Συζητήθηκε πολύ (τόσο πριν όσο και μετά.. κατά τη διάρκεια όχι, μάλλον τα λόγια ήταν περιττά). Ακούστηκε πολύ. Αναστάτωσε πολύ. «Προβλημάτισε» πολύ...

Και για όσους δεν κατάλαβαν, αφενός μιλάμε για το μουσικοθεατρικό (δε ξέρεις και πώς να το χαρακτηρίσεις) πάρτυ που έλαβε χώρα το βράδυ της Παρασκευής 25 Σεπτεμβρίου του 2015 στον κήπο του Μεγάρου μουσικής, αφετέρου -και μεταξύ μας- βρήκαμε αφορμή να παρατηρήσουμε, έκπληκτοι και γοητευμένοι για μια ακόμα φορά, αυτό το πολυμήχανο ταλέντο και το ξεχωριστό ταπεραμέντο που ο Πάνος Μουζουράκης κρύβει με μεγάλη απλότητα στο τσεπάκι (το φυλάει πάντα για τη σκηνή) και που φυσικά δεν ήταν άλλος από τον οικοδεσπότη της εν λόγω βραδιάς.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η μεγάλη συνάντηση του Πάνου Μουζουράκη με τους «φίλους» του ήταν, από καιρό, προγραμματισμένη για την τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη και παρά τα συχνόπυκνα ξαφνικά μπουρίνια της εποχής, ο καιρός ήταν με το μέρος τους. Τα εισιτήρια για τη συναυλία είχαν εξαντληθεί προ ημερών όμως οι υπεύθυνοι του χώρου και της παραγωγής ενημέρωσαν ότι θα διατίθενται και στα ταμεία του Μεγάρου την ημέρα εκείνη. Έτσι κι έγινε, μα αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ καθότι οι «της τελευταίας στιγμής» ξεπέρασαν τις υπολογίσιμες πιθανότητες, με αποτέλεσμα εκεί γύρω στις οχτώ (20.00) να μην υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα καθώς επίσης και φύλλο γκαζόν να πατήσεις.

Και ενώ μικροί, μεγάλοι, οικογένειες, ζευγάρια, φίλοι και φίλες είχαν στήσει ψάθες, καρεκλάκια, στρωσίδια και φαγοπότια στην εξοχή και ενώ το φεγγαράκι, εν όψει υπερπανσελήνου και σπάνιας ολικής έκλειψης, ασημοφώτιζε τον αθηναϊκό ουρανό, οι μουσικοί πήραν τη θέση τους στη θεατρικά ντεκοραρισμένη σκηνή, τα φώτα άναψαν και ο Πάνος Μουζουράκης, με λουκ ανάλογο του σκηνικού και την κιθάρα του, εισήλθε στο stage τραγουδώντας και «διηγώντας μας σαν παραμύθι τη ζωή», καλοσωρίζοντας τους παρευρισκόμενους -μπροστά και πίσω από τη σκηνή- στο δικό του «καφενείο με αυλή» μέσα από το νέο του κομμάτι που μόλις κυκλοφόρησε με υπογραφή του ιδίου και του Αντώνη Κατσαμά και με τίτλο «στο βάθος κήπος».

Ο πρώτος απ' τους φίλους που ανέβηκε στη σκηνή ήταν ο Παντελής Αμπαζής, ενώ «στα καλά καθούμενα» εμφανίστηκε και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας για να μοιραστεί το «πεθαίνω για σένα». Και κάπως έτσι το σόου ξεκίνησε με το Μουζουράκη -κιόλας μούσκεμα στον ιδρώτα- να τραγουδοπαραμιλάει όντας προβληματιζόμενος με το αιώνιο αδιασαφήνιστο κεφάλαιο που λέγεται γυναίκες. Κάπου εκεί ήταν που ήρθε ο Φοίβος Δεληβοριάς να μιλήσει για «εκείνη», μήπως και λύσει το ζήτημα, μα στην προσπάθεια να βοηθήσει το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τα πράγματα «χάλια».

Η ιστορία συνεχίστηκε με το θέμα να συγκεκριμενοποιείται αλλά και να κατονομάζεται «Λόλα» με τον Κωστη Μαραβέγια και τον Πάνο Μουζουράκη να εναλλάσσονται σε ρυθμούς λάτιν, σουίνγκ και τζάζ κάνοντας πάρτυ. Ακολούθησε ο Φάμελλος με την ακουστική του κιθάρα, με τα πνεύματα να ησυχάζουν, τα φώτα να χαμηλώνουν και «τα μεγάλα παιδιά» (ευκαιρία να ξαποστάσει λίγο ο Μουζουράκης) να τραγουδούν το ομώνυμο τραγούδι του Μανώλη Φάμελλου σε στίχους και μουσική του ίδιου. Όχι μην ανησυχείς, αυτό δεν κράτησε πολύ αφού οι προβληματισμοί επανήλθαν και αυτή τη φορά περί του άλλου αιωνίου αδιάβλητου θέματος, κάτι που οδήγησε στον ξεσηκωμό των δυο επί σκηνής και των αμέτρητων επί κήπου στην προσπάθεια να βγάλουμε μια άκρη σχετικά με την αγάπη και τις ερωτικές σχέσεις. Εκεί ήρθε να δέσει το καινούργιο κομμάτι με τίτλο «χρυσό αυγό» δια στόματος Μουζουράκη και δια χειρός Φάμελλου, ενώ στο ίδιο σημείο του προγράμματος κατέφθασε και η Μαρίζα Ρίζου, ξυπόλυτη και αέρινη, έτοιμη να μας μεταφέρει σε νύχτες από ρετρό εποχή και να πάρει το Μουζουράκη να «πετάξουν σα μεγάλα πουλιά» πριν κάτι προκύψει και καταλήξουν σε ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει «ρόζ». Η Μαρίζα έφυγε, ο Πάνος έμεινε, κάθισε (!) και συνέχισε σε ρυθμούς μπαλάντας με ερμηνείες μουσικοθεατράλε, όπως μόνο εκείνος μπορεί, διερωτώμενος βέβαια και συγκινημένος πολλάκις (κάποτε αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε κι εμείς) «μα πόσους πια φίλους έχω»! Αυτό μέχρι να εμφανιστεί ο Λάκης Παπαδόπουλος, όπου για χάρη του ο Μουζουράκης (παρόλο τον ιδρώτα) ξαναφόρεσε το μακρυμάνικο σακάκι προκειμένου μαζί να «φαλτσάρουν» για μια «μενεξεδιά».

