Το greeklish παίζει κι αυτό το ρόλο του καθώς η Ελλάδα μονίμως είναι επηρεασμένη από ξενόφερτα πράγματα, τα οποία τα μεταφράζει έτσι που και πάλι δε βγάζει νόημα. Το παίρνεις, το αφομοιώνεις και πάλι δεν μπορείς να συνεννοηθείς.

λέει για το όνομα της μπάντας Greeklish Babylon o Παύλος Συνοδινός

Την Τρίτη 19 Νοεμβρίου συναντηθήκαμε με τον Παύλο Συνοδινό, τον Νίκο Ζαδέ και τον Μιχάλη Πορφύρη από τους Greeklish Babylon σ’ ένα καφέ στο Γκάζι για την συνέντευξη, που είχαμε κανονίσει. Μια συνέντευξη που έγινε περισσότερο συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων. Η συζήτηση ξεκίνησε με την προφανής απορία πως το “Greeklish Babylon” από το όνομα του προσωπικού δίσκου του Παύλου Συνοδινού έγινε το όνομα μιας μπάντας και τι σημαίνει «Greeklish Babylon».

Λίγα λόγια λοιπόν για το όνομα και τη σύνθεση της μπάντας...

«Πέρυσι τέτοια εποχή ετοιμαζόμουν για το δεύτερο προσωπικό μου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησα τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Για την υλοποίηση αυτού του δίσκου με βοήθησαν τα φιλαράκια μου, Μιχάλης Πορφύρης και Πάνος Τόλιος, καθώς και ο Γιάννης Παξεβάνης στον ήχο. Όταν ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί ο δίσκος έπρεπε να φτιαχτεί μια μπάντα. Τα ίδια άτομα ήταν μέσα γι αυτό. Προστέθηκε σ’ αυτό και ο φίλος, Νίκος Ζαδές, για να διεκπεραιώσουμε live παρουσιάσεις αυτού του δίσκου. Ήταν δύο εμφανίσεις που έφεραν σαν ανάγκη αυθόρμητη και όχι επιτακτική τη δημιουργία ενός γκρουπ. Είναι σπάνιο στις μέρες μας να δημιουργούμε γκρουπ και χαίρομαι που οι Greeklish Babylon επηρεασμένοι από το όνομα του δίσκου ξαφνικά είναι μια παρέα, ένα γκρουπ χωρίς να προϋπάρχουν συνεννοήσεις, χωρίς τίποτα.

Όσο για το όνομα προέρχεται από band name generator. Μετά από συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους, έψαξα στο internet, βρήκα ένα site, που φτιάχνει ονόματα μπάντας, έβαλα τη λέξη «greek» και το δωδέκατο όνομα από τα διακόσια πενήντα ήταν αυτό. Όταν το είδα ένιωσα να εκφράζει απόλυτα και εμένα και το περιεχόμενο του δίσκου. Εκφράζει τη νεοελληνική πραγματικότητα, όπου υπάρχει μια βαβυλώνα στο μουσικό, κοσμικό, κοινωνικό, ερωτικό επίπεδο. Το greeklish παίζει κι αυτό το ρόλο του καθώς η Ελλάδα μονίμως είναι επηρεασμένη από ξενόφερτα πράγματα, τα οποία τα μεταφράζει έτσι που και πάλι δε βγάζει νόημα. Το παίρνεις, το αφομοιώνεις και πάλι δεν μπορείς να συνεννοηθείς.» (Παύλος Συνοδινός)

Μ.Κ.: Διακρίνω έναν αμοιβαίο θαυμασμό, που έχετε ο ένας για τον άλλον και πάνω στην σκηνή βγάζετε κάτι πολύ παρείστικο, που είναι πολύ όμορφο και οικείο για τον ακροατή. Αυτό ξεκινάει από τα παρασκήνια;

