Το να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι δεν είναι κάτι εύκολο... Ειδικά όταν ο καιρός δε βοηθάει καθόλου στη διατήρηση μιας κάποιας ψευδαίσθησης. Ευτυχώς, το βράδυ της Παρασκευής ο καιρός ήταν καλός (με εξαίρεση την έντονη υγρασία), οπότε απολαύσαμε ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα live της φετινής σεζόν, Στίχοιμα & Χατζηφραγκέτα, στο θέατρο Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι. Και ήταν, πράγματι, μια απολαυστική συναυλία, απ’ όλες τις απόψεις και ο αριθμός των 3.000 και πλέον παρευρισκομένων μπορεί να το επιβεβαιώσει!

Μεγάλο ρόλο σ' αυτό έπαιξε ο χώρος. Το θέατρο Ρεματιάς είναι από τους ωραιότερους χώρους που υπάρχουν στην Αθήνα, μέσα στο πράσινο και τη δροσιά, κατάλληλα διαμορφωμένος για κάθε είδους πολιτιστικό δρώμενο και πολύ κοντά στο κέντρο του Χαλανδρίου. Για όσους δεν το έχουν επισκεφθεί ακόμα, το Φεστιβάλ Ρεματιάς τελειώνει στις 21 Σεπτεμβρίου, με ένα πλούσιο πρόγραμμα από θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και live performances, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να το κάνουν.

Θα ρισκάρω τώρα λίγο, μιας και αντιμετωπίζω τεράστια δυσκολία στο να εκφραστώ αναφερόμενη στους Χατζηφραγκέτα. Νιώθω πως ό,τι και να πω, θα αντιπροσωπεύει μόνο κατά προσέγγιση αυτό που κάνουν. Πρώτον, γιατί είναι απρόβλεπτο και κόντρα στην αφόρητα προβλέψιμη στιχουργική του σήμερα και, δεύτερον, γιατί ακόμα και τα πιο «τσιφτετελέ» τραγούδια τους, είναι τέλεια ενορχηστρωμένα. Κοινώς, οι τύποι κάνουν το χαβαλέ τους, παίζοντας μου-σι-κά-ρες! Οι Πάνος Φραγκιαδάκης (ή, αλλιώς, MC Εμπειρογνώμονας, για τους πιο μυημένους), Βαγγέλης Χατζηγιάννης, Γιώργος Χριστοδούλου (στα drums) και Βασίλης Τσιγκρής (στο μπάσο), με live εμφανίσεις από το 2008 και αμέτρητους δίσκους, δικαίωσαν, εύκολα, τον αυτο-προσδιορισμό τους ως «η καλύτερη ελληνική μπάντα μετά το Θανάση Παπακωνσταντίνου» (!). Στίχοι άκρως περιγραφικοί των αντίστοιχων – υποθέτουμε – βιωμάτων, ένας χιουμοριστικός λυρισμός, τέσσερις απίστευτα ταλαντούχοι μουσικοί και ένα κοινό σε παράκρουση!!!

Νομίζω ότι πάνω-κάτω αυτοί είναι οι Χατζηφραγκέτα και, αν δεν έπεισα, σας παραπέμπω σε κάποια από τα ΠΟΛΛΑ κομμάτια που κατάφερα να ξεχωρίσω... Στην Πλανεύτρα της Στούρας (!), την Κνίτισσα, την τόσο αγαπημένη «μπαλαντούλα με πολιτικές προεκτάσεις», την Πραγματικότητα όσον αφορά το θάνατο του Kennedy, την οποία ομολογώ πως παρακολούθησα με περισσή προσήλωση, το Ταξικό βεβαίως, το καλοκαιρινό hitάκι Λιώνω, κατά τη διάρκεια του οποίου ακούστηκε – εννοείται – το Χριστός Ανέστη, με αναμένες φωτοβολίδες στο κοινό που διασκέδαζε δίχως αύριο, το soft τσιφτετέλι που περιγράφει τα βιώματα των στιχουργών ξυπόλητων στα όρη του Δαλάι Λάμα (όπου έμαθαν να κόβουν με τα μάτια τον κιμά) και το υπέροχο σολάρισμα του Βαγγέλη Χατζηγιάννη, το Φίδι (από τα λίγα), την ωραιότατη διασκευή του τραγουδιού Στον λευκό τον πύργο, και πόσα ακόμα τόσο ευχάριστα τραγούδια, από τα 20 και πλέον που ακούστηκαν στη συναυλία... Εν ολίγοις, οι Χατζηφραγκέτα ήταν το καλύτερο κλείσιμο για το φετινό καλοκαίρι, με τις μουσικές τους και το κέφι τους, τα στιχάκια και την τόση ενέργειά τους. Τους λάτρεψα, απλά!

Νομίζω, πάντως, πως η μεγάλη αναμονή αφορούσε στην εμφάνιση των Στίχοιμα, οι οποίοι, αφού αποθεώθηκαν στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια του 8 Street Mode Festival, επέστρεψαν στην Αθήνα για να συνεχίσουν το χαμό... Με τέσσερις δίσκους που έπαιξαν και αγαπήθηκαν από τον κόσμο του Hip Hop όσο λίγοι, η Μαρίνα και ο Βαλάντης (Xplicit), μαζί με τον Παντελή (Σίφουνα) έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, σε ένα live που ο κόσμος περίμενε καιρό για να τους δείξει το σεβασμό και την αγάπη του (ξανά). Ο τελευταίος τους δίσκος “Μηχανές” είχε την τιμητική του∙ ξεκίνησαν με το Γρανάζι, συνέχισαν με το Εδώ Αθήνα, τις Μηχανές, τον Τοίχο, το Τσίρκο, τη Συμμορία των Δέκα. Όταν έπαιξαν το κομμάτι Χαμένος, ο κόσμος χοροπηδούσε με μανία.

Μεγάλη στιγμή, η αναφορά στην Κατερίνα Γώγου, όταν έπαιξαν το κομμάτι “Εμένα οι φίλοι μου”, από τον πρώτο τους δίσκο, “Η πτώση των αγγέλων”, που το κοινό την καταχειροκρότησε. Μεγάλος πανικός επικράτησε στα κομμάτια “Στα όνειρά μου κόλαση”, “Δαίμονας”, “Βία” και “Νύχτα του Δεκέμβρη”. Στη σκηνή ανέβηκαν και οι Dask, στο κομμάτι “Όπως Τότε”, και Μarginal, στο κομμάτι “Είμαι χαμένος”, που έπαιξε για δεύτερη φορά, κατά τη διάρκεια, και ήταν και αυτό που έκλεισε το Live. Οι Στίχοιμα άφησαν για άλλη μια φορά το στίγμα τους, σε ένα κοινό που τους λατρεύει και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία.

Ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο live, σε έναν υπέροχο χώρο, με τέλεια μουσική, κέφι, γέλιο, χαβαλέ αλλά και σκέψη, προβληματισμό και τη διαπίστωση ότι, εν τέλει, «εμείς διαλέγουμε για ποιο όνειρο θα πέσουμε»...

Φωτογραφίες & βίντεο: Δήμητρα Σαρλά

• Smoke The Fuzz Fest | Fall of Doom edition @ Gagarin 205
• Bus | "The Unknown Secretary" Live presentation @ AN Club