Η είδηση έγινε γνωστή το πρωί της Δευτέρας. Ο Αστράνθρωπος, επέστρεψε στα αστέρια την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016, δύο ημέρες μετά τα γενέθλιά του και σε ηλικία 69 ετών, μετά από 18μηνη μάχη με τον καρκίνο. Οι πολλαπλές καλλιτεχνικές ζωές που έζησε μέσα από τις περσόνες που ενσάρκωσε κατά την γεμάτη και απίστευτα δημιουργική καριέρα του θα παραμείνουν αθάνατες, να μας θυμίζουν τον καλλιτέχνη με τα χίλια πρόσωπα που καθόρισε την εξέλιξη της μουσικής για ολόκληρες γενιές.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα αφιέρωμα στην πορεία του, ο ελάχιστος φόρος τιμής που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε κάποιον που μπορεί να μη γνωρίσαμε ποτέ αλλά οι δημιουργίες του άγγιξαν την ψυχή μας.

Ο David Bowie (το πραγματικό του όνομα ήταν David Robert Jones), γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1947 στο Brixton από γονείς της εργατικής τάξης. Στα 15 του, έμπλεξε σε έναν καβγά με τον τότε συμμαθητή του και αργότερα συνεργάτη του George Underwood ο οποίος του έριξε μια γροθιά στο μάτι. Από τότε θα τον συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή του ένας τραυματισμός, η μόνιμα διεσταλμένη κόρη στο αριστερό του μάτι, χαρακτηριστικό που έμελλε να ταιριάξει με το παράξενο και πρωτότυπο στυλ που θα υιοθετούσε στα χρόνια της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Από την ηλικία των 13 άρχισε να μαθαίνει σαξόφωνο, ενώ στην ηλικία των 20 είχε ήδη πειραματιστεί με θεατρικούς θιάσους.

The folk era

Όταν άρχισε να επικεντρώνεται στη μουσική, υιοθέτησε το ψευδώνυμο Bowie (από τα δίκοπα μαχαίρια τύπου Bowie) θέλοντας να αποφύγει την ομοιότητα με τον τραγουδιστή των Monkees, Davy Jones. Ξεκίνησε την καριέρα του ως τραγουδιστής folk με το πρώτο του άλμπουμ να κυκλοφορεί το 1967 αλλά χωρίς να κάνει επιτυχία. Η δισκογραφική του τον απέρριψε και ο ίδιος προσπάθησε να βρει νέα χρησιμοποιώντας τα ίδια κομμάτια και ένα ακόμη, το «Space Oddity». To 1969 κυκλοφόρησε ο επόμενος δίσκος με τη νέα δισκογραφική και παραγωγό τον Tony Visconti. To 1970 ήρθε το The Man Who Sold The World που τα πήγε καλύτερα εμπορικά ενώ η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν το 1971 με το Hunky Dory, που περιείχε τα κομμάτια "Changes", "Oh! You Pretty Things" και "Life on Mars".

The Ziggy Stardust era

Η κορύφωση όμως θα συνέβαινε το 1972 με το άλμπουμ The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars. Είχε πλέον υιοθετήσει τον ρόλο του εξωγήινου Ziggy Stardust με κόκκινα μαλλιά και glam rock ανδρόγυνη εμφάνιση. Ανάμεσα στα εμβληματικά κομμάτια του άλμπουμ που έγινε χρυσό στις Η.Π.Α. ήταν και το “Starman”. Ως Ziggy κυκλοφόρησε μέσα στα επόμενα χρόνια τα άλμπουμ:

• Aladdin Sane το 1973, με κομμάτια όπως τα “The Jean Genie” και “Lady Grinning Soul”,
• Pin Ups την ίδια χρονιά, ένας δίσκος που περιείχε μόνο διασκευές και
• Diamond Dogs το 1974 που περιείχε το “Rebel Rebel”.

The Thin White Duke era

Το 1975 απέσυρε τον Ziggy και άλλαξε το στυλ του. Στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά, το Young Americans, ενσωμάτωσε soul, funk και disco ήχους και έφτασε στο νούμερο 2 των chart στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο ίδιος χαρακτήρισε το συγκεκριμένο άλμπουμ ως «πλαστική soul». Θα εμβάθυνε ακόμη περισσότερο στη soul το 1976 με το Station to Station. Την ίδια εποχή άρχισε να εμβαθύνει και στη χρήση κοκαΐνης...

