Το βράδυ της Κυριακής, το Fuzz φιλοξένησε στη σκηνή του υψηλού βεληνεκούς ονόματα της post-rock, καθιστώντας εκείνη τη μέρα από τα πιο πολυαναμενόμενα συναυλιακά γεγονότα. Ξεκινώντας με τους εγχώριους και ψυχεδελικά εναλλακτικούς "Afformance", ήρθαν να συμπληρώσουν οι Γερμανοί μεταλάδες "The Ocean" και φυσικά στο τέλος οι Ιάπωνες "MONO", με νέα εμπλουτισμένη δισκογραφική δουλειά που τους έκανε περισσότερο γνωστούς στο ευρύ κοινό.

Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, με τους Afformance να βγαίνουν στις 21:00, έχοντας ένα ικανοποιητικής ποιότητας και διάρκειας πρόγραμμα, που περιλάμβανε πολλά γνωστά τους κομμάτια. Το Fuzz ήδη πλησίαζε το σημείο κορεσμού από τα πρώτα κιόλας κομμάτια τους. Προς το τέλος της εμφάνισής τους, ακούσαμε τα εξαιρετικά "Covered in Scales" και "Stride" αφήνοντας μια πολύ θετική εντύπωση για όσους δεν τους έχουν ξανακούσει ζωντανά.

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με τους "The Ocean", έχοντας μεγάλες προσδοκίες από το υψηλού επιπέδου live που έκαναν το 2013 στη χώρα μας. Η απίστευτη ενέργεια όλου του σχήματος, το crowd surfing του τραγουδιστή σε συνδυασμό με την επιλογή των κομματιών που έπαιξαν, ήταν αρκετά για να είμαστε παραπάνω από ευχαριστημένοι για την εμφάνισή τους. Η παρουσία του βιολοντσέλου ήταν εντυπωσιακή απ' όλες τις απόψεις, μεταλλάσσοντας ενίοτε το βαρύγδουπο εναλλακτικό ήχο των "The Ocean" σε ένα θυγατρικό post-orchestral metal. Ακούσαμε κομμάτια από το άλμπουμ "Pelagial", όπως τα διαδοχικά και σε επίπεδο άλμπουμ "Hadopelagic II: Let Them Believe" και "Demersal: Cognitive Dissonance". Στο τέλος ανατριχιάσαμε με το "The Quiet Observer", που αποτελεί και τη συνεισφορά τους στο EP "Transcendental" και έχει τις ρίζες του στην κινηματογραφική ταινία του Gaspard Noe, "Enter The Void".

Αφού εγκατέλειψε τη σκηνή η Γερμανική μπάντα, τα ηνία πήραν μέσα σε λίγη ώρα οι "MONO". Το σχήμα ανέβηκε στη σκηνή, ο κόσμος τους υποδέχτηκε έτσι ακριβώς όπως έπρεπε και το live τους ξεκίνησε. Τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν το "Recoil, Ignite" από το αλμπουμ "Rays in Darkness", το "Kanata" από το "Last Dawn", το "Death in Reverse" από το split EP "Transcendental" και τα "Pure As Snow" και "Ashes In The Snow" από το παλιό και πολυαγαπημένο "Hymn to The Immortal Wind". Τελείωσαν την εμφάνιση τους με το νέο τους κομμάτι "Requiem from Hell" κάνοντας έτσι μια πολύ σύντομη εμφάνιση, μη συνοδευόμενη από encore, που πιθανότατα απογοήτευσε μερικούς.

Παρ' όλα αυτά οι MONO είναι μια μπάντα που και με λίγα συνολικά κομμάτια μπορεί να κάνει ένα live να μοιάζει αξέχαστο. Ο τρόπος με τον οποίον εκφράζονται πάνω στη σκηνή συγκινεί αυτόν που βρίσκεται εκεί και τους παρακολουθεί. Κάθε νότα για τους ίδιους είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας, κάτι που μας το αποπνέουν σε κάθε live τους.

Σαν μια γενική εικόνα για τη συναυλία αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρχαν δύο κοινοί παρονομαστές. Αρχικά το ότι ο ήχος του Fuzz ήταν αρκετά καλός για όλες ανεξαιρέτως τις μπάντες που έπαιξαν κι ακόμη ότι ήδη από τα πρώτα δύο συγκροτήματα, ήμασταν αφυπνισμένοι χάρη στην ενέργεια που μας απέπνεαν. Μπορεί τελικώς οι MONO να μην έκαναν encore ή να μην έπαιξαν κάποιο κομμάτι από το album "For My Parents", παρ' όλα αυτά μας έκαναν να αγαπήσουμε περισσότερο την post-rock μουσική καθώς και τους ίδιους μέσα από αυτή.

Φωτογραφίες: Λίνα Κακουλίδου

• Μπλε live @ Κύτταρο
• Active member | Από τη "Διαμαρτυρία" μέχρι το "Outro" @ Ο.Α.Κ.Α