Μ.Π.: Δε θα μπορούσε να υπάρξει αυτό, αν δεν προερχόταν απ’ την ανθρώπινη σχέση μεταξύ μας. Δε θα μπορούσε να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα, αν ήταν μόνο στείρος επαγγελματισμός, δηλαδή βγαίνουμε, παίζουμε και επειδή είπαμε να γίνουμε μπάντα πρέπει να υποδυθούμε τα φιλαράκια στην σκηνή. Δε θα ήταν έτσι, αν δεν ήταν από τα παρασκήνια, όπως λες. Με τον Πάνο Τόλιο και με τον Παύλο Συνοδινό γνωριζόμαστε τέσσερα χρόνια για να φθάσουμε να παίζουμε έτσι δεμένα. Ο Παύλος με το Νίκο Ζαδέ γνωρίζονται από παιδιά. Εγώ όμως τον Νίκο τον γνωρίζω μερικούς μήνες. Παρ’ όλα αυτά όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Ο ποιοτικός χρόνος, που έχουμε περάσει μαζί παίζοντας μαζί, κάνοντας πρόβες για να παίξουμε, μετράει διαφορετικά από τον χρόνο γνωριμίας. Ο χρόνος, που μοιραζόμαστε μουσικές και καλλιτεχνικές στιγμές, μετράει ανάποδα. Με την αφορμή να ξεκινήσουμε μουσική από το μηδέν και να προχωρήσουμε μαζί και να φθάσουμε μέχρι εκεί που δεν πάει, είναι σα να γνωριζόμαστε δεκαετίες.

Ν.Ζ.: Είναι επίσης πολύ σημαντικό και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω ότι είναι κάτι άλλο το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι σ’ ένα σύνολο, το οποίο σε εκτιμάει και σα μουσικό και σαν άνθρωπο και γι αυτό που είσαι. Αν δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορεί να έχει διάρκεια και αποτέλεσμα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει εκτίμηση.

Μ.Κ: Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου «Greeklish Babylon» αλλά και τα δύο καινούρια κομμάτια σας, «Πάνοπλοι» και «Νίκος», μιλάν για την εποχή μας. Πόσο επηρεάζει η εποχή την τέχνη και πόσο η τέχνη την εποχή; Πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Π.Σ.: Η μουσική την εποχή μας δεν την επηρεάζει και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δε θα το μάθουμε όσο ζούμε. Δε νιώθω επίσης πολλή παρέα στο ότι η εποχή επηρεάζει την τέχνη. Δε νιώθω ότι τα τραγούδια μας πιάνουν στο βάθος την εποχή που διανύουμε. Δεν μπορώ να πω ούτε γενικότερα ότι βιώνω μια τέχνη, είτε μουσική είτε εικαστική, η οποία έντονα κεντρίζει σ’ αυτό το θέμα. Βλέπω και αγγλόφωνες μουσικές δημιουργίες, που δε διαπραγματεύονται κάτι τέτοιο. Παίζει ακόμα πολύ λουλούδι και έρωτας. Για να πω την αλήθεια βέβαια εμένα σα δημιουργό με συμφέρει αυτή η εποχή, καθώς ντρέπομαι πάρα πολύ να μιλήσω για κάτι που είναι φουλ προσωπικό και ερωτικό. Δε νιώθω καλά επίσης να γράψω κάτι, που δεν αφορά κι άλλους. Και ξαφνικά ναι αυτή η εποχή έχει πολλά ερεθίσματα γύρω απ’ τα κοινωνικοπολιτικά θέματα. Όσο για τα κομμάτια των Greeklish Babylon λοιπόν ίσως να είναι και επηρεασμένα αλλά θα ήταν έτσι ακόμα και αν ήταν άλλη η εποχή. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα το «Νίκο», που αναφέρεται σ’ αυτούς που φεύγουν. Ε, έφευγαν και παλιότερα. Απλά τώρα είναι πιο πολλά τα ερεθίσματα. Ο μόνος λόγος που δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να το κάνει αυτό είναι γιατί θα το έκανα και παλιότερα. Όσο για την εποχή ναι, πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει. Ο καθένας έχει τη δική του φιλοσοφία για το πώς μπορεί να αλλάξει. Θα γίνω λίγο σκληρός αλλά δε νομίζω βέβαια ότι θ’ αλλάξει με στρατευμένες τέχνες, όπως η μουσική. Θ’ αλλάξει μόνο από μέσα μας, μόνο αν αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Θα έδινα το δικαίωμα να παλέψω για μια αλλαγή, αν την αναζητούσα ακόμα και σε εποχές, που υλιστικά δεν είχα πρόβλημα. Αυτή είναι η διαφορά. Δεν το θυμήθηκα τώρα. Νιώθω καλά μ’ αυτό. Πολλοί συνεχίζουν να μην το θυμούνται ή συνεχίζουν να το αγνοούν. Αυτή είναι η μοναξιά μου.

