Αψηφώντας τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν το βράδυ της Παρασκευής, φορέσαμε τα αδιάβροχά μας και ξεκινήσαμε αποφασισμένοι για την Τεχνόπολις. Βλέπετε, ο λόγος ήταν αρκετά σοβαρός καθώς δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε την εμφάνιση μιας μεγάλης γυναικείας φωνής στην πόλη μας. Αφήστε που είχαμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να αδειάσουμε από όλα όσα μας προβληματίζουν τελευταία...

Η μεγάλη γυναικεία φωνή ανήκει στην Καλιφορνέζα Beth Hart, την οποία έχουν κατά καιρούς παρομοιάσει με τη θρυλική Janis Joplin. Θα προτιμήσω να μη μπω στην διαδικασία των συγκρίσεων αφού κάθε καλλιτέχνης είναι ξεχωριστός, μιας και κουβαλάει τη δική του ιστορία που κατ' επέκταση τον έχει διαμορφώσει.

Επιπλέον της αξίζουν συγχαρητήρια για το γεγονός πως επέλεξε να μην ακυρώσει την εμφάνισή της παρά τις δυσμενείς συνθήκες και το ρίσκο να μην έχει πολλούς θεατές (το κοινό αριθμούσε περί τους χίλιους). Άλλωστε, κάθε αληθινός καλλιτέχνης οφείλει να υπηρετεί τους ανθρώπους και να μην τους γυρίζει την πλάτη όταν αυτοί τον έχουν ανάγκη.

Καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας η Hart δεν έχανε ευκαιρία να χαμογελά και να ευχαριστεί το κοινό, το οποίο φάνηκε εξοικειωμένο με τη μουσική της. Εμφανίστηκε ακριβώς στην ώρα της, σε μια σκεπασμένη διάφανη σκηνή, μαζί με τη μπάντα της που αποτελούταν από τα κλασικά, δύο κιθάρες, μπάσο και ντραμς.

Ερμήνευσε κομμάτια τόσο από παλαιότερες δισκογραφικές της δουλειές όσο και από πιο πρόσφατες. Η μαύρη χροιά της φωνής της προσέδιδε σε κάθε κομμάτι bluessy αίσθηση, ακόμα και στα πιο ροκ κομμάτια, επιπλέον συναισθηματικό βάθος που μόνο ένας άνθρωπος που έχει ζήσει και έχει ξεπεράσει πολλά θα μπορούσε να αντλήσει από μέσα του και να τα μεταφέρει στην ερμηνεία του. Κορυφαία της στιγμή, η διασκευή του Whole lotta love των Led Zeppelin που ενθουσίασε το κοινό και έκανε πολλούς να σηκωθούν κυριολεκτικά από τις θέσεις τους, να χορεύουν και να την επευφημούν.

Στην πορεία η συναυλία πήρε πιο ρομαντική χροιά με την εμφάνιση του μισογεμάτου φεγγαριού στον Αττικό ουρανό και την Beth Hart να κάθεται στο πιάνο της για να μας παρασύρει σε πιο ήρεμα μονοπάτια. Τέλος, ήταν ένα από τα λίγα φετινά live με δύο χορταστικά encore και με ένα κοινό που έμοιαζε να μην χορταίνει παρ' όλα αυτά, γεγονός που αποδεικνύει τη μεγάλη επιτυχία της συγκεκριμένης εμφάνισης όχι τόσο σε ποσότητα όσο σε ποιότητα.

Θα κλείσω με μια δική της φράση...
"At some point I realized what I was really afraid of...
And that was to really stand in my own voice."

Φωτογραφίες: Σοφοκλής Κιουρτζόγλου

• Rockwave Festival 2015 | Day 3
• Θανάσης Παπακωνσταντίνου @ Θέατρο Δάσους