Για το Γιάννη Χαρούλη | "Απόψε το τραγούδι να γίνει αγκαλιά" κι όχι μόδα!
Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για τους λόγους που ο Γιάννης Χαρούλης γεμίζει θέατρα, κάνει απανωτά sold out, υψηλά νούμερα πωλήσεων ακόμα και στον τελευταίο δίσκο-ηχογράφηση, για τον οποίο δεν έλειψαν κάποια παράπονα όσον αφορά τόσο το περιεχόμενό του δίσκου όσο και τον ήχο του. Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για την πορεία του Χαρούλη, από πού ξεκίνησε, πως ήρθε στην Αθήνα κλπ κλπ. Σίγουρα ο Γιάννης αποτελεί ένα «must» και πολλές φορές πλέον καλείται σταρ, παρ' όλο που δείχνει οικείος και χωρίς δείγμα από το σταριλίκι που συνοδεύει συνήθως τους σταρ, κυρίως τους Έλληνες σταρ.
Έχω γράψει αρκετές ανταποκρίσεις από τις συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη. Άρθρα που γέμισαν από λόγια και κουβέντες που ένιωθα, όπως τις νοιώθουν οι μισοί τουλάχιστον από τους χιλιάδες θεατές/ακροατές που κατακλύζουν τους συναυλιακούς χώρους, όπου εμφανίζεται. Παρ' όλα αυτά, δε θα δήλωνα ποτέ fan του. Κι αυτό γιατί δε θαύμασα τυφλά τη φωνή του Χαρούλη, δεν έφτασα στα θέατρα και τα μαγαζιά γιατί η μόδα όριζε Χαρούλη. Δεν τον άκουσα γιατί η φωνή του θύμιζε Ξυλούρη. Προσωπικά, δε μου τη θυμίζει κιόλας, γιατί είναι άλλα τα στοιχεία που μου αρέσουν στον έναν και άλλα στον άλλον. Άκουσα Χαρούλη τυχαία, ανάμεσα σε κρητικά τραγούδια που έψαχνα στο YouTube και ήταν μία από τις φωνές που τότε «χρειαζόμουν». Ήταν αυτή η φωνή που μιλούσε στην ψυχούλα μου, απλά και όμορφα. Συνέχισα να ακούω γιατί συνέχισα να έχω την ίδια αίσθηση πληρότητας και τα ίδια όμορφα συναισθήματα που είχα και στην αρχή. Γιατί, ό,τι κι αν πει, έχει έναν τρόπο να σου περνάει την πεμπτουσία του εκάστοτε τραγουδιού, να σου μεταδίδει τις λέξεις και το ρυθμό του και να το νιώθεις. Είναι ο μοναδικός που το κάνει αυτό; Και βέβαια όχι, αλλά είναι ένας από αυτούς.
Με τις περισσότερες επιλογές του στα τραγούδια να έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο, με τη φωνή του να δείχνει πιο ώριμη με το καιρό (της λείπει συχνά πλέον αυτό το μικρό «τρέμουλο» που περιέργως μου αρέσει, καθώς μου θυμίζει ότι μερικές φορές κάτι γίνεται ξεχωριστό, αν έχει και ένα ψεγαδάκι) και με τον ήχο του πιο δουλεμένο, πως μπορεί κάποιος να μη θεωρήσει ότι αυτός ο καλλιτέχνης αξίζει που «ανεβαίνει σκαλοπάτια» στο χώρο της μουσικής; Θα μου πείτε πόσα δείγματα από δικά του καινούρια τραγούδια έχουμε ακούσει τελευταία, ώστε να μιλάμε για εξέλιξη; Σίγουρα όχι πολλά, γεγονός που δημιουργεί μια μεγάλη αδημονία σε ένα κοινό που, κακά τα ψέματα, θέλει να βλέπει πιο συχνά νέο υλικό ώστε να κρατιέται σε εγρήγορση. Παρ' όλα αυτά, η εξέλιξη διαφαίνεται ακόμα και στον ήχο των τραγουδιών που ερμηνεύει ο Χαρούλης είτε είναι ξαναειπωμένα, είτε καινούρια, είτε αρέσουν τελικά είτε όχι (αυτό αφορά τα μουσικά γούστα του καθενός). Επιπροσθέτως, με συνεργασίες που έχει κάνει κατά καιρούς δείχνει ότι «ψάχνεται» και πειραματίζεται. Αν και μοιάζει, λοιπόν, να είναι αργός στα δισκογραφικά του βήματα, ο Γιάννης κάνει σταθερά βήματα στη μουσική του πορεία, τα οποία συνοδεύονται από δουλειά, γνώση, μεράκι, καλούς συνεργάτες (εντός και εκτός σκηνής) και φυσικά ένα ήδη υπάρχον καλό υλικό που απορρέει από το έμφυτο ταλέντο του.
