"Καμίλ Κλοντέλ Mudness" του Γιάννη Λασπιά στον Πολυχώρο Vault
Στις αρχές του 20ου αιώνα βρίσκουμε τις γυναίκες υποβαθμισμένες. Καταπιεσμένες από αυταρχικούς και βίαιους πατεράδες και ύστερα συζύγους. Καταπιεσμένες από την Εκκλησία που τις θεωρούσε σύμβολο της αμαρτίας και του κακού. Καταπιεσμένες από την ίδια την κοινωνία που τις θεωρούσε υποδεέστερες, ανάξιες για σπουδές και εργασία. Ο ρόλος τους περιοριζόταν στο δίπτυχο σύζυγος-μητέρα. Φαίνεται λοιπόν, πως ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης δυστυχίας. Γυναίκες υπόδουλες και υποταγμένες στο πλαίσιο ενός κόσμου ο οποίος εμφανίζεται να κυριαρχείται από άνδρες.
Καμίλ Κλοντέλ και Κονστάνς Πασκάλ. Δύο γυναίκες από εκείνον τον κόσμο, βασανισμένες. Η Καμίλ Κλοντέλ, σε ηλικία δεκαεπτά ετών θέλησε να ακολουθήσει το όνειρο της, τη γλυπτική. Έτσι, κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα γλύπτρια της εποχής της. Απέκτησε όμως μια πολυτάραχη σχέση με τον Ροντέν. Η τιμωρία που της έφερε η ζωή ήταν να την κλείσει η οικογένεια της για τριάντα χρόνια σε ψυχιατρικό άσυλο παρά τη θέληση της. H Κονστάνς Πασκάλ αποτελεί μια γυναίκα με παρόμοια βιώματα, η οποία μετανάστευσε από τη Ρουμανία στη Γαλλία για να καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να γίνει η πρώτη γυναίκα γιατρός. Η Πασκάλ πήγε στη Γαλλία για μια καλύτερη ζωή, πιο δίκαιη. Το αποτέλεσμα; Η εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση, γιατί γεννήθηκε γυναίκα, γιατί δεν μπορεί να είναι ισότιμη. Έτσι τιμωρήθηκε κι αυτή από τη ζωή ζώντας διπλή ζωή βυθισμένη στον φόβο, το άγχος, τα ψέματα.
Οι γυναίκες αυτές βίωσαν την ίδια πίεση, τα ίδια βάσανα, την ίδια εξαθλίωση. Η Καμίλ και η Πασκάλ έζησαν την ίδια χρονική περίοδο, στον ίδιο τόπο. Δε σταμάτησαν να διεκδικούν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες, να υπερασπίζονται τα «πιστεύω» τους, να σπουδάσουν, να εργαστούν. Τιμωρήθηκαν και οι δύο από τη ίδια τους την ζωή. Και οι δύο ιστορίες βάφονται κόκκινες στο όνομα του πάθους του έρωτα. Όμως δε συναντήθηκαν ποτέ.
Τι θα συνέβαινε αν συναντιούνταν; Πώς θα αντιμετώπιζε η μια την άλλη; Πώς θα ένιωθε η μια για την άλλη; Εν τέλει, πόσο θα συναισθανόταν η μια την άλλη; Αυτά τα ερωτήματα απασχόλησαν τον Γιάννη Λασπιά, συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης Καμίλ Κλοντέλ Mudness, όπου επιχείρησε να μας παρουσιάσει έναν φανταστικό διάλογο ανάμεσα τους. Το θέατρο Vault φιλοξενεί στη σκηνή του τον διάλογο αυτό που με τόσο σπαραγμό αποτύπωσε ο κ. Λασπιάς. Πρόκειται λοιπόν για ένα δυνατό κείμενο με ενδιαφέρουσα θεατρικότητα.
Βρισκόμαστε στο Παρίσι το έτος 1913. Η τοποθεσία μας είναι το ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard, όπου διαδραματίζεται όλο το έργο. Η σκηνή είναι άδεια. Ένα κρεβάτι φρενοκομείου και τρεις πίνακες στον τοίχο είναι αρκετά ώστε να μας εισάγουν στην ατμόσφαιρα του κειμένου. Τα φώτα παίζουν τον ρόλο τους καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου, συμβάλλοντας στο ρυθμό της παράστασης. Πιο συγκεκριμένα, δίνουν έμφαση στην αποκορύφωση και στις σιωπηλές στιγμές του κειμένου. Θα λεγε κανείς πως τα φώτα σκιαγραφούν τα συναισθήματα των ηρωίδων. Η Δάφνη Μανούσου «ντύνεται» στο ρόλο της Καμίλ Κλοντέλ και η Στέλλα Μπούρου στο ρόλο της Κονστάνς Πασκάλ. Πρόκειται για μια δεμένη ομάδα, δυο γυναίκες με χημεία και δυναμική επί σκηνής που μεταφέρουν στον θεατή τα πιο λεπτά συναισθήματα των ηρωίδων, τις πιο βαθιές τους σκέψεις, τα πιο κρυφά τους «γιατί;».
Από το πρώτο λεπτό της παράστασης καθηλώνουν τον θεατή, τον κάνουν να βιώνει κι αυτός το ίδιο δράμα, τον «αναγκάζουν» να αισθάνεται και να συναισθάνεται τις πιο «σκληρές» αλήθειες της ζωής. Συγκλονιστικές ερμηνείες που σοκάρουν. Φεύγοντας ο θεατής κουβαλά το βάρος των ηρωίδων, τα βάσανα τους, κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Να σηκωθείς από την καρέκλα του θεάτρου, αλλά να μην μπορείς. Να νιώθεις όπως ακριβώς εκείνη η βασανισμένη γυναίκα που δε γνώρισες ποτέ...
