Το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου, διαλέξαμε να συμμετέχουμε και να συμβάλουμε στο Louder Than Bombs Fest, στο Fuzz club, που σκοπό είχε τη συγκέντρωση χρημάτων για την κάλυψη πρώτων αναγκών των προσφύγων. Και τι καλύτερος τρόπος υπάρχει να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, από μια συναυλία;!

Στην είσοδο του μαγαζιού η απαραίτητη ασφάλεια και ο έλεγχος δεν έλειπε, φάνηκε πάντως από την αρχή το πραγματικά φιλόξενο κλίμα των εργαζομένων, όπως απέδειξαν στη συνέχεια και όλοι όσοι ήταν μέσα. Μας θύμησαν, έτσι, το χαρακτηριστικό της φιλοξενίας που μας τιμούσε πάντα σαν λαό, που πρέπει όλοι να ξαναβρούμε. Μας είπαν να ανέβουμε τις σκάλες προς τον πάνω όροφο για τις προβολές των ταινιών μικρού μήκους, οι οποίες άρχισαν μάλλον καθυστερημένα, μετά τις 8. Σε ένα σκηνικό που έδειχνε πως αυτό το μαγαζί κράτησε και τον παλιό του χαρακτήρα, όντας ένας πρώην κινηματογράφος. Κάποιες μας σόκαραν, κάποιες μας συγκίνησαν, αλλά όλες μας έκαναν να σκεφτούμε. Έθιγαν θέματα φλέγοντα και επίκαιρα όπως ο φασισμός, η αγάπη, η οικονομική κρίση και οι συνέπειες αυτών.

Στη συνέχεια οδηγηθήκαμε ξανά στο ισόγειο για την έναρξη του συναυλιακού προγράμματος, και δυστυχώς, αν και κάποιος θα περίμενε μέχρι εκείνη την ώρα να έχει γεμίσει ο χώρος από κόσμο, ήμασταν αρκετά λίγοι. Κάτι που δεν παρέλειψε να σχολιάσει η Μαριέττα Φαφούτη αφού πήρε θέση στο πιάνο λέγοντας:
"Μπορεί να είμαστε λίγοι σήμερα εδώ αλλά να θυμάστε πως εσείς οι λίγοι είστε το μέλλον."

Μας ταξίδεψε με την υπέροχη μελωδική φωνή της για αρχή σε ήπιους τόνους, και μετά μας έβαλε στο ρυθμό της με το ανεβαστικό "Kookoobadi". Ύστερα μας εξομολογήθηκε πως θέλει να μας τραγουδήσει ένα κομμάτι που είχε γράψει πριν λίγο, κι ας μην το είχε ξανακάνει αυτό ποτέ, γιατί όπως είπε "είχαμε γίνει οικογένεια". Χειροκροτήθηκε και με το παραπάνω και όχι άδικα, για να παραχωρήσει τη θέση της στα πλήκτρα στο Θέμη Καραμουρατίδη και το μικρόφωνο στη Νατάσσα Μποφίλιου.

Η Νατάσσα, αφού μας συστήθηκε (ίσως γιατί δυσκολευτήκαμε να την αναγνωρίσουμε με το καινούριο της κούρεμα), μας ευχαρίστησε και είπε τα εξής:
"Αυτό που κάνουμε είναι κάτι πολύ μικρό, αλλά ταυτόχρονα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Είναι σημαντικό να είμαστε όσο αλληλέγγυοι γίνεται."

Και ξεκίνησε να τραγουδά με το γνωστό αποτυπωμένο πάθος στο προσωπό της και τη φωνή της το "Μέτρημα", τραγούδι σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Ύστερα, αστειευόμενη, ζήτησε να χαμηλωθεί ο ήχος από το πιάνο γιατί ένοιωθε επισκιασμένη. Μας καθήλωσε με το "Εν Λευκώ" σε στίχους και μουσική των προαναφερθέντων, κάτι που προσωπικά περίμενα καιρό να ακούσω live. Η Νατάσσα Μποφίλιου κατάφερε κάτι πλέον σπάνιο, να ερμηνεύει ζωντανά, ίσως καλύτερα απ' ό,τι στο στούντιο.

Όταν μας αποχαιρέτησε και στη θέση της εμφανίστηκε ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος αφού επισήμανε κι αυτός το πόσο σημαντικό και ουσιώδες είναι αυτό που κάνουμε, μας είπε ένα τραγούδι για "έναν εκ γενετής πρόσφυγα" το "Ένας σκύλος στο Κολωνάκι". Μετά μας προειδοποίησε ότι το επόμενο τραγούδι είναι "Χάλια", και ολοκλήρωσε την εμφάνιση του ρωτώντας αν θέλουμε να ακούσουμε τον "Καθρέφτη" ή το "Η Κική κάθε βράδυ". Όταν ομόφωνα απαντήσαμε "τον καθρέφτη", δε μας χάλασε το χατίρι. Αποθεώθηκε σαν να είχε ένα μαγαζί γεμάτο κοινό, και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια.

Και η συνέχεια ήταν όντως καλή, αφού τα ηνία πήραν πρώτα οι 307 Jam Squad, οι Noise Figures, οι Snails, οι Zebra Tracks και τέλος οι Jaguar Bombs, εναλλάσοντας το στυλ της μουσικής απο raggae, σε ραπ, σε ροκ, σε alternative και μετά ξανα ροκ, αλλά και εκμοντερνισμένους ρυθμούς 80's. Στη σκηνή τα έδωσαν όλα κι η πίστα απέκτησε ζωή, οπότε φάνηκε ότι αυτοί οι λίγοι που είχαν έρθει, ήρθαν για να μείνουν.

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να πούμε πως θα καταφέρουμε κάποια τρομερή διαφορά στη βοήθεια που θα προσφέρουμε, (εφόσον κιόλας ήταν φανερό πως δε μαζεύτηκε το επιθυμητό ποσό), αλλά στην ουσία πάντα αυτό που μετράει είναι ότι υπάρχουν αυτοί που ακόμα προσπαθούν, καλλιτέχνες και κοινό. Η μικρή, έστω, αυτή συνεισφορά, φωνάζει δυνατότερα από τη βαβούρα της απραγίας.

Ήταν μία κινηματογραφική και μουσική βραδιά που ενώ θα μπορούσε να έχει προσελκύσει περισσότερους, δεν απογοήτευσε αυτούς που τελικά παρεβρέθηκαν. Με την εξαίρεση, βέβαια, πως σχεδόν όλοι φορούσαμε τα μπουφάν μας! Όπως και να'χει, γυρίσαμε πίσω γνωρίζοντας ότι βοηθήσαμε αυτούς που το χρειάζονται περνώντας καλά, δε θα παραπονεθούμε για λίγο κρύο.

Φωτογραφίες: Τζοάννα Βουλουμπασάκη

• "Ιστορίες του Κουρέα" | Σπύρος Γραμμένος @ Σταυρός του Νότου Club
• Άγαμοι Θύται SELFiE @ Anodos Live Stage