"Πόσο άθλια, πόσο χυδαία και πόσο εύκολα η μετανεοελληνική μας κοινωνία αποφασίζει να πάει κατά διαόλου"
Σε μια τόσο σκοτεινή περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε, που δοκιμάζονται όχι μόνο στοιχειώδεις ανθρωπιστικές αξίες αλλά πολλές φορές και η ίδια η κοινή λογική, είναι σημαντικό να μη χάνουμε την ηθική μας πηξίδα. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να μην αισθανόμαστε μόνοι, μέσα στο χάος του φόβου και της μισανθρωπίας, αλλά σ' αυτό βοηθά πάντα να ακούμε και τις φωνές ανθρώπων που μας εμπνέουν και μας στηρίζουν σε συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο. Άνθρωποι που μέσα από την πένα τους, καλλιτεχνική ή μη, μας θυμίζουν ότι δεν έχει χαθεί η ελπίδα.
Μια από τις ερωτήσεις που συνηθίζουμε να κάνουμε σε συνεντεύξεις που παίρνουμε από διάφορους καλλιτέχνες είναι αν θεωρούν πως χρειάζεται ή ακόμα και οφείλει ένας καλλιτέχνης (και δη μουσικός) να εκφράζεται και εκτός καλλιτεχνικών πλαισίων, δηλαδή όχι μόνο μέσα από την τέχνη του. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν η απάντηση είναι θετική, και ειδικά όταν το βλέπουμε να γίνεται πράξη, όποια άποψη κι αν εκφράζεται τελικά.
Μια από τις φωνές αυτές είναι του ξεχωριστού Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος παραχώρησε στο tvxs.gr το ακόλουθο σχόλιο, σχετικά με τα τραγικά γεγονότα των ημερών σε Λέσβο και Έβρο:
«Νιώθω ξεθεωμένος και ανήμπορος να γράψω κάτι γι’ αυτή την ανελέητη κτηνωδία που ζούμε όλο και πιο έντονα κάθε μέρα, εδώ και χρόνια. Θα προσπαθήσω άλλη μια αν και δεν ξέρω πια αν έχει νόημα να λέμε και να ξαναλέμε μεταξύ μας πόσο άθλια, πόσο χυδαία και πόσο εύκολα η μετανεοελληνική μας κοινωνία αποφασίζει να πάει κατά διαόλου. Οι λίγοι που μας ακούνε το ξέρουν ήδη.
Μη ξεχνάμε όμως, εκεί έξω υπάρχει πολύς, πάρα πολύς κόσμος τρομαγμένος, χτυπημένος, ηττημένος, ταπεινωμένος, απελπισμένος, χωρίς μέλλον, άρρωστος, ανασφαλής, υποχείριο της σκοτεινής τηλεόρασης και ακόμα πιο σκοτεινών ιδεοληψιών, αποκομμένος από την αληθινή παιδεία, την πνευματικότητα, την αγάπη, τη λογική και την ορθή πληροφορία κι έτσι όλη αυτήν την τεράστια αρνητική του δύναμη την στρέφει εναντίον του, εναντίον της ψυχής του και εναντίον της ανθρώπινης υπόστασής του. Παλεύει να σταθεί όρθιος, κλαδεύοντας τα ίδια του τα πόδια.
Ντρέπομαι που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε μια τέτοια κατρακύλα όλοι εμείς που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ευαίσθητοι, εμπνευσμένοι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι κ.λπ. Το χειρότερο όμως και το πιο βαρύ είναι πως οφείλω να ντρέπομαι και για όλους αυτούς τους πολλούς, πολλούς, πάρα πολλούς κι ακόμα περισσότερους που έχουν σταματήσει να ντρέπονται εδώ και χρόνια (εξαιρούνται αυτοί που γεννήθηκαν ξεδιάντροποι και μ’ αυτό τους το ταλέντο μεγαλουργούν ως πολιτικοί)».