Ν.Ζ.: Επίσης έχει γίνει και λίγο καραμέλα το τελευταίο διάστημα. Αυτή η κατάσταση δεν είναι κάτι που υπάρχει και καταλαβαίνουμε τώρα. Τα τελευταία χρόνια όμως επικρατεί αυτός ο πανικός. Κάποιοι το θυμούνται τώρα. Πριν δυο χρόνια δεν το θυμόντουσαν. Κάπου λοιπόν έχει γίνει και λίγο μάρκετινγκ αυτό. Δε λέω ότι δεν έχεις το δικαίωμα στο λάθος ούτε στο να πολιτικοποιηθείς και μουσικά αλλά με μια αυτοκριτική πρώτα. Κάνε την αυτοκριτική σου και προχώρα. Και εγώ πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει αυτό. Αν δεν το πιστεύουμε καλύτερα να ανέβουμε σε μια ταράτσα να φουντάρουμε. Θεωρώ όμως ότι με το να προσπαθείς να πείσεις κάποιον ν’ αλλάξει, είναι σα να μιλάς σε ντουβάρι. Δε θ’ αλλάξει ποτέ παρά μόνο αν καταλάβει ο καθένας για τον εαυτό του ότι πρέπει ν’ αλλάξει. Δε γίνεται όμως με το να ψάχνεις συνέχεια τι δεν έκανε καλά ο άλλος, ο δίπλα. Θ’ αλλάξεις εσύ για εσένα. Μιλάμε απ’ τα πιο μικρά, όπως να ανοίγεις το παράθυρο και να πετάς ένα σκουπίδι μέχρι και τα πιο σοβαρά. Και το παράδειγμα που έφερα όμως σοβαρό είναι κι αυτό. Αν δεν αλλάξεις εσύ, μην περιμένεις αλλαγές. Σ’ αυτή την χώρα περιμένουμε την αλλαγή, μιλάμε για αλλαγή συνεχίζοντας τη νοοτροπία χρόνων. Ε όχι! Θ’ αλλάξεις πρώτα εσύ και θα απαιτήσεις και την αλλαγή.

Μ.Π.: Το θέμα είναι τι έχει στο μυαλό ο καθένας από εμάς ξεκάθαρο ότι θέλει να αλλάξει. Για το βαθμό που μπορεί να συμβάλλει ο καθένας πρέπει πρώτα να ορίσουμε σε επίπεδο παρέας και να συμφωνήσουμε στο τι είναι αυτό, που θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Θέλουμε ν’ αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων; Θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον τρόπο, που αντιλαμβάνεται ο καθένας τον εαυτό του σα μονάδα μέσα σ’ ένα ομαδικό σύνολο, το οποίο έχουμε τη φαντασίωση ότι θα μεγαλώσει; Θέλουμε ν’ αλλάξουμε την καθημερινότητά μας, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον έξω απ’ τη μουσική και το πώς κάνουμε μουσική; Τουλάχιστον όσο για εμάς τους τέσσερις της μπάντας νομίζω ότι έχουμε βρει ένα μικρό κώδικα επικοινωνίας και πέρα απ’ τη μουσική.

Μ.Κ.: Από την στιγμή που ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική μέχρι και σήμερα πόσο έχετε αλλάξει σαν άνθρωποι μέσω της μουσικής;

Μ.Π.: Έχω βρει ένα δρόμο να εκφράσω σκέψεις, ιδέες, αγωνίες και γενικά συναισθήματα χωρίς να χρησιμοποιήσω λόγια. Για να το καταφέρεις βέβαια αυτό, να χρησιμοποιήσεις δηλαδή σαν εφόδιο ένα μουσικό όργανο, πρέπει να δώσεις χρόνο και να εξοικειωθείς μαζί του.

