Μερικές σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την αίσθηση που μου άφησε η συναυλία της Anna Calvi, το Σάββατο που μας πέρασε. Συμβαίνει τώρα, η εν λόγω μουσικός να είναι μια από τις πιο πρόσφατες εκπροσώπους του so called rock n’ roll. Εφόσον φυσικά δεν περιοριστούμε στο καθαρά μουσικό είδος και εντάξουμε το ροκ εν ρολ σε μια ευρύτερη έννοια της αισθητικής, αίσθησης κι attitude που αποπνέουν κάποιες μουσικές.

Θα λέγαμε λοιπόν πως η Anna Calvi είναι της κλάσης του αρχέγονου τύπου, το επονομαζόμενου ως ροκ σταρ. Βιρτουοζιτέ στο παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας, one woman show, πάθος, βλέμμα που χάνεται μέσα σε ένα κύμα μανιασμένων ηλεκτρισμένων παραμορφώσεων, πληθωρική σκηνική παρουσία, διάθεση για τσαλάκωμα, sex power, δυναμισμός και μια καλώς εννοούμενη τρέλα.

Το παράδοξο της βραδιάς της 16ης του Μάρτη, ήταν πως το κοινό της συναυλίας δεν κατόρθωσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να «γεμίσει» με την ενέργειά του τον χώρο. Εδώ θα συμπληρώσω και τον ήχο που κάποιες στιγμές δεν «στεκόταν» όπως θα έπρεπε, καθώς ακούγονταν αρκετά «μπουκωμένος». Πριν προβούμε σε βιαστικά συμπεράσματα καλά θα ήταν να λάβουμε υπόψιν τη φύση της εν λόγω διοργάνωσης.

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια μιας καμπάνιας marketing του γνωστού ιρλανδέζικου ουίσκι Jameson, με αφορμή τον εορτασμό του Saint Patrick’s day.
Διαφημιστικά μπλουζάκια, ποτό και φαγητό - μέχρι και μπέργκερ διέθετε το κατάστημα. Ένα ολοκληρωμένο ««πανηγυράκι»» είχε στηθεί με αφορμή τη μουσική αυτή βραδιά ή μήπως το αντίστροφο; Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τη μουσική και πόσο μάλλον με το ροκ εν ρολ; Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν η πρώτη φορά που το αναρωτιόμουν αυτό, έχοντας παρευρεθεί, στο παρελθόν, σε αρκετές συναυλίες και μουσικά φεστιβάλ.

Έπειτα περνάει η εξής λογική σκέψη, χάρη στο event αυτό μπορέσαμε να απολαύσουμε ένα τόσο μεγάλο όνομα, στην ώρα του και με πολύ χαμηλό κόστος. Ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα, όπου συνήθως βλέπουμε δεινόσαυρους του ροκ με όχι και τόσο χαμηλό κοστολόγιο.

Όλα καλά κι ωραία, αν το καθετί έχει την αξία και τη θέση που του αρμόζει. Αφού είναι έτσι, κι είναι ωραία κι άγια και η ατμόσφαιρα ευχάριστη, γιατί δεν υπήρχε η απαραίτητη κάβλα στην ατμόσφαιρα; Όσο μανιασμένα κι αν ούρλιαζε η κιθάρα της A.C., όσο κι αν έψαχνε να βρει τους παρευρισκόμενους με το φλογερό της βλέμμα που ξεχείλιζε ζωή και ψυχή, όσο κι αν προσπαθούσε με κάποιον τρόπο να πετάξει μικρές σπίθες που θα μπορούσαν να ανάψουν φωτιά μέσα τους.

Επίσης το γεγονός, πως κάποιος/οι μπορεί να μην ήταν και τόσο fan της ή να μην γνώριζαν όλα τα κομμάτια της - προσωπικά, τη γνωρίζω μόνο από το ντεμπούτο δίσκο της - δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να πωρωθεί και να κουνηθεί ρε γαμώτο, κάπως με τους ήχους της.

Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου, θα έβλεπες φιγούρες που είτε θα στέκονταν ακούνητες ή θα μιλούσαν με τις παρέες τους, ακόμα και στις μπροστά γραμμές της σκηνής. Η πιο θεϊκή ατάκα που άκουσα άθελα μου, ήταν πως για 12 ευρώ συναυλία είναι πολύ καλή. Μένοντας πραγματικά έκπληκτη από το γεγονός πως τόσο νέοι άνθρωποι αναλογίζονται το πορτοφόλι τους σε μια στιγμή η οποία θα μπορούσε να συνεπάρει την ψυχή και το κορμί τους, να τους ταξιδέψει κάπου πέρα από την πεζή πραγματικότητα. Αυτός άλλωστε θα έπρεπε να είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που ακούμε μουσική. Ένιωσα βαθιά μέσα μου μια μυστική χαρμολύπη, τόσο για την ανατριχίλα που διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά μου υπό τους ήχους της κιθάρας όσο και από τη διαπίστωση πως ζουν ανάμεσά μας ή ζω ανάμεσά τους.

