Δεν ήταν στο πλάνο να γίνω τραγουδιστής, ούτε ήταν κάτι που το ήθελα από μικρός… Ούτε καν άκουγα πολλή μουσική! Στη συνέχεια με κέρδισε όλο αυτό. Τώρα δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Αυτό είναι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου.

λέει ο Αλέξανδρος Μπελλές.

Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε για καφέ μ' ένα πολύ αγαπημένο άνθρωπο και καλλιτέχνη, τον Αλέξανδρο Μπελλέ. Σε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης ο Αλέξανδρος μας μίλησε για το δίσκο του, την διαδικασία μέσα από την οποία ολοκληρώθηκε, τη δισκογραφική του εταιρία, την Phonograph, και για πολλά ακόμα...

Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;

Α.Μ. : Κιθάρα ξεκίνησα γύρω στα 15 και φωνητική στα 17-18. Αυτό ήταν λίγο πιο σοβαρό, ας πούμε, σε σχέση με την κιθάρα, που ήταν τελείως ερασιτεχνικό. Η αλήθεια είναι ότι και η φωνητική ερασιτεχνικά ξεκίνησε αλλά επειδή πέρασαν τα χρόνια και έφθασα να ασχολούμαι περίπου 10 χρόνια, άρχισε να γίνεται πιο σοβαρά και έγινε τελικά πιο επαγγελματικό.

Δηλαδή ξεκίνησε σα χόμπυ;

Α.Μ. : Ναι ναι! Δεν ήταν στο πλάνο να γίνω τραγουδιστής, ούτε ήταν κάτι που το ήθελα από μικρός… Ούτε καν άκουγα πολλή μουσική! Στη συνέχεια με κέρδισε όλο αυτό. Τώρα δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Αυτό είναι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου. Αυτό και το ποδόσφαιρο! (γέλια)

Φτάνεις στο σημείο και φτιάχνεις το δικό σου δίσκο. Ποια η αίσθηση για σένα να έχεις καλλιτεχνικά κάτι δικό σου, τα δικά σου τραγούδια;

Α.Μ. : Όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής. Σκεφτόμουν να βρεθεί ένας συνθέτης, να μου δώσει κάποια τραγούδια και να γίνει ένας δίσκος. Δεν είχα σκοπό να γράψω εγώ τη μουσική, όπως τελικά έγινε. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία γιατί είναι ακατόρθωτο στις μέρες μας να βρεθεί ένας συνθέτης να σε εμπιστευτεί και να σου δώσει τα τραγούδια του όταν δεν είσαι γνωστός στο χώρο. Έβλεπα λοιπόν πως είναι μονόδρομος, έπρεπε να κάνω το επόμενο μου βήμα. Έτσι ξεκίνησε μια συζήτηση μ’ ένα φίλο μου, τον Κωνσταντίνο Δημαρέση. Γνωριστήκαμε στην Αγγλία, μου έδωσε κάποιους στίχους του και εγώ έκανα μια προσπάθεια να τους μελοποιήσω. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Το αποτέλεσμα από τα πρώτα μας τραγούδια μας χαροποίησε και τους δύο και αποφασίσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας μια ολόκληρη δισκογραφική δουλειά. Πήραμε και δυο τρία τραγούδια από φίλους, ένα από τον Μιχάλη Νικολούδη, που θαυμάζω πολύ. Το κομμάτι είναι ο «ήλιος θεός». Ήθελα να βάλω στο δίσκο ούτως ή άλλως ένα τραγούδι, που να θυμίζει Κρήτη, να μοιάζει με ριζίτικο. Αυτό ήταν απ’ τα αγαπημένα μου κομμάτια και επειδή είχε τύχει και μ’ είχε ακούσει ο Νικολούδης και του άρεσε αυτή η λογική, του το ζήτησα, μου το έδωσε και το βάλαμε. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η δουλειά.

Είχε πει ο Παύλος Συνοδινός ότι ο δίσκος είναι η ταυτότητα σου…

Α.Μ. : Ο Παύλος είναι σωστός σ’ αυτό που είπε. Συμφωνώ απόλυτα. Όντως είναι η ταυτότητα σου. Οι δίσκοι δεν πουλάνε πια. Ουσιαστικά ό, τι γίνεται με την πώληση των δίσκων γίνεται στα live. Επίσης να πω ότι ο Παύλος βοήθησε πολύ στο δίσκο μου. Έκανε την ενορχήστρωση. Έβαλε το χέρι του όσο έπρεπε και βγήκε ένας ήχος πολύ ξεχωριστός. Χαίρομαι πολύ που συνεργάστηκα με τον Παύλο.