Π.Σ.: Εγώ όσο πιο βαθιά ασχολούμαι με την μουσική βρίσκω διεξόδους έκφρασης. Κρίνω όμως τον εαυτό μου πάντα απ’ το πόσο ενδιαφέρομαι για τους άλλους. Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο πού ασχολούμαι με τη μουσική κατά μέσο όρο γίνομαι αδιάφορος για τους άλλους και το αντίστροφο. Μπορεί λοιπόν και να με ρουφάει λίγο. Καμιά φορά το να έχεις τρόπους έκφρασης είναι και παγίδα. Μπορεί εσύ να έχεις ένα τρόπο που σ’ αρέσει πολύ να εκφράζεσαι και καταλήγεις να εκφράζεσαι μόνο έτσι. Σε καθημερινό επίπεδο καμιά φορά μπορεί να το χάσεις. Απ’ την άλλη μ’ άρεσε αυτό που είπε ο Μιχάλης, ότι είναι ένας τρόπος έκφρασης. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει. Όποιος θέλει ν’ ακολουθήσει, ακολουθεί χωρίς να πεις συγκεκριμένα τι θέλεις, τί εννοείς, χωρίς λόγια, κινήσεις και πράξεις. Το καταλαβαίνεις, το τοποθετείς σ’ ένα κουτάκι, που λέγεται τραγούδι, και υπάρχει και σε γαληνεύει κιόλας. Απλά μερικές φορές είναι και επικίνδυνο.

Ν.Ζ.: Για εμένα είναι λίγο διαφορετικό. Είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Όπως είναι η γλώσσα, η ζωγραφική είναι και η μουσική. Εγώ πιάνω τον εαυτό μου μεγαλώνοντας να έχω περάσει από πολλά στάδια, απ’ τα οποία το καθένα μ’ έχει επηρεάσει διαφορετικά. Ξεκίνησα δηλαδή από επτά χρονών να παίζω μπουζούκι και έχω καταλήξει στα είκοσι πέντε να παίζω ηλεκτρονική μουσική. Είναι κάτι που συνεχεία εξελίσσεται. Δεν το ‘χεις και τελείωσε. Μεγαλώνει μ’ εσένα, αλλάζει σχήμα.

Μ.Κ.: Πόσο εύκολο είναι να ζεις μόνο από τη μουσική;

Ν.Ζ.: Είναι πανεύκολο! Το προτείνω σ’ όλους! Τα παιδιά δεν πρέπει να φεύγουν για το εξωτερικό να βρουν δουλειά. Πρέπει να γίνουν μουσικοί! (γέλια) Στα σοβαρά τώρα είναι δύσκολο. Ό,τι δυσκολία έχουν και τ’ άλλα επαγγέλματα έχει κι αυτό. Μη γελιόμαστε όμως κιόλας. Έχουν περάσει και εποχές, το ’80 και το ’90, που στην Ελλάδα οι μουσικοί είχαν πολύ υψηλά μεροκάματα και έβγαζαν τρομερά πολλά λεφτά, όπως όμως εξίσου είχαν ανθίσει κι άλλα επαγγέλματα. Πέφτουν οι άλλες δουλειές, πέφτει και η «νύχτα», πέφτουν και οι μουσικοί. Ένα ντόμινο είναι αυτό.

Σ’ αυτό το σημείο συμπληρώσαμε την ερώτηση με το ότι λέγεται ότι χρειάζεται να ‘χεις κάποιο κύκλο για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική και ο Νίκος Ζαδές συνέχισε λέγοντας τα εξής.

Ν.Ζ.: Συνέχεια μιλάνε για ένα κύκλωμα στη μουσική , που εγώ δεν έχω δει. Αυτός που το αξίζει θα το βρει μπροστά του, ακόμα και να υπάρχει κύκλωμα. Αυτός που δουλεύει συστηματικά, καλά και είναι σοβαρός και σωστός δε χάνεται. Ποιο σύστημα τώρα; Το πιστεύω αυτό για κάθε δουλειά.

