Στις σκηνές του Vault οι ψευτιές δεν περνάνε, πρέπει η προσέγγιση του ηθοποιού να είναι κινηματογραφική με ρεαλιστικό λόγο. (Δ.Κ.)

Για μένα μια παράσταση είναι καλή όταν τελειώνοντας με έχει κάνει να μετακινηθώ από τον "άξονα" μου. (Γ.Κ.)

λένε στην Εύη Κουκά η Δήμητρα Κολλά και ο Γιάννης Καραούλης.

Η Δήμητρα Κολλά έχει εμφανιστεί σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και την έχουμε συναντήσει και σε τηλεοπτικές σειρές. Το ταλέντο της είναι ευδιάκριτο και πλέον δίνεται στον θεατή από τις παραστάσεις "Μικρές Ιστορίες Φόνων" και "Η Μέριλιν σου πάει πολύ" που παρουσιάζονται στον Πολυχώρο Vault. Στις "Μικρές Ιστορίες Φόνων" είδαμε και τον πιο νέο αλλά εξίσου πολύ ταλαντούχο Γιάννη Καραούλη, ο οποίος αυτό το χρόνο συμμετέχει επίσης στο «Γλάρο» του Aντον Τσέχωφ που παίζεται στο θέατρο Θησείον. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με αυτούς τους δύο εξαίρετους καλλιτέχνες του θεάτρου και να δούμε με τη δική τους ματιά τόσο τους ρόλους που υποδύονται όσο και τη θέση του θεάτρου στην κοινωνία.

Συμμετέχετε και οι δύο στην παράσταση «Μικρές Ιστορίες Φόνων», που παίζεται στον Πολυχώρο Vault. Πείτε μας δύο λόγια για την παράσταση καθώς και τους ρόλους που υποδύεστε.

Δήμητρα Κολλά: Στην παράσταση παρουσιάζονται 5 ιστορίες βασισμένες σε αληθινά γεγονότα για την καταστροφική δύναμη που έχει η λανθασμένη αντίληψη της «αγάπης». Η κάθε ιστορία που ζωντανεύει στο μυαλό της παρουσιάστριας ως αιματοβαμμένο show, παρουσιάζει το θύτη, το θύμα και έναν αυτόπτη μάρτυρα. Το κοινό είναι ελεύθερο να ταυτιστεί, να καταδικάσει ή να αθωώσει στην συνείδηση του τον κάθε χαρακτήρα. Η έκτη και τελευταία ιστορία αφορά την παρουσιάστρια, που είναι και η μόνη διαφορετική στις δυο διανομές.

Εγώ ενσαρκώνω στην 1η ιστορία τη Μαρία, μια τρόφιμο ψυχιατρείου, ένα κοριτσίστικο μυαλό εγκλωβισμένο στο σώμα μιας γυναίκας που από τα πολλά φάρμακα και τα ηλεκτροσόκ είναι σχεδόν κατατονικό. Τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής της ζει τα γεγονότα που την στιγμάτισαν και την καθόρισαν σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Επιθυμεί την λύτρωση, κάτι που τονίζεται στο έργο και μέσα από το τραγούδι που μου έχει γράψει ο Μάνος Αντωνιάδης, αλλά αυτή δεν έρχεται. Σε αυτήν την τριπλέτα είμαι με την Τζένη Διαγούπη και τον Γιώργο Σεϊταρίδη.

Στην 3η ιστορία ενσαρκώνω μία πολύ ακραία και μακριά από την δική μου ιδιοσυγκρασία γυναίκα. Σε αυτήν την τριπλέτα είμαι πάλι με την Τζένη Διαγούπη και έχω και τη χαρά να είμαι μαζί και με τον Γιάννη Καραούλη. Στις πρόβες αισθανόμουν τόσο άσχημα, για αυτά που είμαι αναγκασμένη να λέω ως ρόλος και που έχουν αποδέκτη τον ίδιο. Μου πήρε πολύ καιρό μέχρι να το ξεπεράσω, να δικαιολογήσω τον ρόλο μου, να τον αγαπήσω ώστε να μπορέσω επί σκηνής να την υποστηρίξω και να αφήσω τους άλλους να την κρίνουν θετικά ή αρνητικά.