Στο εξωτερικό τι έκανες; Θα μπορούσες να μείνεις στο εξωτερικό; Και πως σου φαίνεται που φεύγουν τόσοι πολλοί για έξω;

Α.Μ. : Ήμουν ένα χρόνο στο Λιντς και ένα χρόνο στο Λονδίνο. Στο Λιντς έκανα και μαθήματα κιθάρας και φωνητικής. Βέβαια τα έξτρα μαθήματα ήταν που βοήθησαν αρκετά. Έκανα καθημερινά μαθήματα φωνητικής με μια ξένη καθηγήτρια. Μακάρι να ήταν και στην Ελλάδα! Ήταν εξαιρετική! Νομίζω πως ό,τι δεν είχα κάνει τόσα χρόνια στην Ελλάδα το έκανα με εκείνη σε εννιά μήνες. Μετά πήγα Λονδίνο και συνέχισα εκεί τις σπουδές. Όχι σε κάποιο κολλέγιο αλλά εξωτερικά σαν ιδιαίτερα.
Εντάξει η Αγγλία έχει πολλά καλά. Γενικά θα έλεγα στον οποιονδήποτε που θέλει να φύγει στο εξωτερικό για κάποια χρόνια να κάνει το βήμα. Υπάρχει αυτό το πολυπολιτισμικό, το οποίο είναι μαγικό. Εγώ όταν ήμουν στην Αγγλία είχα φίλους από διάφορα κράτη και εκεί βλέπεις τις διαφορές και το χάσμα που υπάρχει. Αυτό βέβαια είναι πολύ ενδιαφέρον και όμορφο. Βλέπεις ότι παρ’ όλες τις διαφορές δένουν οι άνθρωποι πάρα πολύ. Αυτό είναι και η ομορφιά του. Βρίσκεσαι δηλαδή σ’ ένα τραπέζι με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, που σου λένε πράγματα που για σένα μπορεί να είναι τρελά ή επίσης αυτονόητα.

Για παράδειγμα είχα φίλες από την Τουρκία και μάλιστα από την Κωνσταντινούπολη, που μου έλεγαν ότι αν τις πιάσει ο πατέρας τους να είναι στο ίδιο σπίτι με το φίλο τους, θα τις σκοτώσει. Εγώ γελούσα γιατί το έπαιρνα για αστείο, αλλά τελικά δεν ήταν. Τέλος πάντων όλο αυτό είναι μοναδική εμπειρία και ειδικά αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Αξίζει να το ζήσει ο οποιοσδήποτε για κάποιο χρονικό διάστημα και όταν ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος να επιστρέψει. Νομίζω ένας Έλληνας δεν είναι εύκολο να ζήσει σ’ αυτές τις πόλεις, σ’ αυτές τις χώρες. Στη Μεγάλη Βρετανία είναι συνέχεια ο καιρός μουντός, βροχερός. Ο Έλληνας για μένα είναι ο ήλιος. Εγώ καθημερινά βγαίνω απ’ το σπίτι μου, βλέπω τον ήλιο και είμαι ευτυχισμένος! Σήμερα δεν είχε…( γέλια) αλλά και πάλι ξέρω ότι θα έχει αύριο! Συνοψίζοντας καλό είναι για λίγο καιρό το εξωτερικό αλλά ειδικά σ’ αυτήν την περίοδο που περνάει η χώρα αν η νέα γενιά, που έχει κάτι να πει και να προσφέρει, μπορεί να κάνει υπομονή και να μείνει εδώ, να το κάνει. Γιατί αν φύγουν όλοι, τότε είναι που κυριολεκτικά θα τελειώσουν όλα.

Έχεις γράψει τη μουσική για τα τραγούδια του δίσκου και  τους στίχους σ’ ένα απ’ αυτά. Ποιος ρόλος σε εκφράζει περισσότερο; Του ερμηνευτή, του συνθέτη ή του στιχουργού;

Α.Μ. :  Θα έλεγα ότι είναι εύκολη η απάντηση. Πιστεύω καθαρά του ερμηνευτή. Η άλλη διαδικασία έγινε απλά για να γίνει ο δίσκος. Νομίζω ότι δεν είμαι ιδιαίτερα ταλαντούχος σ’ αυτό. Δε θεωρώ ότι είναι κάτι δύσκολο να γράψεις μια μελωδία βέβαια. Πατάς μια νότα και ξεκινάς. Μπορεί να βγει μια απλή μελωδία ή  μια σύνθετη. Το θέμα είναι κατά πόσο θα είναι καλό αυτό που θα γράψεις. Ποιος ορίζει βέβαια το καλό; Εννοώ  τέλος πάντων αν μπορεί να πουλήσει ή όχι. Όσον αφορά τους στίχους είναι άλλο πράγμα. Τουλάχιστον εγώ με τον συνεργάτη  μου κοιτάμε να γράφουμε πράγματα που να μην αγγίζουν τον λαϊκισμό είτε κοινωνικά είτε πολιτικά είτε ερωτικά.  

