τα χρόνια. Το πρόγραμμα τελείωσε, μα ο κόσμος φώναζε «κι άλλο κι άλλο». Οι φωνές του διακιώθηκαν και οι ΜΠΛΕ ξαναβγήκαν στη σκηνή για να τραγουδήσουν σε ροκ εκτέλεση το «And I think to my self what a wonderful world» Πάθος. Ένταση. Ψυχή.

Το ταξίδι τελείωσε ξανά. Ο κόσμος να χειροκροτεί, να φωνάζει κι άλλο, να χτυπάνε τα τραπέζια... και οι ΜΠΛΕ ανέβηκαν ξανά στη σκηνή για το δεύτερο encore. «How I wish you were here» και «fade out again», μας είπαν μοναδικά κι όλοι εμείς οι ξεσηκωμένοι μείναμε άλαλοι να τους κοιτάμε.

Η βραδιά έκλεισε με το «Δε θέλω να μιλάς», οπότε ο κιθαρίστας ανέβηκε πάνω στο τραπέζι, ο Γιώργος Παπαποστόλου τραβούσε βίντεο, ενώ η Τζώρτζια με μια κίνηση αφαίρεσε το φουρό και έπαιζε μαζί του, με τον κόσμο να παραληρεί και προσωπικά να έχω τρελαθεί!

ΜΠΛΕ ΕΚΡΗΞΗ. Χωρίς λόγια!

Φωτογραφίες & Video: Αλέξανδρος Κυβρικοσέος

• Οι Εκείνος & Εκείνος και ο Βασίλης Καζούλης στο Club του Σταυρού του Νότου
• MONO & The Ocean live @ Fuzz