Γιάννης Καραούλης: Η παράσταση είναι μια σπονδυλωτή παράσταση μονολόγων και μιλάνε για διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που σκότωσαν ή σκοτώθηκαν. Είναι ένα "αιματοβαμμένο show", όπως χαρακτηριστικά λέει και η δημοσιογράφος-αφηγήτρια της παράστασης, όπου βασικό ρόλο στα όσα συμβαίνουν παίζει η αγάπη και η απουσία της. Εμείς, με το εξαιρετικό κείμενο του Παναγιώτη Μπρατάκου και τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καρατζιά προσπαθούμε να ιχνογραφήσουμε τα πρόσωπα που βρέθηκαν μπλεγμένα σε αυτές τις ιστορίες, ως θύτες, θύματα ή μάρτυρες, αν και τα όρια ανάμεσα στο ποιός είναι ποιός δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Εξάλλου, είναι ιστορίες έρωτα και φόνου κι αυτή είναι μια περιοχή γεμάτη κόκκινο και αβεβαιότητα. Εγώ στην παράσταση έχω το ρόλο ενός gay αγοριού που αναζητά τον έρωτα της ρομαντικής του φαντασίας σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα και ένα περιβάλλον που τον πνίγει και τον οδηγεί σε ένα τραγικό τέλος και το ρόλο ενός παραπληγικού παιδιού με εμμονή και όνειρό του να γίνει ο Μπάτμαν και να κάνει μόνο το καλό.

Τι συναισθήματα και σκέψεις σας προκαλούν οι ρόλοι σας στις «Μικρές Ιστορίες Φόνων»;

Δ.Κ.: Μου έχουν προκαλέσει θλίψη και οι δύο ηρωίδες μου, το προσωπικό και το κοινωνικό περιβάλλον τους τις οδήγησε να έχουν αυτήν την κατάληξη αλλά και να συμπεριφερθούνε με αυτόν τον τρόπο. Αν μαθαίναμε από μικρή ηλικία να ξεχωρίζουμε το άδικο και να το καταδικάζουμε χωρίς φόβο, να συμπεριφερόμαστε με ήθος και με συλλογικό όφελος, ίσως τότε να άλλαζε και η κοινωνία μας.

Γ.Κ.: Εμένα με συγκινεί η ρομαντική απλότητα των "θέλω" και των δύο ηρώων που υποδύομαι. Το "θέλω" του έρωτα στον ένα και η αγάπη και η φροντίδα για τον συνάνθρωπο στον άλλο, μέσω μιας αθωότητας παιδικής. Επίσης, και οι δύο αναφέρονται, με τον τρόπο τους, στην ανάγκη να μην υπάρχουν διακρίσεις φυλής, χρώματος, φύλου και σεξουαλικής προτίμησης. Ο ένας όντας θύμα τέτοιας διάκρισης κι ο άλλος ακυρώνοντας τες μέσα από την ανιδιοτελή αυτοθυσία του.

Ο τρόπος που καταπιάνεται το θεατρικό έργο με κάποια κοινωνικά θέματα είναι πρωτότυπος. Η πρωτοτυπία του όμως δεν σταματά εκεί καθώς είναι μία θεατρική παράσταση με δύο εκδοχές. Γιατί πιστεύετε ότι είναι σημαντικό κάποιος να παρακολουθήσει και τις δύο εκδοχές;

Δ.Κ.: Γιατί η σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καρατζιά έχει να κάνει κυρίως με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Όταν είδα την άλλη διανομή ενθουσιάστηκα γιατί ένιωσα το πόσο διαφορετικό είναι το έργο από την εκδοχή του Δευτερότριτου, στην οποία συμμετέχουμε εγώ κι ο Γιάννης. Μπορεί να υπάρχει ο κοινός λόγος, το ύφος και η ατμόσφαιρα, αλλά η δυναμική, τα συναισθήματα και οι συγκινήσεις είναι διαφορετικές. Οι ιστορίες των παρουσιαστριών στο τέλος τονίζουν μέσα από την τραγικότητα τους, την κάθε εκδοχή μοναδικά.

Γ.Κ.: Πέρα από τους λόγους καθαρού σασπένς σε σχέση με το διαφορετικό φινάλε, κάθε παράσταση είναι διαφορετική σε σχέση με τις ερμηνείες, το καστ και τις σκηνοθετικές επιλογές στην παρουσίαση των ιστοριών. Κι ενώ ο σκελετός και η δομή είναι ίδια, τα γεγονότα φωτίζονται αλλιώς, όπως και στην πραγματική μας ζωή. Κι αυτό σε κάνει όχι μόνο να απολαύσεις τη διαφορετική προσέγγιση στις ίδιες ιστορίες αλλά και να στοχαστείς ακόμη παραπάνω και για το δεύτερο κομμάτι εκείνου που η παράσταση και το κείμενο στοχεύουν, το ρόλο της κίτρινης δημοσιογραφίας στον τρόπο που παρουσιάζει τα γεγονότα και τα ερμηνεύει μετακινώντας τα από την αλήθεια.

