Active member | Από τη "Διαμαρτυρία" μέχρι το "Outro" @ Ο.Α.Κ.Α

Λεπτομέρειες: Γράφει ο/η Εύη Κουκά Εύη Κουκά; Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες; Δημοσιεύθηκε : 09 Νοεμβρίου 2015 09 Νοεμβρίου 2015

20 Ιουνίου 1992: Η μέρα που γεννήθηκαν οι Active Member.
1996: Σε ένα εφηβικό δωμάτιο ακούγαμε τον Μιχάλη να λέει «Είναι θυσία σε βρώμικο βωμό». Μία φωνή που μέσα από μία αξιοπερίεργη για το είδος μελωδικότητα σου προκαλούσε ένα απερίγραπτο δέος. Αυτό το δέος με πλημμύρισε...

2015: Με ανακοίνωση τους, οι Active Member ενημέρωσαν για το τέλος του γκρουπ, αρχίζοντας μία σειρά συναυλιών με την τελευταία να συμβαίνει στις 7 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. «Το τέλος είναι μαγεία», ο τίτλος της ανακοίνωσης.

7 Νοεμβρίου 2015: 19 χρόνια μετά από το πρώτο μου live –παρεμπιπτόντως ήταν των Active Member-, βρέθηκα στο Ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. μαζί με φίλους αλλά και 8.000 αγνώστους και όλοι μαζί βιώσαμε και μοιραστήκαμε τη μαγεία του τέλους των Active Member, ενώ αναβιώσαμε μέσα από τις ρίμες και τις μελωδίες την 23χρονη πορεία τους.

O Skitsofrenis ζωγράφισε ένα πρόσωπο και δύο μάτια εκφραστικότατα, που έφεραν το μήνυμα «Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη...», μας υποδέχτηκαν κατά την είσοδο μας στο χώρο τον οποίο πλημμύριζαν τραγούδια από όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος, για την αρχή δια χειρός του DJ Booker.

Τα φώτα έσβησαν γύρω στις 21.30, τα καπνογόνα άναψαν και ο κόσμος κραύγαζε κατ' επανάληψη τις λέξεις «Low Bap», που μπορεί να είναι δύο λέξεις που διαλέχτηκαν απλά κάποτε, αλλά διαλέχτηκαν για να κουβαλούν ένα βαρυσήμαντο νόημα: «να υποστηρίζεις το λόγο σου, αυτά που λες, με τη ζωή σου». Το μαύρο πανό, με το μήνυμα «Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη», υψώθηκε στο κέντρο της αρένας, ενώ ο B.D. Foxmoor καθισμένος πλέον στην έδρα του ήταν έτοιμος να παίξει, να ερμηνεύσει, να μας κάνει να αναριγήσουμε όπως μόνο αυτός ξέρει.

«Γεια χαρά», ήταν οι πρώτες κουβέντες του Μυτακίδη για να συνεχίσει με τους στίχους «σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου όσο παλεύεις για τα όνειρα σου και πες μου Low Bap» και σύσσωμο το κοινό να φωνάζει αυτές τις δύο λέξεις δίχως να του χαλάει χατίρι.

«Κοσμογωνιά», «πίσω δε γυρίζω», «εγώ φταίω», «τι άλλο φοβάσαι», «για τ' αδέλφια που χαθήκανε νωρίς», «πάμε», «περί φόβου», «σε ποιο κόσμο γυρνάω», «φάρσα», «καμπάνα», «κάνε μου τη χάρη», «παρέα και νοιάξη», «τραγούδα μας να φύγει το σκοτάδι», «καλώς ήρθες παράξενε στο τόπο μου», «ο αδιάφορος ο Γιάννης», «κάμερα στραμμένη πάνω μας», «οι μύθοι του βάλτου», «στο μεθύσι μου», «πρόσφυγας», «λαβωμένο ξωτικό» και πολλά ακόμα τραγούδια από όλη τη δισκογραφία των Active member («Διαμαρτυρία», «Στην ώρα των Σκιών», «Το μεγάλο Κόλπο», «Από τον τόπο της φυγής», «Οι Μύθοι του Βάλτου», «Μέρες παράξενες, θαυμάσιες Μέρες», «Στον καιρό του αλόκοτου φόβου», «Πέρασμα στ' ακρόνειρο», «Fiera», «Blah-Blasphemy», «Blah-Blasphemy 2», «Σκιεράτσα», «Απ'της φτιάξης μας τα λάθια», «Στων βουβών την εσχατιά», «Αρσενάλι», «Alivas») γέμισαν το τετράωρο πρόγραμμα με τον B.D. Foxmoor, τη Sadahzinia, τον DJ Booker, τον Ramon (Σωτήρη) και τους καλεσμένους του γκρουπ, μεταξύ αυτών ο Βέβηλος, να τα δίνουν όλα επί σκηνής για να πουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και χωρίς δείγμα απογοήτευσης από κανέναν το αντίο τους.

Ξεχωριστή στιγμή σε αυτή την πλέον ιδιαίτερη συναυλία ήταν όταν ο μικρός γιος και η κόρη του Μυτακίδη εμφανίστηκαν στη σκηνή με τη μικρή Μάγια να παίρνει το μικρόφωνο και με θάρρος να στέκεται μπροστά στους χιλιάδες θεατές και να τραγουδάει το «μπορούμε κι αλλιώς» δίνοντας πάσα στον πατέρα της για να μιλήσει για κάποιες «μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες».