Τα περισσότερα τραγούδια είναι αλληγορικά. Σ’ αρέσει περισσότερο να εκφράζεσαι με μεταφορές και αλληγορίες; Στη ζωή σου εκφράζεσαι το ίδιο ή τα λες «στα ίσια και σταράτα»;

Α.Μ. : Στη ζωή προτιμώ να είμαι αρκετά ρεαλιστής και να λέω τα πράγματα όπως τα νιώθω. Προσπαθώ βέβαια ό,τι έχω να πω να το λέω με ωραίο τρόπο και χωρίς να προσβάλλω. Παρ’ όλα αυτά προσπαθώ να λέω πάντα την αλήθεια μου και την αλήθεια όπως τη νιώθω και να είμαι άμεσος. Για τα τραγούδια θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι αλληγορικά. Μας φαίνεται λίγο λαϊκίστικο, όπως ήδη είπα, να γράφεις ένα κοινωνικό ή πολιτικό τραγούδι και να είσαι με το δάχτυλο τεντωμένο  και να κατηγορείς. Προσπαθούμε να είναι λίγο οξύμωρο αυτό που λέμε και να μπαίνει ο κόσμος σε μια διαδικασία να το ψάξει. Να μη του τα δίνουμε μασημένη τροφή.

Έχεις κάποιο καλλιτέχνη πρότυπο; Γενικά ποιες είναι οι επιρροές σου και οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις;

Α.Μ. : Από παιδί άκουγα πολύ τον Νίκο Ξυλούρη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άκουγα τραγούδια του Ξαρχάκου και του Μαρκόπουλου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ένας τραγουδιστής, που λάτρευα. Έχω όλους τους δίσκους του. Επίσης μου αρέσει πολύ ο Χρήστος Θηβαίος και θαυμάζω τον Γιάννη Χαρούλη γενικότερα, και σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο. Νιώθω ότι είναι ένας άνθρωπος, που του αξίζει εκατό τοις εκατό να βρίσκεται εκεί που είναι. Επιπλέον πολύ καλός συνθέτης είναι ο Θοδωρής Οικονόμου. Ελπίζω κάποια στιγμή να κάνω και μια δουλειά μαζί με τον Θοδωρή. Μου αρέσουν πολλοί, και ειδικά νέα παιδιά, στο χώρο της μουσικής. Η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Αλέξανδρος Εμανουηλίδης για παράδειγμα. Είναι αδέλφια και τους εκτιμώ και τους θαυμάζω πάρα πολύ. Η Μαρία ήταν και στο live μου στον Σταυρό του Νότου, ανέβηκε και τραγούδησε και εντάξει τι να πω; Ανατρίχιασα! Ό, τι και να πεις για τη Μαρία είναι λίγο. Τη θαυμάζω απεριόριστα! Χαίρομαι επίσης που είναι στη Phonograph και κινούμαστε σχετικά μαζί. Το ίδιο νιώθω και για τις Ηρώ Σαία, Βικτωρία Ταγκούλη και Μαρίζα Ρίζου, που είναι εξίσου υπέροχες. 

Σε μια εποχή που οι δισκογραφικές δεν έχουν κέρδη, εσύ δημιουργείς τη Phonograph. Τι σε οδήγησε σ΄ αυτή την κίνηση; Σ’ αυτή την αυτοκτονική κίνηση…(γέλια)

Α.Μ. : Έχω πει και σ’ άλλη συνέντευξη αλλά θα το ξαναπώ γιατί μ’ αρέσει αυτή η ιστορία. Όταν κάναμε την παρουσίαση της εταιρίας και του δίσκου μου, η Κατερίνα Σταματάκη είπε μια πολύ ωραία κουβέντα. Είπε λοιπόν ότι το να ανοίγεις τέτοια περίοδο δισκογραφική εταιρία είναι σαν να ανοίγεις ανθοπωλείο στη λωρίδα της Γάζας. Εγώ μπήκα στη διαδικασία να κάνω μια εταιρία γιατί, όπως όλοι οι νέοι καλλιτέχνες, έκανα μια προσέγγιση σε κάποιες μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες για τον δίσκο μου αλλά οι απαντήσεις τους ήταν προσβλητικές. Οπότε κάπως έτσι μπήκα στη διαδικασία να κάνω μια δικιά μου εταιρία να βγάλω και τη δισκογραφική μου δουλειά. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω κι όχι μόνο αυτό. Νιώθω ότι μπορώ να το κάνω και να το κάνω και αρκετά καλά και ας μην έχω καμία γνώση και εμπειρία. Θα αποκτήσω. Έτσι λοιπόν έφτιαξα τη Phonograph, έβγαλα τη δικιά μου δουλειά και χάρηκα πάρα πολύ μ’ αυτή τη διαδικασία. Απέκτησα έτσι μια τεχνογνωσία και είπα ότι μακάρι να βοηθήσω κι όποιον άλλον μπορεί και θέλει να κάνει ένα δίσκο. Έχουν βγει κάποιες δουλειές και είμαι πολύ περήφανος γι αυτές. Και χαίρομαι πολύ και για τους καλλιτέχνες γιατί είναι ένας κι ένας όλοι!

