Εντάξει μάλλον ήταν αναμενόμενο το πώς εκτυλίχθηκε το όλο ... σκηνικό(;). Χωρίς οπαδισμό ή υπεροψία. Απλά υπάρχουν και περιπτώσεις που ό,τι σχετικό βλέπεις στο feed σου, συντελεί σε κάτι τέτοιο. Και οι Sleep ήρθαν να παίξουν στην Αθήνα όντας πιόνιεροι του stoner/doom, αλλά σίγουρα όχι ως δεινόσαυροι.

Έχεις feed από το τι κάνουν ατομικά: Ότι ο Jason δουλεύει μουσική με τους Neurosis αυτή την περίοδο (τελεία). Ότι πριν από ένα σχεδόν χρόνο είχε έρθει ο Al με τους OM, πάλι σε γεμάτο Academy, και χάζεψε κόσμο. Ακόμα και το Grammy του Matt, όσο αχρείαστο κι αν είναι, δείχνει ευρύτερη αναγνώριση. Γιατί μέινστριμ τη μουσική των High on Fire δεν τη λες...

Έχεις feed από το τι κάνουν μαζί: Ότι έβγαλαν δίσκο μετά από 20 χρόνια. Και είναι και δισκάρα. Και ξεκινούν να τον προμοτάρουν. Και παίζουν δύο μέρες σερί πρώτο όνομα στο Roadburn. Κι έρχονται να παίξουν Αθήνα.

Μετάνιωσα στο πρώτο πεντάλεπτο για τις αμφιβολίες λόγω έλλειψης support μπάντας. Η σκηνή μοιρασμένη, με τους έξι ενισχυτές του Al από τη μια, και το rack από Orange του Matt από την άλλη. Όντως έμπαινε ακόμα κόσμος στο εναρκτήριο "Leagues Beneath", ο οποίος όμως συντονίστηκε γρήγορα. Ήθελε δεν ήθελε δηλαδή, καθώς ακολούθησε "Marijuanaut’s Theme" στα όρια παρεξήγησης, και "Holy Mountain" για την πρώτη κατραπακιά και επίσημα. "Clarity" δεύτερη, φρεσκαρισμένο "Sonic Titan" τρίτη και καλή. "Giza Butler" σύρθηκε από τους ενισχυτές στη συνέχεια, για να έρθει το "Botanist" και να λυθεί (κι άλλο) ο Pike, κλείνοντας το θεωρητικά πρώτο μέρος του live.

Ο κόσμος που είχε κατακλύσει το Piraeus Academy, σε ένα live που σχεδόν άγγιξε το "sold out", υπήρξε ενθουσιώδης καθ’ όλη τη διάρκεια, αφήνιασε δε στο "Dragonaut" και στη συντριπτική πλειοψηφία του χάζεψε τελείως στα 20 περίπου λεπτά του "Dopesmoker". Εκεί μέσα, ανεβάζει δύο τσακ πάνω τους ενισχυτές του ο Al, το τελευταίο πεντάλεπτο. Τον βλέπει ο Matt, κάνει το ίδιο. Και πέντε ολόκληρα λεπτά συντονιζόταν όλο το κτίσμα. Έτριζε το κτίριο ρε παιδί μου, πώς το λένε. Σε τέτοιο κλίμα έκλεισαν και το σετ και έφυγαν από τη σκηνή, αφήνοντας κοσμάκη αποσβολωμένο.

Έκανε πάλι το θαύμα της η Smoke the Fuzz... Συνολικά, άνετη υποψηφιότητα για live της χρονιάς. Άνετη και ως προς το κλίμα που υπήρχε, και ως προς το ιβέντ. Αλλά κυρίως άνετη από μεριάς της μπάντας. Σε βαθμό τρόμου ανά διαστήματα. Σαν να τράκαρες με 10 χμ/ώρα, αλλά το στραπάτσο είναι λες και πήγαινες με 180...

• The Soft Moon live @ Temple
• Anna Calvi live @ Acro