«Έλεγα στους αριστερούς φίλους που ήταν πάνω στον αγώνα τους, κάντε λίγο αγάντα γιατί μπορεί οι φίλοι μας να πεθάνουν σε αριστερές φυλακές», είπε ο B.D. Foxmoor για να συνεχίσει «με το ζερβό», ενώ λίγο αργότερα δήλωσε την επιθυμία να σηκωθεί, ως καθήμενος στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς. Ο Οδυσσέας των Razastarr ανέβηκε στη σκηνή και ο Μιχάλης την αλώνισε παρέα με τη Γιολάντα κατά την «ώρα των σκιών».

Μια συγκλονιστική Sadahzinia, ένας B.D. Foxmoor απερίγραπτος. Στίχοι που ξεφεύγουν από τις ρίμες που γράφονται απλά για να βγει το τραγούδι. Μια συναυλία που άλλοτε μας βρήκε καθηλωμένους, άλλοτε συγκινημένους, άλλες φορές να δεχόμαστε με δέος τις ερμηνείες και τα νοήματα και άλλες να τραγουδάμε όλοι μαζί για αυτά που πέρασαν και για όσα έρθουν. Μια φωνή που ερχόταν από χιλιάδες κόσμου. Και όταν σκέφτομαι πως ενωθήκαμε και γίναμε μια φωνή, είναι σα να ρωτάω τι θέλει να πει ο ποιητής.

Λίγο πριν κλείσει αυτή η αξέχαστη σε όσους βρέθηκαν εκεί βραδιά, ο B.D. Foxmoor ευχαρίστησε όσους έχουν περάσει από το γκρουπ, τα παιδιά που ήταν και είναι ακόμα κοντά τους. Ζήτησε ένα χειροκρότημα για τα παιδιά που οργάνωσαν αυτή τη συναυλία εκείνο το βράδυ και το πιο μεγάλο για αυτόν τον άνθρωπο που είναι χρόνια δίπλα του, τη Sadahzinia, με την τελευταία να παίρνει το λόγο και να λέει: «Το πιο μεγάλο (χειροκρότημα) στο B.D. Foxmoor». Σε αυτό το σημείο να προσθέσω και ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους από το το Τμήμα Εθελοντών Σαμαρειτών του Ερυθρού Σταυρού που ήταν εκεί και βοήθησαν όποτε χρειάστηκε, αν και δεν υπήρχαν πολλά συμβάντα σε σχέση με τον κόσμο. Και εδώ αξίζει και ένα μπράβο στον κόσμο που φέρθηκε με σεβασμό σε αυτή την συναυλία.

Για το τέλος, επαναλήφθηκαν οι «μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες», το «Βάστα», ενώ το «Φυσάει κόντρα» ξεκίνησε από τους επί σκηνής πρωταγωνιστές για να τελειώσει με τους πρωταγωνιστές που βρέθηκαν στην αρένα. Το μαύρο πανό με τους στίχους του τραγουδιού ξαναυψώθηκε αλλά αυτή τη φορά μπροστά από τη σκηνή κοιτώντας τους φίλους του συγκροτήματος που άλλοι κατά καιρούς και άλλοι σε όλη την πορεία του το ακολούθησαν. Άλλοι, δε, ήταν αγέννητοι όταν δημιουργήθηκαν οι Active Member, όλοι όμως ήμασταν εκεί για το πιο θερμό αντίο, το οποίο ήρθε με το «Μη νοιαστεί κανείς», καθώς και με μια κρυφή αλλά κοινή επιθυμία όλο αυτό εν τέλει να μην τελειώσει. Όπως και να 'χει, θα κρατήσουμε αυτό που είπαν: «Δε γλυτώνετε από εμάς εύκολα. Έρχονται κι άλλα.». Για αρχή αναμένουμε το CD από αυτή τη συναυλία καθώς έπονται δισκογραφικές δουλειές και συναυλίες του κάθε μέλους ξεχωριστά.

Εξάλλου, όπως έχω πει και πιστεύουν πολλοί, οι Active Member είναι εδώ και θα είναι εδώ μέσα από τους στίχους τους, τις μουσικές τους, μέσα από το έργο τους που επηρεάζει ακόμα σκέψεις, συνειδήσεις και τον τρόπο ζωής του καθενός και αδιαμφισβήτητα είναι επίκαιρο. Όπως είπε και ο φωτογράφος μας και φίλος, Σταύρος Χατζησιδέρης, όταν μετά τη συναυλία συναντήσαμε τον Μιχάλη Μυτακίδη: Αλήθεια πότε έγραψες τη «Μελωδία της παρακμής»; Γιατί, είναι σα να την έγραψες χθες!

Κλείνω με την ευχή που είχα κρατήσει για αυτή τη μέρα... Καλή τύχη σε ό,τι κάνουν, αλλά αυτό που θα κάνουν να αφήσει ένα έργο αντάξιο, αν όχι ανώτερο, των όσων έχουν κάνει μέχρι τώρα. Και, γιατί όχι, να ξανανταμώσουν επί σκηνής.

«Σ΄ένα κόσμο που ακόμα υποφέρει... κάνε μου τη χάρη... μίλα να χαρείς» και άκου την «καμπάνα». Χτυπάει για 'σένα.

Γεια χαρά.