Μ.Π.: θεωρώ, όπως είπε και ο Νίκος και όπως συμβαίνει με όλες τις δουλειές, ότι το κατά πόσο οικονομικά επιτυχημένος θα βγεις απ’ αυτή έχει να κάνει με το πόσο επαγγελματικά την αντιμετωπίζεις. Επαγγελματισμός στη μουσική σημαίνει συνέπεια, μελέτη, δημιουργία, προσπάθεια για να γίνεις καλύτερος. Άρα θεωρώ ότι όπως στα νομικά, στην ιατρική, στις θετικές επιστήμες αλλά και σε κάθε επαγγελματικό κλάδο αν αφιερώσεις χρόνο, κόπο, προσπάθεια και δημιουργικότητα, αφενός θα βρεις ένα τρόπο, να ζήσεις, να επιβιώσεις και αφετέρου θα είσαι τόσο ικανοποιημένος με την πορεία σου γιατί αυτό το πράγμα δεν έχει τέλος. Επίσης υπάρχει ένας τεράστιος διαχωρισμός στους επαγγελματίες μουσικούς, που συναντάται στην Ελλάδα και όχι σε χώρες του εξωτερικού. Είναι λοιπόν οι μουσικοί που έχουν επιλέξει να παίζουν νύχτα σε μαγαζιά, όπου ακόμα και τώρα που μιλάμε, τα χρήματα είναι πάρα πολλά. Μπορεί να έχουν μειωθεί τα βράδια που δουλεύουν αλλά και πάλι και για δύο βράδια τα χρήματα είναι πολλά. Υπάρχουν κι αυτοί , που έχουν επιλέξει να κινηθούν συναυλιακά, όπως εμείς, που θα πάμε σε μια μουσική σκηνή ή σ’ ένα θέατρο το καλοκαίρι. Εκεί απλά θα πρέπει να ικανοποιηθείς με λιγότερα στην τσέπη αλλά με περισσότερα στο μυαλό, στα χέρια σου και στην καρδιά.

Π.Σ.: Δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι γιατί υπάρχουν πάντα τρόποι. Συμφωνώ μ’ όλα αυτά που είπαν τα παιδιά. Δεν ξέρω για το εξωτερικό γιατί δεν έχω πάει, δεν έχω ζήσει εκεί. Μ’ ενοχλεί όμως ότι στην Ελλάδα η μουσική θεωρείται είδος πολυτελείας. (Σ αυτό το σημείο επενέβη ο Μιχάλης Πορφύρης λέγοντας ότι έχει αλλάξει αυτό.) Μακάρι ν’ αλλάξει. Εγώ ακόμα και τώρα που μιλάμε νιώθω λίγο σα να μου λένε «ρε φίλε έχουμε οικονομική κρίση, δεν έχουμε να φάμε κι εσύ τώρα τι θες να κάνεις;». Έτσι νιώθω και δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτό αλλά από κάπου μάλλον.

Μ.Κ.: Πιστεύετε ότι ο στίχος τραβάει πρώτα τη μουσική ή το ανάποδο;

Αφού ο Παύλος Συνοδινός κα ο Νίκος Ζαδές απάντησαν ότι προσωπικά συνηθίζουν πρώτα να γράφουν μουσική και μετά στίχους, δεν υπάρχει βέβαια κάποια συγκεκριμένη συνταγή και είναι πως του βγαίνει του καθένα, ο Μιχάλης Πορφύρης είπε τα εξής.

Μ.Π.: Συμβαίνουν και τα δύο, όπως είπαν και τα παιδιά. Άλλοι κάνουν πρώτα τη μουσική και μετά τον στίχο άλλοι το ανάποδο. Το να ντύνεις με μουσική στίχους δεν έχει πάντα επιτυχία. Το να μελοποιείς ποιήματα και στίχους δεν είναι απλά το να βάλεις κάποια ακόρντα. Για παράδειγμα πολλοί έχουν μελοποιήσει ποιήματα. Οι μελοποιήσεις όμως του Χατζηδάκι έχουν μείνει. Και ο Παύλος έφτιαξε μουσική για στίχους του Πολυμενάκου. Δεν το είχε όμως σαν σκοπό και σώνει και καλά να μελοποιήσει τους στίχους του. Τους διάβασε και του ήρθε η μουσική αυθόρμητα και, όσο κι αν ακουστεί κάπως, ενστικτωδώς.

