Το βράδυ της Παρασκευής 2 Οκτωβρίου βρήκε την οδό Πετρουπόλεως και τη λεωφόρο Θηβών κλειστές από τις 20.00 μέχρι τις 21.30 (το λιγότερο). Μια πρωτοφανής απερίγραπτη ουρά οχημάτων σε βήμα σημειωτόν για περισσότερο από μιάμιση ώρα με κατεύθυνση το Θέατρο Πέτρας της Πετρούπολης. Και βέβαια ως γνωστόν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε κάθε συναυλία, με τη διαφορά ότι εδώ το κομφούζιο δεν παρατηρήθηκε μόνο κατά το αιχμηρό, όπως πάντα, μισάωρο πριν την έναρξη της συναυλίας αλλά συνεχίστηκε και μια ώρα μετά (περίπου 22:00)!

Για να μην αναλύσουμε, φυσικά, το κεφάλαιο πάρκινγκ που στην περιφέρεια των πρώτων 20 τετραγώνων γύρω από το θέατρο, όσοι κάτοικοι της περιοχής βρήκαν τις θέσεις γκαράζ τους ελεύθερες (καθόλου δεδομένο), θα πρέπει να ένιωσαν στ' αλήθεια ανακούφιση. Ωστόσο, το ερώτημα είναι που τα ξέρει αυτά κάποιος που η δουλειά του είναι εντός θεάτρου και όχι εκτός. Ε, ας πούμε ότι επικράτησε η λογική του ότι το λίγο αργότερα σε γλιτώνει από τις περιπέτειες (κατάρριψη λογικής). Σημασία έχει και γι' αυτό επ' ουδενί δεν ανησύχησε κανείς, ότι σε αυτή τη συνάντηση θα βρισκόμασταν όλοι χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι θα άξιζε τον κόπο.

Η Μελίνα Κανά ανέβηκε στη σκηνή περίπου είκοσι λεπτά μετά τις εννέα με τη φωνή της να κατευνάζει αμέσως πνεύματα, περιττούς θορύβους και συζητήσεις συνεπαίρνοντας τους λίγους χιλιάδες (!) αρένας, κερκίδων και βράχων... σιγανά και ταπεινά. Θες εκείνοι οι «μεταξύ μας» (8.000 περίπου), οι προετοιμασμένοι απ' το θέατρο Βράχων του Θανάση Παπακωνσταντίνου -όπου είχε πρωτοανακοινωθεί η συναυλία-, θες η ιστορική συνάντηση των «τριών» που επρόκειτο να συμβεί μετά από χρόνια, θες η αέρινη μαγεία τραγουδιών και φωνής, θες η εμφανής συγκίνηση της Μελίνας που κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο... Σίγουρα πάντως ένας μεθυστικά γλυκός Ζέφυρος άρχισε να σκορπίζεται από πολύ νωρίς αναμεσά μας (πάνω και κάτω απ' τη σκηνή).

