Την Κυριακή 26 Ιουλίου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πήρε τη "Μικρή Βαλίτσα" του και κατηφόρισε στον Πειραιά. Εκεί συνάντησε τους Γιώργο Καλούδη (τσέλο, λύρα) Μανόλη Πάππο (μπουζούκι, λαούτο), Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα), Δημήτρη Τσεκούρα (κοντραμπάσο), τη φωνή του, την κιθάρα του, το λαούτο του και τα τραγούδια-θησαυρούς που κουβαλάει μαζί του και με τα οποία πλημμύρισε το ήδη κατάμεστο από κόσμο Βεάκειο Θέατρο.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έμελλε να χαρίσει στον κόσμο που βρέθηκε σε αυτή τη συναυλία μια μοναδική βραδιά, η οποία ξεκίνησε με το «Πάντα θα ξημερώνει». Το υπέροχο ταξίδι συνέχισε μέσα από γνώριμα και καινούρια μέρη. Συντροφιά με στίχους και μελωδίες από τα παλιά και αγαπημένα τραγούδια δικά του ή άλλων καλλιτεχνών αλλά και με κομμάτια από το καινούριο του δίσκο, ο Αλκίνοος καθ' όλη τη διάρκεια τou live καθήλωσε τον κόσμο με τις εκπληκτικές του ερμηνείες. Το μικρόφωνο δόθηκε επίσης στο Φώτη Σιώτα για ένα «κλέφτικο» και για το «Πέρασμα», τραγούδια που εντάχθηκαν στην ενότητα «έρωτας και επανάσταση» προκειμένου να δέσουν στο πρόγραμμα αν και αταίριαστα, όπως είπε ο Αλκίνοος.

Από τις συγκινητικές στιγμές ήταν όταν στην αρχή ακόμα της συναυλίας ένας fan φώναξε προς τον Αλκίνοο «Σ' αγαπώ». Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν πραγματικό καλλιτέχνη, όταν βλέπει ότι κερδίζει και την αγάπη εκτός από την αποδοχή του έργου του αλλά και του ίδιου. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι για να γεννηθεί αυτό το συναίσθημα στο κοινό και να παραμείνει στο χρόνο, πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι πιστός πλην τίμιος στις επιλογές του, στις ιδέες του και στον κόσμο που τον ακολουθεί, ενώ συμπορεύεται με το έργο του, προβληματίζεται, εξελίσσεται και εξελίσσει μέσα από την τέχνη του. Νομίζω ότι ο Αλκίνοος δεν έχει απογοητεύσει κάποιον κατά τη διάρκεια της μουσικής του πορείας και γι αυτό το λόγο αυτό το «σ' αγαπώ» μπόρεσε να με συγκινήσει αλλά όχι να με παραξενέψει.

Οι κουβέντες που προϋπήρχαν των τραγουδιών δεν έλειψαν ούτε το βράδυ της Κυριακής, με αποτέλεσμα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης να μοιραστεί με το κοινό ιστορίες και εμπειρίες άλλοτε δοσμένες με χιούμορ και άλλοτε με ένα πιο εξομολογητικό χαρακτήρα, ενώ μίλησε και για ιστορίες μεταναστών που γνώρισε κατά την περιοδεία του στην Ευρώπη.

Μέσα από μια υπέροχη και γεμάτη μουσικά στιγμή, μέσα από μια διαδικασία που σε ηρεμεί και εντέλει σε επηρεάζει ποικιλοτρόπως και σε συγκινεί, η βραδιά πλησίαζε στο τέλος της με τον Ιωαννίδη μόνο του πλέον στη σκηνή με μόνο «όπλο» τη φωνή του, αφήνοντας το μικρόφωνο και χωρίς τη συνοδεία μουσικής, να τραγουδάει τη «Μικρή Βαλίτσα», την οποία αφιέρωσε στους Έλληνες μετανάστες αλλά και στους ξένους που φτάνουν ή δεν καταφέρνουν να φτάσουν τελικά στη χώρα μας... «σε όσους εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται από τον τόπο τους, σε όσους νοσταλγούν την πατρίδα και όσους έρχονται στην Ελλάδα ή πνίγονται κάθε μέρα στη Μεσόγειο προσπαθώντας να γλιτώσουν...».

Η συναυλία έκλεισε με το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και με σύσσωμο τον κόσμο που βρέθηκε στο Βεάκειο να τραγουδάει, δημιουργώντας μία απίστευτη ατμόσφαιρα, τέτοια που ταίριαζε για να αποχαιρετήσουμε αυτή τη νύχτα και να περιμένουμε το επόμενο ξημέρωμα... Εξάλλου, «πάντα θα ξημερώνει»!

Φωτογραφίες: Σοφοκλής Κιουρτζόγλου

• Φωτεινή Βελεσιώτου "Τα Διαλεγμένα" @ Τεχνόπολις
• Rockwave Festival 2015 | Day 4