Μ.Κ.: Υπάρχουν μέσα σας αυτές οι στιγμές μικρής ματαιοδοξίας, που θα θέλατε να φθάσετε στο επίπεδο κάποιας άλλης μπάντας ή να παίξετε με κάποιον «μεγάλο» μουσικό; Και ποιος είναι αυτός;

Ν.Ζ.: Όποιος πει ότι δεν είναι ματαιόδοξος, λέει ψέματα. Βέβαια υπάρχουν και βαθμοί ματαιοδοξίας. Όσον αφορά εμένα, δεν ξέρω τι άνθρωπος ήταν και τι έκανε στη ζωή του αλλά μια απ‘ τις προσωπικότητες που ξεχωρίζω σαν καλλιτέχνη, μουσικό και χορευτή είναι ο Michael Jackson. Άλλαξε πολλά στην pop κουλτούρα.

Μ.Π.: Εγώ προσωπικά θα αναφέρω ξανά τον Χατζηδάκι. Έδωσε πολλά στην μουσική. Μέχρι τότε υπήρχε π.χ. το λαϊκό, η κλασσική, η ρομαντική μουσική και ο Χατζηδάκις τα ένωσε.

Π.Σ.: Εκτός από το είδος αυτό που σε εμπνέει και σε επηρεάζει είναι ο τρόπος που δημιουργεί και επικοινωνεί την τέχνη του ο κάθε καλλιτέχνης. Αν έπρεπε να πω ονόματα θα έλεγα Hendrix, Bαμβακάρης.

Μ.Κ.: Τώρα μια ερώτηση που αφορά τον Νίκο; Ήσουν και στους Yianneis. Θα συνεχίσεις και εκεί ή θα ‘σαι μόνο με τους Greeklish Babylon;

Ν.Ζ.: Με τους Yianneis υπήρξα στο σχήμα για πέντε χρόνια. Αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της μουσικής μου σταδιοδρομίας. Από την ολοκλήρωση του δεύτερου δίσκου μας είχα δηλώσει την αποχώρησή μου για τελείως προσωπικούς λόγους. Ήθελα να κάνω καινούρια πράγματα και με τους Greeklish Babylon και με δικά μου προσωπικά projects, που ετοιμάζω πάνω στην ηλεκτρονική μουσική. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι οι Yianneis, κέρδισα πολλά πράγματα. Απλά θεώρησα ότι ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό.

Μ.Κ.: Θέλετε να μας πείτε κάτι και για τα μέλη των Greeklish Babylon, που λείπουν απ΄την συνάντηση;

Π.Σ.: Φυσικά! Εκτός από εμάς τους τρεις είναι και ο περιβόητος Πάνος Τόλιος και ο αφανής ήρωας, ο Γιάννης Παξεβάνης.

Ν.Ζ.: Τι να πεις για τον Πάνο; Είναι δάσκαλος χωρίς να το παίζει δάσκαλος!

Μ.Κ.: Και τελευταία ερώτηση. Σας είδαμε στον Σταυρό του Νότου την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου και έχετε άλλο ένα live εκεί την ερχόμενη Πέμπτη. Για μετά έχετε σχεδιάσει κάτι άλλο;

Π.Σ.: Όπως είπες έχουμε σε δυο μέρες το live στον Σταυρό του Νότου. Έπειτα έχουμε ένα live στις 19 Δεκέμβρη στο Ρυθμό Stage και θα πάμε και στη Βόρεια Ελλάδα για εμφανίσεις μέσα στον Ιανουάριο.

Ν.Ζ.: Επίσης στα άμεσα σχέδια είναι να ετοιμάσουμε υλικό σαν Greeklish Babylon και να ετοιμάσουμε ένα ακόμα δίσκο.

Μ.Κ.: Ευχόμαστε να γίνουν όλα! Ευχαριστούμε πολύ και συγνώμη αν σας κουράσαμε….

Π.Σ.: Χαίρομαι πολύ που έγινε μια ανοιχτή κουβέντα, που θα μετατραπεί σε συνέντευξη…

Ν.Ζ.: Και εμείς ευχαριστούμε!

Μ.Π.: Και εμείς ευχαριστούμε!

• Δημήτρης Υφαντής
• Δηλώσεις του Δάνη Κατρανίδη για την παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»