Η Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου ήταν μια μεγάλη μέρα για την ελληνική ροκ σκηνή στην Αθήνα. Τόσο μεγάλη όσο και το δίλημμα για το πού θα διαλέξουμε να πάμε... Δεν θα πω ότι ήταν εύκολη η επιλογή, θα πω όμως ότι η απόφαση να πάμε στο Κύτταρο για να ακούσουμε από πρώτο χέρι το νέο άλμπουμ των Kollektiva, έχοντας παράλληλα την ευκαιρία να απολαύσουμε και τους Altera Vita, 30MilliAmpere και 9MM, κρίθηκε εκ του αποτελέσματος ως μια άκρως επιτυχημένη επιλογή.

Το καλό live από νωρίς φαίνεται. Και μπορεί η προσέλευση του κόσμου να ήταν πολύ ασθενική την ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή οι Altera Vita, ωστόσο αυτό δεν τους πτόησε από το να ανάψουν με το κέφι και τη μουσική τους τη φλόγα της βραδιάς. Το μικρό πλην αντιπροσωπευτικό δείγμα του ύφους και των δυνατοτήτων τους περιελάμβανε κομμάτια δικά τους όπως το "Ποιός είναι ο εχθρός σου" και "Σκλάβοι δε θα γένουμε", μια ενδιαφέρουσα διασκευή στον "Τιμονιέρη" του Αλκίνοου Ιωαννίδη καθώς και μια πολύ ωραία μελοποίηση του ποιήματος "Στην Εξορία" του Κώστα Βάρναλη - σημειώνοντας μάλιστα και την επέτειο των 42 χρόνων από το θάνατό του, τη βραδιά του live. Μια συνολικά πολύ καλή εμφάνιση του Κώστα Χατζηκυριάκου-Σβώκου στα φωνητικά, του Αλέξανδρου Ξαγοράρη στις κιθάρες, του Τάσου Τουτουντζή στο μπάσο, του Άγγελου Μαρινάκη στα τύμπανα και του Κώστα Ξαγοράρη στα πλήκτρα.

Η συνέχεια μας επεφύλασσε μια πιο hard rock παρουσία, αυτή τη φορά με αγγλικό στίχο και πιο "βρώμικο" αλλά σωστό ήχο. Οι 30milliAmpere μας συστήθηκαν με κομμάτια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Gun In My Head", το οποίο κυκλοφόρησε μόλις πριν 6 μήνες, μια πιο "ηλεκτρισμένη" (ένεκα και του ονόματος) διασκευή στο "Foxy Lady" του Jimi Hendrix αλλά και ένα κομμάτι με στίχους βασισμένους στο ποίημα "Κεριά" του Κωνσταντίνο Καβάφη. Κάπως έτσι, από τον απόλυτο εκφοβισμό ενός όπλου στο κεφάλι μας μέχρι την αισιοδοξία των "χρυσών και ζωηρών κεριών" που μας επιφυλάσσει το μέλλον, οι Κώστας Μαυρουδής στα φωνητικά, Γιώργος Βογιατζάκης στην κιθάρα, Γιάννης Πίκος στα τύμπανα και στους στίχους και Νίκος Κανδύλας στο μπάσο, στη σχετικά σύντομη αλλά περιεκτική εμφάνιση τους πέρασαν με τον δικό τους μουσικά ενωτικό τρόπο (μιας και συνδυάζουν διάφορες "συνιστώσες" της ροκ) τα δικά τους κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα, σε μια βραδιά που γενικότερα χαρακτηριζόταν έντονα από έναν επαναστατικό ροκ αέρα. Αυτές είναι και οι καταβολές της ροκ μουσικής άλλωστε, παρά τα όσα εμβόλιμα στοιχεία μπήκαν στην πορεία, αποδυναμώνοντας το μήνυμά της.