Χωρίς καμία διάθεση χαϊδέματος του εγώ μου ή υποτίμησης των συνανθρώπων μου, άφησα αυτή τη συναυλία με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια την απόλαυσα, όλο αυτό το δόσιμο της Anna Calvi επί σκηνής. Ερμήνευσε κομμάτια και από τους τρεις δίσκους της και οι μουσικοί που τη συνόδευαν ήταν φανταστικοί, ο Alex Thomas στα ντραμς και η Mally Harpaz στα πλήκτρα. Επίσης, η ερμηνεύτρια Amalia έκανε αξιοπρεπέστατα την εισαγωγή της βραδιάς. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς το ancore, όπου διασκεύασε - ειρωνικό κλείσιμο του ματιού κατ' εμέ - το Ghost Rider των Suicide, έχοντας προηγηθεί ένα χαοτικά ατμοσφαιρικό Desire.

Από την άλλη απογοήτευση για την ανύπαρκτη ενέργεια του κόσμου και την ατέλειωτη ξενέρα που ξεχείλιζε το Acro. Ίσως τα περισσότερα σήμερα να μεταφράζονται με όρους μάρκετινγκ ως «διασκέδαση», ως ένας τρόπος να περάσει η ώρα και η βραδιά. Τα smartphones είχαν πάρει φωτιά, στα κορυφαία σημεία στης βραδιάς όπου η καλλιτέχνιδα γονάτιζε αγκαλιάζοντας την κιθάρα της, ξερνώντας ηλεκτρισμένες νότες. Σε σημεία όπου το κορμί θέλοντας και μη πάλλεται χορεύοντας και οι τούφες αναπηδούν. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο προείχαν, η καταγραφή στις αφαιρούμενες μονάδες αποθήκευσης αναμνήσεων προέχει. Έτσι θα υπάρχει η δυνατότητα να ανασυρθούν οι αναμνήσεις ανά πάσα στιγμή, χάνοντας όμως την αυθεντικότητα της στιγμής για πάντα. Άλλωστε η καταγραφή είναι η απόδειξη πως ήταν κι αυτοί εκεί, πως υπήρξαν κάπου εκεί σωματικά. Να γίνει γνωστό σε όλους τους πλασματικούς ακόλουθους, να χορτάσει το εγώ μας λίγη λάμψη.

Σκέψεις πως ο θάνατος του ροκ έχει επέλθει, πως η μουσική δεν είναι με κανένα τρόπο επικίνδυνη, είναι αναπόφευκτες. Lifestyle για καλογυαλισμένα, φωτογενή πρόσωπα. Ακόμη και το ροκ εν ρολ της Άννα Κάλβι υστερεί στην καλώς εννοούμενη βρώμια, ίσως γιατί κι αυτή πρέπει να συμμορφωθεί στους σημερινούς κανόνες του παιχνιδιού. Η προσφορά είναι αποτέλεσμα της ζήτησης, ο νόμος της αγοράς τα παίζει στα δάχτυλα όλα αυτά.

Παραλληλισμοί με μουσικούς του παρελθόντος, βλέπε Siouxsie Sioux, θα μπορούσαν να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, μόνο αν οι αποδέκτες δεν είχαν απολέσει (;) το ρομαντισμό τους, την όρεξη για βίωμα, για ζωή, για αντίδραση και μαγεία. Ναι, μπορεί η Anna Calvi να μην είναι underground και κατ΄ επέκταση να μην έχει το πωρωμένο υποψιασμένο κοινό που πάει μόνο για τη μουσική σε ένα live αλλά όπως και να 'χει, μπορεί άνετα να προκαλέσει φόρτιση και να ξυπνήσει τα πνεύματα.

Εν τέλει ίσως απλά να γκρινιάζω, γιατί πάντα θα 'θελα να 'βλεπα πιο πολύ κόσμο να χορεύει, να χτυπιέται και δεν λέω ακόμα να το αποδεχτώ. Ίσως απλά να έμειναν αποσβολωμένοι, χωρίς ανάσα, από τα χαοτικά σόλο της Anna Calvi κι όλα τα παραπάνω να είναι δικές μου «προβολές» πάνω στα πράγματα. Όλα είναι σχετικά...

Θα κλείσω με αγαπημένους στοίχους όλο νόημα

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας
Μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία
Είσαι σαν μύγα που κάθισε στη μύτη μας
και ακτινοβολεί απελπισία.

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Μας διαλύεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ’ ένα βλέμμα ξεφτισμένο
Θα `νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο.

Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

• Sleep live @ Piraeus Academy
• Sad Lovers & Giants live @ An Club