Ο Σωκράτης Μάλαμας ήταν ο ένας εκ των δυο που το κατάμεστο θέατρο περίμενε με ηχηρή προσμονή και ο οποίος πρώτος μας καλοκάρδισε λίγο μετά τις δέκα, τραγουδώντας μαζί με τη Μελίνα Κανά «τα μεταξωτά» του 1992 και ταξιδεύοντας μας (δια «εικόνας» και ήχου) σε κάτι ωραίους ζεστούς χειμώνες αλλοτινού καιρού που όλοι θυμούνται και λίγοι ξεχνάνε. Συνέχισαν «με ένα χαμόγελο μπορείς τα θαύματα να πεις» και δια «της σιωπής» ο Μάλαμας προκάλεσε το γνωστό ξεσηκωμό των χιλιάδων θεατών! Η Μελίνα δεν άργησε να καλέσει στη σκηνή και το Θανάση (Παπακωνσταντίνου) για να δημιουργήσουν μαζί υπέρ του αγαπημένου «στυλίτη». «Παλιά πληγή» με τα παραδοσιακά ηχοχρώματα του Θανάση, ώσπου η σκυτάλη δόθηκε πάλι στη Μελίνα Κανά πλαισιωμένη από τον Παναγιώτη Μανουηλίδη, το Θάνο Καζαντζή, τον Κώστα Νικολόπουλο, το Νίκο Παπαϊωάννου και το «ηλεκτρισμένο» ταξίδι στο χρόνο, που από το 2014 επιτυχώς έχουν διαλέξει να κάνουν συστημένοι ως η γνωστή πια μπάντα «ο Γόης του Θησείου». Διαρκής εναλλαγή ρόλων μεταξύ των τεσσάρων μουσικών, μια εφευρετική και ταλαντούχα μπάντα που επεμβαίνει δημιουργικά τόσο σε αγαπημένα τραγούδια της Κανά, όσο και σε παλιά λαϊκά τραγούδια μέσα από ευφάνταστες διασκευές και ενορχηστρώσεις. Μεταξύ αυτών που ακούσαμε εμείς, ήταν το «ερωτά μου αγιάτρευτε» που πρωτοτραγουδήθηκε από την Πίτσα Παπαδοπούλου το 1980, το «φέρτε μια κούπα με κρασί» σε μουσική Απόστολου Καλδάρα το 1971 και το «άναψε το τσιγάρο» του 1958 με τη φωνή της Καίτη Γκρέυ σε 2η εκτέλεση.

Λίγο πριν το τέλος Σωκράτης Μάλαμας και Μελίνα Κανά μοιράστηκαν τη σκηνή και το «άσε τα ψέματα», ενώ μαζί με το Θανάση Παπακωνσταντίνου ερμήνευσαν την «τράτα», την «ανδρομέδα», τον «αποσπερίτη» και με μια αγκαλιά από και προς, είπαν το στερνό αντίο περίπου είκοσι λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Τι κι αν ελάχιστοι το πίστεψαν, τι κι αν δεν κουνήθηκε κανείς από τη θέση του, τι κι αν το δυνατό «κι άλλο» κράτησε επίμονα –χωρίς υπερβολή- δέκα λεπτά (καιρό είχαμε να το δούμε), κι όμως μετά βίας (ανωτέρας) αναγκαστήκαμε να καταλάβουμε ότι τα ωραία μάλλον κρατάνε λίγο.

Από τις ιδιαίτερες στιγμές της βραδιάς και της Μελίνας Κανά ήταν όταν a capella με μόνο τον κόσμο να τη συνοδεύει, τραγούδησε το «αερικό» καθώς και τον αθάνατο «Αύγουστο» του Παπάζογλου. Ήταν από αυτές τις στιγμές τις ξεχωριστά κατανυκτικές που ποτέ δεν περιγράφονται με λέξεις, αφού η ουσία τους βρίσκεται μόνο εντός τους... Από αυτές τις στιγμές που χιλιάδες φωνές ηχούν σαν μία, απλοί στίχοι ηχούν σαν ύμνοι, καλλιτέχνες και κοινό ενώνονται και σαν μια αγκαλιά φαίνεται να γνωρίζονται από παλιά, ίσως κι από πάντα. Ήταν οι στιγμές που η Μελίνα Κανά ήταν εκείνη που πάντα αγαπούσαμε κι που είχαμε νοσταλγήσει. Εκείνη η ευαίσθητη, η αυθεντική, η συγκινητική, η δοτική, η σημαντική. Εκείνη που δεν είναι η Κανά... μα μόνο η Μελίνα, «....Αέρας πριν Τραγούδι Γίνει»!

Καλή Αντάμωση ξανά...

Φωτογραφίες: Χριστίνα Λυδάκη

Βίντεο: Kostas Scrom

• Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου Live στον Ασύρματο για το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Αγίου Δημητρίου
• Defcon Fest 7 | Day 1