Κατά την άποψη σας, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια θεατρική παράσταση καλή;

Δ.Κ.: Δυνατό κείμενο, συντελεστές με κοινό όραμα και ομαδικό πνεύμα. Μα πάνω απ' όλα το να ξέρεις που είσαι, τι κάνεις και για πιο λόγο το κάνεις, γιατί τότε η αλήθεια σου και η ψυχή που καταθέτεις βρίσκει το δρόμο της προς το κοινό.

Γ.Κ.: Το να φύγεις από μια παράσταση "αλλιώς" και να την κουβαλήσεις μέσα σου για καιρό. Λέω "αλλιώς" και όχι "διαφορετικός" γιατί το δεύτερο ακούγεται μεγαλεπίβολο. Για μένα μια παράσταση είναι καλή όταν τελειώνοντας με έχει κάνει να μετακινηθώ από τον "άξονα" μου, από το σημείο που ήμουν, σε σχέση με τη συγκίνηση, με τη μαγεία και το "ταξίδι" που θα βιώσεις ή σε σχέση με τη δεύτερη σκέψη και τα ερωτήματα που θα σου γεννήσει για τη ζωή και την πραγματικότητα.

Η έκθεση του ηθοποιού στο κοινό είναι κάτι που συνηθίζεται; Και πως βιώνετε όλη αυτή τη διαδικασία όταν το κοινό είναι σε απόσταση αναπνοής, όπως στην αίθουσα του Vault;

Δ.Κ.: Στις σκηνές του Vault οι ψευτιές δεν περνάνε, πρέπει η προσέγγιση του ηθοποιού να είναι κινηματογραφική με ρεαλιστικό λόγο. Είναι υπέροχη η αίσθηση να νιώθεις τις αντιδράσεις του κοινού. Δεν υπάρχει ο τέταρτος τοίχος σε αυτές τις σκηνές, ο θεατής είναι μέσα στο έργο, παρακολουθεί την παράσταση από μέσα και όχι από απόσταση. Πολλές φορές μιλάνε ψιθυριστά και σχολιάζουν αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι ακούμε τα πάντα και εμείς. Το καλό είναι ότι έχουμε εκπαιδευτεί για να μην επηρεαζόμαστε...

Γ.Κ.: Μα γίνεσαι ηθοποιός για να αποκαλυφθείς και να εκτεθείς, παίζοντας κρυφτό. Στην αίθουσα του Vault η εγγύτητα που έχουμε με το κοινό γεννά την αμεσότητα και πετάει έξω κάθε "ψευτιά". Είναι ένα στοίχημα και πιστεύω πως έχει κερδηθεί από όλους μας σε μεγάλο βαθμό.

Πρόσφατα ξεκίνησε και «Η Μέριλιν σου πάει πολύ». Δήμητρα σε βρίσκουμε και σε αυτή την παράσταση. Μίλησε μας για το ρόλο σου σε αυτή την παράσταση.

Δ.Κ.: Στη «Μέριλιν» είμαι η Αφροδίτη, μια γλυκιά, αυταρχική, ρομαντική και δυναμική κοπέλα, που θέλει να έχει τον έλεγχο σε όλα. Μπορεί να μη μοιάζει με τη Μέριλιν εξωτερικά αλλά σίγουρα της μοιάζει στην αισθησιακή και σεξουαλική της φύση. Μια εσωτερική διάθεση, που ξυπνά με το που δει έναν ωραίο άντρα. Έχει συμφωνήσει με τον αδελφό της Πλούτωνα να προσλάβουν έναν επαγγελματία δολοφόνο για να σκοτώσουν τον πατριό τους πριν παντρευτεί μια πιτσιρικά και τους φάει όλη την περιουσία τους. Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζατζιάν έχουν γράψει μια υπέροχη μαύρη κωμωδία με πολυδιάστατους χαρακτήρες, ανατροπές και εκπλήξεις. Μαζί μας είναι και ο Πάνος Νάτσης και ο Θόδωρος Κυριακός.

Είμαι πολύ χαρούμενη φέτος γιατί και οι δυο παραστάσεις μου έχουν δυνατό κείμενο, ύφος, ατμόσφαιρες και υπέροχους συνεργάτες με αποτέλεσμα να με ισορροπούν απόλυτα.