Τα επόμενα χρόνια τα πέρασε στο Βερολίνο πειραματιζόμενος με ναρκωτικά και μουσική. Το 1977 κυκλοφόρησε τον δίσκο Low ο οποίος είχε εμφανείς επιρροές ambient και επικούς ορχηστρικούς ήχους. Καθόλου τυχαίο, αφού για τον συγκεκριμένο δίσκο συνεργάστηκε με τον Brian Eno, δημιουργώντας το αριστουργηματικό “Warszawa”. Η τριλογία της εποχής του Βερολίνου συμπληρώθηκε με το Heroes την ίδια χρονιά, το οποίο περιείχε περισσότερα κομμάτια με τον Brian Eno (ανάμεσά τους και το ομώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ*) και με το Lodger το 1979.

*Ένα ενδιαφέρον στοιχείο για το κομμάτι “Heroes” είναι πως αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον ύμνο της διχασμένης ακόμη τότε πόλης του Βερολίνου. Όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξη ο Bowie, η συναυλία του στο Βερολίνο το 1987 ήταν η πιο συγκινητική από όλες. Το stage είχε στηθεί έτσι ώστε το background να είναι το ίδιο το Τείχος που χώριζε την πόλη στα δύο και όταν η συναυλία άρχισε στην δυτική πλευρά της πόλης, χιλιάδες άτομα είχαν μαζευτεί γύρω από το ίδιο σημείο στην ανατολική πλευρά για να ακούσουν τη μουσική και να ενώσουν τις φωνές τους τραγουδώντας με το ακροατήριο της άλλης πλευράς.

The Pierrot era

Το 1980 ήρθε με τον Bowie να εγκαταλείπει τα ναρκωτικά και να μπαίνει δυναμικά στην κορυφή των ραδιοφωνικών επιτυχιών. Τα κομμάτια “Ashes to Ashes” (που συνεχίζει την ιστορία του Major Tom από το “Space Oddity”) και “Fashion”, και τα δύο από το άλμπουμ Scary Monsters (And Super Creeps), γίνονται νούμερο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1981 ηχογραφεί το "Under Pressure" με τους Queen, άλλο ένα κομμάτι που θα γίνει νούμερο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το 1983 έρχεται το Let's Dance και το 1984 το Tonight και τα δύο με πιο pop ήχο. Το 1985 ξαναμπαίνει στο νούμερο 1 των chart με το ντουέτο "Dancing in the Street" με τον Mick Jagger. Η δεκαετία κλείνει το 1987 με το Never Let Me Down.

The Modern era

Η έλευση της επόμενης δεκαετίας τον βρίσκει με νέες επιρροές κυρίως από την ηλεκτρονική μουσική με τα Black Tie White Noise και The Buddha of Suburbia το 1993 ενώ το 1995 και το 1997 αγγίζει την industrial με τα Outside και Earthling αντίστοιχα. Το 1999 επιστρέφει στην rock με το Hours, όπου θα παραμείνει και με τις επόμενες δουλειές του, το Heathen το 2002 και το Reality το 2003.

Το 2004 παθαίνει καρδιακή προσβολή και περιορίζει την δραστηριότητά του σε μερικές live εμφανίσεις ως και το 2006.

The Meta-Bowie era

Το 2013, μετά από 10 χρόνια δισκογραφικής απουσίας κυκλοφόρησε το The Next Day, το οποίο είχε ηχογραφήσει κρυφά και ανακοίνωσε την ύπαρξή του την ίδια χρονιά στα γενέθλιά του. Το άλμπουμ έγινε νούμερο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο και 2 στις Η.Π.Α.

Δύο μέρες πριν από το θάνατό του, την ημέρα των γενεθλίων του, κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ ★ (Blackstar). Ηχητικά έχει επιρροές jazz αφήνοντας όμως μια απόκοσμη γεύση, ενώ αν κρίνουμε από την θεματολογία του και το περιεχόμενο των στίχων, πρόκειται μάλλον για το κύκνειο άσμα του και αποχαιρετιστήριο δώρο στους ακροατές του, καθώς είχε καταλάβει πως πλησίαζε το τέλος. To άλμπουμ έχει πολλές αναφορές στην θνητότητα με χαρακτηριστικό κομμάτι το “Lazarus” στο οποίο ακούμε τους στίχους “Look up here, I'm in heaven, I've got scars that can't be seen”.

Συνεργασίες και επιρροές

Ο αντίκτυπος που είχε ο David Bowie στη μουσική ιστορία, όπως διαμορφώθηκε από το 1970 και μετά, είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο μπορούμε να φανταστούμε όσοι δεν ζήσαμε εκείνη την εποχή για να δούμε σε πραγματικό χρόνο τα έργα και τις ημέρες του. Σε όλη τη διάρκεια της πορείας του συνεργάστηκε με αναρίθμητους καλλιτέχνες, πολλούς από τους οποίους βοήθησε ώστε να ξεκινήσουν την καριέρα τους με γενναιοδωρία που σπάνια βλέπουμε σε τόσο διάσημες προσωπικότητες. Ανάμεσά τους οι Iggy Pop, Lou Reed και Stevie Ray Vaughan ενώ στις μεταγενέστερες συνεργασίες του βλέπουμε τους Lenny Kravitz, Nine Inch Nails, Moby, Neil Young, George Harisson, Tina Turner.