Με το μεγάλο όπλο του να είναι οι live εμφανίσεις του, ο Γιάννης πετυχαίνει μέσα από αυτές την επαφή/επικοινωνία με το κοινό του, κερδίζοντας επάξια τον κόσμο του από την σκηνή. Εκεί, ο Χαρούλης δείχνει αυτό το πάρε-δώσε μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού. Ένα πάρε-δώσε που δεν σταματάει στο χειροκρότημα και τις επευφημίες ούτε στην ανταπόδοση του χειροκροτήματος και στα «ευχαριστώ». Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ώστε να κρίνω τι κάνει κάτω από τη σκηνή... Αυτό που ξέρω είναι αυτό που βλέπω και νιώθω και πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό το χειροκρότημα στους μουσικούς του, αυτός ο χώρος που τους έδινε και ακόμα δίνει. Και αυτό δείχνει σεβασμό. Όποιος βιαστεί δε να το χαρακτηρίσει ως «fake», ας αναρωτηθεί πόσο εύκολο είναι να δίνεις το χώρο σου, αν δεν το νιώθεις...
Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στον Γιάννη Χαρούλη μετά το πέρας μίας συναυλίας. Πόσο συχνά ένας καλλιτέχνης μένει στο τέλος μίας εμφάνισής του να συναντήσει και να συνομιλήσει με ένα μεγάλο μέρος του κοινού του; Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να δώσω τα συγχαρητήρια μου στο Γιάννη. Ήταν μετά από άλλη μία εξαιρετική εμφάνισή του στο Θέατρο Βράχων. Πόσος κόσμος ήταν εκεί, έξω από το καμαρίνι; Μίλησε σε όλους και το ξέρω γιατί ήμουν η τελευταία! Πόσοι καλλιτέχνες το κάνουν αυτό και πόσοι συνεχίζουν να το κάνουν όταν μεγαλώνει η φήμη τους; Ο αριθμός δεν είναι μηδενικός αλλά δεν είναι και μεγάλος.