Λίγο τρελό, λίγο ονειροπόλο λοιπόν όλο αυτό. Στην καθημερινότητά σου τι σε ωθεί στις περισσότερες κινήσεις σου; Η λογική ή το συναίσθημα;

Α.Μ. : Θα έλεγα ότι ίσως είναι μια μίξη των δύο. Γενικά βέβαια λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα, για να είμαι ειλικρινής. Μου αρέσει να ζω πράγματα, που μπορεί μετά να χτυπάω το κεφάλι μου, αλλά τουλάχιστον είμαι ευτυχισμένος ότι το έκανα. Είμαι της άποψης ότι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Γιατί αν δεν το κάνεις δεν μπορείς να ξέρεις τι έχασες. Δεν θέλω να μένω με το «αν».

Ποια τα όνειρα σου και οι στόχοι σου για το μέλλον; Να περιμένουμε να δούμε σύντομα και δεύτερη δουλειά σου;

Α.Μ. : Προς το παρόν δεν έχω τη ψυχική ηρεμία να κάτσω να γράψω. Θα ήθελα όμως να βγάλω κάποια στιγμή και μια δεύτερη δουλειά. Ο Κωνσταντίνος, που γράφει, προσπαθεί να με ξεσηκώσει αλλά είναι δύσκολο γιατί ασχολούμαι και με τα θέματα της εταιρίας και με το να κανονίσω εμφανίσεις. Δυστυχώς αυτή την περίοδο πρέπει να είσαι  και μάνατζερ του εαυτού σου και λογιστής του εαυτού σου. Βέβαια συζητάω με τους συνεργάτες μου να φτιάξουμε ένα νέο έργο αρκετά διαφορετικό. Θέλουμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό όσον αφορά και τις live εμφανίσεις αλλά και το δίσκο. Θέλω να συνδέσω το ροκ με το παραδοσιακό με ένα περίεργο κουαρτέτο εγχόρδων. Είναι δύσκολο το να βρεις τον ήχο σου και είμαστε στη διαδικασία να φτιάξουμε ένα ήχο, που να έχει μια ταυτότητα. Επομένως θα μας πάρει λίγο χρόνο αυτό.

Σε είδαμε στον Σταυρό του Νότου Plus στις αρχές του Δεκέμβρη. Σχεδιάζεις κι άλλες εμφανίσεις;

Α.Μ. : Ναι έχω προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις. Θα εμφανιστούμε στο Holy Wood την πρώτη Παρασκευή του Φλεβάρη, του Μάρτη, του Απρίλη και του Μαΐου. Είμαστε πολύ χαρούμενοι μ’ αυτή την επιλογή μας. Είναι μια νέα μουσική σκηνή. Είναι ένα ωραίος και προσεγμένος  χώρος. Θα αλλάξουμε και λίγο το πρόγραμμα. Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω και τους συνεργάτες μου. Ο Γιώργος Παππάς είναι μια εξαιρετική περίπτωση μουσικού και έχει μια εξαιρετική φωνή. Παίζει ούτι και λαούτο. Χαίρομαι τις στιγμές που κάνουμε διφωνίες. Με όλα τα παιδιά έχουμε δέσει πολύ. Ο Σταύρος Παργινός είναι στο τσέλο, ο Νίκος Τερζάκης στην κιθάρα, ο Δημήτρης Μποσινάκος στα τύμπανα και  ο Γιάννης Πλαγιαννάκος στο μπάσο. Μαζί μας είναι και η Αντιγόνη Μπασακάρου. Εξαιρετική φωνή και σύντομα θα βγάλει και δικό της δίσκο!

Ευχαριστούμε πολύ Αλέξανδρε! Καλή επιτυχία σε όλα!

Α.Μ. : Κι εγώ ευχαριστώ!

• Παντελής Θαλασσινός
• Δημήτρης Υφαντής