Άλλοι τόσοι είναι και οι καλλιτέχνες που τον αναφέρουν στις επιρροές τους και έχουν κάνει cover τα κομμάτια του. Μερικοί από αυτούς είναι οι Nirvana, Joan Jett, Duran Duran, Smashing Pumpkins, Marilyn Manson, Arcade Fire, Oasis, Ozzy Osbourne, Morrissey, Beck, Red Hot Chili Peppers, Lady Gaga, Bauhaus και Nine Inch Nails.

Ο ηθοποιός David Bowie

Ο Bowie είχε σημαντική παρουσία και στην οθόνη. Μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές του είναι ως εξωγήινος το 1976 στο The Man Who Fell to Earth, ως βαμπίρ το 1983 στο The Hunger, οι συμμετοχές το 1986 στο Absolute Beginners, το 1988 στο The Last Temptation of Christ του Martin Scorsese, και Twin Peaks: Fire Walk With Me του David Lynch. Επίσης το 1986 στο μιούζικαλ Labyrinth ως Jareth the Goblin King. Τέλος, συμμετείχε ως Nikola Tesla στο The Prestige ενώ η μουσική του έχει ντύσει αναρίθμητες ταινίες, ανάμεσά τους και η προσωπική αγαπημένη Τhe Runaways που αναφέρεται στη ζωή και την καριέρα της Joan Jett.

Προσωπική ζωή

Παντρεύτηκε την σύζυγό του Mary Angela Barnett το 1970. Το 1971 απέκτησαν έναν γιό, τον Duncan Zowie Haywood Jones. Το 1980 το ζευγάρι χώρισε. Παρά το γάμο του, ο Bowie ανέφερε στον τύπο το 1972 ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ενώ το 1976 στο Playboy δήλωσε ότι είναι αμφισεξουαλικός. Αργότερα μετάνιωσε για αυτές τις δυο δηλώσεις και ανέφερε στο Rolling Stone το 1983 ότι η δήλωση του περί αμφισεξουαλικότητας ήταν μεγάλο λάθος και πως τότε ήταν πολύ νέος και πειραματιζόταν. Το 1992 παντρεύτηκε το μοντέλο Iman και το 2000 απέκτησαν μια κόρη, την Alexandria Zahra Jones.

Μετά τον θάνατό του, ο επί χρόνια στενός συνεργάτης και παραγωγός του Tony Visconti δήλωσε σχετικά με την απώλεια του Bowie και την τελευταία τους δουλειά, το Blackstar: «Πάντα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει. Και ήθελε να το κάνει με τον δικό του τρόπο, και πάντα αυτός ο τρόπος να είναι ο καλύτερος. Ο θάνατός του δεν ήταν κάτι διαφορετικό από τη ζωή του, ήταν κι αυτός ένα έργο τέχνης. Ηχογράφησε το Blackstar για εμάς, ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο του. Ήξερα εδώ κι ένα χρόνο ότι αυτός ήταν ο δρόμος που ήθελε. Δεν ήμουν ωστόσο προετοιμασμένος γι' αυτό. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος γεμάτος αγάπη και ζωή. Θα βρίσκεται πάντα μαζί μας».

Ο Αστράνθρωπος, επέστρεψε στα αστέρια λοιπόν, και το αφιέρωμα αυτό θα κλείσει με το cover του “Space Oddity” από τον αστροναύτη Chris Hadfield. Πρόκειται για το πρώτο κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ στο διάστημα – και τι πιο ταιριαστό αφού θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός φυσικός του χώρος από τη στιγμή που δημιουργήθηκε. Απλώς φανταστείτε τον Ziggy ή τον Major Tom να το τραγουδάει στο διαστημόπλοιό του...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε 17 μέρες μετά το θάνατο του Lemmy Kilmister, 4 μέρες μετά το θάνατο του David Bowie, την ημέρα του θανάτου του Alan Rickman. Τρεις εμβληματικοί Βρετανοί αστέρες με σχεδόν ίδια ηλικία μας άφησαν από το ίδιο αίτιο. Ελπίζουμε το καλλιτεχνικό στερέωμα να μη θρηνήσει άλλα αστέρια για το υπόλοιπο του 2016.

• Ελεύθερες συνειρμικές εικόνες πάνω στο 69 των Big Nose Attack
• Για όσους πήρε μαζί του ο παλιός ο χρόνος...