Μ' αυτά και μ' αυτά επανήλθε ο Παντελής (Αμπαζής) και αφού με τη «μαντάμ» τα έκαναν «γής μαδιάμ», το «γραμμόφωνο» συνέχισε στο ίδιο tempo για να κληθεί στη σκηνή η Ελεωνόρα Ζουγανέλη τραγουδώντας «Padam» σε στίχους ελληνικούς από το Γεράσιμο Ευαγγελάτο και όπως διαμορφώθηκαν αποκλειστικά για την παράσταση της Piaf τον περασμένο χειμώνα. Η Ελεωνόρα γλυκιά, ανανεωμένη και γοητευτικά ήρεμη σα να μεταμόρφωσε την ατμόσφαιρα συνεπαίρνοντας ήχους, Μουζουράκη και κοινό. Μαζί ερμήνευσαν το επικό και αναλλοίωτο «σε θέλω» του Βαγγέλη Γερμανού καθώς και το «φεύγω για μένα» από τη μεταξύ τους συνεργασία το 2008. 

Με την Ελεωνόρα να παραμένει επί σκηνής αλλά και το κοινό να γνωρίζει ότι το τέλος πλησιάζει, ο Μουζουράκης ξεκίνησε κάτι μισόλογα που μάλλον λίγοι κατάλαβαν. Λίγη έκπληξη, λίγη αγωνία και λίγη συγκίνηση αιωρήθηκε στο βλέμμα του ώσπου ο Διονύσης Σαββόπουλος ανέβηκε στη σκηνή απρογραμμάτιστα αποτελώντας την έκπληξη της βραδιάς, κυρίως για τον ίδιο τον οικοδεσπότη. Να επισημάνουμε ότι η σχέση αυτή κρατάει χρόνια -από το 2004- με το Σαββόπουλο να έχει επισφραγίσει τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά βήματα του Μουζουράκη αποτελώντας ίσως τον πιο σημαντικό δάσκαλο, συνεργάτη και υποστηρικτή του τόσο στο θεατρικό όσο και στο μουσικό στερέωμα. Η αδυναμία, άλλωστε και η επιρροή ήταν εμφανής, αφού το πρόγραμμα περιείχε πολύ Σαββόπουλο. Κι αφού μαζί επί σκηνής πήραν «της γιατρειάς το ρίσκο», ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού καθώς το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα και οι κανόνες δεν επιτρέπουν να ξεπεραστούν.

Με το Δημήτρη Φροσύνη στο μπάσο, το Μιχάλη Κατσαρό στα πλήκτρα, το Βαγγέλη Κοτζαμπάση στα τύμπανα, το Γρηγόρη Ντάνη στην κιθάρα, το Γιάννη Οικονομίδη και το Manuel Vega Sosa στα πνευστά, η αυλαία έκλεισε με όλους τους «φίλους» να ενώνουν τις φωνές τους, να χορεύουν και να τραγουδούν «φίλα με ακόμα»και να καταχειροκροτούνται από το κοινό.

Συμπερασματικά, μια παράσταση καλοδουλεμένη, με απλότητα δομημένη και με τα σημεία της άρρηκτα συνδεδεμένα ως προς το ύφος, το άκουσμα και τον απόηχο. Ένας Μουζουράκης στα καλύτερά του, εφευρετικός, δημιουργικός και εντός κέντρου, μέτρου και σκοπού όσο ποτέ, ικανός να μεταδίδει ανάσα ζωντάνιας, θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας, όπως πάντα. Αυτό που φάνηκε διαφορετικό και ξεχώρισε από μέρους του ήταν ίσως μια απροσδιόριστη μετριοπαθής σιγουριά και ένα πιο σταθερό «πάτημα» επί σκηνής. Και εδώ έρχονται τα λόγια του αγαπημένου και αγαπητού ραδιοφωνικού παραγωγού της Μέντας 88fm, Πάνου Σουρούνη ότι ο Πάνος Μουζουράκης στη συναυλία του κήπου του Μεγάρου, «ενηλικιώθηκε». Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννούνται για να «φωτίζουν» μια σκηνή και να «φωτίζονται» απ' αυτή μ' έναν μαγικό τρόπο. Σπουδαίο και ελπιδοφόρο που κάποιοι απ' αυτούς ανήκουν στην εποχή μας, στη γενιά μας και τη μουσική μας... αφού αν μη τι άλλο «είναι δύσκολο να είσαι Αστέρι»!

Καλή Αντάμωση!

Φωτογραφίες: Χριστίνα Λυδάκη

• Defcon Fest 7 | Day 1
• Machine Head Live @ Βοτανικός Stage