Κι εσύ Γιάννη συμμετέχεις επίσης στο «Γλάρο» του Aντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, που παίζεται στο θέατρο Θησείον. Μίλησε μας για αυτό το θεατρικό έργο και για τρόπο που το παρουσιάζετε;

Γ.Κ.: "Ο Γλάρος" είναι μια τσεχωφική κωμωδία όπου παρουσιάζονται τα πάθη και οι έρωτες των δέκα ηρώων του έργου. Σε μας οι τέσσερις από αυτούς παίζονται από κούκλες - άδεια κοστούμια που αντικατοπτρίζουν τον ψυχισμό και κομμάτια του "εγώ" των άλλων έξι ηρώων που παίζουν οι ηθοποιοί (Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιάννης Στεφόπουλος, Σοφία Γεωργοβασίλη, Ίριδα Μάρα). Αφηγούμαστε το έργο και προσεγγίζουμε την ποίηση του Τσέχωφ μέσα από μια σωματική φόρμα και δημιουργία εικόνων και σχέσεων με βάση τη σωματική ένταση και το λόγο μέσα από αυτήν, κάτι που ξέρει πολύ καλά να κάνει και να καθοδηγεί ο Κώστας Φιλίππογλου. Για μένα ο "Γλάρος" ως κείμενο αλλά και ειδικότερα όπως έχει στηθεί στην παράστασή μας, μιλάει για το θέατρο, τον έρωτα, τη ζωή, για τις μεταξύ τους συνιστώσες και τη μανία και την έντασή τους, όπως τις συλλαμβάνει εξάλλου και το εμμονικό μυαλό του Κόστια, του ήρωα που υποδύομαι στην παράσταση.

Κοινωνία και τέχνες. Πιστεύετε ότι υπάρχει μία αλληλεπίδραση ή ότι μόνο οι τέχνες επηρεάζονται από τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες;

Δ.Κ.: Φυσικά και δεν είναι μια μονοδιάστατη "σχέση". Οι καλλιτέχνες επηρεάζονται για να επηρεάσουν. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι τα σπουδαιότερα έργα στην τέχνη έχουν γίνει σε περιόδους κοινωνικοπολιτικών αλλαγών.

Γ.Κ.: Στα παιδιά όταν είναι μικρά προσέχουμε τι παραμύθια θα τους αφηγηθούμε και τον τρόπο που θα τους τα πούμε. Αν η τέχνη έχει να κάνει κάτι, είναι να πει μια ιστορία, να νοηματοδοτήσει τον κόσμο και κάνοντας το να τον ερμηνεύσει. Ερμηνεύοντας τον κόσμο, μπορούμε και να τον αλλάξουμε. Οι ιστορίες που αφηγούμαστε αλλάζουν τον κόσμο.

Δήμητρα πιστεύεις ότι οι κοινωνικές συνθήκες στην ελληνική πραγματικότητα ευνοούν το θέατρο (και κατ' επέκταση τον ηθοποιό);

Δ.Κ.: Οι τωρινές συνθήκες δεν ευνοούν οικονομικά κανέναν, ποσό μάλλον τον ήδη εδώ και πολλά χρόνια κακοπληρωμένο χώρο των ηθοποιών. Το μόνο που ευνοείται ίσως είναι η ανάγκη του κόσμου να δει ωραίες παραστάσεις και να φορτιστεί συναισθηματικά. Να δει την αλήθεια στο θέατρο και όχι μια ψεύτικη μακρινή πραγματικότητα. Αυτό επηρεάζει και τους ηθοποιούς ως προς τις επιλογές τους και τον τρόπο που επικοινωνούν το έργο με το κοινό.

Γιάννη, οι νέοι καλλιτέχνες έχουν λιγότερες ευκαιρίες αναγνώρισης; Ποια η γνώμη σου για τη νέα γενιά ηθοποιών και γενικότερα για τους νέους ανθρώπους που ασχολούνται με το θέατρο;

Γ.Κ.: Ναι. Αλλά αυτό είναι ιδιαιτερότητα της εποχής. Οι επιλογές και οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές που χαώνεται κανείς μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αλλά, νομίζω ότι η επιμονή και η ικανότητα δεν χάνονται και κάποια στιγμή αναγνωρίζονται. Γι' αυτό και με γεμίζει ελπίδα όταν βλέπω τα όνειρα, την όρεξη και τις απόπειρες των νέων ανθρώπων στο θέατρο.

Αν θα μπορούσατε να αλλάξετε μόνο ένα πράγμα από το θέατρο, τι θα ήταν αυτό;

Δ.Κ.: Αν άλλαζα κάτι θα ήταν σε κοινωνικό επίπεδο, τον τρόπο που το κράτος αλλά και το σύστημα χειρίζεται και αντιμετωπίζει τους θεατρικούς χώρους αλλά κυρίως τους καλλιτέχνες.

Γ.Κ.: Τη φροντίδα της πολιτείας για την ανάπτυξη της τέχνης του θεάτρου, για τις εργασιακές συνθήκες των ηθοποιών και την παροχή της δυνατότητας σε νέους ανθρώπους της γενιάς μου -με το να τους δοθεί χώρος, χρήμα και χρόνος- να πραγματώσουν και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

• Πάνος Τόλιος
• Κατερίνα Πολέμη