Στις 6 Ιανουαρίου, ημέρα Σάββατο, φτάσαμε στο θέατρο Αλκμήνη για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Αντριάνα" του Θανάση Παπαγεωργίου, μια παραγωγή της t-shOrt. Στην αίθουσα τα καθίσματα ήταν μετρημένα, και όλα πολύ κοντά στη σκηνή, η οποία ήταν κι αυτή μικρή. Με τη Μαρία Αντουλινάκη να βρίσκεται ήδη εκεί, σιδερώνοντας και χωρίς να δίνει σημασία σε όσους προσέρχονται, η είσοδος στην αίθουσα έμοιαζε σα να μπαίνουμε με κάποιο αόρατο μανδύα στο σαλόνι της.

Η παράσταση ξεκίνησε με τα φώτα να σβήνουν τελείως και το τηλέφωνο της να χτυπά. Αυτό το σταθερό τηλέφωνο ήταν αναπόσπαστο μέρος των χεριών της και το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής της. Οι φωτισμοί, όπως τους οργάνωσε ο Κυριάκος Βλοντάκης, είχαν σχεδιαστεί να μένουν στο απαλό επίπεδο που φωτίζουμε όλοι τα σπίτια μας τα βράδια, ενώ ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης στη σκηνοθεσία του κατάφερε εύστοχα κάθε φορά που ένα τηλεφώνημα-σκηνή τελείωνε, ο φωτισμός να εξαφανίζεται σιγά-σιγά και μετά να ακολουθεί ένα φλας φωτογραφίας, για να εξαφανιστεί και η Αντουλινάκη από τη θέση της και να "τηλεμεταφερθεί" σε κάποια άλλη.

Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου τη μία βρισκόταν ο άντρας της αδερφής της, για να της πει τα προβλήματα που δημιουργούνται στο σπίτι τους, την άλλη βρισκόταν η αδερφή της για να τα διαψεύσει, και τις υπόλοιπες φορές φίλες και γνωστές για να συζητήσουν και να προσπαθήσουν μόνες τους να διαλευκάνουν την υπόθεση. Αν και μαρτυράμε μόνο τη δική της μεριά του διαλόγου, δεν χρειαζόμαστε να ακούσουμε τίποτα άλλο για να καταλάβουμε κάθε φορά ακριβώς όσα πρέπει. Στην αρχή γελάσαμε με την έκπληξή μας, τόσο για την αθυροστομία της ερμηνεύτριας, όσο και για το πόσο το σκηνικό μας θύμιζε τις δικές μας οικογένειες. Με τη ροή των συζητήσεων όμως, καταλάβαμε ότι το παρόν ψέμα της άπιστης και λατρεμένης αδερφής της αποτελεί τη μικρότερη αιτία για την πληγωμένη καρδιά της.

Δεν υπάρχουν λόγια αρκετά επαινετικά, που να μην φαίνονται υπερβολικά, για να περιγράψουν το ταλέντο της Μαρίας Αντουλινάκη στην ερμηνεία της. Από τις στιγμές που μας θύμιζε την κλασσική ελληνίδα "γεροντοκόρη" και μας προκαλούσε το γνωστό χαμόγελο, έως όταν αποκάλυψε το λόγο για αυτή της την κατάντια. Την απεριόριστη θλίψη που την κυνηγάει και την προδωμένη πλευρά της από τους δύο σημαντικότερους ανθρώπους γι' αυτήν, σε ένα ξέσπασμα που αμέσως μετάνοιωσε και έκρυψε, για να ξαναγίνει η καλή και εξυπηρετική Αντριάνα, που γίνεται χαλί να την πατήσουν. Στο σπαρακτικό κλάμα της δεν μπορούσαμε παρά να κλαίμε μαζί της, σαν να κλαίμε για όλη την αδικία του κόσμου.

Με την παράσταση να τελειώνει με ένα τηλεφώνημα που την έκανε ξανά να κλάψει, όχι από λύτρωση, μα για να την επαγρυπνήσει για τα βάσανα που τελικά έχουν συνέχεια, και μάλιστα ξανά από την αδερφή της, τα τελευταία της λόγια ήταν: "Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ η αδερφή σου, η Αντριάνα" ανάμεσα σε πνιγμένους λυγμούς. Το κοινό είχε παγώσει για το πόσο δράμα μπορεί να κρύβει μια ασήμαντη και κοινή ζωή.

Η Μαρία Αντουλινάκη καταχειροκροτήθηκε από τους λίγους θεατές που επέτρεπε η αίθουσα ενός μονόπρακτου έργου, και απέσπασε τα συγχαρητήρια όλων μας. Καθώς βγαίναμε από το θέατρο ακούσαμε τους γύρω μας να λένε αυτό που κι εμείς σκεφτόμασταν, "Καταπληκτική παράσταση".

Πληροφορίες παράστασης

• "Bonnie & Clyde", του Adam Peck στο Θέατρο Βαφείο
• "Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ", της Γιούλης Ζήκου