Άμεσος. Οικείος. Αυθεντικός. Φωτεινός. Κεφάτος. Απλός. Δημιουργικός. Επικοινωνιακός. Εφευρετικός. Ατμοσφαιρικός. Μεταδοτικός... Έτσι θα χαρακτήριζα τον Δημήτρη Ζερβουδάκη, που το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, πραγματοποίησε τη δεύτερη εκ των τριών εμφάνισή του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην κεντρική σκηνή του ιστορικού πια «χώρου» που έχει μεγαλώσει γενιές, έχει αναδείξει μουσικές, έχει κρατήσει «εποχές» και συνεχίζει ακάθεκτα από το 1995 μέχρι σήμερα εις το όνομα Σταυρός του Νότου.

Ο ξεχωριστός και ιδιαίτερης «φύσης» καλλιτέχνης, ερμηνευτής και τραγουδοποιός που από το 1985 μας συντροφεύει με τα τραγούδια, τη δισκογραφία αλλά και τις επιλεκτικές εμφανίσεις και συνεργασίες του ανέβηκε στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις έντεκα, οπότε και το κοινό του που είχε γεμίσει την κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου τον υποδέχτηκε με θέρμη, ανυπομονησία και με ένα ζεστό χειροκρότημα που από τον πρώτο χτύπο μαρτυρούσε ότι κάτι όμορφο θα προέκυπτε εκεί μέσα.

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, χαμογελαστός και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του αθηναϊκού κοινού, τραγουδώντας «θα πάρω φίλους μια βραδιά, τρελούς συνταξιδιώτες, ντυμένους στα χρωματιστά της ουτοπίας ιππότες», μας καλωσόρισε όπως άρμοζε και η βραδιά ξεκίνησε. Η ατμόσφαιρα, όπως ενίοτε συμβαίνει στις περιπτώσεις των καλών συνταξιδιωτών, -με οδηγό τραγούδια αγαπημένα, διαχρονικά και αναλλοίωτα στο χρόνο και τον τόπο-, δεν άργησε να ζεσταθεί και ο χώρος να μετατραπεί σε παλιό, ζεστό, χειμωνιάτικο σαλονάκι όπου παρέες σιγοτραγουδούν ή ακόμα καλύτερα σε «ένα καράβινα που μπορείι, Καίσαρ, να μας σώσει».

Όλα αυτά, βέβαια, έγιναν ακόμα πιο έντονα στο δεύτερο μέρος της παράστασης όπου μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης επανήλθε αισθητά πιο οικείος, δοτικός και αποφασισμένος να αφεθεί στο «τζιβαέρι» που υπό τη συνοδεία της πενιάς του Παναγιώτη Κουτσουρά στο μπουζούκι και τον απαλό φωτισμό, θαρρείς ότι φύσηξε ανάσα και δροσιά χαϊδεύοντας έναν-έναν ξεχωριστά. «Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα» πήραν θέση, «ραγίζει απόψε η καρδιά» και «Γιάννη μου το μαντήλι σου» ακολούθησαν (απροβάριστη έμπνευση της στιγμής, όπως επισημάνθηκε) μα αυτά που πρωτοστάτησαν δεν ήταν άλλα από αυτά τα τραγούδια του Δημήτρη Ζερβουδάκη, που εκτός του ότι είναι αδύνατο να χωρέσουν όλα σε μια παράσταση, έχουν αυτό το κάτι που τα κάνει ξεχωριστά. Αυτή την καθαρή αύρα (που έχει κι εκείνος), αυτή την απλοϊκή λυρικότητα που δεν είναι αλλά μοιάζει με ποιητικό λόγο, αυτή την αίσθηση αισιοδοξίας, ανακούφισης, ανάτασης, ενθάρρυνσης και προτροπής σε εμβάθυνση του «εγώ» με απώτερο στόχο το «εμείς»... «κάτι που βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή προς μια ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά».

Από τη βραδιά, αξίζει να σημειωθούν η ερμηνεία «στα χαμηλά και τα ψηλά» που μας ώθησε μάλλον περισσότερο προς το δεύτερο (για ακόμα μια φορά), το τραγούδι «στο Σου Μιτζού» που μας πήγε πολλά χρόνια πίσω όταν Ζερβουδάκης-Αρβανιτάκη τραγουδούσαν στίχους Μ. Γκανά και μουσική Ν. Ξυδάκη, καθώς και η στιγμή που η πλειοψηφία του κοινού τόλμησε ή σκέφτηκε να ψιθυρίσει αυτό το «αχ» στο άκουσμα του τραγουδιού «αυτό το αχ να μην το λες» το οποίο ο Ζερβουδάκης αφιέρωσε εξαιρετικά στον παρευρισκόμενο κόσμο! «Το πέταγμά σου» και «τα ανείπωτα» ήταν από εκείνα που ο κόσμος δε σταμάτησε να ζητάει επίμονα και εν τέλει ακούστηκαν νωρίτερα απ' ό,τι είχαν οι επί σκηνής προγραμματίσει μιας και το δεύτερο μέρος διαμορφώθηκε, κατά πολύ, σε σιωπηλή συνεννόηση Ζερβουδάκη, μουσικών και παρευρισκομένων και με τη συγκατάθεση (ανωτέρα βία) όλων. Γιατί τα πράγματα τα ωραία είναι εκείνα που ρέουν ελεύθερα κι απλά σα νεράκι.

Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβει κανείς, ήρθε «ο μετανάστης» να μας θυμίσει ότι η ώρα είχε κιόλας φτάσει τρεις παρά τέταρτο και το καληνύχτισμα ήταν γεγονός. Ο Θανάσης Αρχανιώτης (Τύμπανα), ο Θάνος Κολοκυθάς (Μπάσο), ο Νίκος Παπαδόπουλος (Κιθάρες), ο Δημήτρης Οικονομίδης (Πιάνο), ο Παναγιώτης Κουτσουράς (Μπουζούκι) και ο Μάκης Δρακόπουλος (ηχοληψία) έκαναν να αποχαιρετίσουν μα φυσικά δε σηκώθηκε να φύγει κανείς. Το δυνατό χειροκρότημα τους ξανάφερε στη σκηνή ανταμείβοντάς μας με το «μπορεί» σε στίχους, μουσική και ερμηνεία του Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Πολύ καλό για να μείνει όμως εδώ και το χειροκρότημα αυτή τη φορά έγινε ακόμα πιο δυνατό. Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μόνος πια στη σκηνή (οι υπόλοιποι το πήραν απόφαση) άφησε την κιθάρα, τη ξαναφόρεσε όμως στη στιγμή και με το επικό «έρχεται η αγάπη», «η αναπνοή μας κόπηκε στα δυο» και μάλλον μέχρι να επανέλθουμε για να ξαναχειροκροτήσουμε, είχαμε ήδη, μαγικά, καληνυχτιστεί και πια δεν υπήρχε επιστροφή. (Εδώ που τα λέμε ούτε χαραμάδα εαυτού δεν έμεινε παραπονεμένη!)

«Τι κι αν δεν είναι ο κόσμος ό,τι ονειρεύτηκες... αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμα σου»... Το επόμενο Σάββατο ραντεβού στο Σταυρό του Νότου για αυτό το πολύτιμο δώρο που λέγεται μουσική.

«Είναι η αγάπη που όμοια της δεν έχει κι όταν σε κερδίζει πια δεν τη ξεχνάς»... Καλή αντάμωση!

Φωτογραφίες: Χριστίνα Λυδάκη

• Spirtokouto & Bad in Bed live @ Rockwood
• Groove Attack Big Band @ Γυάλινο Μουσικό Θέατρο