Επιστροφή στα του live, όμως, με τους 9ΜΜ να αναλαμβάνουν τα ηνία στη σκηνή του Κυττάρου, λίγο πριν την εμφάνιση του "τιμώμενου" σχήματος της βραδιάς, των Kollektiva. Πότε πιο μελωδικοί και πότε άκρως ηλεκτρικοί, οι 9ΜΜ μετρούν 9 χρόνια ζωής, δύο άλμπουμ και πολυάριθμες συναυλίες που τους καθιστούν μια υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο της ελληνόφωνης ροκ. Καταχραζόμενος μερικούς τίτλους από κομμάτια τους, θα μπορούσα να συνοψίσω τους 9ΜΜ ως εξής: "Ελληνάρα", "30 χρόνια μετά" (...κι ακομα ζεις στο τότε!) "έτσι απλά" κάνε την "προσευχή του καλού ραγιά" γιατί "λίγο πριν τη δύση" θα ψάχνεις την "έξοδο κινδύνου". Και ίσως έτσι θα 'πρεπε, μιας και οι Μιχάλης Σκαράκης (φωνητικά), Τόλης Λυμπερόπουλος (κιθάρες), Άγγελος Βαφειάδης (πλήκτρα), Πέτρος Κρεμυζάκης (μπάσο) και Μαυρίκος Σκαράκης (τύμπανα), όπως εξάλλου και τα υπόλοιπα σχήματα της βραδιάς, είναι απ' αυτούς που δεν κάνουν "εκπτώσεις", ούτε στη μουσική τους ούτε στις ιδέες τους. Αποκορύφωμα δε της παρουσίας τους, για μένα, ήταν το νέο κομμάτι τους "πολύ σκληρό για έντεχνο", μαζί με την ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Μιχάλης Σκαράκης για το πώς προέκυψε ο τίτλος του. Ένας τίτλος που θα μπορούσε να περιγράψει άνετα ολόκληρη τη βραδιά, και που οι συντελεστές της θα μπορούσαν άνετα να τον φέρουν ως "παράσημο"...

Όπως παράσημο ευθύτητας και ειλικρίνειας μέσα από την τέχνη τους αξίζουν σαφώς και οι Kollektiva που ακολούθησαν, ευχαριστώντας τα προηγούμενα σχήματα που τους συντρόφευσαν σε αυτή τη live παρουσίαση του νέου τους δίσκου και ξεκινώντας χωρίς πολλά-πολλά να "μπαίνουν στο ψητό". Κι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το νέο τους άλμπουμ "Σύρματα" το οποίο κυκλοφόρησε μόλις την ίδια μέρα και ως εκ τούτου όλοι όσοι ήμασταν εκεί ανυπομονούσαμε να ακούσουμε για πρώτη φορά. Κάπως έτσι απολαύσαμε το μελωδικότατο "Ονειρεύομαι", το άκρως επίκαιρο "Φοινικικό", το "Μες τη μηχανή" που γράφτηκε για τους 4 εργάτες που πήγαν στις 8 Μαΐου 2015 στη δουλειά τους στα ΕΛ.ΠΕ. και δε γύρισαν ποτέ, το "Λέξεις επάνω σε χαλκό" ή αλλιώς Π.Φ. που, όπως είπε και ο τραγουδιστής των Kollektiva Θανάσης Χουλιαράς "θα μπορούσε να είναι Παύλος Φύσσας - θα μπορούσε να είναι και Ποτέ Φασισμός". Ταυτιστήκαμε με το "Δεν σου μοιάζω" (εγώ είμαι από εδώ, εσύ από εκεί), φτάσαμε λίγο πιο κοντά στο "ως εδώ" με το "Μπαμ" ενώ αισθανθήκαμε λίγο πιο αισιόδοξοι με τα "Σπασμένα Φρένα". Ό,τι κι αν ένιωσε ο καθένας μας, το σίγουρο είναι πως όλοι γουστάραμε πάρα πολύ την εκρηκτικότητα του νέου δισκογραφικού "παιδιού" των Kollektiva, κάτι το οποίο φάνηκε και από τον παλμό του, δυστυχώς όχι και ιδιαίτερα γεμάτου, Κυττάρου.