Βέβαια όλα θέλουν ένα μέτρο και αυτό αφορά κυρίως εμάς τους θαυμαστές, τους fans, τους «φίλους» του Γιάννη -και του κάθε Γιάννη Χαρούλη- που χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να συνεχίζει την ανοδική του πορεία. Και όταν λέω «όλα», εννοώ όλα! Γιατί το τελευταίο μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί με την ευτυχή εξέλιξη του δημοφιλή και αγαπημένου καλλιτέχνη, έχει δημιουργηθεί και μία εμπορική τάση που κατέστησε τον Γιάννη Χαρούλη ένα «must» -ή μία μόδα, με αποτέλεσμα, να πηγαίνει να δει το Γιαννιό και η κουτσή Μαρία. Και δεν έχω τίποτα με τις κουτσές Μαρίες, ωστόσο με ενοχλεί όταν κάποιος πάει να δει το Χαρούλη και τον κάθε Χαρούλη με μοναδικό κριτήριο το ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του και δεν ξέρει έστω κάποια βασικά στοιχεία, με πιο απλό παράδειγμα να αποτελεί το γεγονός ότι κάποια από τα τραγούδια που ερμηνεύει δεν είναι δικά του όσον αφορά τους στίχους, τη μουσική αλλά και τις πρώτες εκτελέσεις τους. Μπορεί, λοιπόν, ο Χαρούλης να έχει γίνει must, αλλά must είναι και ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, όπως και πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εγχώριας ή ξένης μουσικής σκηνής. Η διαφορά είναι ότι όλοι αυτοί είναι must για το κοινό τους, όχι για ένα κοινό που μου είναι αδιάφορο από πού ξεκινάει αλλά καταλήγει σε σκυλάδικα. Και αν άπαντες επιλέγουν να είναι εκεί προκειμένου να γνωρίσουν έναν καλλιτέχνη, στην προκειμένη τον Χαρούλη, που είναι σεβαστό, τουλάχιστον ας σέβονται με τη σειρά τους τη μουσική, τα τραγούδια, τον καλλιτέχνη, τους συνεργάτες του, τους καλεσμένους του στη σκηνή (θυμάμαι που είχε καλέσει τη Μαρία Παπαγεωργίου και κάποιες κοπέλες αντί να ακούσουν την εξαιρετική ερμηνεία της εκείνη τη στιγμή, αναρωτιόνταν αν «παίζει κάτι» μεταξύ τους) και τον κόσμο που θέλει να σμίξει με τα τραγούδια και να «ρουφήξει» αυτή τη στιγμή.
Με τις τρεις εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη στο Θέατρο Βράχων να έχουν ολοκληρωθεί και χιλιάδες κόσμου να έχουν πλημμυρίσει το Θέατρο Βράχων σε αυτές τις sold out σε χρόνο dt συναυλίες, ο απολογισμός είναι αν μη τι άλλο ενθαρρυντικός για τον πολυαγαπημένο καλλιτέχνη. Το τριήμερο έκλεισε δε με μία πολύ όμορφη και δυνατή πράξη, που δεν είναι άλλη από τη δωρεά των εσόδων σε ιδρύματα. Σε αυτό το τριήμερο εμφανίστηκε επίσης μαζί με το Γιάννη Χαρούλη ο Eric Burdon καθώς και ο Μίλτος Πασχαλίδης, ενώ αφιερώθηκε και το "Μοιρολόι της βροχής" στο Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο Γιάννης Χαρούλης προλόγισε το τραγούδι με τα εξής λόγια: «Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι στο Βαγγέλη, και να πω αυτή η αμαρτία να μη ξανασυμβεί ποτέ ξανά. Είμαι τελείως ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας. Τα παλικάρια, όποιοι είναι, να τα βγάλουνε πέρα με παλικάρια. Και όταν χρειάζεται, με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Όχι με τους αδύναμους. Στο Βαγγέλη». Ίσως λοιπόν να είχα και πάλι κάτι να γράψω... αλλά φοβήθηκα ότι θα επαναληφθώ.
Ελπίζω, ωστόσο, όσοι βρέθηκαν εκεί να «πήραν» και αυτή τη φορά ό,τι η μουσική και ο Γιάννης είχαν να δώσουν. Γιατί, ναι, μπορεί να μην ξέρω αν του ταιριάζει ο τίλος «σταρ», παρ' όλο που έχει πολλές από τις προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί έτσι, και μπορεί να με ενοχλεί το must όταν φτάνει σε μία ανούσια υπερβολή, παρ' όλα αυτά βλέπω ότι ο Γιάννης έχει άστρο... και μοιράζει το φως του απλόχερα στους γύρω του. Με την ευχή το φως του να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, χίλια καλώς εσμίξαμε και αυτό το καλοκαίρι!
Βίντεο & Φωτογραφίες: Kostas Scrom