Φοιβος Δεληβοριάς @ Σταυρός του Νότου

Σκεφτόταν να ονομάσει την παράσταση Saturday Night Foivos... Το ξεπέρασε. Έπειτα σκέφτηκε να την πει "Μια νύχτα στο Παλέρμο" αλλά τελικά νίκησε ο "Μπάσταρδος Γιος"!

Ο Μπάσταρδος Γιός, έχοντας πλέον ωριμάσει στον ήχο και στο περιεχόμενο της τέχνης του, αλλά και "κουβαλώντας" ακόμη μέσα του το πειραχτήρι που γνωρίζουμε και αγαπάμε μέσα από τη μουσική του, έδωσε ραντεβού με τους εξαιρετικούς του μουσικούς αλλά και με όλους εμάς που τον ακολουθήσαμε στις 18 Απριλίου από την Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου στα γνωστά μουσικά του "λημέρια".

Από την Καλλιθέα μέχρι το Παγκράτι και από το Σκύλο στο Κολωνάκι μέχρι "αυτή που περνάει" από την Πανεπιστημίου, ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς μας ταξιδεύει πάντα εν είδει μιας αυτοβιογραφικής ξενάγησης σε συνοικίες και στιγμές μιας πόλης που αποζητά τη δική της ταυτότητα, μέσα από τη δική του ιδιαίτερη ματιά που πλέον τον χαρακτηρίζει ως καλλιτέχνη. Βέβαια, για όσους προτίθενται να αφιερώσουν λίγο παραπάνω χώρο και χρόνο στον Φοίβο Δεληβοριά, πέρα από μια Υβρεοπομπή ή ένα (εδώ και καιρό ακυκλοφόρητο κομμάτι) Βαλσάκι της Δάφνης ή το "Αυτή που Περνάει" -που φυσικά όχι μόνο παίχτηκαν αλλά και απέσπασαν το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κόσμου-, θα διαπιστώσουν μια έντονη, ανήσυχη προσωπικότητα, μια συγκρατημένη πλην υπαρκτή πολιτική θέση, έναν κατά καιρούς μελαγχολικό πλην όμως πάντα ευχάριστο άνθρωπο, με χιούμορ και διάθεση.

Ίσως τα παραπάνω να μοιάζουν με μια περιττή παρένθεση σε ένα Live report, αλλά είναι μια αναγκαία εισαγωγή για να αποδοθεί το κλίμα μιας ιδιαίτερης παράστασης, που μπορεί να περιγράφεται και από τον ίδιο τον τίτλο της αλλά η απόδοσή της είναι πιο δύσκολη. Ο Μπάσταρδος γιός λοιπόν, ή αλλιώς ο απόγονος της γενιάς του '60 στο σήμερα, είναι ένας άνθρωπος που ζει στο μεταίχμιο αξιών και παραδόσεων τις οποίες οφείλει να αξιολογήσει πριν αποδεχτεί, όσο κι αν κάποιες φορές του παρουσιάζονται εξιδανεικευμένες, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που η κρίση αν μη τι άλλο δίνει την ευκαιρία για "ξεκαθαρίσματα". Έτσι, το πρώτο μέρος της παράστασης είχε έναν κάπως πιο μελαγχολικό, σχεδόν καθοδικό τόνο, πλαισιωμένο από κομμάτια όπως "το φεγγάρι αυτό", τη "μποσανόβα του Ησαΐα" αλλά και το νέο του τραγούδι, το "κουνελάκι". "Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα..." είναι μια φράση που ίσως αποδίδει σαν αίσθηση τόσο το σταυροδρόμι ενός "Μπάσταρδου Γιού" όσο και το πρώτο μέρος της εμφάνισης του Φοίβου Δεληβοριά.

Το τέλος του διαλείμματος, βέβαια, οδήγησε στο πιο ανεβαστικό μέρος όπου η όμορφη πόρτα, η υβρεοπομπή, το τραίνο στην κορυφογραμμή (διασκευή του Slow train του Bob Dylan) και άλλα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά κομμάτια έφτιαξαν τη διάθεση του κοινού δίνοντας την αίσθηση πως "τώρα ξεκινά η παράσταση". Ιδιαίτερη μνεία, φυσικά, έγινε από την αρχή κιόλας της βραδιάς και στους ταλαντούχους μουσικούς του, κάνοντας μια μικρή εισαγωγή για τον καθένα τους, όπως έκανε άλλωστε και για τα περισσότερα από τα μουσικά "παιδιά του" (sic).

Έτσι λοιπόν ο Σωτήρης "τρολλ" Ντούβας στα τύμπανα, ο Κωστής "το Πράγμα" Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Yoel "ξωτικό" Soto στο μπάσο και ο Γιάννης "δεκαετία-του-30" Πουπούλης στην κιθάρα και το ούτι, έδωσαν τα ρέστα τους πλαισιώνοντας αρτιότατα τον Φοίβο Δεληβοριά σε ένα ολοένα και καλύτερο πρόγραμμα. Με τις ίσως πιο κορυφαίες στιγμές του δεύτερου μέρους να είναι η πιο λαϊκη απόδοση του "με βλέπεις σαν φίλο", με τον Φοίβο να κατεβαίνει από τη σκηνή και να το ερμηνεύει "πειράζοντας" παράλληλα (ως πειραχτήρι που είναι) το κοινό, καθώς και η διασκευή στο "Εγώ κι ο Πουφ" του Μιχάλη Ρακιντζή, όπου αντί για λουλούδια το φιλοθεάμον κοινό "έλουζε" τον καλλιτέχνη με λούτρινα ζωάκια.

Κι εκεί που η βραδιά έδειχνε να φτάνει στο τέλος της, με τους μουσικούς να παίζουν τις τελευταίες νότες τους πριν κατέβουν από τη σκηνή, στην πραγματικότητα την παρέδωσαν στον Φοίβο "Ντελιβερά", όπου πήρε την κιθάρα του και εκτέλεσε κάποιες παραγγελιές, ενώ κάλεσε και κάποιους παρευρισκόμενους καλλιτέχνες επί σκηνής για να τραγουδήσουν μαζί.

Σε αυτό το αρκετά ετερόκλιτο encore απολαύσαμε το Δημήτρη Μεντζέλο από τα Ημισκούμπρια να ανεβαίνει επί σκηνής για να ερμηνεύσει μαζί με το Φοίβο Δεληβοριά τη Ντισκοτέκ, αλλά και συντελεστές από την πρόσφατη παιδική παράσταση, της οποίας τη μουσική επιμελήθηκε ο Φοίβος, να τραγουδούν το παιδικό τραγούδι "Ήταν ένας ποντικός". Μπορεί ενδόμυχα να ελπίζαμε να καλούσε και τη Μαρία Παπαγεωργίου επί σκηνής, μιας και βρισκόταν επίσης ανάμεσα στους θεατές και θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια σύμπραξη, έστω και ολιγόλεπτη, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες!

Και κάπως έτσι "με αεροπλάνα και βαπόρια" φτάσαμε στο τέλος αυτής της ιδιόρρυθμης αλλά υπέροχης βραδιάς, που όντας μια γεμάτη και μεστή μουσική (έως εΦοιβ-ική) εμπειρία, σαφώς την προτείνουμε σε όλους εν όψει και του δεύτερου ραντεβού που έχει κλείσει ο Φοίβος Δεληβοριάς στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου στις 25 Απριλίου.

 

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.