Φυσικά, από την περιεκτικότατη εμφάνιση τους δε θα μπορούσαν να λείψουν και παλαιότερα κομμάτια όπως το "Αυτό δεν είναι η ζωή σου" (είναι η ζωή που σου πετάξανε), το "Μαίρη μη λυπάσαι πια" σε στίχους Μάνου Ξυδούς (ο οποίος άλλωστε είναι και "νονός" του σχήματος), τα "Δυο Μαθήματα" από το προηγούμενο άλμπουμ "Μπαλαντα της Φυλακής" αλλά και τις "πολύ σκληρές για έντεχνες" διασκευές στο "Αγύριστο Κεφάλι" του Μίλτου Πασχαλίδη και στον "Μικρόκοσμο" του Θάνου Μικρούτσικου (σε στίχους Ναζίμ Χικμέτ). Μ' αυτά και μ' εκείνα φτάσαμε λίγο πριν τις 2:00 το βράδυ στο encore, για να διαλέξουμε πλευρά με το "Which side are you on", να φανταστούμε πόσο δύσκολος είναι "Ο δρόμος που τραβάω" και, στην κορυφαία ίσως στιγμή της βραδιάς, να τραγουδήσουμε μαζί με όλα τα σχήματα επί σκηνής το "rock 'n' roll στο κρεβάτι", στον ιστορικό χώρο που κάποτε στάθηκε και ο ίδιος ο Παύλος Σιδηρόπουλος για να το τραγουδήσει.

26 χρόνια μετά τον θάνατο του πρίγκηπα της ροκ, "η Ελληνόφωνη ροκ σκηνή υπάρχει και είναι δυνατή", όπως διαβεβαίωνε κάθε σχήμα που ανέβηκε στη σκηνή του Κυττάρου το βράδυ της Παρασκευής, και μάλιστα κάθε ένα, με αποκορύφωμα τους οικοδεσπότες της βραδιάς (Θανάσης Χουλιαράς στα φωνητικά, Φάνης Μαργαρώνης στις κιθάρες, Γιώργος Παύλου στο μπάσο, Δημήτρης Γιαννούχος στα τύμπανα, Γιώργος Θεοφάνους σε κιθάρα και πλήκτρα, Μάκης Κρέτσης στα κρουστά και Φάνης Μαργαρώνης στους στίχους), έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για να επιβεβαιώσει αυτή τη δήλωση.

Και ξέρετε κάτι? Για μένα προσωπικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανέβηκαν στο Κύτταρο το βράδυ της Παρασκευής για να εκφραστούν μέσα από τη μουσική τους, το έκαναν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια από οποιονδήποτε "μεγάλο" ή "μικρό" καλλιτέχνη της εγχώριας σκηνής, ροκ και μη. Και σε μια εποχή που θα 'πρεπε να "μυρίζει μπαρούτι" από τα δυσθεώρητα κοινωνικά/οικονομικά/πολιτικά προβλήματα που μας μαστίζουν, ενώ ταυτόχρονα "σφύζει" από καλλιτεχνικές φωνές, είναι τουλάχιστον λυπηρό να σιωπούν όταν έχει έρθει ξεκάθαρα η ώρα να μιλήσουν.

Και ναι, το όχι και τόσο σθεναρό "παρών" του κόσμου στο Κύτταρο μας άφησε με μια πικρή επίγευση για το αν υπάρχει τελικά το κοινό που θα αγκαλιάσει αυτή τη σκηνή, όχι μόνο για την εκρηκτικότητα και το δυναμισμό της μουσικής της, αλλά και για το περιεχόμενο και τις τοποθετήσεις της. Αλλά όπως και να 'χει εμείς περάσαμε πολύ ωραία και ευχόμαστε να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες συναυλίες, με περισσότερη υποστήριξη από τους απανταχού φίλους της ροκ. Κι αν κάποιοι έχουν ακόμα δυσκολία στο να σηκωθούν από τον καναπέ τους, τους αφιερώνω κι εγώ με τη σειρά μου το "Δεν σου μοιάζω"!

Φωτογραφίες: Δήμητρα Σαρλά

• Λάργκο Live | Παρουσίαση Δίσκου @ Σταυρός του Νότου Club
• "Η Αέναη Γιορτή για τον Rory Gallagher" με Band of Friends & Blues Wire @ Κύτταρο