Το Σάββατο 26 Μαρτίου, το Κινητήρας Στούντιο μας υποδέχθηκε για να μας κάνει μια επίδειξη οπτικής φαντασίας από την ομάδα Τσόκαρα, με την Αλίκη να έχει "αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι...".

Αν και η παράσταση ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση, ο χώρος αναμονής ήταν έτσι διακοσμημένος και άνετος ώστε να μην υπάρχουν παράπονα. Δεν ήταν λίγα και τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί, αφού η παράσταση, εμπνευσμένη από την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων του Lewis Carroll, δε θα μπορούσε να μην αφορά όλες τις ηλικίες. Όταν η πολύ φιλική ομάδα μας οδήγησε στην αίθουσα και η παράσταση ξεκίνησε, η πρώτη φράση που ειπώθηκε ήταν ο ίδιος ο τίτλος: "Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι..."

Με μόνο τρεις ηθοποιούς στην σκηνή, την Ελεάννα Αποστολάκη, τη Μελίσσα Κωτσάκη και την Ανδρομάχη Σπανέλλη, και με την Αλίκη να μη το κουνάει ποτέ από το προσκήνιο, ίσως κάποιος να έχει την υποψία ότι σε όλους τους υπόλοιπους ρόλους δε θα μπορούσαν δύο μόνο άτομα να ανταπεξέλθουν - χωρίς να βγάζουμε και την δική μας ουρά απ'έξω. Το αξιοθαύμαστο όμως της υπόθεσης ήταν το πως όχι μόνο ανταπεξήλθαν, αλλά και σε τόσο γοργούς ρυθμούς που μας έκαναν να απορήσουμε με τρεις τρόπους. Πρώτον, πως είναι δυνατόν να αλλάζουν και να εμφανίζονται ξανά τόσο γρήγορα, δεύτερον πως κατάφεραν να μπουν τόσο πειστικά στο "πετσί" του κάθε ρόλου και τρίτον πώς εξαφάνιζαν και εμφάνιζαν συνεχώς διαφορετικά σκηνικά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Ο φωτισμός ήταν ιδανικός για το κλίμα ενός παραμυθιού, καθώς επίσης και για τις ανάγκες των συνεχών τροποποιήσεων. Κάτι όμως ξανά άξιο θαυμασμού ήταν οι φωνές και οι μιμήσεις. Αν τα μάτια μας ήταν κλειστά καθ'όλη τη διάρκεια, θα ήμασταν βέβαιοι πως είχαμε ακούσει τουλάχιστον οχτώ διαφορετικούς ανθρώπους να περιφέρονται. Οι φωνές, που τη μία ακούγονταν από κάπου κοντά, την άλλη μακριά και την άλλη σαν να περιπλανιούνται στο μυαλό της Αλίκης, δεν προέρχονταν ποτέ από ηχείο. Το ίδιο και η μουσική με το τραγούδι, που ήταν κι αυτά όσο ζωντανή είναι μία θεατρική παράσταση.

Ενώ τα κοστούμια και το βάψιμο ήταν πολύ όμορφα και παραμυθένια, μας δημιουργήθηκε ένα ομολογουμένως παιδικό παράπονο, διότι η συγκεκριμένη Αλίκη δεν είχε μακριά κυματιστά μαλλιά. Αυτό πάντως δεν έδειξε να πτοεί τα παιδιά, που παρά την ανήσυχη φύση τους δεν έβγαλαν άχνα και παρακολουθούσαν προσηλωμένα. Ιδιαίτερα αστεία ήταν η συζήτηση της Αλίκης με τα παιδιά, όταν απευθυνόταν σε εκείνα, καθώς έλεγε "Οι μεγάλοι δε μας καταλαβαίνουν", κι αυτά συμφωνούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη μαζί της.

Σε μία σύνοψη, πρόκειται για μια παράσταση που καλεί τους πάντες. Τα παιδιά για το παραμύθι και τους μεγάλους για τα νοήματα πίσω από αυτό. Το πολύπλευρο ηθικό δίδαγμα που μεταφράζει κανείς όπως θέλει, είναι από τα καλύτερα θέματα συζήτησης μετά το τέλος κάθε παράστασης. Κάποιοι θα καταλήξουν στο ότι αφορά το αποτέλεσμα κάθε επιλογής, κάποιοι άλλοι την αλληγορία της ζωής, μερικοί τη δύναμη της φαντασίας. Εμείς πάντως καταλήξαμε να το προτείνουμε για το επόμενο Σάββατο!

Πληροφορίες Παράστασης

• "Fuga" του Jordi Galceran στο Θέατρο Olvio
• Marvin's Room του Scott McPherson στον Πολυχώρο Vault