"- Φίλε, θα παίξουν 2,5 ώρες. Ούτε support θα έχει, ούτε τίποτα. - Μεγαλεία!"
Έτσι λακωνικά ξεκίνησε και τέλειωσε η αναφορά δύο φίλων για το επερχόμενο live της χρονιάς, που δεν ήταν άλλο από αυτό των Machine Head στο Βοτανικό.

Η πορεία των Machine Head με πρωτεργάτη τον οραματιστή front man και -πλέον- universal heavy metal icon Robb Flynn, ακολούθησε κυριολεκτικά την πορεία από το ζενίθ στο ναδίρ και αντίστροφα αρκετές φορές. Η αμφισβήτηση και η (άδικη) χλεύη με την οποία αντιμετωπίστηκαν από "ειδήμονες" του μουσικού Τύπου και κοινό, θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να οδηγήσουν τα απογοητευμένα μέλη οποιουδήποτε συγκροτήματος να επαναπροσδιορίσουν τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.

Η αρχή έγινε με το φοβερό και τρομερό Burn My Eyes του '94, πουλώντας κοντά στο μισό εκατομμύριο albums και με την Roadrunner Records να τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση για το νέο της λαβράκι. Ακολούθησε μια γιγαντιαία, παγκόσμια περιοδεία ως support των Ιερών Slayer και η αναγνώριση τους ως βασικό δομικό στοιχείο του New Wave Of American Heavy Metal. Μπήκαν στα 00's με παρακαταθήκη τo Davidian, τραγούδι-ύμνο της νέας γενιάς, όμως, το άνευρο Supercharger του 2001 που απογοήτευσε ακόμα και τους ίδιους, κόντεψε να τους διαλύσει.

Το 2007 ήταν η χρονιά-ορόσημο για τους Machine Head. Αφού έχει προηγηθεί το αρκετά καλό και μεστό Through The Ashes Of Empire, τα πολύχρωμα κοτσιδάκια λύθηκαν και μετατράπηκαν σε γνήσια heavy metal χαίτη, οι κιθάρες βάρυναν, οι στίχοι έγιναν σκοτεινότεροι, τα λεφτά για τα drugs επενδύθηκαν σε έναν καλό δάσκαλο ορθοφωνίας, οι συνθέσεις απογειώθηκαν και οι Machine Head δημιούργησαν το δικό τους "Master Of Puppets", το The Blackening, ένα μοναδικής έμπνευσης μουσικό πόνημα που δείχνει να ξεπερνά και τους ίδιους τους δημιουργούς του. Ο κύκλος της άτυπης τριλογίας έκλεισε πέρυσι με το πολύ καλό Bloodstones & Diamonds, έχοντας προηγηθεί το εξίσου δυναμικό Unto The Locust του 2011.

Η μέρα της συναυλίας έφτασε και αδημονώντας μπήκα στο ευρύχωρο venue του Βοτανικού, όπου αντίκρισα μερικές χιλιάδες μαυροντυμένων με υπέροχα μπλουζάκια ψαγμένων συγκροτημάτων, παλιούς φίλους που παρατήρησαν ότι έχω γκριζάρει επικίνδυνα και μια τεράστια μπάρα φορτωμένη με μπύρες. Εν μέσω αποθέωσης, τα φώτα χαμήλωσαν και οι 4 "υπέροχοι του Όκλαντ" πάτησαν δυνατά στη σκηνή. Ο κόσμος απόλαυσε την έκρηξη του Imperium με τον ήχο να είναι από τους καλύτερους και ογκωδέστερους που έχω ακούσει ποτέ σε live. Είκοσι ένα χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, οι τύποι παρέδωσαν μαθήματα σκηνικής παρουσίας με τον Robb και τους λοιπούς να βρίσκονται σε εκπληκτική φόρμα και όρεξη, ενώ το κοινό που κατέκλεισε τον χώρο υπάκουσε εν εξάλλω στις προτροπές τους για wall of death και συνεχόμενα moshpits.

The Halo, Now we die, Blood sweat & tears, Davidian, Killers and kings και καμιά εικοσαριά κομματάρες αργότερα με έκαναν να βγω από το live με ένα σφηνωμένο χαμόγελο σκεπτόμενος, δίχως υπερβολή, ότι οι Machine Head είναι το καλύτερο heavy metal group της εποχής και το αξίζουν. Όχι μόνο για την αδιαμφισβήτητη ποιότητα της μουσικής τους, αλλά κυρίως για το πάθος τους και την προσήλωση που δείχνουν στο μουσικό τους όραμα. Όραμα το οποίο συνοψίζεται με την φράση η οποία προλόγισε το Davidian και μεταφέρεται αυτολεξεί: "Listen to metal, drink beers and eat pussy, motherfuckers." Cheers!

• Ο Πάνος Μουζουράκης στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής | "Στο βάθος κήπος, μυστήριος τύπος…"
• 45Rats | Burn the Sun | the Curf @ AN Club