Ένας μονόλογος είναι πάντα ένα δύσκολο θεατρικό διάβημα και ένα μεγάλο στοίχημα που ξεκινά από τον δημιουργό και φτάνει στον σκηνοθέτη, τον ηθοποιό και όλους τους συντελεστές μιας παράστασης. Είναι δύσκολος γιατί ένας ή δυο ηθοποιοί (όπως στην παράσταση "Αυτός και το Πανταλόνι του", του Ιάκωβου Καμπανέλλη) πρέπει να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού άσβεστο από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι ένας δοκιμασμένος θεατρικός συγγραφέας που και μόνο το κείμενο του είναι «ευκολία» για μια παράσταση. Φυσικά επειδή υπάρχει η ευκολία αυτή, πολλές φορές χάνεται η ουσία του με άσκοπες σκηνοθετικές επεμβάσεις και υπερβολές. Ευτυχώς και για τους θεατές αλλά και για το ίδιο το κείμενο, η σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη ανέδειξε μέσα στην απλότητα της αλλά και στην καθοδήγηση προς τους δύο ηθοποιούς την ομορφιά και τα βαθιά νοήματα αυτού του τόσο λιτού και συνάμα με τόσο βάθος κειμένου.

Είναι ένα κείμενο στο οποίο μπορεί ακόμα και σήμερα ο θεατής να δει πολλούς ανθρώπους που ζουν δίπλα του ή ακόμα, ίσως, και τον ίδιο του τον εαυτό. Η μοναξιά, η ήττα, οι χαμένες ελπίδες και όνειρα, τα θέλω που ποτέ δεν έγιναν πράξη. Θαρρώ πως καθένας από τους θεατές βρήκε αντιστοιχίες στα δικά του βιώματα και στα δικά του μυστικά που κρατά στην ψυχή.

Η όμορφη σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη έδεσε σαν ένας δυνατός κόμπος με το παίξιμο του κυρίου Κώστα Αρζόγλου. Είναι ένας τόσο σεμνός άνθρωπος, με τόσα χρόνια παρουσίας στο ελληνικό θέατρο και με μια γλυκιά απλότητα που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Όσο για τη συγκεκριμένη παράσταση, κατάφερε και πέρασε στους θεατές όλη τη διαδικασία που βίωνε αυτός ο άνθρωπος. Όλη τη μοναξιά μέσα σε ένα άψυχο σπίτι. Από την αρχή μέχρι το τέλος έδινε αυτήν τη φωτιά που έχει στην ψυχή του ο ήρωας αλλά και την ατολμία του σε όλη του τη ζωή να την κάνει πράξη.

Και κάπου εκεί μέσα εμφανιζόταν και η νεαρή ψυχή του, τα θέλω του, η συνείδησή του, οι αναμνήσεις του με την μορφή ενός ασπροφορεμένου νέου, που ενσάρκωνε ο Πάνος Μπόρας. Με μια υπέροχη συνεχή κίνηση, η οποία έδενε μοναδικά με το ρόλο και την ενσάρκωσή του, έκανε τα συναισθήματα του ήρωα ακόμα πιο συγκλονιστικά, ακόμα πιο επίπονα.

Πολύ όμορφη παρουσία πάνω στη σκηνή, με τόσο αληθινό παίξιμο. Και αναφερόμενη στον Πάνο Μπόρα δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον εμπνευστή της όλης κινησιολογίας του, τον Αριστοτέλη Μαγούλα, που έδωσε μια εμπνευσμένη κίνηση με πολλά στοιχεία μοντέρνου με ένα κείμενο άλλης εποχής, χωρίς ούτε στιγμή να σε κάνει να νοιώθεις πως αυτό που παρακολουθείς είναι κάτι ξένο. Θα έδινα μια παρομοίωση σε αυτό που είδα να διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή. Θα μπορούσε αυτό που είδαμε να ήταν θάλασσα. Με τις αναταραχές, τη γαλήνη, την ομορφιά και την ασχήμια. Ένας ηλικιωμένος άντρας και ο νεαρός καθρέφτης του να συνθέτουν κάτι τόσο γήινο και αληθινό.

Τα μόνα αρνητικά στοιχεία που μπορώ να βρω ήταν η διαρρύθμιση του χώρου, αφού επί της ουσίας μονάχα οι πρώτες σειρές είχαν συνολική οπτική της σκηνής και της όλης δραματουργίας, καθώς και ο πολύ "σκληρός" λευκός φωτισμός πάνω στον ήρωα σε σημεία του έργου που τον έκαναν λίγο παράταιρο από το συνολικό κλίμα που υπήρχε πάνω στη σκηνή. Φυσικά και σίγουρα, όμως, αξίζει κάποιος να παραμερίσει αυτά τα δύο στοιχεία και να παρακολουθήσει την παράσταση "Αυτός και το Πανταλόνι του" η οποία θα παίζεται μέχρι τις 15 Ιουνίου στο Underground.

Πληροφορίες Παράστασης

• "Αντιγόνη, του Σοφοκλή" σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη
• "Frozen" της Bryony Lavery στον Πολυχώρο Vault